Όπου γάμος και χαρά!

Ναι, χαρά, μεγάλη χαρά. Έτσι, να παντρολογιέστε όλοι εκεί στο πρώτο-δεύτερο σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη, να βρίσκω εγώ αφορμή να παραμένω στο γαλάζιο Ιόνιο παραπάνω, κι ας θέλω διακαώς να επιστρέψω στις τσιμεντοϋποχρεώσεις μου!
{Μη με κρατάτε σας λέω, μη, πρέπει, πρέπει να γυρίσω, μα τι μου κάνετε τώρα, να θα με κάνετε να παραμείνω εδώ πέντ’ έξι, δέκα μέρες ακόμα… Κανά γάμο για το δεύτερο σαββατοκύριακο δεν έχει; Κρίιιιμααααα :(}
Πάντως αυτός ο αίολος δεν είναι με το μέρος μου. Ήταν με το μέρος των πυρκαγιών. Παρακαλούσα εγώ να φυσήξει μπας και κάνω καμιά βόλτα τώρα που έσιαξε (μερικώς) το γόνα μου, τίποτε αυτός, είχε στρατοπεδεύσει στην αντίπερα παραλία (απ’ την άλλη μεριά τσι πίνδου ντε) και λυσσομανούσε λες και είχε συμμαχήσει με τους οικοδόμους και τους εργολάβους. Βλέπεις εφέτο ο αέρας είπε να βοηθήσει λίγο να ξελασπώσουμε από την οικονομική κρίση, δίνοντας νέες εκτάσεις για χτίσιμο. Οργασμός τσιμενταρίσματος.
Στο τέλος πιστεύω πως θα μείνω ο μοναδικός με 10 δέντρα και δυο στρέμματα χωμάτινης γης. Βρε καλέ μου ρίξε καμιά οικοδομή (λένε). Τι λέτε βρε; (σκέφτομαι... βλάπτει θα μου πεις...) Έχω τα δεντράκια μου (εδώ στο Ιόνιο λέω...) φάτσα κάρτα απέναντι απ’ το μπαλκόνι και ανοίγω το παραθύρι να μπαίνει δροσερός αέρας και θα τα κόψω να τα τσιμεντάρω για να ζεσταίνομαι μετά; Ε να όμως σε κάτι τέτοιους άμυαλους σαν εμένα σκοντάφτει ο πολιτισμός και αναγκάζεται να αναλάβει δράση η πυρά.
Τέλος πάντων, περιορίστηκαν οι φωτιές, άρχισε κι από εδώ να φυσά ο αίολος που μας είχε παραμελήσει για να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των οικοπεδοφάγων. Μάλλον θα χρηματίζεται κι αυτός, καλός είναι και του λόγου του…Εμ θεός δεν είναι; Εξουσία δεν είναι; Τί να πεις…
«Η αττική θα καεί όλη σιγά σιγά, δε θα μείνει οργιά άχτιστη». Ναι, ας γίνει κάποια στιγμή για να αυτοκαταστραφεί η πόλη. Αν και δεν είναι σίγουρο… μπορεί να βγει και κερδισμένη. Η νέα ελληνική βενετία…
Ευτυχώς πάντως που παντρεύεστε, και με αναγκάζετε να μένω μακριά απ’ τα τσιμέντα. Να ζήσετε βρε παιδιά, η ώρα η καλή.

Και αν το επαναλαμβάνετε τελετουργικά κάθε χρόνο,
εδώ είμαστε, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα μένω…
τι να κάνω ο έρμος…