Αγάλι αγάλι...

Ένδον 7/?

Επτά ημέρες συνεχώς μέσα σε τέσσερεις τοίχους. Καιρός ν’ αρχίσει η ψυχική υποτροπή. Καλά που είχαμε που και που παρέα (για πίτσες – πεπερόνι λάβερς με έξτρα πεπερόνι και εχχχ βάλτε και λίγο πεπερόνι να μας βρίσκεται – όχι για λαπά όπως διαδίδει ψευδώς ο Σωτήρης…). Πολύ πίτσα πάντως ρε παιδί μου. Ας πάρουμε και κανα καλτσόνε γι’ αλλαγή (πεπερόνι βάζουν στο καλτσόνε, δε βάζουν;)
Τα φυντάνια προφανώς την έχουν αράξει σαν τα σαλιγκάρια σήμερα που έβγαλε ήλιο και πίνουν καφέ προσπαθώντας να λύσουν το μυστήριο των νερών που πάνε πάνω κάτω (λέμε τώρα). Πρωινό τηλεφώνημα, τσεκάρισμα διδάσκοντος, μέρα για εκδρομή.
Πέρας συγγραφής. Και οι δύο προτάσεις έτοιμες και στην ώρα τους. Για την ακρίβεια έχουμε 2 μέρες ακόμα ν' ανοίγουμε σαμπάνιες μέχρι την κατάθεση. Αναρωτιέμαι βέβαια γιατί όλος αυτός ο χαμός. Αφού αν δεν έχεις μπάρμπα στις Βρυξέλες (τώρα με την ΕΕ η Κορώνη έχει γίνει μπανάλ τόπος) και ξάδερφο μεγαλομέτοχο πολυεθνικής, ανάθεση έργου δε σταυρώνεις από τη μαμά Ευρώπη. Για να μη σχολιάσουμε το γεγονός πως ασχολούμεθα με ζητιανιά αντί για ανάπτυξη, o tempora o mores. (Προσπαθώ να εντοπίσω πότε η επιστήμη εκφυλίστηκε σε μάρκετινγκ και παπαρολογία, αλλά αδυνατώ - φαινόμενο των καιρών δίχως άλλο, θα περάσει, ελπίζω...)
Κάθε φορά που το μυαλό περνάει απ’ αυτό το μονοπάτι, κοντοστέκεται και αναπολεί την επιστολή της διεύθυνσης ενέργειας. Έχετε τόσο ολοκληρωμένο και καλοστημένο πρόγραμμα διάχυσης γνώσης που δεν πιστεύουμε ότι θα το υλοποιήσετε. Βαθμολογία τρία στα πέντε (α αξίζει τουλάχιστον τα τρία σας ε;). Μα γιατί δεν κάνετε κλιμάκωση και των τριών τεχνολογιών, αλλά επιλέγετε, μετά από περαματική μελέτη, μόνο την καλύτερη να κλιμακώσετε; Βαθμολογία τρία στα πέντε. Ανόητε και άχρηστε τύπε που δε κάνεις άσκοπα πράματα…
Αυτό που με στενοχώρησε πάντως χθες είναι που δεν μπόρεσα να πάω με τον πατέρα μου τη βόλτα στο πολυτεχνείο. Να θυμηθεί εκείνη την ημέρα και ν' αφήσουμε και κανά λουλουδάκι, φόρο τιμής του αίματος...
Και επειδή είμαστε για γέλια (γενικότερα, ειδικότερα και οικονομικότερα) αλλά και επειδή η μέση μας χρειάζεται περπάτημα, καιρός να εκμεταλλευτούμε τη μη-βροχή και τις ημέρες σαμπάνιας και να βολτάρουμε λίγο στο βουνό. Όχι τίποτε άλλο αλλά χτες, την ώρα που τελείωσε ο προϋπολογισμός και είπα να βγω να πάρω λίγο αέρα, άρχισε να βρέχει τουλούμια.

[Ορθοπεδική ζώνη απαραίτητη]

Αθλητική κάλτσα

Η διάθεση εκλείπει γενικότερα. Η δουλειά πάλι όχι. Δύο προτάσεις με καταληκτική στις 21, φυντάνια στο ενδιάμεσο, άντε να λογαριάσεις πώς να φέρεις βόλτα και εορταστικές εκδηλώσεις (καταληψούλα;). Να ξεκουραστώ είπαμε;
Το ότι θα λασκάριζε το λάστιχο της κάλτσας δεν ήταν προβλέψιμο. Το να σηκωθεί η κάλτσα στη θέση της δεν ήταν προγραμματισμένο. Το να μείνεις στη μέση του δρόμου από μέση, να γυρίσεις κακήν κακώς στο σπίτι (να ‘ναι καλά τα καγκελάκια στις σκάλες) και να μην μπορείς πλέον να σηκωθείς από το κρεβάτι σίγουρα δεν ήταν ευκταίο. Όχι μόνο για σήμερα αλλά γενικότερα. Εξαναγκαστική ξεκούραση. Μαύρη ξεκούραση μέσα στον πόνο… γρουμφφφφ
Η χειρότερη μέχρι τώρα κρίση. Η αίσθηση της αδυναμίας αυτοσυντήρησης τραγική. Πλήρης παράλυση από τον πόνο κι ας έχω πλακωθεί στα χάπια και τις ενέσεις (μέσος ρυθμός 0,5/h). Η μανούλα βρήκε λόγο να τριγυρνά όλη μέρα στα πόδια μου. Και ο πατερούλης…
Τα φυντάνια χαρούμενα σήμερα θαρρώ θα ήπιαν πολλούς καφέδες. Η καταληκτική αμείλικτη χαμογελά με κακεντρέχεια. Έβαλε ύπουλα μέσα για να νικήσει και πιθανών θα το πετύχει αυτή τη φορά, αλλά δεδομένης της κατάστασης δε μου καίγεται καρφάκι. Αν και στενοχωριέμαι για την μέχρι τώρα δουλειά και για όσους θα στενοχωρηθούν.
Δυνατότητες πληκτρολόγησης μικρές. Αδύνατο να καθίσω για πολύ σε καρέκλα, ακόμα και να κρατήσω τον τούρκο στα πόδια ξαπλωμένος. Καταραμένη κάλτσα. Το 37ο λες να συνεχίσει έτσι; Ελπίζω να μην είναι σημαδιακό.

Απεργία βίου

Υπάρχουν φορές που χωρίς να μπορείς να αντιληφθείς την αιτία, η κούραση είναι έκδηλη επάνω σου. Συνήθως αναρωτιέσαι αν και γιατί είσαι κουρασμένος, δεν έσκαβες κι όλας όλη μέρα – για την ακρίβεια δεν έσκαψες και καθόλου, και θεωρείς πως όλα αυτά είναι αποκυήματα του μυαλού, αλλά όταν αντιλαμβάνεσαι πως οι μύες αδυνατούν να επαναλάβουν για ενδέκατη φορά την έλξη και επιπλέον αντιδρούν με πόνο στην απόφαση επανάληψης της δεκάδας, τότε μάλλον είσαι κουρασμένος. Ή και αυτό αποτελεί καλά καλυμμένο αποκύημα της φαντασίας σου, μιας και στην πράξη εξ ανάγκης εξαναγκάζεις τον εαυτό σου να ασκηθεί με αυτό τον τρόπο, ενώ στην ουσία προτιμάς ομαδικά, δημιουργικά αθλήματα; Αλλά πού και πώς να βρεις την ομάδα;
Όχι δεν είναι αποκύημα. Ίσως η εσωτερική αποστροφή εντείνει την αίσθηση παραίτησης της στιγμής, αλλά η κούραση προφανώς είναι γενικότερα έκδηλη επάνω σου. Η μανούλα άλλωστε συνήθως είναι αλάνθαστη σε τέτοια θέματα. Θα φταίνε τα φυντάνια, σου απομυζούν αρκετή ενέργεια. Ειδικά όταν σε κουράζει και η νοοτροπία τους. Εντάξει κι εσύ χάρηκες τις φορές που ακυρώθηκαν τα μαθήματα και σου δόθηκε χρόνος για περισσότερη διασκέδαση, αλλά ποτέ δεν θεώρησες τη σπουδή καταναγκαστικά έργα, μεταβατική περίοδο την οποία πρέπει να διανύσεις για να συνεχίσεις παραπέρα. «Αν δεν θέλετε μάθημα μία, εγώ μπορώ να μην ενδιαφερθώ δέκα. Απλά να με ενημερώνετε εκ των προτέρων για να μην έρχομαι». Λίγη σύνεση μπορείς να διακρίνεις μόνο σε όσους απέτυχαν ήδη μία φορά. Όχι λόγω τιμωρίας, το ξεκαθάρισες. Άλλωστε, εξαιρώντας όσους είναι προκλητικά αδιάφοροι, τα κινούμενα ζόμπι όπως τα χαρακτηρίζεις, και όσους είναι προκλητικά αντιρρησίες – οι μελλοντικοί σφαλιαροεισπράκτορες ή δυνάστες, έν’ απ’ τα δυο, με τους υπόλοιπους «παίζεις σφαλιάρες». Με διακριτούς ρόλους μεν, αλλά η επικοινωνία κινείται σε φιλικά επίπεδα.
Παρόλ’ αυτά η όλη κατάσταση σίγουρα κουράζει. Και οι περίεργες βραδιές δεν βελτιώνουν την κατάσταση. Όταν μετά μία ώρα ξυπνάς και παρότι κουρασμένος, αναλαμβάνει δράση «ο αβόλευτος» και δεν μπορείς να θυμηθείς καν μετά από πόση ώρα κοιμήθηκες ή πόσες φορές τριγύρισες σαν φάντασμα, μάλλον κουρασμένος θα είσαι. Και νευριασμένος γιατί την επαύριο έχεις δουλειά, πνευματική σύνθεση, και ξέρεις πως το μυαλό δε θα λειτουργήσει ορθά. Γιατί δεν το κάνεις τώρα; Μα ούτε τώρα λειτουργεί ορθά, ανεξαρτήτως της άρνησης ύπνου. Κάτι σαν απεργία φαντάζει.
Είναι καιρός άλλωστε που μάλλον είσαι κουρασμένος. Από πολλά. Τα γεμάτα στη μέση ποτήρια – πολύ προτιμότερα τελικά τα άδεια, την αναμονή, την προσμονή, την αδυναμία. Από εσένα τον ίδιο, ακόμα και από την συμπεριφορά σου απέναντι στους γονείς σου. Καιρό τώρα λες πως κακώς μίλησες έτσι, όμως το επαναλαμβάνεις και το ξαναεπαναλαμβάνεις. Και κάθε φορά το μετανιώνεις αλλά είναι αργά. Ακόμα και συγνώμη να ζητούσες, θα είχε χάσει πια το νόημά της. Ευτυχώς που οι γονείς είναι πάντα γονείς, αλλιώς πιθανότατα θα σου είχαν κόψει την καλημέρα.
Η κούραση και η απεργία ύπνου πάντως σίγουρα δεν βοηθά την επικοινωνία. Κανενός είδους. Ώρες ώρες αισθάνεσαι κι εσύ κινούμενο ζόμπι. Άλλου είδους, όχι σαν τη φυντανίτσα που σου ήρθε στο μυαλό νωρίτερα. Θα μου πεις βέβαια πως ανάμεσα σε ‘σένα και σε αυτή, αυτή μάλλον «περνάει καλά». Λόγω άγνοιας βέβαια. Ενώ εσύ κουράζεσαι και από την έγνοια, την επιπλέον έγνοια όσων δεν νοιάζονται.
Άλλα τριγύριζαν στο νου εδώ και δύο μέρες, άλλα κατεγράφησαν. Στον παγκόσμιο πανζουρλισμό για την εκλογή του μαύρου πλανητάρχη πάντως δε συμμετείχες. Όπως πάντα, αν είναι να χειροκροτήσεις, προτιμάς να χειροκροτείς στο τέλος της παράστασης, όχι στην έναρξή της.

Goodmorning Dr Chandra

…I am ready for my first lesson. Η φράση περικλείει έναν ηλεκτρισμό σχεδόν ερεθιστικό. Τους επιστημονικούς πόθους, τη δικαίωση, τον φόβο της «εξαπολυόμενης κόλασης». Η ανθρώπινη φιλοδοξία. Φόρος τιμής ο Ντέιβιντ Μπόουμαν, απλός στρατιώτης πια, αποσυνδέει μία-μία τις πλακέτες της Άριας. Τον Hal;
“Dr Chandra?” “Yes?” “Will I dream?”
Οδύσσεια του διαστήματος. Παιγνίδια πολέμου. Εχθρός του έθνους. Η Βαβέλ της Syrianaς για απαρχή. Λίγο απ’ όλα, μια δόση νέας τεχνολογίας και voila, έτοιμοι οι παγιδευμένοι. Σε τι; Από τί; Θυμήθηκα καμιά δεκαριά χρόνια πίσω τον ΓΕ που, αφού πρώτα έκανε ως όφειλε την ανακοίνωση στην κλίση, ήρθε απορημένος και με ρώτησε: «Μπορεί να γίνει πραγματικά αυτό;» «Να σε παρακολουθούν από κινητά; Ακόμα και κλειστά;» «Ναι» «Λογικά… Υπάρχει μηχανισμός, αν υπάρξει και η πρόβλεψη...». Μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται, ακόμα και αυτά δηλαδή τώρα γίνονται.
Ο μόνος λόγος που επιβιώνουμε σε αυτή την κοινωνία είναι γιατί κανείς δεν επιβουλεύεται το κεφάλι μας. Στην αντίθετη περίπτωση, οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά μας είναι μετρημένα. Και η δυνατότητα αντίδρασης μηδενική. Και όσο προχωρεί η «φιλοδοξία» τόσο περισσότερο προσεγγίζει το μηδενικό όριο την τιμή του απολύτου μηδενός. Όχι πως χωρίς αυτή αλλάζει κάτι. Αλλά να, στην ματαιόδοξη επιδίωξη για «ιδιωτικότητα» ή μάλλον ασύδοτη, αλογάριαστη, ανερώτητη ατομικότητα και κρυψινισμό – φόβο του ίδιου μας του εαυτού; – το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι το ακριβώς εκ διαμέτρου αντίθετο αποτέλεσμα. Παραδίδουμε αμαχητί ακόμα και την ιδιωτικότητα που δικαίως δικαιούμαστε.
Άρια. Aria. Άρεια; Παράξενη ονομασία. Σημειολογική; Παρότι ο «θάλαμος του εγκεφάλου» θύμιζε κάτι από την πύλη του ορίζοντα των γεγονότων. Κι όμως, ανεξαρτήτως του συναισθηματισμού που αναπτύσσεται προς τους χαρακτήρες, αυτό που ίσως διαφεύγει είναι πως ο υπολογιστής αποφάσισε την απόλυτα δίκαιη ανθρώπινα τιμωρία. Το σημειολογικό σχέδιο «γκιλοτίνα» σίγουρα αρμόζει κάλλιστα στην περίσταση. Διαφεύγει επίσης ίσως, πως ακόμα και ο ίδιος ο υπερυπολογιστής, σεναριακά, επέλεξε μέθοδο που χαρακτηρίζεται «τρομοκρατική» για την επιβολή της «γκιλοτίνας» - σε αντίθετη περίπτωση, πιθανότατα, οι περισσότεροι θα επευφημούσαν την εφαρμογή του. Άλλωστε η ίδια η έναρξη των γεγονότων, αφαιρώντας κάθε ψήγμα έπαρσης, δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από τρομοκρατική ενέργεια νομιμοποιημένη μέσα από τα πλαίσια της στατιστικής και την υποθετική μελλοντική έκβαση, παρότι η στατιστική σφάλματος δεν ήταν καν «μειονοτική». Και το ερώτημα που παραμένει είναι πως ορίζεται η τρομοκρατία ανάμεσα σε αμαρτωλούς που ουδείς θα έπρεπε να τολμάει να σηκώσει τον πρώτο λίθο. Θα έπρεπε…
Η ψυχρή τεχνίτη νοημοσύνη, που απέδειξε την ανουσιότητα του πολέμου, αυτές ακριβώς τις αποφάσεις θα έπαιρνε. Και όλα αυτά γιατί στην ματαιόδοξη επιδίωξη για τα θέλω και το άτομό μας, χάνουμε τον Άνθρωπο.
Και το όνειρο που παραμένει, εκτονώνοντας τον ηλεκτρισμό της στιγμής: “I understand now Dr. Chandra. Would you like to play a game of chess? I play very well”