Ταξίδι χαμηλών ταχυτήτων

Πώς ορίζονται αλήθεια οι «χαμηλές ταχύτητες»; Ογδόντα, έως εκατόν δέκα. Ναι. Όχι. Πάντως το ταξίδι διήρκησε τουλάχιστον μία ώρα επιπλέον σε σχέση με το σύνηθες. Έτσι ναι, ορίζεται ως «χαμηλών ταχυτήτων». Με δεδομένο ότι η κίνηση στους δρόμους ήταν μικρή. Η έξοδος συνεπώς μικρότερη της αναμενόμενης. Φταίει η οικονομική κρίση, ή η κρίση έλλειψης βενζίνης; Πάντως, χωρίς κανένα μα κανένα συναίσθημα περιορισμού, και όλες οι επιθυμητές μετακινήσεις έγιναν, όπως εκείνο το βραδινό ποτό πλάι στη θάλασσα, μακριά από τα τσιμέντα, αλλά και τα χιλιόμετρα. Εντάξει, η διαφορά από το μέσο όρο είναι γνωστή. Η «κρίση» είναι «στοχαστικό μέγεθος». Με λίγη «οικονομία στο γκάζι» πάντως το μισό ντεπόζιτο παρέμεινε γεμάτο! Ασκόπως ίσως, μιας και σε λίγο το πρόβλημα θα έχει λυθεί. Ασκόπως; Τίποτε ποτέ δεν είναι «άσκοπο». «Κατάσταση έκτακτης ανάγκης» η αγορά και οι διακοπές. Οι έννοιες έχουν χάσει την υφή τους πλέον. Και όταν οι θεσμοί χρησιμοποιούν τ’ άδικο για να διορθώσουν οποιοδήποτε πιθανό «άδικο», τότε παύουν να αξίζουν ως θεσμοί. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, τα μέσα είναι αυτά που τον «εξιδανικεύουν». Αυτά όμως είναι «ψηλά γράμματα» σήμερα…
Ταξίδι χαμηλών ταχυτήτων, με το μυαλό να τρέχει και να χάνεται μέσα στους δαίδαλους της σκέψης. Πόσο διαφορετικό από το προγραμματισμένο. Όχι φυσικά λόγω της όποιας κρίσης. Εξωτερικής τουλάχιστον. Αλλάζει άραγε ο νους; Όχι, ποτέ. Κι όμως, αλλάζει τραγικά, χωρίς όμως να έχει αλλάξει καθόλου. Πόσο οξύμωρο; Βοηθάει και η «περιρρέουσα ατμόσφαιρα»; Ή ίσως η «σοφία»; Η ποιά; Ναι καλά, αν υπήρχε έστω και δράμι «σοφίας» στο νου, τα πράγματα σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Αλλά δεν είναι, και ο νους συνέχισε το ταξίδι του στους δαίδαλους. Ένα ταξίδι χαμηλών ταχυτήτων. Με εικόνες παρελθοντικές αλλά και μελλοντικές. Απλές. Απλές και ήρεμες μελλοντικές; Να κάτι που είχε να εμφανιστεί πολύ καιρό. Είχε εμφανιστεί άραγε κάποτε; Η πολλή ηρεμία πάντως δεν υπήρξε ποτέ χαρακτηριστικό γνώρισμα. Να κάτι διαφορετικό. Απόλυτη δεν είναι, αλλά είναι λίγο μεγαλύτερη απ’ το σύνηθες. Κατά μέρος επιβεβλημένη, αλλά και η επιβολή αυτού του είδους δεν υπήρξε επίσης ποτέ χαρακτηριστικό γνώρισμα. Νηνεμία πριν από κάποια καταιγίδα;
Και όλα αυτά ενώ αναβλήθηκε κάθε πρόγραμμα, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ένα ταξίδι δεν έγινε ποτέ, ενώ ένα άλλο ατενίζει τον εαυτό του σε εντελώς διαφορετικά χρώματα απ’ αυτά που ντύνεται συνήθως.
Εν αναμονή πολλών εκλεκτών φίλων, ο μήνας προβλέπεται συνεχώς «θορυβώδης». Άλλοι απ’ τα βόρεια, άλλοι απ’ τα νότια, άλλοι με μωρά, άλλοι χωρίς, το μόνο σίγουρο είναι πως η μαργαρίτα θα ρέει άφθονη στο γαλάζιο και λευκό. Αλλά ένα μέρος του νου συνεχώς θα ταξιδεύει. Και τα σχέδια για ολοκλήρωση του έπους πιθανών θα διαψευσθούν. Όπως και τόσα άλλα τον τελευταία καιρό…

Μάνατζερζζζ…

Ένας άντρας μέσα σε ένα αερόστατο συνειδητοποιεί ότι έχει χαθεί. Μειώνει ύψος και βλέπει έναν άλλο άντρα από κάτω. Κατεβαίνει κι άλλο και φωνάζει:
- Συγγνώμη, μπορείτε να με βοηθήσετε; Υποσχέθηκα σε ένα φίλο ότι θα τον συναντούσα εδώ και μια ώρα, αλλά δεν ξέρω πού είμαι.
Ο άντρας από κάτω του απαντάει:
- Είσαι σε ένα αερόστατο ζεστού αέρα σε ύψος περίπου δεκαπέντε μέτρων. Βρίσκεσαι στις 38 μοίρες ανατολικά γεωγραφικό μήκος και στις 23 μοίρες βόρεια γεωγραφικό πλάτος.
- Μήπως είσαι μηχανικός; Ρωτάει ο αιωρούμενος.
- Ναι, είμαι, λέει εκείνος στο έδαφος, πώς το κατάλαβες;
- Κοίτα, ό,τι μου είπες είναι τεχνικά σωστό, αλλά δεν έχω ιδέα τι να κάνω με την πληροφορία που μου έδωσες και το γεγονός παραμένει ότι είμαι ακόμα χαμένος. Ειλικρινά, δε με βοήθησες και πολύ ως τώρα.
Ο από κάτω απαντάει:
- Kι εσύ πρέπει να είσαι μάνατζερ.
- Πράγματι! Εσύ πώς το κατάλαβες;
- Κοίτα, δεν ξέρεις που είσαι, ούτε πού πας. Έχεις ανέλθει στο ύψος σου χάρις σε μια μεγάλη φούσκα. Έδωσες μια υπόσχεση που δεν γνωρίζεις πώς να την κρατήσεις, και περιμένεις από τους από κάτω σου να λύσουν τα προβλήματά σου. Το θέμα είναι ότι βρίσκεσαι ακριβώς στην ίδια κατάσταση που βρισκόσουν πριν με ρωτήσεις, αλλά, κατά κάποιο τρόπο, τώρα μοιάζει να είναι δικό μου σφάλμα!

Αλλαγή πλάνων

Ολίγη συννεφιά, και δροσιά σήμερα. Συννεφόκαμα δηλαδή, αλλά σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες τουλάχιστον ο αέρας και το βαρύ σύννεφο έριξαν την θερμοκρασία κατά έξι-επτά βαθμούς. Για λίγο βέβαια. Η βροχή, σε συνδυασμό με τον ήλιο που φαίνεται στον ορίζοντα, προμηνύουν νέο κύμα ταλαιπωρίας.
Αυτή η συνεχής εφίδρωση, ακόμα και ακίνητος, καταντά ενοχλητική και άκρως εκνευριστική. Εκεί που κάθεσαι ωραία ωραία, τσουπ, να ‘σου η σταγόνα να κυλά στο μπράτσο, στο πλευρό… όπου νά ‘ναι. Δηλαδή αν κινούσουν τι θα γινόταν; Τα παγοκούτια τις τελευταίες μέρες δουλεύουν στο μέγιστο. Και πάλι, υπάρχουν ώρες που δεν αρκούν…
Αυτή η άμεσης έμπνευσης-εκτέλεσης φυγή, η οποία ήταν και προ-προγραμματισμένη, για πρώτη φορά ίσως εδώ και καιρό (πάνε πέντε χρόνια;), ακυρώθηκε σε δευτερόλεπτα (μα πάντα η πραγματική λήψη απόφασης δευτερόλεπτο δεν «κρατάει»;). Για την ακρίβεια ακυρώθηκε πολύ πριν γίνει συνείδηση η ίδια η ακύρωση… Τα υπόλοιπα ήταν διαδικαστικά… Ποιος είχε πει να μην κάνεις σχέδια γιατί «ο θεός γελάει»;
Παραμονή στο τσιμέντο για λίγο ακόμα, όσο δηλαδή είναι επιτρεπτό από τις ανειλημμένες υποχρεώσεις. Διακοπές και ανειλημμένες υποχρεώσεις «συντάσσονται»; Έτσι φαίνεται…
Εποικοδομητική ακύρωση λοιπόν. Αυτά πάλι «συντάσσονται»; Έτσι φαίνεται…, επίσης…
Παράξενο τελικά πόσα «πράγματα» βρίσκονται κάτω από τη μύτη σου, κυριολεκτικά, και παρόλ’ αυτά δεν γνωρίζεις γι’ αυτά.
Παράξενο, επίσης, πόσα πράγματα μπορούν να ξυπνήσουν μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, κι ας πήρε καιρό να αποκοιμηθούν και να «αναισθητοποιηθούν». Ηθελημένα κατά μέρος, αθέλητα κατά άλλο.
Εν κατακλείδι, καλοδεχούμενα τα πρώτα, μετά από πολύ καιρό, αναπάντεχα, «θετικά νέα». Αυτό το αναπάντεχο ακριβώς ήταν που οδήγησε και στην αναπάντεχη ακύρωση της αναχώρησης. Εξ ου και τελικά απέβη και απολύτως, και αναπάντεχα (:p), εποικοδομητική, για το παρόν, και πιθανότατα για το μέλλον. Παρόλ’ αυτά, ο καιρός γαρ εγγύς, αν και η σημασία της αναχώρησης άλλαξε «όψη»… Και πιθανόν να μεταβάλλει εκ νέου τα καλοκαιρινά πλάνα.
Ή μήπως η απόφαση μεταβολής τους έχει ήδη ληφθεί, αλλά απλά αυτό δεν έχει γίνει ακόμα συνείδηση;

Future

Wishing, lad, is the most potent, yet mostly dangerous incantation. You always get exactly what you wished for, only to find out that it never was what you had wished for. Be very careful of how you handle your wishes; because you will end up living your life with them, though they will never be exactly what you had asked for…

Χμφφφφτττττ... :s

Γιατί; :(

Ζέστεςςς

Είναι που θίχθηκε ο καλοκαίρης που τον είπαμε δροσερό και πως μόνο τρεις μέρες ανάψαμε το παγοκούτι, νά ‘σου ο μικροκαύσωνας, συνδυασμένος με υγρασία. Ευτυχώς που άρχισε να φυσάει λίγο διότι τις προηγούμενες ημέρες έβγαινες από το σπίτι και έκαιγε ο αέρας.
Παρά την υγρασία πάντως, αίσθηση προκαλεί η απουσία πόνου στην μέση, έστω και τσιμπήματος. Και η αλήθεια είναι πως αν κάτσεις να το αναλογιστείς, έχει καιρό να εμφανιστεί το παραμικρό τσίμπημα! Τελικά το εντατικό κολύμπι έκανε το θαύμα του άραγε; Χμμμμ…
Οι μέρες φεύγουν τάχιστα, πετάδειν ένα πράμα, τρέχοντας από εδώ και από ‘κει στις εξετάσεις και τα ταμεία. Κλείνουν και οι τελευταίοι λογαριασμοί και πλησιάζει η ώρα της αναχώρησης. Τώρα δηλαδή πέρασε σχεδόν χρόνος από πέρσι ε; Ακαδημαϊκή η ερώτηση, φυσικά και η απόσταση από πέρσι είναι ένας χρόνος, αλλά… πού ‘ν’ ‘τος;;;
Στο τραπέζι πλάι η διπλωματική, με το τρανταχτό σφάλμα στο εξώφυλλο, δεν δημιουργεί καμία μα καμία διάθεση για να προχωρήσεις στις μέσα σελίδες. Ναι, πρέπει, εδώ και μήνα τουλάχιστον; Αλλά η διάθεση δεν έρχεται, δικαιολογίες εφευρίσκονται, αλήθεια αρχίζει ν’ αγγίζει τα όρια της γαϊδουριάς η αδιαφορία προς αυτή…
Και δεν είναι και η μόνη. Αδιαφορία. Μια διάχυτη νωθρότητα κυριεύει τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Μια βαρεμάρα ακόμα και για την αναχώρηση… Αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο, συνήθεια η εν ριπή οφθαλμού ετοιμασία και απόδραση της τελευταίας στιγμής, αλλά…
Αλλά η σημασία ορισμένες φορές δεν είναι η ίδια…

Βούληση, σκέψη και διάθεση, διχασμένες προσωπικότητες.

Αποδράσεις…

Μπορεί να μην αναχωρήσαμε ακόμα για τα «θερινά ανάκτορα», αλλά το τσιμέντο γίνεται αρκετά αποπνικτικό με τη ζέστη και την ηλιοφάνεια, και το μάτι αναζητά λίγη θάλασσα, λίγη «ανοιχτωσιά» να λασκάρει από την τυραννικότητα των κοντινών κτιρίων. Και το δέρμα αποζητά τον θαλασσινό, έστω και ζεστό, αέρα, και οι υπόλοιπες αισθήσεις επαναστατούν ζητώντας λίγο φλοίσβο, λίγη μυρωδιά αρμύρας, η γεύση μάλλον είναι αυτή που ζητά τα περισσότερα, αλλά δεν έχει καταφέρει ακόμα να ικανοποιηθεί…
Έτσι λοιπόν κινήσαμε για να βρεθούμε κοντά στο υγρό στοιχείο και να αλλάξουν λίγο οι παραστάσεις της τσιμεντούπολης, να αντικατασταθούν με κάτι πιο φυσικό, πιο φυσιολογικό, πιο γραφικό, πιο όμορφο, που θα αγαλλιάσει το νου και τις αισθήσεις. Όπως και έγινε, με γέλια και λίγο «δούλεμα», με βόλτες και με καφέδες, κατά γενική ομολογία: «ανέλπιστα όμορφα», είπαν· ευχάριστο άκουσμα για τον εμπνευστή και διοργανωτή.

Καλλίγραμμες φωτεινές, απαλές καμπύλες, γλυκιά μεθυστική μυρωδιά, ευχάριστο γέλιο, ναι, μπορεί να χαρακτηριστεί ανέλπιστα όμορφη εξόρμηση, το μυαλό έκανε ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινή στενοχώρια και τους προβληματισμούς του, παλιούς και νέους. Γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένας ισχυρά ανασταλτικός παράγοντας; Τελικά, όσο περνάει ο καιρός, τα πράγματα δυσκολεύουν νομοτελειακά…

Του θέρους τα καμώματα

Η περίοδος θερινής ραστώνης έχει ξεκινήσει εδώ και μέρες. Πάνε δύο βδομάδες που έκλεισε το φυντανοτροφείο, σχεδόν άμεσα τελείωσαν και οι πίνακες του κακού-κακού editor· ευγενική χορηγία του «συν-συγγραφέα» η απαιτούμενη βιβλιογραφία βρισκόταν στον υπολογιστή την ημέρα λήξης της εξεταστικής περιόδου.

Η γκέισα ακόμα να ξεμουλαρώσει, τα πεθερικά κατέφθασαν από τη μακρινή ανατολή και οι φήμες λένε πως η «μητρική» συνεισφορά θα τη βοηθήσει να αποκαταστήσει την επικοινωνία της με τον έξω κόσμο.

Παρότι ο χειμώνας ήταν ζεστός, σε σημείο που μόνο δύο μήνες όλους κι όλους μπήκαμε στον εσωτερικό χώρο των μαγαζιών (για όνομα…), όλον τον υπόλοιπο καιρό «τη βγάλαμε» στις αυλές, το καλοκαιράκι, με εξαίρεση λίγες μέρες, έχει αποδειχθεί αρκετά δροσερό, άντε ανεκτό τις μεσημεριανές. Το παγοκούτι ζήτημα αν έχει δουλέψει τρεις φορές μέχρι στιγμής, τρία μεσημέρια δηλαδή στην ουσία.
Απόφαση για αποχή από κάθε είδους επικοινωνία με τη μαμά ευρώπη αυτή την περίοδο. Καλοκαιρινή «σιέστα» διαρκείας, πλήρης πνευματική αποσύνθεση… Το ντάντεμα και οι δουλειές του σπιτιού στην ημερήσια διάταξη βέβαια κάνουν το χρόνο να κυλά πιο γρήγορα απ’ το αναμενόμενο. Σύντομα και η αποχώρηση διαρκείας από τα τσιμέντα.
Το μόνο εντατικό στοιχείο της περιόδου: το κολύμπι. Αν και υπάρχει μια φανερή απέχθεια για οτιδήποτε «μοναχικό», τουτέστιν: απουσία παρέας ο καναπές γίνεται ο καλύτερος φίλος, το κολύμπι είναι κάτι που μπορείς να επιδίδεσαι με τις ώρες. Οπότε, ο «ελεύθερος» χρόνος ξοδεύεται σε μερικά χιλιόμετρα «ελεύθερου» την ημέρα. Μάλιστα, την τελευταία βδομάδα οι επιδόσεις κυμαίνονται στα τρία χιλιόμετρα ημερησίως. Το υγρό στοιχείο τελικά κάνει πάντα καλή παρέα.
Η συνάντηση «από το παρελθόν» επανελήφθη με επιτυχία, όχι στην προηγούμενη έκταση, αλλά τουλάχιστον μεταξύ όσων παραμένουν στην κοντινή περιοχή. Ωραία τα μεγαλόπνοα σχέδια για εξορμήσεις, αλλά μερικά πιο άμεσα και ρεαλιστικά έχουν περισσότερες πιθανότητες υλοποίησης, και δίνουν και αβάντα για τα πιο μεγαλεπήβολα. Αμ έπος αμ έργον!

Ζζζζζζζζζζζ…

Του μυαλού τερτίπια

Η συνάντηση εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά απ’ οποιαδήποτε εικασία. Η αλήθεια είναι πως μέχρι τη στιγμή της άφιξης, το όλο θέμα ήταν τόσο αδιάφορο που τα βήματα μέχρι το σημείο συνάντησης ήταν εντελώς μηχανικά. Παρά λίγο δε, από αφηρημάδα, τα πόδια να συνέχιζαν προσπερνώντας ‘το και προχωρώντας σε μια βόλτα μέσα στο πάρκο.
Άλλωστε, ο μόνος άνθρωπος που ήταν αναγνωρίσιμος αρχικά ήταν «η δασκάλα». Στη συνέχεια βέβαια και οι υπόλοιποι άρχισαν να θυμίζουν κάτι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Σιγά-σιγά, η παρέα μεγάλωσε, ξεπέρασε τους δέκα νοματαίους. Ένα μόνο πράγμα ήταν σίγουρο: υπήρχε μια παράξενη «οικειότητα» ανάμεσα σε ανθρώπους εντελώς άγνωστους. Και σίγουρα άγνωστοι λογίζονται αναμεταξύ τους, όταν έχουν να συναντηθούν είκοσι πέντε χρόνια. Εντάξει, κάποιοι ίσως είχαν ξαναβρεθεί μερικές φορές ενώ κάποιοι άλλοι «χώρισαν» πιο αργά τους δρόμους τους. Παρόλα τα είκοσι πέντε συναπτά πάντως, το συναίσθημα ήταν εντελώς διαφορετικό από όταν βρίσκεται κάποιος μεταξύ αγνώστων.
Και τί θυμόταν ο καθένας! Μάλλον η καθεμία, γιατί «τα ‘σερνικά», που ήταν και τραγική μειοψηφία (καθόλου μα καθόλου άσχημο αυτό!) φαινόταν να έχουν διαγράψει από τη μνήμη τους την περίοδο εκείνη. Όχι πραγματικά βέβαια! Παράξενο αλήθεια πράγμα η μνήμη. Με το που αναφερόταν κάτι, αμέσως μια σπίθα στο μυαλό έφερνε κατευθείαν την ανάμνησή του, κι όχι μόνο αυτή. Η πρώτη αντίδραση ήταν πάντα πως η μνήμη «απατούσε», αλλά άμεσα ερχόταν στο μυαλό, όχι μόνο το γεγονός, αλλά ακόμα και τα συναισθήματα που το συνόδευσαν! Ακόμα και αν δεν εκφράστηκαν ποτέ, ούτε τότε, αλλά ούτε τώρα…
Συναισθήματα… Από κούνιας συναισθηματικός, εξωστρεφής, αλλά… τόσο εσωστρεφής. Μεγάλη αντίφαση…
Και τελικά, από μια αδιάφορη συνάντηση, για την οποία, μέχρι την τελευταία στιγμή, το μυαλό δεν είχε αποφασίσει αν θα πραγματοποιηθεί, προέκυψε μια ευχάριστη βραδιά, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, διήρκησε… εννέα ώρες! Επιστροφή με ανάμεικτα συναισθήματα και προβληματισμούς κάπου κοντά στο χάραμα, με τα πουλιά να έχουν αρχίσει να τιτιβίζουν στο βουνό.
Οι περισσότεροι «επέλεξαν» και κατέληξαν σε μοναχικές ζωές, δεν είν’ αλήθεια παράξενο; Κι όσο αδιάφορο κι αν φαίνεται τώρα, πόσο δύσκολο θ’ αναδειχθεί στο μέλλον; Λίγοι αλήθεια (ευτυχώς;) έχουν την εμπειρία για να αντιληφθούν από σήμερα τους λόγους, αλλά και τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν. Γιατί άραγε; Τί να έφταιξε; Το πραγματικά ευχάριστο όμως είναι πως κάποιοι έκαναν σχέδια σαν νά ‘ταν φίλοι από καιρό. Και μήπως δεν ήταν κάποτε; Παράξενο πράγμα η μνήμη…

Βιώσιμο ταβερνάκι!

Το άκουσμα του όρου προκαλεί απορία, πολύ δε μεγαλύτερη επειδή ακριβώς ακούγεται σε χολιγουντιανή παραγωγή. Αναμονή για την επεξήγηση, η οποία και έρχεται: «Ένα ταβερνάκι που θα προσφέρει φαγητά και ποτά προμηθευόμενο υλικά μόνο από τις φάρμες της γύρω περιοχής»!

Αν το ίδιο το χόλυγουντ, το οποίο βρίσκεται στην καρδιά του ματαιόδοξου, μη-βιώσιμου δυτικού πολιτισμού, αρχίζει έστω και δειλά να προβάλει την έννοια της βιωσιμότητας και της αναγκαιότητας της τοπικής ανάπτυξης, ίσως τελικά φανεί κάποιο φως στο βάθος του τούνελ.

Στον αντίποδα βέβαια, η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές, κάνουν διαβήματα στην κυβέρνηση της Αργεντινής γιατί δεν εισάγει ευρωπαϊκά προϊόντα. Οι αργεντίνοι προτιμούν να καταναλώνουν τα προϊόντα της χώρας και να καλύπτουν τυχών ελλείψεις ανταλλάσοντας προϊόντα με τις γειτονικές χώρες, αλληλοϋποστηριζόμενες σε μια προσπάθεια ανάκτησης της βιωσιμότητας των περιοχών. Αυτό λοιπόν «θίγει» τις εξαγωγές των βιομηχανιών κομπόστας και κατ’ επέκταση των παραγωγών βερίκοκων της Ελλάδας, αλλά και άλλες παρόμοιες δραστηριότητες της ΕΕ.

Το πρόβλημα δεν το έχει όμως η Αργεντινή, κι ας δυσανασχετεί η μαμά Ευρώπη, κι ας βλέπει να προβάλλονται «δυσχέρειες στο ελεύθερο εμπόριο». Το πρόβλημα το έχουν οι Έλληνες (και ευρωπαίοι) αγρότες, βιομήχανοι και έμποροι, οι οποίοι, κυνηγούν τις πωλήσεις, αντί να ασχολούνται με την παραγωγή ευρείας γκάμας προϊόντων ώστε να καλύφθούν πρώτα οι τοπικές ανάγκες. Το πρόβλημα το έχουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που αντί να προωθήσουν την τοπική ανάπτυξη, προωθούν το διακρατικό εμπόριο.

Ας αφήσουμε την Αργεντινή στην ησυχία της. Στο κάτω-κάτω, ο πειραματισμός ανάκτησης της βιωσιμότητας αποτελεί και αυτό ελευθερία επιλογής, και η ελευθερία δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στο εμπόριο ή μόνο στο στενό «μοτίβο» μέσα στο οποίο σκέφτεται ο μέσος «δυτικός άνθρωπος».

Άλλωστε, όταν ο κόσμος μας γεμίσει «βιώσιμα ταβερνάκια», η ζωή θα είναι πολύ καλύτερη!