Σε «αναταραχές» να βρισκόμαστε…

Εκ του «σε δουλειά να βρισκόμαστε». Ή αλλιώς «σε κίνηση». Η κίνηση είναι καλή, η ακινησία οδηγεί στη νωθρότητα και τον εκφυλισμό. Αρκεί ο όρος κίνηση να μην αναφέρεται στο κυκλοφοριακό μποτιλιάρισμα – έμφραγμα. Οι σταζιέρ στο υπουργείο εργασίας. Σταζιέρ, νέα ορολογία για τα σύγχρονα λεξικά. Χωρίς ρίζα, χωρίς καμία διασύνδεση με την δομή της ελληνικής γλώσσας. Αυτοί όμως ήρθαν για να μείνουν. Εκτός και αν εκλείψουν ως είδος, πράγμα που όμως δε διαφαίνεται στον μακρινό ορίζοντα. Οι πυροσβέστες πάλι, εδώ οι ρίζες υφίστανται μιας και αυτοί δεν αποτελούν παράγωγο της σύγχρονης ανθρώπινης δραστηριότητας, βρίσκονται παρατεταγμένοι στο υπουργείο δημόσιας τάξης. Ή όπως αυτό μετονομάστηκε τους τελευταίους μήνες…
Παράπονα από παντού και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν είναι που λείπει πλέον ο σεβασμός προς τον άνθρωπο, προς τον εργαζόμενο, είναι που λείπουν οι θέσεις εργασίας. Και χωρίς αυτές, οι άνθρωποι δεν μπορούν να συντηρηθούν και να δραστηριοποιηθούν μέσα στον σύγχρονο κοινωνικό ιστό. Φυσικό είναι να διαμαρτύρονται, «συναποτελούν» την κοινωνία για να πορεύονται όλοι μαζί και αντ’ αυτού, η «κοινωνία» τους στύβει. Γιατί το πραγματικό ζητούμενο είναι να λυθεί το πρόβλημα της απασχόλησης, όχι να λυθούν τα προβλήματα του κάθε φορέα, του κάθε ατόμου χωριστά.
Μα αυτό είναι «άλυτο» πρόβλημα, χώρια που την ημέρα που θα λυθεί θ’ αλλάξουν άρδην, από μόνες τους οι εργασιακές σχέσεις. Ο εργαζόμενος δε θα έχει κανέναν λόγο να φοβάται πως θα μείνει χωρίς δουλειά, άρα θα απαιτεί, είτε λογικά, είτε παράλογα, και ο εργοδότης θα πρέπει να δίνει, γιατί ο υφιστάμενος δεν θα «βρίσκεται πλέον στην ανάγκη του». Μέσα στο σύγχρονο ανταγωνιστικό παιγνίδι, η ανεργία είναι μία από τις μεθόδους ελέγχου, η δε επίλυση του προβλήματος θα άλλαζε τόσο άμεσα τους όρους του παιγνιδιού που θα το καταστούσε «ανεφάρμοστο». Όσο περισσότερος ανταγωνισμός απαιτείται για να «φτάσεις στην κορυφή», τόσο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας, «ο φόβος φυλάει τα έρμα», τα στύβει για να αυξάνονται οι ρυθμοί.
Δε γίνεται εκούσια, όχι, γίνεται ακούσια, λόγω ακριβώς αυτής της δομής του παιγνιδιού και των όρων με το οποίο το παίζουμε. Το πρόβλημα λοιπόν είναι να αλλάξουν οι κανόνες του παιγνιδιού, αν όχι το ίδιο το παιγνίδι, γιατί έτσι ως αυτοί έχουν, άνεργοι θα υπάρχουν πάντα, ανεξάρτητα το ποιόν και το ποσόν τους, και θα διαμαρτύρονται. Και είναι τόσο απάνθρωπο να βλέπουμε τους ανθρώπους σαν αριθμούς, σαν ποσοστά, γιατί οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και ο χρόνος τους σ’ αυτή τη γη περιορισμένος, και έχουν κάθε δίκιο να είναι εξοργισμένοι απέναντι σε όσους τους ανάγουν σε έναν απλό αριθμό. Έχουν κάθε δίκιο να ζητήσουν το κεφάλι τους επί πινάκι, όχι απλά να διαμαρτύρονται δυσχεραίνοντας την «κίνηση» των υπόλοιπων.
Είναι που λείπει τελικά ο σεβασμός προς τον άνθρωπο, ενώ υπάρχει μόνο σεβασμός προς το χρήμα. Και ύστερα, το ανθρώπινο είδος διατείνεται πως εκπολιτίστικε…