Αυτοκινητομουρμούρα…

Μια από τις μεγαλύτερες ομορφιές του Νείλου είναι τα ζωντανά, καθαρά και έντονα χρώματα που τριγυρίζουν ολούθε γεμίζοντας το βλέμμα. Παρότι ποτάμι, η ατμόσφαιρα δεν είναι «υγρή» και οι χρωματισμοί αποκτούν την πραγματική τους υπόσταση διεγείροντας τις αισθήσεις.
Η ίδια αίσθηση, στην τσιμεντούπολη, αλλά και γενικότερα εδώ πέρα, υπάρχει πολύ λίγες μέρες το χρόνο. Όπως σήμερα. Η ατμόσφαιρα καθαρή μετά τη χτεσινή μπόρα εντείνει την αντίθεση ανάμεσα στις φωτεινές και σκοτεινές περιοχές, ‘κει πέρα μακριά στο απέναντι βουνό, καθώς ο ήλιος περνάει μέσα από τις τρύπες στα σύννεφα. Πράσινο επάνω, ανακατεμένο με καφέ, άσπρο κάτω, το χρώμα της πόλης, καθαρό, όχι μουντό και γκρίζο όπως φαντάζει συνήθως. Καθάρια όλα.
Γίνεται άραγε αυτές τις μέρες κάποιο αφιέρωμα στον Springsteen; Το ραδιόφωνο πάντως σε καθημερινή βάση εκπέμπει ένα από τα τραγούδια του «the river». Παλιά κολόνια, αλλά ευωδιαστή. Διεγείρει και αυτή κάποιες από τις αισθήσεις. Σήμερα το ίδιο το «the river». Η διάθεση διαλύεται όμως από την κλίση στο κινητό. Στην «άλλη άκρη», κατά σύμβαση, μιας και δεν μπορεί να οριστεί πλέον η άλλη άκρη στην ασύρματη επικοινωνία, η πωλήτρια τηλεφωνεί να ενημερώσει για νέα προϊόντα και προσφορές της εταιρίας της.
Αδιάφορο το αν έχει ο δυνητικός πελάτης δουλειά, αν έχει τη διάθεση να την ακούσει, αν το τηλέφωνο το έχει αυτή τη στιγμή ανοιχτό για κάποια ανάγκη και μόνο. Ο προσωπικός χρόνος και χώρος (η λέξη «ατομικός» είναι πολύ παράταιρη και κατακριτέα) βάλλεται και συρρικνώνεται συνεχώς από τη νέα τεχνολογία, ο σεβασμός αλλάζει έννοια. Το μυαλό εξίσταται: «Μα καλή μου, αν είχα μια ανάγκη θα είχα ήδη ανατρέξει να την καλύψω, το γεγονός πως δεν έχω ασχοληθεί σημαίνει πως δεν έχω ανάγκη, σίγουρα πάντως δεν έχω ανάγκες για τις οποίες δεν είμαι ενήμερο». Παιγνίδια του μυαλού που αδυνατεί να συμμορφωθεί στις σύγχρονες επιταγές…
Αλήθεια, ποιόοος ξέχασε να «σφραγίσει» την υπογραφήν του πριν αποστείλει το σύμφωνον; Αυτά τα έγγραφα πολλάν διακρατικάν ταξίδιαν κάμουν…

Γρουμφ είπαμε σήμερα;