Κοτσώβολος; Ποτέ…

Ξεκίνησα προς χάριν ενός φίλου. Laptop μου λέει θέλω. Εγώ δεν ξέρω τίποτε, έλα μαζί μου να διαλέξεις ένα που ταιριάζει σε αυτά που θέλω να κάνω, για να μην πάρω ούτε κάτι άχρηστο, αλλά ούτε κάτι ακριβό που δεν θα χρησιμοποιήσω ποτέ. Έχει κάτι προσφορές χρηματοδότησης ο Κοτσώβολος οπότε πάμε εκεί.
Παρένθεση: Γενικά είμαι εναντίων οποιασδήποτε μορφής «δανείου», για την ακρίβεια μέχρι σήμερα δεν έχω πληρώσει «δεκάρα τσακιστή» σε τόκο, τουλάχιστον όσον αφορά δάνεια που δεν επιφέρουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μεγαλύτερο ποσοστιαίο κέρδος στην τσέπη μου, ή βελτίωση της ζωή μου σε τέτοιο βαθμό που σε «οικονομικά μέτρα» να θεωρώ εγώ ότι ανταποκρίνεται σε μεγαλύτερο ποσοστιαίο κέρδος. Κοινώς το να δουλεύω τσάμπα για να πλουτίζουν άλλοι εγώ δεν το πάω... δουλεύω για να περναώ εγώ καλά και ξοδεύω όταν μου αρέσει και όταν μου κάνει καλό. Ταυτόχρονα είμαι εν γένει αντίθετος σε κάθε μορφή πολυκαταστήματος, γιατί (πέραν του ότι αποτελεί μια μορφή αθέμιτου ανταγωνισμού - ένα είδος «καρτέλ» - και εγώ δεν τα πάω καλά με τον ανταγωνισμό - είμαι του συν- και όχι των παραγώγων του αντί- -, όχι να είναι και αθέμιτος...) απλά όταν δεν υπάρχει εξειδίκευση, δεν υπάρχει ποιότητα εξυπηρέτησης και «πωλούμενου αγαθού», αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει και ευελιξία ως προς το αγαθό. Παρόλ’ αυτά το laptop και η τσέπη δεν ήταν δικά μου. Κλείνει η παρένθεση.
Μπήκαμε λοιπόν στο μαγαζί και αρχίσαμε να ψάχνουμε. Αφού εντοπίσαμε το «βέλτιστο» laptop μου λέει ο φίλος: Ωραία. Κάνει ΧΧ ευρά, με Χ δόση το μήνα για 36 μήνες είναι μια χαρά. Κάτι όμως μου ξένιζε. Ένας απλός πολλαπλασιασμός τον έκανε ν’ αλλάξει γνώμη. 36*Χ έκανε 1,5*ΧΧ! Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ τελικά πλήρωνε το laptop 50% παραπάνω, δηλαδή το πλήρωνε όσο θα πλήρωνε ένα laptop τελευταία λέξη της τεχνολογίας! Η αλήθεια είναι ότι δεν του άρεσε καθόλου. Ναι είχε αποφασίσει ότι θα πλήρωνε επιπλέον χρήματα αλλά όχι και 50% επιπλέον. Αυτό δεν είναι έντοκο δάνειο αυτό είναι κλεψιά όπως και να το κάνουμε.
Η ιστορία όμως δεν ήταν το δάνειο, αυτό ήταν απλά μια πτυχή που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και που υποδεικνύει πως η ασύδοτη αγορά καλύπτεται πίσω από «προσφορές» και τρώει τα χρήματα του κόσμου. Η ιστορία ήταν πως όταν πλέον καταλήξαμε σε νέο διακανονισμό με δόση περίπου 2*Χ για 12 μήνες, οπότε και πήγαμε την τιμή στο 1,15*ΧΧ, είπαμε να πάρουμε το laptop. Τότε ξεκινάει ο αντιεπαγγελματισμός.
Το συγκεκριμένο laptop δεν υπήρχε σφραγισμένο. Ε καλά, ας το παραγγείλουν από ένα άλλο κατάστημα. Αλλά βέβαια το συγκεκριμένο laptop δεν υπάρχει γενικότερα για παραγγελία. Ποια υπήρχαν για παραγγελία; Μετά από αρκετή σκέψη και αφού κοίταξε τα laptop σαν χαμένη, κατέληξε σε 2 από τα 10 μοντέλα… στο περίπου…
Άλλωστε για όλα τα μοντέλα, τα παραγγέλνουν στην ουσία και πρέπει να ξαναπάς για να τα πάρεις. Ή αλλιώς πας μόνος σου στο κατάστημα που τα έχει και τα παίρνεις. Δηλαδή πρέπει εσύ να κάνεις την δουλειά του επαγγελματία πωλητή. Και πληρώνεις, και πρέπει να τρέξεις. Ο άλλος απλά κάθεται, εισάγει και εισπράττει. Το ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο και ότι τον εξυπηρετούμε γιατί μας πληρώνει, έχει ξεχαστεί.
Η μόνη δυνατότητα που είχαμε ήταν να πάρουμε ή το συγκεκριμένο laptop από την βιτρίνα, ή τα δυο τρία laptop που είχε το μαγαζί (πάει η ποικιλία λοιπόν) και μάλιστα να ξαναπάμε για να τα πάρουμε ή να τα παραλάβουμε από αλλού.

Αυτό δεν είναι συμπεριφορά απέναντι στον πελάτη. Αφού εξήγησα στην κοπέλα ότι δεν έφταιγε για τα νεύρα μου γιατί απλά δεν έφταιγε αυτή για το πρόβλημα αλλά η πολιτική και η συμπεριφορά των προϊσταμένων της και των ιδιοκτητών του καταστήματος, αποχώρησα δηλώνοντας στον φίλο μου να κάνει ότι θέλει με την αγορά, το laptop του το υπέδειξα και στον Κοτσώβολο εγώ δεν ξαναπατάω. Αν θέλει να πάμε οπουδήποτε αλλού, είμαι πάντα διαθέσιμος.

Του πελάτη λέγανε, του κάνεις τεμενάδες…