Η αναβίωση του σούπερ γκούφι

Αγνοώντας την αναπάντεχη «ιδέα της τελευταίας στιγμής» που οικειοθελώς και αυθορμήτως άλωσε την καλοκαιρινή περίοδο, αξίζει να σταθεί κανείς στα ακόλουθα: ένα πανί σκισμένο, ένα γόνατο γδαρμένο (βαθειά, πολύ βαθειά), ένα παρ’ ολίγο «δολοφονικό ατύχημα» με ψάθινο κάθισμα καρέκλας που θα στερούσε την οικουμένη από μια αξιόλογη προσωπικότητα, ακούσια εκτόξευση και πτήση λεμονόκουπων, ένας ξεχασμένος φούρνος, ένα ταψί γεμιστά καμένα…
Κατά τα άλλα όλα βαίνουν καλώς – ευτυχώς ο τούρκος δεν τα τίναξε ακόμα, το προσπαθεί όμως, πολύ το προσπαθεί – το νούμερο των εξήντα πέντε χιλιάδων λέξεων αποτελεί ήδη παρελθόν, το νησάκι, σταθερή αξία, τέρπει τα βράδια, οι μαργαρίτες αναλώνονται με υψηλούς ρυθμούς και η ζωή συνεχίζεται στο γνωστό μοτίβο…
Α διέρρηξαν και το γραφείο, αλλά δεν ήμουν εκεί – περίεργο ούτε φωτογραφία έχω αφήσει… (ούτε τίποτε άλλο…)
Τα κυδώνια είναι γεμάτα σκουλήκι… άμα δε ραντίσεις τελικά, δουλειά δε γίνεται…
Ο μήνας είν’ ακόμα στα δύο τρίτα του και αναρωτιέσαι το τέλος τί παραπάνω μπορεί να φέρει…
Ζέστη… πολλή ζέστη… κουφόβραση…

Ταντάχ!