Τα απολύτως δικά μου;

Χμμμ…
Στην αρχή, όταν ο Σώτος με ρώτησε ποιά είναι τα απολύτως δικά μου αντικείμενα, νόμισα πως εννοούσε τα αντικείμενα με τα οποία είμαι δεμένος – ήταν και αυτή η κούραση της Τρίτης που δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου ένα πράμα, το μυαλό μου είναι ούτως ή άλλως «αλλού» εδώ και καιρό…
Επί δύο ημέρες έψαχνα αν υπάρχουν, σκέφτηκα να αναφέρω την ιστιοσανίδα μου, αλλά και αυτή αναλώσιμη είναι… Σκέφτηκα τον υπολογιστή μου (η σκέψη μου πήγαινε αμέσως σε αντικείμενα για τα οποία διάβασα αφού δεν είχε πραγματικά καμία δική της απάντηση) αλλά και αυτός απλό εργαλείο – όποιον και να είχα το ίδιο θα μου έκανε, αρκεί να έκανε αυτά που θέλω…
Μετά άρχισα να τριγυρίζω το σπίτι ψάχνοντας, ήθελα να βρω μια δική μου απάντηση, όχι μια κατά συνθήκη απάντηση… Το μόνο που μου έκανε ίσως «κλικ» ήταν ο πάπυρος με την κρίση των νεκρών κατά την αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία. Αλλά και πάλι σίγουρα δεν είμαι «δεμένος» μαζί του - δεν ήταν δηλατή αυθόρμητη, αλλά εξαναγκασμένη απάντηση.
Μετά έριξα μια προσεκτικότερη ματιά. Είδα πως το «παιχνίδι» είχε να κάνει με τα απολύτως δικά μου αντικείμενα. Ε τώρα πελάγωσα πραγματικά. Αν θεωρήσουμε πως εννοούμε τα αντικείμενα που είναι καθ’ ολοκληρίαν κτήμα μου, τότε υπάρχουν μπόλικα, είτε άξια, είτε μη-άξια λόγου – μια απλή όμως λίστα είναι και μόνο. Αν θεωρήσουμε πως είναι τα αντικείμενα που χρησιμοποιώ μόνο εγώ… δεν υπάρχουν!! «Δανείζω» τα πάντα σε φίλους μου να τα χρησιμοποιήσουν. Και το πισί μου και το σέρφ μου (μέχρι και σε άγνωστο το έχω δανείσει) και… όλα. Μμμ το μοναδικό πράγμα που δεν έχω «δανείσει» (χωρίς να είμαι κι εγώ επάνω δηλαδή) είναι το κρεβάτι μου – άντε ίσως και το μαξιλάρι μου, αν και τώρα που το σκέφτομαι, έχω φιλοξενήσει συγγενείς ή κολλητούς σπίτι μου «εν τη απουσία μου» και άρα και αυτά τα δάνεισα…
Σκέφτηκα να ψάξω «αναμνηστικά» αντικείμενα. Το αναμνηστικά μέσα σε εισαγωγικά, διότι σήμερα αναμνηστικά θεωρούμε τα αντικείμενα που αγοράσαμε από κάπου για να μας θυμίζουν ότι πήγαμε εκεί (να «ευχαριστήσουμε» το σύστημα πάλι…:@), ενώ αναμνηστικά είναι στην ουσία τα αντικείμενα που συνδέθηκαν με κάτι και μας το θυμίζουν. Πάλι έφτασα σε αδιέξοδο. Ούτε τέτοια έχω, πέρα ίσως από φωτογραφίες. Οι αναμνήσεις μου έρχονται – και πολύ συχνά μάλιστα – χωρίς να δω ή να πιάσω αντικείμενα. Καταστροφή είμαι ε;
Συνεπώς καταλήγω στο συμπέρασμα πως αδυνατώ να εκπληρώσω την «πρόκλησή σου» Σωτήρη μου, γιατί πολύ απλά δεν έχω κανένα απόλυτα δικό μου αντικείμενο, ούτε με ενδιαφέρει να έχω είναι η αλήθεια. Μετά από 4 μέρες σκέψης, θυμήθηκα κάτι που έλεγα σε έναν φίλο:
Είμαι καθαρά «ανθρωποκεντρικός» άνθρωπος. Δεν δίνω σοβαρή αξία σε τίποτε άλλο.

**Προσθήκη: Συνήθως αυτό που ψάχνεις είναι πάντα κάτω από την μύτη σου. Έτσι, δίνοντας τα εύσημα στην κουβούλα θα αναφέρω τα βιβλία. Όχι μόνο τα αγαπάω, αλλά είμαι τόσο σχολαστικός με αυτά που προσπαθώ να μην τσαλακώσω ούτε καν την πλάτη τους αν μπορώ :)
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω χωρίς αυτά...

Επιλογές

Εν τω μέσω (αμπελο-)φιλοσοφικής θεωρήσεως έρχεται πάντα η στιγμή στην οποία ο φιλόσοφος αναρωτιέται «Είναι άραγε οι συλλογισμοί μου σωστοί ή έχω πάρει λανθασμένο μονοπάτι σκέψης;» Εν τω μέσω (αμπελο-)θεωρητικής προσεγγίσεως ενός ζητήματος ο επιστήμονας αναρωτιέται: «Έχω ακολουθήσει ορθό μονοπάτι σκεπτικού ή τζάμπα τυραννιέμαι;»
Και στις δύο περιπτώσεις η πραγματικότητα του «πειραματισμού» θα τους υποδείξει την απάντηση στο ερώτημα που αν μη τι άλλο ταλανίζει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας σε καθημερινή βάση από γεννησιμιού της. «Ποια επιλογή μου είναι η σωστότερη;»
Κεκλεισμένοι σε ελεγχόμενο περιβάλλον, η απάντηση αυτή είναι τις περισσότερες φορές ανώδυνη. Οι επιπτώσεις του πειράματος είναι καλοδεχούμενες γιατί προκληθήκαν ελεγχόμενα προς παρατήρηση και μελέτη και προς κατανόηση της πραγματικότητας και απάντηση εις τον γρίφο.
Στην καθημερινή πράξη όμως τα πράγματα αλλάζουν δραστικά. Οι επιπτώσεις όχι μόνο δεν είναι αδιάφορες, αλλά έχουν επίδραση και στην ίδια την ζωή του «δράστη», σε αντίθεση με την ανωτέρω περίπτωση όπου καθορίζουν μόνο την περεταίρω πορεία σκέψης του. Ταυτόχρονα, σχεδόν πάντα επιδρούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να αφαιρούν ένα ολόκληρο σύνολο επιλογών από την μετέπειτα χρονική στιγμή του «δράστη»
Τις περισσότερες φορές λοιπόν ο κοινός θνητός αναλογίζεται τις επιλογές που οι πράξεις του πιθανόν θα προσφέρουν ή θα αφαιρέσουν. Μέσω αυτής της διαδικασίας λαμβάνει την απόφαση για την τέλεση της πράξης. Απόφαση που πολλές φορές, εκ του αποτελέσματος αναιρείται, όχι γιατί απεδείχθη σωστή ή λανθασμένη, αλλά γιατί αφαίρεσε ένα μεγάλο σύνολο επιλογών.
Συνήθως λοιπόν το ορθό των επιλογών καθορίζεται τόσο από την φαινόμενη αποτελεσματικότητα, όσο και από τον αριθμό των επόμενων επιλογών που αυτές αφαιρούν. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο σίγουρο στον κόσμο από το εσφαλμένο μιας επιλογής που βγάζει σε αδιέξοδο. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο χείριστο στον κόσμο από μια επιλογή ή πράξη η οποία θα φέρει σε αδιέξοδο, εν αγνοία ή αντίθεσή του, έστω και έναν επιπλέον άνθρωπο μαζί με αυτόν που έκανε την επιλογή.

Γενετική τροποποίηση

Η γενετική μηχανική έχει φέρει πραγματικά μια επανάσταση στη ζωή μας και έχει βοηθήσει αρκετά στην επίλυση προβλημάτων υγείας. Δυστυχώς όμως ο άνθρωπος νομίζει πως είναι ένας μικρός θεός και έτσι δημιούργησε τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα (και όχι μόνο δυστυχώς). Οι πιθανοί κίνδυνοι από αυτά πολλοί, πολλοί περισσότεροι από τα πιθανά οφέλη. Δυστυχώς ακόμα χειρότερα, σήμερα τα ΓΤΤ παρουσιάζονται ως βιολογικές καλλιέργειες επειδή ο όρος γενετική τροποποίηση δεν βρήκε σε συμφωνία πολύ κόσμο. Χρησιμοποιείται όμως ταυτόχρονα και η τακτική της «παιδείας», μέσω της οποίας γίνεται προσπάθεια να «καλλιεργηθεί» η επόμενη γενιά ώστε να αποδεχθεί τα ΓΤΤ στα ράφια των καταστημάτων (η παραπλάνηση δεν μπορεί να είναι αώνια, θα αποκαλύφθεί...). Έτσι λοιπόν προστέθηκε και μια εκθειαστική παράγραφος στο βιβλίο βιολογίας, στην οποία δεν αναφέρονται καθόλου οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από τα ΓΤΤ. Άλλη μια προσπάθεια δέσμευσης του 1γενή από τον 2γενή παραγωγικό τομέα - και είναι γνωστές πλέον οι τραγικές συνέπειες της δέσμευσης και για τον αγροτικό κόσμο αλλά και για την ποιότητα και δυνατότητα διατροφής της ανθρωπότητας.
Είναι απαράδεκτο να παρουσιάζονται οι Γενετικά Τροποποιημένοι Οργανισμοί, με τρόπο τόσο μονομερή και μεροληπτικό. Εάν συγγραφέας και χρηματοδότης του βιβλίου ήταν η Monsanto, θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τις σκοπιμότητες και την αναγραφή της μισής αλήθειας. Δυστυχώς, όμως, αυτά αναγράφονται, σε ένα επίσημο βιβλίο, που χρηματοδοτείται, από τους φόρους των Ελλήνων Πολιτών Καταναλωτών και σκοπεύει να «μορφώσει» τα παιδιά μας και να διαμορφώσει την άποψή τους και τη στάση ζωής τους.
Το ΚΕΠΚΑ συλλέγει υπογραφές και αποστέλλει διαμαρτυρία για τον μεροληπτικό τρόπο που αντιμετωπίζονται οι ΓΤΤ.

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο…

…και πάνω που ακούς ότι το εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου γίνεται υποχρεωτικό και καλύπτεται πλήρως από την κοινωνική ασφάλιση (τουλάχιστον ένα καλό ανά θητεία θα βρω…), εμφανίζεται ένας ουραγκοτάγκος από τον πλανήτη του πιθηκιστάν και αποσύρει την εισπνεόμενη ινσουλίνη «για οικονομικούς λόγους», ενισχύοντας την πεποίθησή σου πως σε μια συγκεκριμένη μερίδα του πληθυσμού δεν αξίζει ο τίτλος «άνθρωπος». Η συνείδηση έχει πεθάνει βλέπεις και το χρήμα έχει λάβει ανώτερη του ανθρώπου θέση. Σαπίζει στα αζήτητα την ώρα που η τσέπη κρύβει επιμελώς την ανθρώπινη δυστυχία, ενώ οι κάτοικοι του πιθηκιστάν την γεμίζουν ακόμα περισσότερο για να μπορεί να καλύπτει όλο και περισσότερο πόνο (μη χάσουν τον ύπνο τους...).
Αηδία σκέτη έχει καταντήσει το αξιακό μας σύστημα και αρχίζει να μην το αντέχει το στομάχι μου...
Μία, μία στον κόσμο βρε παιδί μου, φαρμακευτική δημοσίου συμφέροντος ή/και κοινωνικού χαρακτήρα δεν υπάρχει για να την παράξει έστω και αντιοικονομικά και να ευεργετήσει την γη και όχι το πιθηκιστάν; Όλες ιδιωτεύουν συμφεροντολογικά;
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο και βρωμάει όλο και περισσότερο, ταλαιπωρώντας την κοινωνία με τη δυσωδία που εκπέμπει…

:(

Το παλιό μου ποντίκι

Δυστυχώς το λαπτοπάκι τα τίναξε, δύο μήνες το παίδευα αλλά δεν κατάφερα τίποτε, και την θέση του πήρε καινούργιο. Το περίμενα, δεν το περίμενα; Το καινούργιο λαπτόπι, παρότι τελευταία λέξη της τεχνολογίας, δεν διαθέτει θύρα για το ποντίκι μου. Ένα ποντικάκι σένιο, στο μέγεθος της παλάμης μου, με υψηλή ανάλυση και άριστη απόδοση, που με συντρόφεψε δέκα συναπτά έτη. Γιατί πρέπει να το παροπλίσω; Θα μου πεις, τι ψυχή μωρέ έχει ένα ποντίκι; Πόσο κοστίζει ποια; Τριάντα αργύρια ακριβώς. Χρηματικά δεν κοστίζει αρκετά, αν και ακόμα και αυτό το κόστος είναι άσκοπο αφού το παλιό δουλεύει άψογα και ικανοποιεί πλήρως όλες τις απαιτήσεις μου! Όμως το κόστος του είναι πολύ μεγαλύτερο. Το ενεργειακό κόστος κατασκευής του, οι πρώτες ύλες του, το κόστος και η περιβαλλοντική επίπτωση απόρριψής του, το ενεργειακό κόστος πιθανής ανακύκλωσης μέρους του υλικού του, οι επιπτώσεις των μη-ανακυκλώσιμων τμημάτων του…
Το κόστος και οι επιπτώσεις του ποντικιού στην οικονομία του πλανήτη είναι τάξη(εις) μεγέθους μεγαλύτερο απ’ ότι το χρηματικό κόστος του. Και όμως, για χάρη της ευτελέστερης των αξιών που εφήβρε ποτέ ο άνθρωπος, το σύμπαν καλείται να το πληρώσει. Κι εγώ δυστυχώς καλούμαι να το παροπλίσω. Αλλά τι να λέμε τώρα, ακόμα και το λαπτοπάκι, χάρη στο παιχνίδι τάχιστης απαξίωσης δεν κατάφερα να το αναστήσω.

Τα βίστα γιατί «μπαι ντιφόλτ» κοιμούνται αντί να σβήσουν τον υπολογιστή;
Δεν μας φτάνουν όλες οι «συσκευές εν αναμονή»,
τώρα θα καταναλώνουμε ενέργεια στα πισιά «μπαι ντιφόλτ»;

:(

Πολιτική βούληση

Την τελευταία βδομάδα βαρέθηκα ν’ ακούω για το πετρέλαιο, για το ασφαλιστικό και για τις (συντηρητικότατες) «μεταρρυθμίσεις» που πρόκειται να συμβούν. Και ένα είναι το σίγουρο, κάθε μέρα όλο και περισσότερο φαίνεται πως δεν νοιάζονται ποτέ να λύσουν κανένα πρόβλημα (Για επιλύσεις είμαστε τώρα; Κοστίζουν πολιτικά…). Το μόνο που φαίνεται να νοιάζει είναι πως θα μαζέψουν φράγκα. Τα προβλήματα απλά θα «κρυφτούν κάτω από το χαλάκι» (χρηματικό χαλάκι, δεν λέω, αλλά παραμένει χαλάκι) και θα γίνουν εντονότερα στο μέλλον. Για να χτυπήσεις όμως την λαθραία διακίνηση καυσίμων πολιτική βούληση χρειάζεται. Πολιτική βούληση να έρθεις σε ρήξη με όσους μέχρι τώρα στήριζες και σε στήριζαν. Αντ’ αυτού ας δημιουργήσουμε ένα μπάχαλο μέσα από το οποίο παραμένει αμφίβολο κατά πόσο θα καταπολεμηθεί το λαθρεμπόριο. Εγώ πάντως θα το αγοράσω για το σπίτι και θα ταΐζω τις καμήλες – άντε «πιάσε ’με αν μπορείς». Το μοναδικό δεύτερο σωστό πράγμα αυτής της κυβέρνησης, μετά την βάση του δέκα, θα ήταν το πλαφόν κατανάλωσης. Για λάθος λόγους βέβαια, εντελώς λάθος, αλλά αν ήταν να περιοριστεί η ενεργειακή κατασπατάληση δεν θα με χαλούσε καθόλου. Οι πόροι του πλανήτη μας είναι πεπερασμένοι και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε κάποτε ότι δεν μπορούμε να τους δαπανούμε άσκοπα. Ήδη τον κατασπαταλήσαμε μέσα σε 100 μόνο χρόνια! Η άμεση κατάργηση και απαγόρευση κάθε χρήσης ορυκτού καυσίμου θα μου άρεσε περισσότερο αλλά αυτό και αν χρειάζεται πολιτική βούληση…
Τουλάχιστον βέβαια η ευρωπαϊκή ένωση δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της και αναγνωρίζει πως η βασική αιτία του ασφαλιστικού είναι το δημογραφικό. Κι αυτό γιατί συνεπάγεται τη συνεχή μείωση των ασφαλισμένων εργαζομένων. Έντεχνα καλύπτουμε πάλι κάτω από το χαλάκι ότι προωθώντας την ανασφάλιστη εργασία των νέων και την ημιαπασχόληση και υποαπασχόληση δημιουργούμε για τον ίδια λόγο πρόβλημα στο ασφαλιστικό. Έντεχνα καλύπτουμε το ότι στραγγίζοντας τον ελεύθερο χρόνο από τους ανθρώπους που εργάζονται και ελαττώνοντας την «κοινωνική» αντιμετώπιση των γυναικών, τους ωθούμε στο να μην κάνουν παιδιά, εντείνοντας το δημογραφικό. Έντεχνα καλύπτουμε το γεγονός του ότι αν η παρούσα γενιά δεν παράγει ίδιο αριθμό εργαζομένων για το μέλλον, δεν μπορεί να συνταξιοδοτηθεί. Και μαγειρεύουμε τρόπους όπου τα χρήματα θα «αυγατίσουν» ή οι εργαζόμενοι δεν θα συνταξιοδοτηθούν. Όμως όλοι αυτοί οι τρόποι εκτός του ότι είναι εικονικοί (τα χρήματα δεν αυγατίζουν αν δεν υπάρχει παραγωγή όσο και αν τα μαγειρέψεις) επιδεινώνουν και την κατάσταση. Ας ξεπουλήσουμε όμως το κράτος, ας κάνουμε την κοινωνία μια επιχείρηση χωρίς κοινωνικό πρόσωπο. Μια κοινωνία που τα γρανάζια θα είναι σε καλύτερη μοίρα από τους ανθρώπους...
Κάποτε καλό θα ήταν να χωνέψουμε πως χωρίς βασική πρωτογενή παραγωγή και ισόρροπα κατανεμημένη δευτερογενή, δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθούμε ή να αποκτήσουμε καλύτερη ζωή. Η τριτογενής «παραγωγή» από μόνη της δεν μπορεί να επιφέρει ευημερία. Άσε που περισσότερη καταστροφή κάνει με την υπερδιόγκωσή της, αφού στην ουσία μετατρέπει τα συστήματα σε αμιγώς καταναλωτικά. Και η απώλεια ισορροπίας ανάμεσα στην παραγωγική και καταναλωτική δραστηριότητα ενός συστήματος το μόνο που μπορεί να επιφέρει είναι μαρασμό και μετατροπή του περιβάλλοντος σε σκουπιδότοπο απόρριψης άχρηστων υλικών. Αυτός είναι ίσως και ο μεγαλύτερος μελλοντικός κίνδυνος, μιας και όλος ο «ανεπτυγμένος» δυτικός κόσμος συρρικνώνει την πρωτογενή παραγωγή του. Οξύμωρο ε; Αναπτυσσόμεθα συρρικνούμενοι… Αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων των συντηρητικών πολιτικών…
Και δεν θα αργήσει η στιγμή που οι καθημερινοί πολίτες του θα πεινούν ανάμεσα σε τόνους σκουπίδια. Και όλα αυτά γιατί πολύ απλά λείπει η πολιτική βούληση. Λογικό άλλωστε αφού η εξουσία αποτελεί στην ουσία «τριτογενή» ή και ακόμα πιο χαμηλού επιπέδου παραγωγή…

{Ο Νίμιτς, μήπως μπερδεύει την αρχαία ελληνική

με την σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ;}