Φαρμαληστρική βιωσιμότητα

Άξαφνα ο κόσμος, σαν μέσα σε παροξυστική ονείρωξη, θυμήθηκε τη λέξη: «Βιωσιμότητα». Οι δημοσιογράφοι αλαλάζουν προφέροντάς την, την ώρα που οι βιομήχανοι την μετατρέπουν σε σημαία τους. Οι φαρμακευτικές εταιρίες ετοιμάζονται ν’ αποσύρουν σκευάσματα γιατί «θίχθηκε η βιωσιμότητά τους» με τα τελευταία κυβερνητικά μέτρα.
Μπράβο κελεπούρια μου. Μόνο που η βιωσιμότητα είναι «συνολική» έννοια. Και μιας και αναφερόμαστε σε αυτή: μια εταιρία οφείλει να είναι βιώσιμη στο σύνολό της, όχι σε κάθε προϊόν χωριστά. Σε συγκεκριμένα προϊόντα μπορεί να παρουσιάζει ζημιά, δη στα φαρμακευτικά, που έχουν (υποτίθεται) να κάνουν με την υψηλή αξία της υγείας, αρκεί στο σύνολό της να είναι βιώσιμη. Αν και η βιωσιμότητα υπερβαίνει ακόμα και το επίπεδο εταιρίας και είναι αναγκαία στο σύνολο του συστήματος, ανεχόμενη και την ύπαρξη ζημιογόνων επιχειρήσεων στην πραγματικότητα!
Μόνο που στην παροξυστική κερδοφρενίτιδα που έχει καταλάβει σήμερα τον homo consumeris αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα και τις λέξεις τις «πετάμε» για να δημιουργούμε εντυπώσεις (ελληνιστή εφέ) και όχι γιατί τις κατανοούμε και τις υποστηρίζουμε.
Φυσικά, το ότι θίγεται η «βιωσιμότητα ενός προϊόντος» κινητοποίησε άμεσα την κυβέρνηση, η οποία τρέχει να διορθώσει την αδικία που έκανε σε βάρος της φαρμακευτικής βιομηχανίας, η οποία, να μην ξεχνάμε, επί σειρά ετών έκανε τρελά τσιμπούσια κατακλέβοντας τα ασφαλιστικά ταμεία, εκμεταλλευόμενη και την θέση ισχύος της, αλλά και την πολυφαρμακία στην οποία επιδίδεται ο «καταναλωτής», λέγε με ανεγκέφαλο, άνθρωπος. Το ότι θίγεται η βιωσιμότητα μέρους της κοινωνίας όμως, μόνο και μόνο για να «διορθωθεί» το λογιστικό πρόβλημα που δημιουργούν οι καταναλωτικοί φαντασιόπληκτοι της «ανάπτυξης», αλλά και το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας που συνοψίζεται στη φράση «πούλα θάλασσα κι αέρα, κι όσα παν κι όσα έρθουν», δεν προβλημάτισε κανέναν μπουρδολόγο της ντεμέκ σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Τελικά μάλλον οι λογιστάδες δεν ξέρουν από γλώσσα, πόσο μάλλον από βιωσιμότητα… Το ίδιο και οι σύγχρονοι σοσιαλιστές. Αλλά και οι δημοσιογράφοι τόσο άσχετοι είναι πια;
(Κερδοφορία θέλαν να πουν οι καημένοι, αλλά είπαν να το εξωραΐσουν λίγο!)

Στο μεταξύ, στην αντίπερα όχθη, ο συμπαθητικός νεγρούλης υποψιάζεται διαφθορά και διαπλοκή κυβερνητικών στελεχών με τις πετρελαϊκές!

Εν αρχή η μαργαρίτα

Το Ιόνιο αποβαίνει πάντα αναζωογονητικό. Αν και η κάθε αναχώρηση συνοδεύεται από μια μικρή «κατάθλιψη». Η αλήθεια είναι πως η διάθεση εκεί είναι πάντα καλύτερη, πιο «λαμπερή»; Σαν το σπίτι, κι εκείνο πιο «λαμπερό» φαντάζει. Κι αν ήταν περισσότερες οι μέρες, όλο και κάποια επιπλέον σελίδα θα δημιουργούνταν για την «νταρδιριάδα». Αν και οι επισκέψεις από την ΠάνωΠόλη δεν άφησαν πολλά περιθώρια. (Μμμμμ ΠανωΠόλη…)

Όχι ότι χωρίς αυτές δηλαδή θα υπήρχε περισσότερος χρόνος· εν αρχή πάντα ο χρόνος ξοδεύεται σε βόλτες στην παραλία και μαργαρίτες στο γαλάζιο και λευκό, μέχρι να «χαλαρώσει πλήρως το πνεύμα» από την μουντάδα του τσιμέντου, και μέσα σε τέσσερις μέρες τί να πρωτοπροκάμει να χαλαρώσει; Άσε που οι επισκέπτες ήταν περισσότεροι, οι ΠανωΠολίτες είναι απλά μια δικαιολογία, μια προσπάθεια μεταφοράς ευθύνης!

Πίσω στην καθημερινότητα, στο ντάντεμα (πέρα-δώθε, καλά που έχουμε το χρόνο δηλαδής…), αλλά και την παραφιλολογία της μετρολογίας και της κρίσης. Η αλήθεια είναι πως πολύς κόσμος έχει τρομάξει. Και ίσως και να έχουν ένα δίκιο. Και δύο. Σίγουρα κάμποσος έχασε τη γη κάτω από τα πόδια. Αλλά όλα αυτά μήπως δεν είναι απλή απόρροια της αδυναμίας του ανθρώπινου μυαλού να δει «έξω από την πεπατημένη»; Όπως και «οι λύσεις», και αυτές στην πεπατημένη κινούνται. Την ήδη αποδειχθείσα ως αποτυχημένη.

Ες αύριο τα σπουδαία… (μεθαύριο… αντιμεθαύριο…)

Τώρα που ήρθες, καλό καλοκαίρι!

Ενδιαφέρουσα διατύπωση.
Ενδιαφέρον καλωσόρισμα.
Το γαλάζιο και λευκό, πάντα ευχάριστο και αναζωογονητικό, με τη θέα του, τις μαργαρίτες του και τα ζεστά καλωσορίσματα και φιλιά των ανθρώπων που το επανδρώνουν.
Μιλάμε για πολλή μαργαρίτα όμως...
Η υγρασία βέβαια, ένεκα οι τελευταίες βροχοπτώσεις, ήταν διαπεραστική, αλλά η νύχτα «γλύκανε» σιγά-σιγά και μια ευχάριστη και λαμπερή μέρα ξημέρωσε πάνω από το πέλαγο και τη νυφούλα!
Κόσμος και λαός, η τουριστική εποχή έχει ήδη ξεκινήσει.

Ε άντε λοιπόν, αφού έσκασα μύτη κι εγώ, καλό καλοκαίρι!

Έρχεται μπόρα, έρχεται…

Πάει λωλάθηκε ο καιρός. Μαύρα σύννεφα, κατράμι, πίσω από το βουνό, περιμένει κανείς το ξέσπασμα άγριας μπόρας. Κι όμως, σιγά-σιγά, ο ουρανός καθαρίζει. Δυο μέρες στη σειρά τώρα. Έρχεται μπόρα βέβαια σύμφωνα με τους μετεωρολόγους. Μετά τον μικρό καύσωνα στη μέση του Μαϊ, θα έχουμε μια μικρή καταιγίδα. Πώς να χαρακτηριστεί αυτό; Καλοκαιρινό μπουρίνι; Ανοιξιάτικα; Ως μπουρίνι βέβαια φυσιολογικό είναι για την εποχή, αλλά αυτές οι απότομες εναλλαγές εκνευρίζουν όσο να ‘ναι. Τι ρούχα να βάλεις, να πάρεις ομπρέλα, να μην πάρεις, απότομες αλλαγές διάθεσης, ξεκινάς για έναν ηλιόλουστο καφέ και καταλήγεις με διάθεση για καφέ δίπλα στο τζάκι. Ένεκα της μουντάδας…

Άσε που μέχρι να πιείς τον καφέ έχει βγάλει πάλι ήλιο και σκάει ο τζίτζικας.
Πέραν των καιρικών αναταραχών διάγουμε περίοδο κοινωνικών αναταραχών.
«Πώς στοιχειοθετείτε τις κοινωνικές αναταραχές;».
«Ε, οι διαδηλώσεις, οι διαμαρτυρίες, προσφυγές στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, συνεχείς καταγγελίες στον τύπο, όλα αυτά στοιχειοθετούν ‘αναταραχή’».
«Τίποτε από αυτά δεν αποτελεί επιστημονική στοιχειοθέτηση ‘κοινωνικής αναταραχής’, κάτι άλλο;».
Σιωπή. Η απάντηση: «Να γιατί τελικά φτάνουμε σε θύματα και βανδαλισμούς, για να μπορούν ακόμα και οι ‘δύσπιστοι’ να στοιχειοθετήσουν με ‘μετρούμενα μεγέθη’ τις αναμπουμπούλες» δεν έφτασε ποτέ στα χείλη, έμεινε κάπου στο βάθος του μυαλού, σαν απλό σχόλιο. Νωπό άλλωστε το τελευταία αίμα. Άσκοπη και κάθε περαιτέρω συζήτηση…

Αλήθεια, τ’ αγόρια μας τα ζουμπουρλούδικα, τα δημοκρατικά, αυτά που κόπτονται τόσο πολύ για την ελευθερία των λαών ντε, ακόμα να πάρουν θέση για το ‘θέμα’ της Ταϊλάνδης;

Μέσα Μαΐου

Είπαμε να πέσει η θερμοκρασία, για μπάνιο ήταν βέβαια η Κυριακή, αλλά η ιδέα έπεσε στο τραπέζι ετεροχρονισμένα. Μετά το φαγητό. Εεεεμ, αν είχε πέσει πριν, το γεύμα θα ήταν πλάι στο κύμα, μετά το πλατσούρισμα. Να τα λάθη…

Βέβαια ο αέρας, αέρας. Για την ακρίβεια γαϊδουροαέρας. Η πικροδάφνη κείται στο χώμα. Δύο μέτρα κλωνάρι το έσπασε από τη ρίζα. Η ημέρα παρόλ’ αυτά ζεστή, έως και καυτή. Βουτιά μπορεί να μην έγινε, αλλά το γεύμα ακολούθησε καφές πλάι στο κύμα. Κάτω από τον ήλιο. Χωρίς σκιά. Σαν τα σαλιγκάρια. Είχε ρίξει και λίγη βροχούλα την προηγούμενη οπότε ταίριαζε και με τη ρήση.

Ο Μάιος έχει ήδη καβατζάρει τη μέση του. Περίεργο. Όχι μόνο το πώς πέρασε ο καιρός από Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα, παρότι το μέτρημα ήταν σταθερό και επεδίωξε να διαλευκάνει το ζήτημα της «απώλειας χρόνου», αλλά και το πώς πέρασαν οι μέρες του ίδιου του Μαϊ μέχρι τώρα.

Θες εσκεμμένα, θες λόγο δουλειάς, θες γιατί φάνηκε τελικά τόσο άσκοπο, ο Μάιος δε «μετρήθηκε». Ναι, η αλήθεια είναι πως το τέλος του προηγούμενου και η αρχή ετούτου ήταν γεμάτα τρέξιμο. Ξέφρενο, για να ετοιμαστεί η διάλεξη. Έξι μέρες ήταν αυτές και το θέμα ήταν «ελεύθερο». Ε, η πρώτη ήταν κάπου εκεί στη μέση.

Πάντως, σχεδόν μπήκε καλοκαίρι. Παράξενο αλήθεια, όντως ο καιρός από την επιστροφή, κάπου μέσα Σεπτέμβρη, μέχρι και σήμερα μοιάζει τόσο «κοντός». Ενώ δεν είναι. Πολλά αναμενόταν να συμβούν σε αυτό το χρονικό διάστημα, όλες οι «ελπίδες», κρυφές ή μη, διαψεύσθηκαν. Δεν έγινε τίποτε. Τώρα, «τίποτε» είναι η αλλαγή κυβέρνησης, το ΔΝΤ, η κρίση, οι κοινωνικές επιπτώσεις, οι κοινωνικές αναταραχές; Τόσα έγιναν. Ασήμαντα μπροστά σε άλλα, μπροστά σε αναμενόμενα. Που δεν έγιναν.

Άραγε όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος; Μπορεί. Θέμα και τύχης. Μάλλον συγκυρίας. «Συγχρονισμού» καλύτερα (αυτό που «ελληνιστί» λέγεται timing). Όλα μαζί, ή τίποτε από αυτά; Είναι όμως τόσο παράξενο να μην υπάρχει αυτό το αίσθημα «σιγουριάς θέλησης». Θέλεις… θέλεις; Αλλά ίσως τελικά δεν θέλεις. Προσπάθεια «αυτοπροστασίας»; Μάλλον απλά «φιλοσοφικής αναζήτησης», γιατί ουδέποτε έβαλες φράγματα στη χειμαρρώδη ροή. Πάντα στα πλατιά, εκεί που τα πράματα λιμνάζουν, στη στενωπό απολαμβάνεις το χτύπημα της τύρβης. Η νεκροψία θα δείξει…

Πάντως όλος ο μήνας πέρασε «σφαίρα». Οι επιπλοκές συνεχίστηκαν, το ίδιο και η ταλαιπωρία. Ο χρόνος τελικά λιγοστός, να μοιράζεται από εδώ και από εκεί, κύλαγε σαν τους κόκκους της άμμου, μόνο που εξαφανιζόταν αντί να αναπαύεται στον πάτο της κλεψύδρας, περιμένοντας το επόμενο ταξίδι του μετά την αναστροφή. Οι επαφές με το δίκτυο λιγοστές. Ο «αναγνώστης» χτύπησε κόκκινα. Πεντακόσια, εξακόσια, και βάλε σε ορισμένες περιπτώσεις. Αλλά, εντελώς ξαφνικά, δημιουργήθηκε ένα αίσθημα «αντιπάθειας». Σαν το «νετ» να προσπαθεί να παγιδέψει τους χρήστες του, να τους ροκανίσει το χρόνο, να στερήσει στιγμές από πραγματική και ουσιώδη ζωή και επικοινωνία. Όχι ότι υπήρχε ο χρόνος βέβαια. Αυτός εξανεμιζόταν ανάμεσα στη δουλειά, τα μαθήματα, τις υποχρεώσεις, το «ντάντεμα» και τα συναφή. Αν δεν ήσουν εδώ τί θα γινόταν; Αν δεν είναι κανείς τότε εδώ τί θα γίνει;

Τα πεντάλεπτα που έμεναν στο ανάμεσα η διάθεση τραβούσε στο δρόμο, για αέρα, η οθόνη του υπολογιστή φάνταζε βασανιστική. Φαντάζει ακόμα τις περισσότερες φορές δηλαδή. Αδηφάγο τέρας που προσπαθεί να καταβροχθίσει όσο το δυνατόν περισσότερο από το χρόνο σου, να σε περιορίσει. Ο χρόνος μιας απάντησης, μιας μόνο πρότασης, φαντάζει ώρες-ώρες τόσο πολύτιμος για να δαπανείται πάνω στο πληκτρολόγιο.
Και τώρα τί, τόσος χρόνος πάλι δαπανείται στο πληκτρολόγιο… Θέμα διάθεσης. Άσε το πόσος θα δαπανηθεί απ’ όποιον τελικά διαβάσει όλο αυτό το αμπελοφιλοσόφημα. Δηλαδή γιατί άλλοι να ασχοληθούν και να μην πάνε να ζήσουν μια πραγματική ζωή, αντί για την εικονική αυτή επικοινωνία, με έναν «ψωνισμένο» πάνω σε μια γκαμήλα; Θέμα διάθεσης και πάλι. Άλλωστε το θέμα αφορά περισσότερο σε κείμενα που υποχρεώνεσαι να διαβάσεις, όχι σε όσα κανείς δεν υποχρεώνει κανέναν να τα ακολουθήσει στην έκτασή τους, εδώ που τα λέμε ούτε καν στην πρώτη γραμμή τους.
Αλλά πάντως, αλήθεια, πόσο μέρος της ζωής μας έχει μετατραπεί σε εικονικό; Εδώ ο ίδιος ο χρόνος, εικονικός τείνει να γίνει. Άκου δέκα επτά Μαΐου. Εγκάθετο πια αυτό το ημερολόγιο, μας έφερε την πρωταπριλιά Οκτώβρη μήνα!

Έκανε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο

Μιας και μας έχει πιάσει εθνικό ντελίριο με τις παροιμίες. Βλέπεις αντί να ασχοληθεί με τα του οίκου του, να τον εξυγιάνει και να τον κάνει βιώσιμο, ο κος Δασκαλόπουλος και ο ΣΕΒ προτιμούν να ασχοληθούν με την πολιτική. Οι άνθρωποι που πήραν ένα σωρό επιδοτήσεις, τις οποίες φυσικά ποτέ δεν «ανταπέδωσαν» ως όφειλαν, αλλά ούτε τις χρησιμοποίησαν σωστά και προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα τύπου Ασωπού ή αρπάζοντας πρόσκαιρα κέρδη, εξαφανιζόμενοι μετ’ έπειτα από το προσκήνιο, σήμερα θέλουν να αποτελέσουν θεσμικό πολιτικό πόλο.
Ο επιχειρηματικός κόσμος δεν έχει να προσφέρει τίποτε στην πολιτική. Έχει διαχρονικά αποδείξει πως δεν έχει καν να προσφέρει στην βιώσιμη ανάπτυξη του τόπου (των τόπων, παγκοσμίως), των ίδιων των επιχειρήσεών του. Αντιθέτως, έχει επιδείξει ιδιαίτερο ζήλο στην διαφθορά των πολιτικών αλλά και κρατικών φορέων της Ελλάδας (και όχι μόνο). Με τέτοιο «βιογραφικό», τι είδους θεσμικό παράδειγμα θα μπορούσε άραγε να προσφέρει στους πολίτες; Επιπλέον, λόγω του επαρμένου, στενού και κοντόφθαλμου οπτικού πεδίου του δεν κατάφερε καν να συνεισφέρει στην πραγματική ανάπτυξη αλλά αντιθέτως έβαλε τροχοπέδη, θεωρώντας τους πάντες, ακόμα και την τεχνική επιστημονική κοινότητα της χώρας, λακέδες που πρέπει να τον υπηρετούν. Να τρέχουν με ερωτηματολόγια να αναζητούν τα προβλήματά του για να του τα επιλύσουν· οι ίδιοι προτίμησαν να κοιτούν αφ’ υψηλού, να μην ενδιαφέρονται παρά για το πρόσκαιρο κέρδος τους.
Η στενή θεώρηση της πολιτικής ως «οικονομία», μέσα από την κερδοσκοπική ενασχόληση με το λογιστικό τμήμα του οικονομικού πυλώνα και με οριακή, ή και καμία σε ορισμένες περιπτώσεις ενασχόληση ή συνεισφορά στον κοινωνικό, περιβαλλοντικό αλλά ακόμα και το συνολικό οικονομικό πυλώνα της χώρας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εγγύηση της αποτυχίας της όποιας «πολιτικής» μπορεί να ευαγγελιστούν οι επιχειρηματίες.
Σας έχουμε παραχαϊδέψει κύριοι μέλη του ΣΕΒ, χωρίς να σας αξίζει τελικά. Ασχοληθείτε με τα του οίκου σας που ζέχνει και αφήστε την πολιτική σε ανθρώπους που έχουν περισσότερη συναίσθηση του κόσμου αυτού. Ο χειρότερος πολιτικός της Ελλάδας του σήμερα αποτελεί σίγουρα καλύτερη επιλογή από τον οποιονδήποτε από εσάς.

Οικονομική βία

Ο άνθρωπος είναι πολύπλευρο και πολυσύνθετο ον. Είναι έμβιος οργανισμός, είναι κοινωνικό ον, είναι και οικονομικό ον, αφού αποφάσισε να διαχειριστεί τους πόρους της φύσης για να αναπτυχθεί περισσότερο απ’ το να παραμείνει απλά ένας ζωντανός οργανισμός που μετέχει στη «φυσική οικονομία». Έτσι έφτιαξε μια ακόμα οικονομία, τη δική του, και έγινε καί οικονομικό ον. Είναι επίσης πνευματικό ον, συναισθηματικό ον, ψυχολογικό ον, και ίσως ένα σωρό άλλες διαστάσεις μπορούν να του αποδοθούν, αν και αυτές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως «διατμητικές παράμετροι» των τριών πρώτων και βασικών: βιολογικό, κοινωνικό, οικονομικό. Η άσκηση βίας σε οποιαδήποτε από τις ανθρώπινες διαστάσεις προκαλεί επιπτώσεις, άμεσες και έμμεσες, σε όλες τις υπόλοιπες, αποτελεί «άσκηση βίας στον άνθρωπο». Είτε είναι σωματική, είτε κοινωνική, είτε οικονομική, δεν παύει να είναι ασκούμενη βία.
«Σε μια δημοκρατία είναι αποδεκτή η οργή, η διαφωνία, όχι η βία». Λόγια που ακούστηκαν πολλές φορές χτες και σήμερα στα ραδιόφωνα, την ελληνική βουλή, το ίδιο το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Για να «καταδικάσουν» την άσκηση σωματικής βίας. Η ανθρώπινη κοινωνία «εκπολιτίστηκε» και «αποτάσσει» τη χρήση βίας. Σωματικής. Διότι η κοινωνική και οικονομική βία που ασκείται στις μέρες μας είναι τεράστιες. Αποδεικνύουν μια ανθρωπότητα σε εμπόλεμη κατάσταση που απλά κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της και τα δριμύτατα «κατηγορώ» της σωματικής βίας για να μην «κοιτάζει» πόσο απολίτιστη έχει παραμείνει παρά το πέρασμα των αιώνων, παρά την τεχνολογική και πνευματική ανάπτυξη που συντελέστηκε μέχρι σήμερα. Ο πόλεμος και οι εχθροπραξίες κατά της ανθρώπινης φύσης συνεχίζονται, και τα δάκρυα που χύνονται για τους «άδικους θανάτους», λες και υπάρχει δίκαιος θάνατος, δεν είναι παρά κροκοδείλια δάκρυα που προέρχονται από τους ίδιους τους εμπόλεμους.
Τα κομματικά επιτελεία επιδόθηκαν σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα καταδίκης των βίαιων επεισοδίων, τη στιγμή που η άσκηση βίας στις υπόλοιπες φύσεις του ανθρώπου όχι μόνο δεν καταδικάζεται, αλλά αντιθέτως εντείνεται. Όλη η επικοινωνιακή πολιτική τους εξαντλείται στη στηλίτευση των γεγονότων, διεξόδους όμως από αυτά, πολιτικές άρσης των προβλημάτων που τα δημιουργούν δεν προτείνει κανένας. Αντιθέτως, οι πολιτικοί αρχηγοί επιδόθηκαν σε ένα σόου επίδειξης «της καλύτερης απόδοσης ευθυνών». Σε μια μέρα που κάποιος θα περίμενε να ακούσει μια σοβαρή συζήτηση γύρω από τα μέτρα, τις προτάσεις και τις αντιπροτάσεις, μελέτες για τις αναμενόμενες ωφέλειες και επιπτώσεις, τα σενάρια διαφυγής και άλλα συναφή, από τα έδρανα της βουλής ακούγονται μόνο κοκορομαχίες απόδοσης ευθυνών.
Άλλωστε το ΔΝΤ είναι ήδη εδώ και με απόλυτα λογιστική φιλοσοφία και προσανατολισμό, χωρίς καμία μα καμία πολιτική ιδεολογία, θέλει να κλείσει το λογαριασμό. Προσηλωμένο στη χρηματοπιστωτική παράμετρο του οικονομικού πυλώνα βλέπει έσοδα-έξοδα και αδιαφορεί για τις κοινωνικές συνέπειες. Οι οικονομολόγοι τεχνοκράτες του, μέσα από την παρωπιδική θεώρηση που έχουν για τον κόσμο, αδιαφορούν για τις προεκτάσεις των λογιστικών τους απαιτήσεων στους υπόλοιπους πυλώνες της αειφορίας της κάθε κοινωνίας. Να κλείσουν σωστά τα λογιστικά βιβλία και ας βυθιστεί μια χώρα σε ύφεση, μαρασμό, χάος.
Σίγουρα πολλές αλλαγές θα έπρεπε να γίνουν στην ελληνική οικονομία. Η χώρα είναι προσανατολισμένη σχεδόν στο σύνολό της στον τριτογενή τομέα. Είναι μη βιώσιμη. Οι εκατοντάδες εμπορικές επιχειρήσεις της και οι επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών δεν μπορούν να σταθούν, είναι άχρηστες οι περισσότερες και απλά εντείνουν την εμπόλεμη κατάσταση «οικονομικής βίας». Η ελληνική οικονομία είναι ένα υδροκέφαλο τέρας καταδικασμένο να διαλυθεί από μόνο του. Όχι ότι τα πράγματα είναι ρόδινα αλλού. Η ίδια η ευρωπαϊκή οικονομία τρίζει και ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο να πάθει σε μια-δυο δεκαετίας ότι έπαθε η Ελλάδα σήμερα. Το ίδιο και η αμερικανική. Απλά η χώρα μας φαίνεται πως έχει ένα ταλέντο να «πρωτοπορεί». Όλα αυτά όμως δεν δικαιολογούν την άσκηση οικονομικής βίας από τους διεθνείς λογιστές. Αν και ούτως ή άλλως, ο πολιτισμός τον οποίο ευαγγελιζόμαστε δεν δικαιολογεί την άσκηση βίας ούτε από τις αγορές, το ανταγωνιστικό παιγνίδι, τους κερδοσκόπους, από άνθρωπο προς άνθρωπο γενικά, αλλά μάλλον μάθαμε να αποκρύπτουμε από τον εαυτό μας όσα δεν μας συμφέρει να παραδεχτούμε.
Η ανέχεια φέρνει δυσαρέσκεια ακολουθούμενη από κοινωνικές αναταραχές και διαδηλώσεις. Όσο θα μεγαλώνει το ποσοστό των ανθρώπων που θα ωθούνται σε αυτή, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα για έκτροπα. Θα μεγαλώνει λοιπόν και η πιθανότητα για θύματα. Ήταν στατιστικά αναμενόμενο να θρηνήσουμε κάποια στιγμή νεκρούς. Και παραμένει στατιστικά αναμενόμενο να θρηνήσουμε περισσότερους. Άλλωστε, δεν είναι μόνο η σωματική βία που δημιουργεί θύματα. Καλό θα ήταν, αν όντως θεωρούμε τον εαυτό μας πολιτισμένο, να το αναγνωρίσουμε και να αλλάξουμε μυαλά. Όχι μόνο εμείς οι έλληνες φυσικά, οι άνθρωποι όλου του κόσμου. Αυτοί τουλάχιστον που ευαγγελίζονται τον πολιτισμό. Μέχρι τότε όμως θα παραμένουμε σε εμπόλεμη κατάσταση, και ως γνωστόν, στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, το βιώνουμε καθημερινά.