Το άκουσμα του όρου προκαλεί απορία, πολύ δε μεγαλύτερη επειδή ακριβώς ακούγεται σε χολιγουντιανή παραγωγή. Αναμονή για την επεξήγηση, η οποία και έρχεται: «Ένα ταβερνάκι που θα προσφέρει φαγητά και ποτά προμηθευόμενο υλικά μόνο από τις φάρμες της γύρω περιοχής»!Αν το ίδιο το χόλυγουντ, το οποίο βρίσκεται στην καρδιά του ματαιόδοξου, μη-βιώσιμου δυτικού πολιτισμού, αρχίζει έστω και δειλά να προβάλει την έννοια της βιωσιμότητας και της αναγκαιότητας της τοπικής ανάπτυξης, ίσως τελικά φανεί κάποιο φως στο βάθος του τούνελ.
Στον αντίποδα βέβαια, η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές, κάνουν διαβήματα στην κυβέρνηση της Αργεντινής γιατί δεν εισάγει ευρωπαϊκά προϊόντα. Οι αργεντίνοι προτιμούν να καταναλώνουν τα προϊόντα της χώρας και να καλύπτουν τυχών ελλείψεις ανταλλάσοντας προϊόντα με τις γειτονικές χώρες, αλληλοϋποστηριζόμενες σε μια προσπάθεια ανάκτησης της βιωσιμότητας των περιοχών. Αυτό λοιπόν «θίγει» τις εξαγωγές των βιομηχανιών κομπόστας και κατ’ επέκταση των παραγωγών βερίκοκων της Ελλάδας, αλλά και άλλες παρόμοιες δραστηριότητες της ΕΕ.
Το πρόβλημα δεν το έχει όμως η Αργεντινή, κι ας δυσανασχετεί η μαμά Ευρώπη, κι ας βλέπει να προβάλλονται «δυσχέρειες στο ελεύθερο εμπόριο». Το πρόβλημα το έχουν οι Έλληνες (και ευρωπαίοι) αγρότες, βιομήχανοι και έμποροι, οι οποίοι, κυνηγούν τις πωλήσεις, αντί να ασχολούνται με την παραγωγή ευρείας γκάμας προϊόντων ώστε να καλύφθούν πρώτα οι τοπικές ανάγκες. Το πρόβλημα το έχουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που αντί να προωθήσουν την τοπική ανάπτυξη, προωθούν το διακρατικό εμπόριο.
Ας αφήσουμε την Αργεντινή στην ησυχία της. Στο κάτω-κάτω, ο πειραματισμός ανάκτησης της βιωσιμότητας αποτελεί και αυτό ελευθερία επιλογής, και η ελευθερία δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στο εμπόριο ή μόνο στο στενό «μοτίβο» μέσα στο οποίο σκέφτεται ο μέσος «δυτικός άνθρωπος».
Άλλωστε, όταν ο κόσμος μας γεμίσει «βιώσιμα ταβερνάκια», η ζωή θα είναι πολύ καλύτερη!
Και όχι μόνο... γιατί ενώ στο εξωτερικό, είναι απόλυτα διαδεδομένο το μοντέλο του να ψωνίζεις αγροτικά προϊόντα από τις διπλανές σου φάρμες, πολύ συχνά μπαίνοντας ο ίδιος μέσα και διαλέγοντας (το κάνουν κατά κόρον όσον αφορά φράουλες, φρούτα και λαχανικά οι φίλοι μου στη Γερμανία) ή σε ειδικά οργανωμένες λαϊκές, εδώ ακόμα και η υπόνοια αναφοράς μιας τέτοιας ιδέας σε συζήτηση με μεγάλο μέρος του κόσμου, προκαλεί τρελά γέλια. Και βέβαια, ενώ υπάρχουν περιοχές που οι παραγωγοί, κυρίως βιολογικών καλλιεργιών, κάνουν γνωστή την ύπαρξη και την παρουσία τους στους καταναλωτές της περιοχής τους, (έχω γνωρίσει κάποιους σε σεμινάρια περιβαλλοντικής) είναι ακόμα πολύ λίγοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το χειρότερο? Εκτεταμένες μονοκαλλιέργιες που δεν έχουν καμία σχέση με την απορρόφηση προϊόντων στην τοπική ή και λίγο ευρύτερη αγορά, αλλά προσβλέπουν σε ένα εξαγώγιμο μοντέλο με μεγάλη συμμετοχή μεσαζόντων....
εδω ενας φιλος πηγε λαικη και το μονο ελληνικο που βρηκε ηταν τα χορτα !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήτυχαιο δεν νομιζω
Το ζητούμενο δεν είναι μόνο να πηγαίνει ο πολίτης να ψωνίζει στις φάρμες Σοφία. Αυτό είναι λίγο «μόδα» αν το θες. Άλλωστε για τα μεγάλα αστικά κέντρα αυτό δεν είναι εφικτό. Το ζητούμενο είναι η εγχώρια αγορά να κινείται και να ικανοποιείται όσο το δυνατό περισσότερο με ελληνικές παραγωγές. Και αυτό δεν πρέπει να εξαντλείται φυσικά στα γεωργικά προϊόντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩχ ωχ! Ποιά λαϊκή ήταν αυτή Σκώληξ μου;
Ναι, αλλά μία χώρα μικρή όπως η ελλάδα πόση αυτάρκεια μπορεί να έχει? ΔΗλαδή στο ίδιος έδαφος δε γίνεται να έχεις και γεωργική παραγωγή , και ορυχεία και ενέργεια και τουρισμό και υπηρεσίες και απόλα? Με αυτόν τον τρόπο δεν θα περισσεύει τίποτα από την παραγωγή για ανταλλαγές με γειτονικές χώρες, έτσι δεν είναι?
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ μήπως εννοείς την Ευρώπη σα μία χώρα?
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ξερω και δεν εχει σημασια
ΑπάντησηΔιαγραφήσημασια εχει οτι σχεδον τιποτα πια δεν ειναι ελληνικο και να θες να παρεις βασικα τα εοχυν τοσο ακριβα που ....δεν...οχι οτι φταινε αυτοι αλλα οι μεσαζοντες
Κατ’ αρχάς αθηνόβια η αυτάρκεια εξαρτάται και από τις απαιτήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά δεύτερο λόγο, στο ίδιο έδαφος μπορείς να έχεις τα πάντα, αρκεί να τα έχεις με μέτρο και να επιδιώκεις να καλύπτεις τις ανάγκες σου από αυτά.
Κατά τρίτο λόγο, δεν εννοώ την Ευρώπη, ούτε καν την Ελλάδα. Εννοώ κάθε τοπική κοινωνία να επιδιώκει να καλύπτει πρώτα όσο περισσότερες ανάγκες της μπορεί.
Εννοείται πως το εμπόριο πρέπει να γίνεται μόνο από τα περισσεύματα.
Πέραν αυτών, υπάρχουν πράγματα τα οποία οι περισσότερες τοπικές περιοχές του κόσμου δεν παράγουν, όπως πχ σπάνιες γαίες. Επίσης, σίγουρα δεν μπορεί κάθε τοπική κοινωνία να αναπτύξει μεγάλες βιομηχανίες. Συνεπώς, κλιμακωτά, η κάθε κοινωνία θα καλύπτει όσο το δυνατόν περισσότερα μπορεί, και μόνο όσο ανεβαίνει η κλίμακα αναγκαστικής εξάρτησης, θα αυξάνει το εξαρτώμενο εύρος κοινωνιών.
Ούτως ή άλλως, μια κοινωνία που δεν είναι ικανή να είναι αυτάρκης, σίγουρα μπορεί να παράγει και να εξάγει προϊόντα μικρότερης αξίας απ’ αυτήν όσων εισάγει. Οπότε αναγκάζεται να καταφεύγει σε δάνεια για να καλύψει τη διαφορά, τα οποία συνεχώς αυξάνουν, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να αποπληρωθούν!
(Μήπως σου θυμίζει κάτι αυτό;)
Μια χώρα με υψηλό κόστος ζωής σκώληξ μου αναγκαστικά παράγει υψηλού κόστους προϊόντα. Οι μεσάζοντες σίγουρα έχουν μεγάλη ευθύνη, το ίδιο και η αναπτυξιακή πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα.
Πάντως εγώ μπορώ να πω ότι βρίσκω αρκετά ελληνικά προϊόντα. Θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερα, αλλά η τουριστική μονομανία της Ελλάδας μας έχει καταστρέψει…
Σωστή σκέψη διαχείρισης αυτή. Γιατί να μην καλύπτονται οι ανάγκες της περιοχής από αντίστοιχες επιχειρήσεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτές μπορούν να είναι ακόμη και συνεταιρισμοί ώστε οι ίδιοι οι παραγωγοί να επεξεργάζονται τα προϊόντα τους. Εκεί όμως ξεκινάει άλλη περίφημη ελληνική ιστορία. Ποιος θα είναι πρόεδρος και τα σχετικά...
Τελοσπάντων. Τον τελευταίο καιρό πάντως μπορώ να πω ότι προσέχω σε βαθμό ψύχωσης τα προϊόντα που καταναλώνω να είναι ως επί το πλείστον ελληνικά. Να μένει και κάτι στον τόπο μας...
Αααχαχαχαχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνώ ας πούμε οι πολυεθνικές δεν θέλουν να γίνουν αφεντικά ε; Ούτε καταλήγουν δυνάστες!
Βέβαια οι έλληνες έχουν όντως ένα «ψώνιο» με το προεδριλίκι, αλλά άμα καταφέρει η ανθρωπότητα να υιοθετήσει βιώσιμα σχέδια διαχείρισης, τότε σίγουρα θα έχει αλλάξει η νοοτροπία!