Πυραμίδες

Έχοντας πάρει το μπαλάκι από την jojo θα προσπαθήσω να βρω και να αναφέρω 5 πράγματα για τον εαυτό μου που δεν έχετε ήδη καταλάβει… (το ότι είμαι γκρινιάρης δεν θα το συμπεριλάβω γιατί όσο και αν με κατηγορείτε, δεν σας βλέπω να γκρινιάζετε λιγότερο κυρίες μου )

Ήμουν από μικρός φανατικός αναγνώστης μυθιστορημάτων και βιβλίων γενικότερα. Γνωστός στους κύκλους μου και ως βιβλιοφάγος. Τα περισσότερα βιβλία φοβόντουσαν να ανοίξουν μπροστά μου γιατί άμα τα ξεκινούσα, τα κρατούσα ξάγρυπνα μέχρι να τα τελειώσω (μα αφήστε με να ολοκληρώσω ντεεεε…). Η κατάσταση έφτανε μέχρι τα τραγικά σημεία του να κοιμάμαι κατά τις 3 με 4 το πρωί, όταν πλέον τα μάτια δεν κρατούσαν άλλο ανοιχτά, ενώ την άλλη μέρα έπρεπε στις 8:20 να είμαι στο σχολείο για προσευχή! Φυσικά, ουδέποτε στην ζωή μου έχασα την πρώτη ώρα του σχολείου. Το ουδέποτε το τονίζω. Βέβαια επειδή και αυτός ως κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του, εξαιρούμε τα λυκειακά και μόνο χρόνια (και συγκεκριμένα την 3τη λυκείου), όπου έχανα την πρώτη ώρα μόνο αν αποφάσιζα να την «κάνω κοπάνα» γιατί δεν μου άρεσε το μάθημα (αν ήταν κάτι σε φιλολογικά πουχου). Ο φανατισμός αυτός προς το βιβλίο «τελείωσε» τα φοιτητικά μου χρόνια. Στην περίοδο αυτή αλλά και την μετέπειτα, μάλλον επειδή έκανα το διάβασμα «επάγγελμα», έχασα κάθε διάθεση να το έχω και ως διασκέδαση. Παρόλ’ αυτά, άμα βρεθώ σε παραλία και δεν έχει αέρα (οπότε δεν λέει να φυσάω για να φουσκώσω το πανί) και δεν έχω παρέα (κάτι που σιχαίνομαι φοβερά… το να μην έχω παρέα) τότε άμα πέσει βιβλίο στα χέρια μου θυμάμαι τα παλιά και… το ολοκληρώνω εν ριπή οφθαλμού . Τελικά νομίζω ότι με το να κάνεις το hobby σου επάγγελμα χάνεις πολλά από την ζωή σου .
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, όταν έχω να κάνω κάτι θέλω να το κάνω, να το τελειώσω και να το έχω έτοιμο. Εξ ου και δεν μου αρέσουν οι ατζέντες κουβούλα μου. Οι ατζέντες έχουν το κακό να σε κάνουν να λες ότι έχεις πολύ χρόνο μέχρι την ημέρα που πρέπει να είσαι έτοιμος. Έτσι σε κάνουν πιο «νωθρό», και τελικά σε αναγκάζουν να τρέχεις την τελευταία στιγμή. Αντιθέτως, εγώ μεγάλωσα με την τακτική «των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν, δεν πεινούσαν, αλλά παρόλ’ αυτά μαγείρευαν».
Δεν μου αρέσει να βλέπω άλλους ανθρώπους να κάνουν κάτι. Μπορεί να μου αρέσει εμένα να κάνω κάτι, αλλά δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στο να παρακολουθώ άλλους να το κάνουν. Ο λόγος περί αθλητικών. Δεν αντέχω τα αθλητικά στην τηλεόραση, στις συζητήσεις κοκ. Ο αθλητισμός είναι κάτι που το κάνεις εσύ. Το να παρακολουθείς και να θεοποιείς συγκεκριμένους ανθρώπους δεν είναι αθλητισμός, είναι showbiz και δεν της τρέφω καμία εκτίμηση. Ούτε σε αυτή, ούτε στην από αρχαιοτάτων γνωστή και πολυχρησιμοποιημένη τακτική του «άρτος και θέαμα – γεμίστε τις αρένες και χειραγωγήστε τα πλήθη». Όσο για το ποδόσφαιρο, αν το δω σκέτο ως άθλημα, μπορεί και να παραδεχτώ πως είναι άθλημα, αν και όχι του γούστου μου - θα προτιμήσω το volley ας πούμε -, όμως το ποδόσφαιρο σήμερα δεν είναι άθλημα, αποτελεί το Κολοσσαίο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και γι’ αυτό δεν θέλω να ακούω καν γι’ αυτό. Ο αθλητισμός παρόλ’ αυτά μου αρέσει και υπήρξα χρόνια αθλητής σε ομάδα του volley. Τιμής ένεκεν το δελτίο μου «κατέβαινε» κάθε χρόνο, τουλάχιστον μέχρι πριν 5 χρόνια, για μια δεκαετία σχεδόν δηλαδή από τότε που άφησα την αθλητική ζωή (άλλαξε το προεδρείο και έφυγαν σχεδόν όλοι όσοι ήξερα, πέρσι έφυγε και ο τελευταίος).
Τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Αυτό γιατί δεν βλέπω την ζωή μου σαν ένα ποτάμι που με παρέσυρε. Η ζωή μου είναι μια σειρά από επιλογές, άλλες συνειδητές, άλλες ασυνείδητες (την στιγμή που τις έκανα τουλάχιστον – παραμένουν όμως επιλογές και συνεπώς είναι δικές μου) και αποτελέσματα επιλογών. Μπορεί ορισμένες φορές να στενοχωριέμαι για ορισμένα πράγματα που συμβαίνουν σήμερα στην ζωή μου, αλλά όλα είναι αποτελέσματα επιλογών μου. Και παρόλ’ αυτά, θα μου πεις «γιατί δεν τα αλλάζεις για το μέλλον;». Δεν μπορώ; Όχι, απλά δεν θέλω. Αν ήθελα να αλλάξω μερικά πράγματα θα μπορούσα. Όταν και αν το θελήσω, θα το κάνω.
Μ’ αρέσει το ξύλο, το γυαλί και το μέταλλο (μ' αυτή τη σειρά). Μ’ αρέσουν οι ζεστοί χώροι ενώ αντιπαθώ τα απρόσωπα «μοντέρνα μέρη». Μ' αρέσει η αυθεντικότητα και το κιμπαριλίκι και αντιπαθώ τους θεατρινισμούς και τα «δήθεν». Μ’ αρέσει το τζάκι και το αρκουδοτόμαρο στο ξύλινο σπίτι, αλλά δεν μπορώ τον πολύ ζεστό αέρα, μου φέρνει δυσφορία και κακοκεφιά. Μ’ αρέσει το κάπνισμα και το κάνω όποτε θέλω εγώ, όχι όποτε θέλει αυτό (ένα πακέτο σχεδόν από τον Οκτώβρη μέχρι σήμερα, καλά;). Θεωρώ την «εξάρτηση» από το τσιγάρο μύθο του μυαλού. Μ’ αρέσουν τα πράσινα ρούχα, τα κόκκινα, ξώπλατα φουστάνια (όχι να τα φοράω εγώ εε;), οι φούστες και η θηλυκότητα (επίσης όχι για εμένα εε;). Αγαπάω τους φίλους μου, όλους τους απανταχού φίλους μου και... μου λείπουν... Κάποτε είχαμε κοινές ζωές, φάγαμε ψωμί κι αλάτι, και τώρα δεν μπορούμε καν να βρεθούμε... Μ’ αρέσουν τα παιδιά και κυρίως τα κοριτσάκια, όχι ότι έχω κανένα πρόβλημα με τα αγοράκια φυσικά, άλλωστε ο βαφτισιμιός μου μπορεί να σας το διαβεβαιώσει. Μ’ αρέσουν και «οι γόμες οι πολύ μαλακές» σε τελευταία ανάλυση, αλλά σίγουρα δεν μ’ αρέσει η ομοιότητα που επιβάλλεται στην/ις κοινωνία/ες μας προς χάριν της οικονομίας. Είμαι φανατικός οπαδός του Δαρβίνου και του συμπεράσματός του: «Η ποικιλομορφία είναι παράγον εξέλιξης». Συνεπώς θέλω την διαφορετικότητα.

Πέντε ζητήσατε; Έχασα το λογαριασμό πόσα έγραψα σε πέντε παραγράφους. Ακατάσχετη φλυαρία ...

Καιρός να πετάξω λοιπόν το μπαλάκι στους επόμενους πέντε:

Αλεπουδίτσα, Κουβούλα, Κροτούλα, Αυτοκράτωρ και Χνουδάκι, τι έχετε να πείτε για εσάς;

***(Αλλαγή ονομάτων γιατί συμπέσαμε με την jojo και τον τέλσονα δεν τον βλέπω να το βλέπει...)