Απώλεια αισιοδοξίας

Το ότι έχει χαθεί το μέτρο (και το σταθμό ίσως) είναι λίγο πολύ δεδομένο. Αυτό δε σημαίνει πως πολλές φορές δεν προκαλεί έκπληξη το μέτρο στο οποίο δεν υπάρχει μέτρο. Χάβρα οι διάδρομοι, μέσα οι «συνάδελφοι» διαγωνίζονται. Συνάδελφοι τύπεις, μιας και η σχέση προϋποθέτει και έναν «συναδελφικό σεβασμό», κάτι που προφανώς έχει εκλείψει στην σύγχρονη εποχή. Άλλωστε ο «συνάδελφος» πιο πολύ «ανταγωνιστής» θεωρείται. Στο μετέπειτα επίπεδο βέβαια, στο επίπεδο φυντανοτροφείου είναι απλά «αδιάφορος».
«Γιατί παιδί μου κλωτσάς την καρέκλα; Σου έχει κάνει κάτι; Σε αρένα βρίσκεσαι ή στο γήπεδο;». Γραφική εντελώς ακούγεται η διαμαρτυρία, σε υψηλό τόνο σίγουρα μιας και ούτε η χάβρα επιτρέπει χαμηλότερους, ούτε η απογοήτευση για την κτηνώδη συμπεριφορά που και αποδεκτή γίνεται αλλά και προκαλεί το γέλωτα των «συναδέλφων», όσων απλά δεν αδιαφορούν δηλαδή για όσα γίνονται δύο μέτρα παραδίπλα. «Θέλετε κάτι; Για ηρεμήστε λίγο γιατί πολύ αφεντικά την έχετε δει ορισμένοι εδώ μέσα!». Όχι, αυτή δεν ήταν η συνέχεια της διαμαρτυρίας, αλλά η επιτακτική απάντηση του επίδοξου βάνδαλου.
Η κοινωνία αυτή βαδίζει όλο και περισσότερο προς τη ζούγκλα. Βοηθάει πολύ άλλωστε σε αυτό και η «πληροφόρηση» που «ελεύθερα», μα και εντελώς στοχευμένα, παρέχεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τα «δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας» κερδίζονται εύκολα όταν συμπεριφέρεσαι σαν ζώο, όταν βανδαλίζεις, όταν αφήνεις τον κόσμο άφωνο με την συμπεριφορά σου. Άλλου είδους «πρότυπα» δεν προβάλλονται πλέον! Μόνο πρότυπα βίας και πρότυπα «lifestyle». Ε αυτά είναι και τα πρότυπα που αντιγράφονται. Δεν είναι παράξενη η τροπή της κοινωνίας λοιπόν. Ακολουθεί κατά πόδας όσα της προβάλλονται! Από αρχαιοτάτων χρόνων άλλωστε, τα πρότυπα ήταν αυτά που καθόριζαν την παιδεία.
Πως το εκστόμισε το άλλο φυντάνι παλιότερα να δεις; Τότε, που κατάλαβε πως στην πράξη επωφελείται από την ανοχή των καθηγητών και πως αν κάποια στιγμή αυτή αρθεί, τα πράγματα θα αλλάξουν άρδην; «Ε μετά αναρωτιούνται γιατί κάποιοι καίνε αυτοκίνητα; Θ’ αρχίσουμε κι εμείς!». Όχι, δεν αποτελεί αναρχικό στοιχείο το συγκεκριμένο φυντάνι, λίγο «αντιρρησίας συνείδησης» είναι, αλλά βάνδαλος δεν έχει αποδειχθεί – μέχρι σήμερα. Ακολουθεί όμως και αυτός τα πρότυπα της εποχής. Η σήμερα εννοούμενη δημοσιογραφία και πληροφόρηση φέρει σίγουρα πολύ μεγάλη ευθύνη για όσα γίνονται γύρω μας. Ορισμένες φορές άλλωστε «προκαλεί» τα γεγονότα. Κοινό μυστικό το τελευταίο!
Η ποιότητα φαίνεται πως χάνεται μέρα με τη μέρα. Μια ποιότητα που κερδήθηκε με κόπο. Το ίδιο και η πνευματική ποιότητα. Όχι ότι και η προαναφερθείσα δεν αποτελεί πνευματική ποιότητα δηλαδή. Αλλά να, όταν όλα αυτά συνδυάζονται με την πλήρη αδυναμία έκφρασης εννοιών διάφορων της τετριμμένης καθημερινότητας, την πλήρη αδυναμία σύνταξης ενός κατανοητού κειμένου, την πλήρη αδυναμία σύνδεσης απλών πραγμάτων, όταν όλα τα μυαλά είναι είτε αποχαυνωμένα, είτε πλήρως αντιδραστικά, τότε η αισιοδοξία για την κοινωνία που έρχεται σίγουρα περιορίζεται στο ελάχιστο, έως και σε αδιόρατο επίπεδο. Διότι τελικά, εντελώς αναπάντεχα, ο Άβωνας βρήκε τρόπο να νικήσει το Γουλιέλμο. Άφησε εντελώς ελεύθερη και προσβάσιμη τη γνώση και απλά την «συντρόφεψε» με πληθώρα σκουπιδιών και την απαξίωσε. Έτσι, και πάλι, κάποιοι μονόφθαλμοι θα κυβερνούν στην κοινωνία των τυφλών.

Συγκρούσεις, ατάκτως ειρημένες.

Άλλη μια περίοδος συγκρούσεων ξεκίνησε. Βέβαια, οι συγκρούσεις ήταν ανέκαθεν η κινούσα δύναμη των μεταβολών. Των μεταβολών, σωστά, γιατί η μεγαλύτερη «πλάνη» είναι πως «πάντα έτσι ήταν». Αυτό μπορεί να ισχύει για μηχανισμούς, οι μηχανισμοί άλλωστε δεν μεταβάλλονται, αλλά όχι και για το «φαινότυπο». Όμως το ανθρώπινο μυαλό έχει την τάση να μετατρέπει την χρονικά περιορισμένη πραγματικότητα του τώρα σε διαχρονική «σταθερά».
Ένα οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως οι ίδιοι άνθρωποι που απογοητευμένοι αναφέρουν, κουνώντας «στωικά» το κεφάλι, πως τίποτε δεν αλλάζει, οι ίδιοι κουνούν στωικά, ή και ορισμένες φορές εκνευρισμένα, το κεφάλι αναφωνώντας: «Πάλι συγκρούσεις;». Λες και χωρίς αυτές είναι δυνατό ν’ αλλάξει κάτι! Βέβαια, στο επίκεντρο της «κατακραυγής» δεν είναι οι συγκρούσεις αλλά η μέθοδος. Και το ερώτημα είναι: είναι δυνατό να υπάρξουν συγκρούσεις, χωρίς να υπάρξει… σύγκρουση; Στην πραγματικότητα βέβαια «το πρόβλημα» δεν είναι μόνο η μέθοδος, αλλά το σύνολο της σύγκρουσης, μιας και η σημερινή κοινωνία περιμένει εναγωνίως «τη μεταρρύθμιση που θα είναι τόσο σωστή, ώστε να μην χρειαστεί να ξαναγίνει άλλη μεταρρύθμιση»! Τί ανέσυρε άραγε ξαφνικά στη μνήμη τα οξύμωρα λόγια του πρώην πρωθυπουργού…;
Δηλαδή η κοινωνία επιζητεί μια σταθερότητα. Φυσιολογικό, μέσα στη σταθερότητα μπορείς να έχεις μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης χωρίς να έχεις υψηλά ρίσκα. Από εκεί ξεκινούν άλλωστε όλα σήμερα, ο «υψηλός ρυθμός» είναι η «μόνη αλήθεια»! Δηλαδή, με άλλα λόγια, να συγκεντρωθεί όλο το «ρίσκο» της αστάθειας, και να συσσωρευτεί στο ρυθμό. Γιατί, εν τέλει, ο υψηλός ρυθμός αποτελεί από μόνος του μεγάλο ρίσκο! Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα όσους εκμεταλλεύονται τους υψηλούς ρυθμούς της ανάπτυξης! Ενδιαφέρει μόνο τους υπόλοιπους που υφίστανται τα προβλήματα από τις παρενέργειες των ρυθμών αυτών. Όπως και έγινε. Γιατί, φυσικά, για την σύγχρονη «οικονομική κρίση» δεν έφταιξε η αστάθεια της κοινωνίας, αλλά η αστάθεια που επέβαλε ο υψηλός ρυθμός!
Εν τέλει, στο πλαίσιο της εκάστης χρονικής πραγματικότητας, είναι φυσιολογικό ο άνθρωπος να επιζητεί την σταθερότητα. Χωρίς όμως να μπορεί να αποφύγει και τις συγκρούσεις. Γιατί, τα πάντα ρεί, και μεταβολές θα υπάρχουν πάντα, είναι μηχανισμός, όχι έκφανση. Άρα πάντα θα υπάρχουν συγκρούσεις. Εκτός και αν ο κόσμος αποδεχτεί τις μεταβολές. Που δεν μπορεί γιατί επιζητεί τη σταθερότητα. Φαύλοι κύκλοι του μυαλού; Ε, ναι, όλα στο μυαλό είναι!
Οι συγκρούσεις εν τέλει, εξαναγκαστικά υιοθετούνται ως αποδεκτές, αλλά η κοινωνική επιταγή είναι: «Συγκρουστείτε, αλλά χωρίς σύγκρουση!». Μην «πάρουν» τα απόνερα τις άλλες κοινωνικές ομάδες… Λες και γίνεται αυτό. Αν δεν συγκρουστείς, τότε δεν… συγκρούεσαι! Και η διαχείριση ποτέ δεν «αλλάζει τα πράγματα». Η διαχείριση διαχειρίζεται, οι συγκρούσεις τα αλλάζουν. Και τα αλλάζουν σαν σεισμός, σεισμός που δίνει την αίσθηση ότι ισοπεδώνει τα πάντα. Γιατί… πραγματικά τα ισοπεδώνει, ειδικά αν τα κοιτάξει κανείς εκ των υστέρων!
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σήμερα όμως είναι η εγωκεντρική και ατομοκεντρική θεώρηση των πάντων. Και των κρούσεων, και συγκρούσεων αλλά και της ζωής. «Ο άνθρωπος γεννιέται μόνος και πεθαίνει μόνος», έχει μεγάλες δόσεις αλήθειας, αλλά και μεγάλες δόσεις ψεύδους. Ο άνθρωπος σήμερα επέλεξε να είναι μόνος, για να βιώσει πλήρως όλη την ατομοκεντρική πραγματικότητα. Σιγά-σιγά ίσως ανακαλύψει πως αυτό δεν είναι «βιώσιμο». Εκτός και αν αλλάξει ο ίδιος ο «μηχανισμός» της ζωής. Κάτι που είναι μεν εφικτό, αλλά δεν είναι και στα χέρια του. Θα συγκρουστεί με τη φύση και οι «παρενέργειες» αυτής της κρούσης θα είναι μεγάλες. Και σπάνια βγαίνει άλλος νικητής, πέραν της πεισματάρας φύσης. Όχι πως δεν γίνεται, καμιά φορά αυτή βρίσκει τρόπο να «συμπεριλάβει» τις «νέες τάσεις», ώστε να προχωρήσει το «ρουν» της ζωής.
Για τη σταθερά του «περιορισμένου σήμερα» όμως ένα είναι το σίγουρο. Για να αλλάξει κάτι θα υπάρξουν συγκρούσεις και εφόσον, παρόλο που ο άνθρωπος σκέφτεται ατομοκεντρικά, συνεχίζει να ζει μέσα σε μια «κοινωνία», ανεξαρτήτως αν έχει θίξει το μεγαλύτερο μέρος των θεσμών της και την έχει επαναφέρει σε κατάσταση «ζούγκλας», τα απόνερα από τις συγκρούσεις αυτές θα επηρεάσουν αναγκαστικά τους πάντες. Αλλιώς δεν γίνεται. Όσο και αν, λόγω του ότι θίγονται «ατομικά» αλλά και «κοινωνικά» συμφέροντα, δεν γίνεται αποδεκτός ο τρόπος, η μέθοδος. Η μόνη μέθοδος είναι η σύγκρουση. Δεν υπάρχει άλλη. Και όσο πιο εγωκεντρικά σκέφτεται ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ θα αισθάνεται τις σεισμικές δονήσεις να επηρεάζουν τη ζωή του και θα αναρωτιέται αν θα πέσουν μόνο σοβάδες, ή και δοκάρια στο κεφάλι του.
Σε τελευταία ανάλυση και ο εγωκεντρισμός είναι μια μεταβολή που επήλθε μετά από συγκρούσεις! Ή ίσως μια παρενέργεια συγκρούσεων που στόχο είχαν να προασπίσουν βασικά προσωπικά δικαιώματα!
Το μέλλον θα δείξει… σε πείσμα όλων! Οι συγκρούσεις όμως θα αποτελούν σίγουρα αναπόσπαστο τμήμα του. Σε πείσμα όλων!

«Αλλεργίες»

Μπορεί ίσως να αποτελεί υπερβολική αντίδραση, αλλά ένα από τα πιο εκνευριστικά πράγματα είναι να κατεβάζει κανείς τα mail του και να πέφτει πάνω σε διαφημιστικά μηνύματα από «λίστες» που καταρτίζονται από εταιρίες για να προωθήσουν τα προϊόντα τους, χωρίς να έχει περάσει από το website τους και να έχει ζητήσει την εγγραφή του σε newsletter. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τα τηλέφωνα. Χτυπάει το τηλέφωνο και περιμένει κανείς να μιλήσει με κάποιον γνωστό, ή έστω άγνωστο αλλά τουλάχιστον για κάτι που τον αφορά, και αντ’ αυτού ακούει μια φωνή να λέει πως θέλει να μιλήσουν για κάτι «που ίσως τον ενδιαφέρει». Το «ψάρεμα πελατείας» αποτελεί το νέο «σπορ» του αιώνα. Μόνο που υπάρχουν και «ψάρια» που δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα των εταιριών να στέλνουν μηνύματα προώθησης προϊόντων αν δεν το έχουν ζητήσει προσωπικά οι ίδιοι…
Όμως, για να μιλήσουμε με τους ίδιους όρους, στον αιώνα της «ελευθερίας», το δικαίωμα του ανθρώπου να μην αναγκάζεται να ξεσκαρτάρει τις διαφημιστικές πληροφορίες από όσα τον αφορούν πραγματικά καταπατάται ασύστολα. Έστω και ένα λεπτό την ημέρα να είναι αυτό, παραμένει προσωπική επιλογή του καθενός πως θα το διαθέσει και αν θέλει να το ξοδέψει στο βωμό της «αγοράς».

Dear Sir, I want to be unsubscribed from your lists because, first things first, I never selected to be in one of them. Αdditionally, I completely disagree with the right of the companies to send promotional or other customer fishing e-mails.

ΓΡΟΥΜΦ

Τελικά είμαι αλλεργικός στη διαφήμιση και την «αγορά»

Πρωί Παρασκευής

Τα αυτοκίνητα στο δρόμο στοιβαγμένα, όχι μηχανή δε χωράει να περάσει ανάμεσα αλλά ούτε πατίνι. Χιλιόμετρο που με τα πόδια θα είχε διανυθεί τρείς και πλέον φορές στην ώρα που χρειάστηκε γι’ αυτό το λεωφορείο. Οι επιβάτες μέσα σε αυτό στοιβαγμένοι και αυτοί σα σαρδέλες σε κονσέρβα. Καρφίτσα δε φτάνει στο δάπεδο αν πέσει. Με τέτοιες συνθήκες άντε να ενισχύσεις τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Ειδικά που έχουν αρχίσει να αυξάνονται δραματικά οι «μιμουαπτιστές» που «δεν θέλουν το χνώτο του άλλου στα μούτρα τους» και αποφεύγουν το συγχρωτισμό των μαζικών μέσων. Στη μαζική διασκέδαση βέβαια έχουν άλλη άποψη, εκεί είναι «τρέντι» να συνωστίζεσαι «στο μπαρ», αν καταφέρεις να δεις καμιά γωνίτσα του, με το μπάσο να δονεί τα σωθικά σου σαν χίλιες μηχανές λεωφορείου. Εκεί άλλωστε το μπάσο «είναι επιλογή», «επιλογή» είναι και το να αποφεύγεις να κουράζεις τα’ αυτιά σου με το αγκομαχητό της μηχανής του λεωφορείου αλλά να προτιμάς το απαλό κελάηδισμα αυτής του αυτοκινήτου. Οι μηχανές πάλι βρίσκουν τη λύση. Αφού ο δρόμος είναι «μποτιλιαρισμένος» και αδιαπέραστος, υπάρχουν και τα πεζοδρόμια! Άπλετος χώρος, γιατί να πάει χαμένος και να μην διατεθεί και αυτός για την «απάλυνση» του κυκλοφοριακού της πόλης;

Τα κινητά τηλέφωνα και οι συνομιλίες είναι ένα θέμα στα λεωφορεία. «Ψιλομαλακάκος αλλά εμφανίσιμος», αναφέρει η συνεπιβάτης σε αυτόν που ακούει στη άλλη άκρη της «σύνδεσης». Από τα συμφραζόμενα η συζήτηση φαίνεται πως αφορά δικαστικά θέματα. Η απομυθοποίηση της θέμιδας, ή μήπως αυτή έχει απομυθοποιηθεί εδώ και χρόνια; Αν υπήρξε δηλαδή ποτέ «μύθος»… Η θέμιδα πάντως το «εμφανίσιμος» κανονικά δεν μπορεί να το διακρίνει! Μάλλον άλλο θα ήταν το πραγματικό αντικείμενο της συζήτησης!

Βιβλιοπωλείο, τράπεζα, ασφαλιστικό ταμείο, όλα σε ευθεία από την στάση του λεωφορείου έως αυτή του μετρό. Μέσα σε λιγότερο από ώρα οι «δουλειές» τελειώνουν. Τελικά οι τράπεζες είναι αυτές που κλέβουν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου!

Ο κεντρικός πεζόδρομος της πόλης γεμάτος κόσμο. Προκαλεί για έναν περίπατο ανάμεσα στο πλήθος. Για χάζι των υπόλοιπων περιηγητών φυσικά, οι βιτρίνες ουδέποτε αποτέλεσαν ενδιαφέρον θέαμα άλλωστε. Ενώ οι περαστικοί!!! Ε ναι, ανάμεσα στους περαστικούς ανθρώπους, το αντίθετο φύλο είναι που τραβάει κυρίως το ενδιαφέρον! Είναι πάντως φανερό πως η νοοτροπία «φαστ φουντ» έχει κατακλύσει πλέον τη ζωή. Καφές στο πόδι, σάντουιτς ή τυρόπιτες για κολατσιό – δεκατιανό – μεσημεριανό, ο καθένας μόνος του, χωρίς παρέα, χωρίς κουβέντα, να φάει, να τελειώνει. Είναι άραγε «ζωή» αυτό; Ή απλά «αναπόληση του απείρου;»

Ferrari store. Τώρα καί στην Αθήνα! Εν μέσω «οικονομικής κρίσης». Χρηματοπιστωτικής είναι το σωστό. Και θα πάει καλά; Και έχουμε κρίση; Ε δεν είναι καθόλου παράξενη τελικά η κρίση με τέτοια μαγαζιά που ανοίγουν...

Η επιλογή του μετρό για επιστροφή συνεπάγεται και αναγκαστική ανάβαση του βουνού με τα πόδια. Ταχύτερη επιστροφή αλλά πολύ περισσότερο περπάτημα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά μεσημέριασε. Το γραφείο μπορεί να περιμένει, ες αύριο τα σπουδαία! Ή μάλλον, ακόμα καλύτερα τη Δευτέρα, Σάββατο αύριο. Άλλωστε η Δευτέρα είναι αφιερωμένη σε φυντάνια που σίγουρα είναι πιο σπουδαία απ’ τα των χρωμικών, χωρίς τα δεύτερα να μην έχουν κι αυτά τη σπουδαιότητά τους…

Μία εβδομάδα έμεινε, μα πότε τελείωσε το εξάμηνο;;; :/

Εκπαιδευτικά προϊόντα

Είναι άραγε τα πάντα «προϊόν» προς «κατανάλωση»; «Προϊόν» αξιολογούμενο από τον πελάτη-καταναλωτή; Όταν ο πελάτης δεν είναι ευχαριστημένος από ένα προϊόν, το κατακεραυνώνει! Δεν είναι καθόλου κακό αυτό! Όταν ένα «προϊόν» δε διευκολύνει τη ζωή του καταναλωτή δεν το ξαναπαίρνει, το δυσφημεί, το αλλάζει με ένα άλλο που κάνει τη ζωή του εύκολη!
Έτσι και με τα μαθήματα. Όταν ένα μάθημα σέβεται τον εαυτό του και απαιτεί διάβασμα, γνώσεις, δούλεμα του μυαλού, κούραση για να το κατακτήσεις, δυσκολεύει τη ζωή του «πελάτη». Αν έχει τη δυνατότητα να το αλλάξει, το αλλάζει, αν δεν την έχει, απλά το δυσφημεί. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα με την αξιολόγηση των μαθημάτων από τους φοιτητές των σχολών, αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της «παιδείας προϊόντος». Όσο η εκπαίδευση αποτελεί προϊόν, θα υποβαθμίζεται σε όσο το δυνατόν χαμηλότερα επίπεδα ώστε να μην απαιτεί κόπο. Όσο το πτυχίο θα χρησιμοποιείται ως αντίτιμο στην αγορά εργασίας, τόσο θα υποτιμάται, ώστε και να μπορεί ο πελάτης να αποκτήσει περισσότερα για «να πιάσει την καλή», αλλά και η αγορά να μπορεί να «κατεβάζει τις τιμές».
Και το ανθρώπινο πνεύμα φθίνει ορίζοντας τα πάντα ως καταναλωτικά προϊόντα.
Αυτή είναι η κατάντια της σημερινής ανθρωπότητας…

Η αξιολόγηση σήμερα δε στοχεύει στην ποιότητα αλλά στην πειθώ προς τον πελάτη

Επίσημη πρώτη

Μετά την παρατεταμένη αργία την οποία θεσμοθέτησαν τα φυντάνια, η επιστροφή στο φυντανοτροφείο σημαδεύτηκε απ’ το απαραίτητο «μαστίγωμα» ώστε να επιστρέψει ο κόσμος στην «τάξη της τάξης». Όχι ότι έχει κάποιο νόημα ορισμένες φορές. Για παράδειγμα: Πώς μπορεί άραγε να επιστρέψει στην «τάξη» μια ομάδα που έχει σαράντα μία ημέρες να πατήσει το πόδι της σε αυτή;
Σαράντα μία ημέρες. Και παρόλ’ αυτά, μέσα σε αυτές δεν βρέθηκαν ούτε δυο-τρεις ώρες για την εκπόνηση εργασίας. Μάλλον είναι υπεραισιόδοξη η σκέψη πως μέσα σε αυτές ασχολήθηκε ο οποιοσδήποτε με τα των μαθημάτων. Υπάρχει δε διάχυτη μια υποψία πως όσα ειπώθηκαν νωρίτερα έχουν διαγραφεί πλήρως από τη μνήμη. Άλλωστε, σε τούτη την υφήλιο, η μνήμη έχει όντως κοντά ποδάρια. Ε, τί να κοντύνουν και λίγο παραπάνω…
ΜΠΧ-ΑΠΕ
Μνήμη Περιορισμένης Χωρητικότητας – Ανθρωπότητα Περιορισμένης Ευθύνης.
Tabula rasa: Ο άνθρωπος γεννιέται άγραφο χαρτί, αλλά τον τελευταίο καιρό μάλλον κρατά σημειώσεις σε «στικεράκια», για να μη λερώσει με μουτζούρες το χαρτί πιθανότατα, αλλά μετά ξεχνάει να τις καθαρογράψει. Έτσι φαίνεται πως σε λίγο ο άνθρωπος θα πεθαίνει και tabula rasa. Λιγότερη ρύπανση για το ήδη βεβαρυμμένο οικοσύστημα…
Σήμερα έχει επίσημη πρώτη μια νέα μαθηματική θεωρία. Σύστημα 2x2 με κοινό τελεστή στις δύο εξισώσεις. Επιλύεται η πρώτη ως προς τον κοινό τελεστή και αντικαθίσταται η έκφραση της τιμής του στη θέση που αυτός καταλαμβάνει στην άλλη… Στη συνέχεια, υπολογίζονται οι παράμετροι…

Ώρες-ώρες πιστεύω, απλά σπαταλάω το χρόνο μου…

Στράτα, στρατούλα…

Πετάμε!

Μετά από επτά χρόνια αδιάλειπτης «συνεργασίας», καιρός ήταν να «εκσυγχρονιστεί» το μηχάνημα. Ο παλιός καλός P4 «χτυπά» τώρα στην καρδιά του μηχανήματος του πατερούλη, εκεί όπου μέχρι πρότινος λειτουργούσε ο παλιός καλός P2, αποκτηθείς προ δεκαπενταετίας, επί του οποίου είχαν γραφτεί το «θέμα πέμπτου» και το διδακτορικό (μα πότε πέρασαν τόσα χρόνια από τότε;). Και η αλήθεια είναι πως όντως «πετάμε» πλέον με το νέο i7-920 και τα παραθύρια 7, τα οποία φυσικά δεν αποτελούν το 7μο λειτουργικό της MS, αλλά περίπου το 11το με 12το; Γιατί το ονόμασε έβδομο τώρα ένας θεός ξέρει, αλλά είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που ακούστηκε καλός λόγος για την εταιρία. Όντως έκαναν καλή δουλειά, και στα παράθυρα, αλλά και στο νέο office που προετοιμάζεται. Η βασική ερώτηση όμως είναι: Γιατί έπρεπε να βγουν τα vista και τo office 2007, και μέσα σε δύο χρόνια να «αποσυρθούν»; Θυμίζει την περίπτωση Millenium – Ο’97. Το ίδιο δεν είχε γίνει και τότε; Μήπως τελικά όλα αυτά είναι στρατηγικές κινήσεις;
Η εορταστική περίοδος τελείωσε και σιγά-σιγά η πόλη επιστρέφει στην καθημερινότητα της. Η γκρίνια των εμπόρων συνεχίζεται, ο κόσμος δεν καταναλώνει, η αγορά δεν κινείται. Δεν διερωτήθηκαν ποτέ μήπως όσα πωλούν είναι στην πράξη άχρηστα, υπερτιμημένα και ανώφελα; Η αγορά και η κατανάλωση αγαθών και υπηρεσιών έχει γίνει πλέον επιταγή, το διαχειριστικό σχήμα θεωρείται μόνη αληθής δυνατότητα και κατηγορούνται πλέον οι άνθρωποι που δεν καταναλώνουν πως φέρουν τροχοπέδη στην κοινωνία, ενώ καταδικάζεται κάθε άλλου είδους ενέργεια, η οποία δεν ενισχύει την αγορά. Η αγορά πλέον θεωρείται η μόνη οδός. Κι όμως, κάποτε οι άνθρωποι που περπατούσαν στον ίδιο χώρο ενδιαφερόταν για την υστεροφημία τους, πόσο παράταιρο και αδιανόητο φαντάζει αυτό σήμερα; Εδώ βέβαια δεν μπορεί κανείς να χωνέψει πως πέρασαν τα δεκαπέντε χρόνια, τα δύο χιλιάδες σίγουρα αποτελούν ένα τεράστιο χάσμα…
Εκπολιτίστικε ο άνθρωπος λοιπόν και αντί της τέχνης, της φιλοσοφίας, της ανάπτυξης του πνεύματος, του εαυτού του, του ανθρώπου, τώρα πλέον βλέπει καθαρά μπροστά του και πετάει τα περιττά νήματα της ύπαρξης. Ασχολείται επιτέλους μόνο με το χρήμα και την «οικονομική ανάπτυξη». Ο «κουλτουριάρης» είναι πια ένας υποτιμητικός τίτλος. Ενώ ο «καταναλωτής» είναι η πραγματική φύση του. Homo comesum comesum. Ο «σοφός» πήγε περίπατο, ξέμεινε στα χρόνια τα παλιά

Γενάρης

Ήρθε κι αυτός, και μαζί του ήρθε και το νέο έτος. Δύο χιλιάδες δέκα. Η νέα δεκαετία δεν ήρθε ακόμα, όσο και αν αυτό «ακούγεται». Όπως και η χιλιετία, που μέσα στην «εμπορική βιασύνη» γιορτάστηκε ένα χρόνο νωρίτερα, έτσι και τώρα, το σφάλμα «συστηματοποιείται».
Και δεν είναι που η μέτρηση δεν φέρνει αποτελέσματα, ακόμα και ο (κακός μας ο) καιρός προσπαθεί να μπερδέψει τον κόσμο να συνεχίσει να πιστεύει πως είναι καλοκαίρι, άντε αρχές φθινοπώρου. Τα φυτά πάντως έχουν μπερδευτεί στα σίγουρα, παραμένουν ανθισμένα, ενώ το αλεξανδρινό αποφάσισε να πετάξει τα κόκκινα φύλλα πολύ γρήγορα.
Αλήθεια, πέρασαν κι όλας δυο χρόνια από τότε που πολλά πάψαν να έχουν νόημα. Και μέσα σε αυτά, έπαψαν ακόμα περισσότερα. Το 2010 πάντως προβλέπεται κοιμισμένο, ειδικά αν ισχύει το «όπως μπαίνει, έτσι και παραμένει». Τί σημασία έχει άλλωστε;

Καλή χρονιά να έχουμε! (?)