Και οι θεοί τρελάθηκαν…

Δεν φτάνει που έχουν ήδη ανθίσει οι μυγδαλιές, άρχισαν τώρα να κιτρινίζουν και οι κάμποι. Μπαίνει βέβαια αύριο τυπικά η άνοιξη, αλλά ο καιρός είναι σχεδόν «χιονιάς». Πώς δένει τώρα ο γκρίζος ουρανός και η παγωνιά με κιτρινισμένους κάμπους και κάτασπρες μυγδαλιές, αντί για κάτασπρους κάμπους και γυμνά κλαδιά, ένας θεός ξέρει. Βέβαια εδώ και πολλά χρόνια είχε γίνει αντιληπτό πως «και οι θεοί τρελάθηκαν», οπότε πώς να μην τρελαθούν οι καιροί;

Απαίτηση νεαρού φυντανιού «να βρεθεί ένας τρόπος να περάσει το μάθημα». Πέραν φυσικά του να το διαβάσει. Αδυνατεί λέει να το καταλάβει, πρέπει να βρεθεί κάποια άλλη μέθοδος εκτός του να λύσει τις ασκήσεις. Να του ταχυδρομηθεί πιθανόν το πτυχίο, έτσι σαν χάρισμα, κι ας μην μπορεί να καταλάβει… Να πάρουν και λίγη δουλειά τα ΕΛΤΑ, να μην μένουν παραπονεμένα!

Οι άνθρωποι τελικά σίγουρα τρελάθηκαν. Ή ίσως ήταν πάντα τρελοί, απλά τώρα φαίνεται περισσότερο… Τέτοιες απαιτήσεις πάντως δεν ακούγονταν πριν από εικοσαετίας… Ή τουλάχιστον αυτή είναι η διάχυτη αίσθηση… μα, μισό λεπτό, αυτό είχε γίνει και γελοιογραφία, αλήθεια, πόσο αληθινή…

Ώρες ώρες η σκέψη μοιάζει τόσο… «αδύνατη»…

Το τάβλι και το ψάρεμα είναι τελικά οι καλύτερες δυνατές ασχολίες, τα υπόλοιπά θέλουν πολύ γερό στομάχι την σήμερον ημέρα για να ασχοληθεί κανείς μαζί τους. Ή πολλή αδιαφορία, το ίδιο κάνει, απλά φέρνει διαφορετικό αποτέλεσμα.

Και σίγουρα έχει μπει και αυτή μέσα στο παιγνίδι , υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις με κανέναν τρόπο, ε εκεί αδιαφορείς, δεν μπορείς να βάλεις εσύ μυαλό στον κόσμο άλλωστε, μόνος του πρέπει να το βάλει, εσύ, το πολύ-πολύ να βοηθήσεις αυτούς που θέλουν να βάλουν…

Με την προϋπόθεση ότι έχεις εσύ βέβαια μυαλό όλα αυτά…

Η μεγάλη καλοκαιρινή βραδιά ετοιμάζεται σιγά-σιγά. Πολλοί την περίμεναν και πολλοί θα χαρούν. Κάποιοι βέβαια θα λείπουν· κρίμα, αλλά όπως πάντα, πολλά πράγματα είναι έξω απ’ τις δυνάμεις του ανθρώπου να τ’ αλλάξει. Πείσε ας πούμε τις μυγδαλιές ν’ ανθίσουν λίγο αργότερα…

Αλήθεια, ίσως αυτό μπορεί να το πετύχει κάποιος, αν ενδιαφερθεί, αλλά με τί κόστος άραγε; Τα πορτοκάλια ας πούμε από το κτήμα είναι γεμάτα κουκούτσια, δεν είναι στείρα βιομηχανοποιημένα προϊόντα όπως πολλά από αυτά που κυκλοφορούν στην αγορά. Δεν είναι ας πούμε σαν την έρμη την μπανάνα που, στείρα πια εδώ και χρόνια, κινδυνεύει να εκλείψει και να παρασύρει κοινωνίες ολόκληρες στην εξαθλίωση· φτώχεια έχουν ήδη αυτές οι χώρες, φιλική συμμετοχή του «δυτικού πολιτισμού». Πολλές οι ευθύνες, σε πολλούς.

Αν έβαζε μυαλό κάποια μέρα αυτός ο κόσμος…

Ταπ ταπ ταπ…

Τούμπανο το μάτι. Από τί; Πώς; Ε, άλλους τους πιάνει το Η1Ν1, αυτό των χοίρων που δεν θέλουν να λέγεται των χοίρων γιατί χαλάει την πιάτσα, ε, εδώ έπιασε το μάτι. Μα λέγεται πως τους σαββατογεννημένους δεν τους πιάνει, άλλο εννοούν, ε; Και από απλό πρήξιμο, πέρασε σε πόνο. Να ‘σου τα κολλύρια και οι αλοιφές, η φλεγμονή δεν λέει να φύγει.

Και δεν είναι μόνο αυτό, μήνες τώρα γινόταν σχέδια για απόδραση. Οκταήμερη στο Λεπάντο και μετά στην νυφούλα του Ιονίου. Αλλά μπαααα, με τη γκαντεμιά που μας δέρνει… Τη μία θα πηγαίναμε αλλά τελικά δεν μπορέσαμε να πάρουμε την άδεια, την άλλη θα πηγαίναμε αλλά κάτι έπαθε ένας συγγενής, την Τρίτη θα πηγαίναμε αλλά χάααλια ο καιρός ρε παιδάκι μου, τί να πας να κάνεις; Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κρεβατωθείς, ε τώρα που θα πηγαίναμε, άλλαξαν τα σχέδια και μεταφέρθηκε το χειρουργείο κατά δύο εβδομάδες, πάει, πέταξε το πουλάκι! Το Πάσχα μόνο μην γίνει καμιά στραβή και δεν πάμε, την αυτοκτονία στο τσεπάκι την έχουμε…
[Ε, να πάει και καλά το χειρουργείο, αλλά αυτό δεν το λέμε, ΘΑ πάει καλά το χειρουργείο, δεν είναι ταξίδι και προπάντων δεν το σχεδιάζουμε εμείς, οπότε…]

Άαααντε πια, χτικιάσαμε εδώ πέρα… (Δεν επιστρέφεται και η άδεια...)

ΓΡΟΥΜΦ….

{Μα καλά, εκεί στη γερμανία, ένα παπούτσι, σαμπό, παντοφλάκι, τσόκαρο στο φινάλε, κάτι τοις τέλος πάντων, δεν το φοράνε στο πόδι;;; Ξυπόλτα παν στο μάθημα;}

Παντού υπάρχει ένας μύθος!

Μία μία, σαν τουβλάκια του ντόμινο, οι αραβικές χώρες εξεγείρονται. Ένας ένας, οι «φύλαρχοι» σπεύδουν στο νοσοκομείο με εγκεφαλικά. Προσεχώς και ο μέγας φύλαρχος Ομπάμα, μετά του διοικητικού συρφετού των ΗΠΑ, μιας και πολύ τους στοίχησε απ’ ότι φαίνεται το Μπαχρέιν. Και άντε τώρα να μαζέψεις τα αποκαΐδια μετά την στρατιωτική επέμβαση για την καταστολή των διαδηλώσεων. Βέβαια, αυτοί εκεί είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας – «τρίτος κόσμος» σου λέει, λίγο ενδιαφέρει που τρέχουν τώρα σε ομαδικές κηδείες, εμείς εδώ να τηνε βγάλουμε καθαρή, να μην μας λείψει το φτηνό πετρέλαιο για να το ακριβαίνουμε στο χρηματιστήριο κατά το δοκούν. Βλέπεις, μία ο χρυσός, μία το πετρέλαιο, πάνω κάτω κι αντιστρόφως, τα μαζεύουνε τα λεφτά του κοσμάκη για να τονε ελέγχουν κανονικά και με το νόμο! Τον χρηματιστηριακό εδώ, τον στρατιωτικό εκεί, δεν τίθεται ζήτημα, παντού υπάρχει ένας νόμος!

Είναι και που τα σιτηρά τώρα έχουνε μπει για τα καλά στο χρηματιστηριακό παιγνίδι, είναι και που το μεγαλύτερο μέρος της υφηλίου δεν έχει πρόσβαση σε ένα πιάτο φαΐ την ημέρα, ανεξαρτήτως που δηλαδής ένα πιάτο φαΐ για τον καθένα μας υπάρχει, το επισιτιστικό πάει από το κακό στο χειρότερο! Σήμερα, που κάθε μέρα η τεχνολογία κάνει άλματα και η ανθρωπότητα προοδεύει και αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς»! Πού να μην προοδεύαμε κι όλας! Έτσι κι εδώ στο ελλαδιστάν, οι πολυχρονεμένοι μας αφέντες – δημοκρατικά εκλεγμένοι φύλαρχοι – για την ανάπτυξη αυτή ωρύονται, για να μην μας λείψει κι εμάς το πιάτο το φαΐ! Γιατί το να το παράξουμε και να το φάμε δεν περνάει από το μυαλό κανενός εδώ που τα λέμε, ούτε το ότι υπάρχει αυτό το πιάτο περνάει δηλαδής, απλά να, τα προσκολλημένα μυαλά αδυνατούν να δουν πως και οι μηχανισμοί αλλάζουν και θέλουν με τα τετριμμένα να κάνουν μεταρρυθμίσεις! Γι’ αυτό τις λένε μεταρρυθμίσεις και όχι επανάσταση, θα πεις…

Ε, επανάσταση κάνουν και επιδοτούν τα αυτοκίνητα! Εδώ κάποτες που άλλαξε το μοτίβο έγινε «βιομηχανική επανάστασις» σου λέει και εσώθη η ανθρωπότης, να μην επενδύσουμε στη σωτηρία της; Μηδένα προ του τέλους μακάριζε…

Τώρα δηλαδή εκνευριστήκανε που κάποιος από το σινάφι τους τούς κατηγόρησε για ψεύτες; Δηλαδή πότε ήταν φερέγγυοι; Κάτσε μια στιγμή να θυμηθώ πότε είπαν την αλήθεια στον Ελληνικό λαό πριν τις εκλογές; (Λάθος τονισμός της λέξης: Ποτέ!) Και πότε τήρησαν την οποιαδήποτε δέσμευση; (Συνήθειο τελικά οι παρατονισμοί! Τα φυντάνια θα φταιν!) Ή μήπως είναι η λέξη η ίδια που ενοχλεί; Ή μήπως απλά το ότι το άκουσαν τ’ αυτιά τους και τους χάλασε την νιρβάνα; (Ε ναι, σε νιρβάνα φαίνονται κάθε που τους πιάνει ο φακός χαμογελαστούς να μπαινοβγαίνουν στα υπουργικά και κομματικά συμβούλια!) Γιατί εγώ εδώ και δεκαετίες για ψεύτες και λωποδύτες ακούω, αλλά κανένας δεν είχε θιχθεί μέχρι σήμερα.

Δεν λένε ψέματα βρε, θα μου πεις, αυτά είναι τα τερτίπια της πολιτικής διπλωματίας! Αλήθεια λέγεις, είχα ξεχάσει πως στην επίσημη πολιτική σκηνή, η έννοια της ψευτιάς έχει αντικατασταθεί από την «διπλωματική κίνηση»! Εντυπωσιακό πάντως, ένα είδος τσίπας το έχουν επάνω τους. Απλά είναι πολύ «περιορισμένης ευθύνης» αυτή η τσίπα! Και, εμ πας περιπτώσει, ας έχουμε και λίγο τακτ, δεν είναι ψεύτες, αρχιερείς της διαπλοκής είναι!

Πάντως, καλό θα ήταν να ασχοληθεί και λίγο η διπλωματική σκηνή με τα σοβαρά προβλήματα. Ξυπνάνε σιγά σιγά οι σκλάβοι και σε λίγο βρακί να φορέσει δεν θα έχει ο μέσος «δυτικός»! Βέβαια, πάντα υπάρχει και η λύση του πολέμου και των βομβών· δοκιμασμένη τακτική, άμα τους διαλύσεις τις κοινωνικές δομές θα παραμείνουν σκλάβοι! Μωρ’ τί μου θυμίζει, τί μου θυμίζει…

Απόσυρση πνεύματος

Ομάδες εθελοντών ανέλαβαν τη δουλειά. Η καθαριότητα βλέπεις έγινε πλέον «ελαστική δαπάνη». Μιας και επί εξαμήνου οι καθαρίστριες αρνιόταν να μπουν σε αίθουσες και περιοριζόταν στους διαδρόμους και τις τουαλέτες, μπήκε μπροστά η μάνικα και καθάρισε η κόπρος του Αυγεία. Τα καλά χρήσης ιδιωτικών συνεργείων καθαριότητας. Μέχρι εκεί πλήρωσε το ίδρυμα, μέχρι εκεί έκαναν σύμβαση. Άμα δεν έχεις το δικό σου συνεργείο, όσα μπικικίνια διαθέτεις, τόση εργασία θα λάβεις. Τα φυντάνια και οι τροφοί ας κάνουν τα υπόλοιπα!

Η ελληνική πολιτεία έχει οριοθετήσει τελικά τις προτεραιότητές της ως προς το τί θα χρηματοδοτεί. Η απόσυρση αυτοκινήτων είναι πάνω από την καθαριότητα των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της. Πάνω και από την χρηματοδότηση των σπουδών αλλά και των ερευνητικών προγραμμάτων. Η απόσυρση βλέπεις εγγυάται καλύτερη ανάπτυξη από την εκπαίδευση επιστημόνων. Άλλωστε σήμερα είναι αναγκαία τα φτηνά εργατικά χέρια, ν’ αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, τί να το κάνεις το πνεύμα, αυτό δεν φέρνει ανάπτυξη στη σύγχρονη πραγματικότητα, αρκεί που έφερε την ανθρωπότητα στο σημείο να μπορεί να το αποποιηθεί! Βλέπεις, ακόμα και η γιουροβίζιον πιο σημαντική είναι από την παιδεία. Τί να το κάνεις το πνεύμα όταν μπορείς να έχεις σόου μπιζ; Ας μάθουν τα παιδιά πέντε πράματα να γίνουν αποδοτικοί σκλάβοι και το πνεύμα τους ας κοιμάται ήσυχο μέσα στα «φτηνά» αυτοκίνητα! Άρτος, θέαμα και... καλό γκάζι!

Εδώ πλέον και η εργασία ελαστική δαπάνη αρχίζει να γίνεται. Οι ιδιωτικές εταιρίες μπορούν ας πούμε να λένε στο ίδρυμα πως μέχρι εκεί πλήρωσε, μέχρι εκεί πάνε, αλλά στους εργαζόμενούς τους έχουν το δικαίωμα να λένε πως δεν έχουν σήμερα χρήματα, τον άλλο μήνα και άν, μέχρι τότε ας πάρουν κανά καταναλωτικό δανειάκι, ή ας μετατρέψουν και τη διατροφή σε «ελαστική δαπάνη»! Να τα καλά της ελεύθερης αγοράς και της ελαστικοποίησης των κανόνων «αγοράς εργασίας». Μα κι αυτή η αγορά πια να τα θέλει όλα δικά της; Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν λέει να τελειώσει…

Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό

Αεικίνητο. Έτσι είναι αυτό. Έτσι και ο κόσμος γύρω. Αλλαγές αλλά και συγχωνεύσεις. Πάντα όμως κανείς δεν κάθεται να αναρωτηθεί: Τί ακριβώς τελικά εξυπηρετούν;

Το υπουργείο έχει βάλει ως όριο την μισή ώρα απόσταση από το σχολείο για τους μικρούς μαθητές, τα τρία τέταρτα για τους μεγαλύτερους. Ε τι, μισή ώρα περπάτημα δεν είναι κάτι το τρομακτικό, άλλωστε μισή ώρα απείχε και το σχολείο από το σπίτι, πήγαιν’ έλα! Ναι, αλλά με τα πόδια. Σήμερα όμως ποιος μιλάει για πόδια; Την εποχή που ο κάθε άνθρωπος έχει καρφωμένες τέσσερεις ρόδες κάτω από τα πόδια του, γιατί να μην έχουν και οι μαθητές;

Για πολλούς λόγους. Αλλά τελικά πάντα το θέμα δεν είναι οι αλλαγές, αλλά τί υπηρετούν αυτές οι αλλαγές. Που καταλήγουν. Στην χρηματοοικονομία. Μιας και αντί η χρηματοοικονομία να υπηρετεί τον άνθρωπο, ο άνθρωπος υπηρετεί την χρηματοοικονομία. Κάνει πολλή εντύπωση τελικά που ανέχονται οι άνθρωποι να είναι υπηρέτες, ενώ πάντα, στα λόγια, αποζητούν την ελευθερία! Αλλιώς δεν θα αναμασούσες κάθε τρείς και λίγο πως αντί το χρηματοπιστωτικό να υπηρετεί τον άνθρωπο, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί…

Εν τέλει, οι μαθητές θα πρέπει να δαπανούν ένα μέρος του χρόνου τους στις μετακινήσεις, όπως και οι εργαζόμενοι φυσικά, αυτοί όμως το κάνουν εδώ και καιρό. Αυτός βλέπεις είναι ο μοντέρνος τρόπος ζωής. Τί κι αν σπαταλάμε τη ζωή μας, δεν σπαταλάμε χρήματα για περισσότερα σχολεία. Γιατί σίγουρα ατασθαλίες γίνονται, σίγουρα πολλοί εκπαιδευτικοί, αντί να διδάσκουν, ως οφείλουν με βάση το λειτούργημα που έχουν επιλέξει, κάθονται σε γραφεία, αποσπασμένοι, ή απλά κάνουν χαβαλέ μέσα σε αίθουσες «πλιατσικολογώντας» μαθητές για τα ιδιαίτερά τους. Πολλοί, όχι όλοι, αλλά δυστυχώς το «κακό», το καταδικαστέο, πάνα κάνει αίσθηση και φαίνεται, και καλύπτει το «καλό», όποια και αν είναι η σχετική τους έκταση. Κι έτσι καίγονται και τα χλωρά. Διότι το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, μέσα στην αίθουσα, είναι από τα κουραστικότερα και δυσκολότερα επαγγέλματα. Κι ας σαρκάζουν οι πολλοί πως οι δάσκαλοι είναι ξεκούραστοι!

Αλλά αντί να μπει τάξη, αντί να οργανωθεί «το σύστημα», κρίνεται προτιμητέα η ελαχιστοποίησή του. Να ελαχιστοποιηθούν και τα έξοδα, κι ας σπαταλιέται ζωή, ζωή που θα μπορούσε να είναι πιο εποικοδομητική, αλλά και πιο ανέμελη. Ας κονσερβοποιηθεί στα σχολικά, στα κτίρια, στην απομόνωση. Άλλωστε χρόνια τώρα ο άνθρωπος «ποθεί» την απομόνωση. Πριν καμιά σαρανταριά, πενήντα και βάλε ίσως, στα χωριά η συλλογικότητα ήταν δεδομένη, οι άνθρωποι, όχι καλύτεροι από τους σημερινούς, απλά ενδιαφερόταν για το διπλανό τους. Αυτά όμως είναι αναχρονιστικά κουτσομπολιά, η μοντέρνα ζωή είναι ατομική και… μοναχική.

Άλλη αλλαγή πάλι: το «λειτούργημα». Μα κανείς σήμερα δεν πιστεύει πως υπάρχουν λειτουργήματα, ακόμα και αν φωνάζει για τους καθηγητές που θα έπρεπε να κάνουν λειτούργημα! Για την ακρίβεια, όλοι οι άλλοι πρέπει να είναι λειτουργοί, να κάνουν καλά τη δουλειά τους και να μην απεργούν, για να μπορεί το «άτομο» να κάνει ότι θέλει. Αρκεί να μην κάνει αυτό το άτομο το λειτούργημα, το άτομο πρέπει να κερδοφορεί, όχι να λειτουργεί!

Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό… Και μετά από πενήντα, εκατό χρόνια, κάποιος άλλος θα αναρωτιέται τί και πόσα άλλαξαν, τί είναι «καλό» και τί «κακό». Το θέμα πάντα είναι «τί εξυπηρετείται». Και τα σχολεία σήμερα δεν εξυπηρετούν τα παιδιά. Δεν εξυπηρετούν καν την κοινωνία, την χρηματοοικονομία προσπαθούν να εξυπηρετήσουν, αυτό είναι το μόνο κριτήριο.

Αυτό πρέπει να είναι και κατά το ΔΝΤ ευαγγέλιο. «Πουλήστε να ξεχρεώσετε», είπαν. Μόνο που δεν πουλιούνται όλα. Τουλάχιστον για όσους πιστεύουν πως δεν είναι το χρηματοπιστωτικό το παν. Και το βασικό που δεν πουλιέται είναι η αυτοδιάθεσή σου. Δεν υπηρετεί ο άνθρωπος το χρήμα, όσο και αν αυτό θέλουν οι σημερινοί εξουσιαστικοί μηχανισμοί. Όμως δυστυχώς οι πολιτικοί του σήμερα έχουν ήδη πουληθεί στο χρήμα, κι έτσι δεν σηκώθηκε κανένας να πετάξει έξω από την αίθουσα, από τη χώρα, τον άνθρωπο που σήκωσε το χέρι του δεικτικά να επιβάλλει την ιδεολογία του στους πολιτικούς της. Αυτά είναι τα καλά της σύγχρονης «δήθεν» δημοκρατίας. Έρχεται ο καθείς τυχάρπαστος περισπούδαστος οικονομολόγος και νουθετεί τους πολίτες. Οι θεσμοί και η πολιτεία πήγαν περίπατο, απομακρύνθηκαν «περί της μισής ώρας» από τους πολίτες, όπως τα σχολεία από τη μαθητιώσα νεολαία.

Κύριε ελέησον

Εξομολογήσεις κανιβάλων, τώρα και σε ψηφιακή μορφή. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να, άμα το κάνεις το αμάρτημα να το πεις μια ώρ’ αρχύτερα, να ξεμπλέκεις. Διότι: αμαρτία εξομολογημένη δεν είναι αμαρτία! Η τεχνολογία έχει μπει για τα καλά πλέον στην υπηρεσία του ανθρώπου!

Εδώ που τα λέμε, ο άνθρωπος περιμένει την ημέρα που η τεχνολογία θα του έχει λύσει όλα τα προβλήματα και αυτός δεν θα χρειάζεται καν να σκέφτεται! Καθημερινά το βλέπει κανείς μέσα στο φυντανοτροφείο, και όχι μόνο. Από αναβάθμιση ο άνθρωπος αρχίζει τελικά να περνάει στην υποβάθμιση. Νέος στόχος, το «τιποτένιο επίπεδο».

Φοβερά πεσιμιστική διάθεση, αλλά όταν αντιλαμβάνεται κανείς πως μιλάει με καμιά διακοσαριά παιδιά, τα οποία δεν είχαν καν την διάθεση/περιέργεια/ανησυχία να διαβάσουν ένα από τα βιβλία που τους δόθηκαν δωρεάν για να «αναβαθμιστούν» - το να περάσουν να παρακολουθήσουν μια διάλεξη ανήκει στην ονειρική πραγματικότητα - τότε μόνο πεσιμισμός μπορεί να δημιουργείται. Ποιος είναι άραγε ο στόχος τους, ως άνθρωποι, σε τελευταία ανάλυση; Να ρωτάνε έναν υπολογιστή, να τους απαντάει αυτός και μετά να κοιμούνται ήσυχοι πως το μέλλον τους είναι εξασφαλισμένο;

Δύσκολα τα πράγματα για το μέλλον, ένα μέλλον στο οποίο θα εξουσιάζουν αυτά και θα γερνάμε εμείς. Δύσκολα τα πράγματα γιατί οι υπολογιστές είναι το πιο χαζό κατασκεύασμα που υπάρχει και αν η ανθρωπότητα γίνει χαζότερο αυτών, τότε…

Στην πρωινή διαδρομή, δίπλα στη θάλασσα, οι γλάροι απολάμβαναν τον καλοκαιρινό σχεδόν ήλιο παίρνοντας ήρεμα και ατάραχα το μπάνιο τους μέσα στο κρύο νερό. Τουλάχιστον αυτοί δεν ενδιαφέρονται καν να ρωτήσουν τον υπολογιστή. Αυτοί απλά θα κυνηγήσουν την τροφή τους και θα περάσει η μέρα.

Στο αναμεταξύ, νέοι νόμοι ρυθμίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων. Προφανώς, κάποιους εξυπηρετούν, κάποιους όχι. Το θέμα είναι και ποιους στόχους υπηρετούν! Άλλωστε υπάρχουν πολλοί νόμοι, ο νόμος της βαρύτητας ας πούμε, που ρυθμίζει αμείλικτα τις σχέσεις μας, αλλά και ο νόμος της αγοράς που ορίστηκε αλλιώς, αλλά και αυτός ρυθμίζει αμείλικτα τις σχέσεις μας. Υπάρχει βέβαια και ο νόμος της ζούγκλας. Ένας νόμος που μάλλον αποτέλεσε την έμπνευση όσων δημιούργησαν τον νόμο της αγοράς.

Νέοι νόμοι, καταργούν τους παλιούς, τους μεταρρυθμίζουν ώστε να ομοιάζουν περισσότερο με τους νόμους τις αγοράς και να τους εξυπηρετούν. Αυτό όμως που δεν καταφέρνουν είναι να διορθώσουν την ανοργανωσιά της κοινωνίας. Διότι και με τους παλιούς και με τους καινούργιους πάλι ψάχνεσαι να βρεις σε ποιόν να απευθυνθείς και πως θα ρυθμιστεί η σχέση σου με αυτόν. Είναι και αυτές οι υπουργικές αποφάσεις θα πεις, που θα βοηθήσουν μεταγενέστερα στην διευθέτηση, ας διευθετηθεί τώρα η ανάγκη για μεγαλύτερη προσέγγιση στους νόμους της ζούγκλας! Ω συγνώμη, της αγοράς· άλλο η πηγή έμπνευσης και άλλο το δημιούργημα…

Από σήμερα πάντως οι κανίβαλοι θα εξομολογούνται πιο εύκολα. Να τα καλά της αγοράς ως εξουσία! Τα πάντα εν ευκολία ποιεί!

Φόβος, ο δορυφόρος του ανθρώπου

Ο φόβος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν είναι κάτι καταδικαστέο σε όλες τις εκφάνσεις του. Αν ο άνθρωπος δεν φοβόταν τη φωτιά, σήμερα δεν θα υπήρχε η ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος όμως έμαθε να διαχειρίζεται τη φωτιά, και απελευθερώθηκε από το φόβο του. Με τον ίδιο τρόπο μαθαίνει να διαχειρίζεται όλα όσα άπτονται του κόσμου του και απελευθερώνεται από τους φόβους του. Ορισμένα άλλα τα παραβλέπει και απελευθερώνεται από τους φόβους του. Όπως ας πούμε τον φόβο της μετά θάνατον ζωής ή ανυπαρξίας, ο καθένας μπορεί να διαλέξει ότι θέλει.

Όλη η ιστορία οδηγεί τον άνθρωπο στην απελευθέρωσή του από τον φόβο. Κατά τη διάρκεια της μακραίωνης πορείας της ανθρωπότητας όμως, πολλοί έδρασαν αντίθετα. Διαχειρίστηκαν το φόβο του ανθρώπου για να εξουσιάσουν τις κοινωνίες. Του εμφύσησαν το φόβο, για να τον σκλαβώσουν, να τον ωθήσουν να ενστερνιστεί τις απόψεις τους, ή να δράσει όπως αυτοί όριζαν. Έτσι, τί ειρωνεία, η ίδια η κοινωνία που δημιουργήθηκε ώστε ο άνθρωπος να υποβοηθηθεί να ελευθερωθεί από τον φόβο, τον οδήγησε σε πάμπολλες περιπτώσεις στη σκλαβιά του.

Σήμερα η ανθρωπότητα έχει προχωρήσει πολύ και ο άνθρωπος έχει απελευθερωθεί από πολλές από τις φοβίες του παρελθόντος. Μολαταύτα, αρκετοί είναι αυτοί που διαχειρίζονται τον φόβο των άλλων προς ίδιον όφελος. Και δυστυχώς, αρκετοί είναι αυτοί που ακόμα διαχειρίζονται τον φόβο των άλλων για να οδηγήσουν την κοινωνία εκεί που θέλουν. Το πρόβλημα δεν είναι στο ποιος είναι ο στόχος, το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο φόβος. Η κοινωνία σήμερα εξαναγκάζεται να αποδεχθεί πολιτικές με τις οποίες δεν συμφωνεί, υπό το κράτος του φόβου. Οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται να δουλεύουν με όρους με τους οποίους δεν συμφωνούν, υπό την απειλή της απόλυσης. Ενδιαφέρον παρουσιάζει πως σήμερα η ίδια η κοινωνία, ή ένα μεγάλο μέρος της τουλάχιστον, σχεδόν αποζητά την απειλή του φόβου για την εφαρμογή των νόμων, ή τον φόβο της απόλυσης ως μέθοδο εξαναγκασμού σε «καλύτερη και αποδοτικότερη εργασία». Πόσοι και πόσοι δεν αναφέρονται στην άρση της μονιμότητας «για να φτιάξει επιτέλους το δημόσιο»; Πόσοι και πόσοι δεν ζητούν την παραδειγματική τιμωρία «για να μην διανοηθεί κάποιος άλλος να κάνει τα ίδια»;

Ίσως ορισμένα από τα σημερινά «μέτρα» να είναι θεμιτά, ή ακόμα και υποχρεωτικά για τη βιωσιμότητα της κοινωνίας. Ίσως πάλι να είναι απλά ζητούμενα για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα και όχι την ίδια την κοινωνία. Όσο όμως σε μια κοινωνία τα μέτρα και νόμοι εφαρμόζονται υπό την απειλή του φόβου έναντι της πειθούς και διαπαιδαγώγησης, η κοινωνία αυτή δεν μπορεί να λέγεται ούτε ελεύθερη, ούτε δημοκρατική. Μια τέτοια κοινωνία δεν σέβεται τα μέλη της και δεν αξίζει κανέναν σεβασμό από τον άνθρωπο.

Ημέρα ενάντια στο φόβο. Δείτε περισσότερα εδώ.

;;;

Η αίσθηση πως ο παραλογισμός έχει γίνει πλέον «καθεστώς» αυξάνει πια μέρα με την ημέρα. Οι ΗΠΑ, λέει, πρότειναν μεταβατική κυβέρνηση για την Αίγυπτο με την… υποστήριξη του στρατού!

Δηλαδή, η χώρα που σε επίσημο επίπεδο σείει τη ρομφαία της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε όλα τα κράτη, ανεξαρτήτως των ολοκληρωτικών καθεστώτων που έχει εγκαθιδρύσει στο παρασκήνιο ώστε να διατηρήσει το αμερικανικό όνειρο και την πλασματική «ευμάρεια» του δυτικού κόσμου, προτείνει τώρα επίσημα και απροκάλυπτα την εγκαθίδρυση μιας μεταβατικής… δικτατορίας; Και μάλιστα υπό την προεδρία Ομπάμα; Ο οποίος βέβαια έχει διαψεύσει τόσες και τόσες ελπίδες από την ημέρα της εκλογής του!

Ορέ πετάει ποτέ ο γάιδαρος;

Μπουαχαχαχαχαχαχα

Φλεβάρης

Για να θυμηθούμε και λίγο τις παλιές μετρητικές συνήθειες. Διότι, εν τέλει η «μαύρη τρύπα» υπάρχει· κοιτώντας πίσω, η μέρα αναχώρησης από τη νυφούλα του Ιονίου είναι τόσο κοντινή, αλλά να, το ενδιάμεσο είναι τόσο «γεμάτο» που αντί ν’ αναρωτιέται κανείς πως γίνεται να πέρασε τόσο γρήγορα ο χρόνος, επικεντρώνεται σε όσα χώρεσε αυτό το μικρό τμήμα χρόνου…
Χάος…
Το πρώτο εξάμηνο μάλλον εμφανίστηκε πιο αποδοτικό. Ή ίσως «χαλάρωσαν» λίγο οι δικλείδες. Όχι, μάλλον δεν έγινε το δεύτερο, αλλά όταν είσαι μέσα στο χορό δύσκολα κρίνεις. Ο καιρός θα δείξει. Ούτως ή άλλως, οι συγκρίσεις δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία. Υπάρχει κι αυτή η βεβαιότητα στο μυαλό ότι μέχρι το τέλος του μήνα η αίσθηση της «αυξημένης αποδοτικότητας» θα εξανεμιστεί και τα νεύρα θα γίνουν πάλι κρόσσια…
Ημέρα κρίσης σήμερα. Όχι πως δεν είναι γνωστό το αποτέλεσμα. Ουδετερότητα. Τα πράγματα θα μείνουν ως έχουν. Απλά η μέρα θα κυλήσει διαφορετικά απ’ τις άλλες. Για να δώσει τη θέση της ξανά στη ρουτίνα.
Κατά σύμπτωση βέβαια η ημέρα είναι γενικότερα «ημέρα κρίσης». Και στο συνολικό κόσμο αυτή η κρίση μπορεί να σηματοδοτήσει πολλές αλλαγές, πολύ περισσότερες από την οικονομική κρίση με την οποία βαυκαλιζόμαστε εδώ και τρία περίπου συναπτά έτη αντί να ασχολούμαστε με πράγματα μεγαλύτερης σημασίας. Αν μόνο μαθαίναμε να μην κοιτάμε στενά και παρωπιδικά το συμφέρον τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο ομαλά. Αλλά αυτό θα σήμαινε και μικρότερη έπαρση και δεν ταιριάζει στις δυτικές κοινωνίες μας…
Ας είναι, σημασία έχει πως ο χρόνος κυλά μεν γρήγορα, είναι όμως γεμάτος, πολύ γεμάτος! Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι τόσο μεγάλης σημασία. Όλα βρίσκονται, σιγά-σιγά και σταθερά. Άλλωστε, όλα τριγύρω αλλάζουνε, αλλά όλα τα ίδια μένουν. Έτσι είναι φτιαγμένο το ανθρώπινο μυαλό!

Μα τί σου είναι τελικά ο χρόνος… Εντελώς… αόριστος!!!