Του μυαλού τερτίπια

Η συνάντηση εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά απ’ οποιαδήποτε εικασία. Η αλήθεια είναι πως μέχρι τη στιγμή της άφιξης, το όλο θέμα ήταν τόσο αδιάφορο που τα βήματα μέχρι το σημείο συνάντησης ήταν εντελώς μηχανικά. Παρά λίγο δε, από αφηρημάδα, τα πόδια να συνέχιζαν προσπερνώντας ‘το και προχωρώντας σε μια βόλτα μέσα στο πάρκο.
Άλλωστε, ο μόνος άνθρωπος που ήταν αναγνωρίσιμος αρχικά ήταν «η δασκάλα». Στη συνέχεια βέβαια και οι υπόλοιποι άρχισαν να θυμίζουν κάτι, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Σιγά-σιγά, η παρέα μεγάλωσε, ξεπέρασε τους δέκα νοματαίους. Ένα μόνο πράγμα ήταν σίγουρο: υπήρχε μια παράξενη «οικειότητα» ανάμεσα σε ανθρώπους εντελώς άγνωστους. Και σίγουρα άγνωστοι λογίζονται αναμεταξύ τους, όταν έχουν να συναντηθούν είκοσι πέντε χρόνια. Εντάξει, κάποιοι ίσως είχαν ξαναβρεθεί μερικές φορές ενώ κάποιοι άλλοι «χώρισαν» πιο αργά τους δρόμους τους. Παρόλα τα είκοσι πέντε συναπτά πάντως, το συναίσθημα ήταν εντελώς διαφορετικό από όταν βρίσκεται κάποιος μεταξύ αγνώστων.
Και τί θυμόταν ο καθένας! Μάλλον η καθεμία, γιατί «τα ‘σερνικά», που ήταν και τραγική μειοψηφία (καθόλου μα καθόλου άσχημο αυτό!) φαινόταν να έχουν διαγράψει από τη μνήμη τους την περίοδο εκείνη. Όχι πραγματικά βέβαια! Παράξενο αλήθεια πράγμα η μνήμη. Με το που αναφερόταν κάτι, αμέσως μια σπίθα στο μυαλό έφερνε κατευθείαν την ανάμνησή του, κι όχι μόνο αυτή. Η πρώτη αντίδραση ήταν πάντα πως η μνήμη «απατούσε», αλλά άμεσα ερχόταν στο μυαλό, όχι μόνο το γεγονός, αλλά ακόμα και τα συναισθήματα που το συνόδευσαν! Ακόμα και αν δεν εκφράστηκαν ποτέ, ούτε τότε, αλλά ούτε τώρα…
Συναισθήματα… Από κούνιας συναισθηματικός, εξωστρεφής, αλλά… τόσο εσωστρεφής. Μεγάλη αντίφαση…
Και τελικά, από μια αδιάφορη συνάντηση, για την οποία, μέχρι την τελευταία στιγμή, το μυαλό δεν είχε αποφασίσει αν θα πραγματοποιηθεί, προέκυψε μια ευχάριστη βραδιά, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, διήρκησε… εννέα ώρες! Επιστροφή με ανάμεικτα συναισθήματα και προβληματισμούς κάπου κοντά στο χάραμα, με τα πουλιά να έχουν αρχίσει να τιτιβίζουν στο βουνό.
Οι περισσότεροι «επέλεξαν» και κατέληξαν σε μοναχικές ζωές, δεν είν’ αλήθεια παράξενο; Κι όσο αδιάφορο κι αν φαίνεται τώρα, πόσο δύσκολο θ’ αναδειχθεί στο μέλλον; Λίγοι αλήθεια (ευτυχώς;) έχουν την εμπειρία για να αντιληφθούν από σήμερα τους λόγους, αλλά και τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν. Γιατί άραγε; Τί να έφταιξε; Το πραγματικά ευχάριστο όμως είναι πως κάποιοι έκαναν σχέδια σαν νά ‘ταν φίλοι από καιρό. Και μήπως δεν ήταν κάποτε; Παράξενο πράγμα η μνήμη…