Ααααχ!

Ξαλαφρώσαμε…
Ας κάνουμε κι ένα πλήρες τσεκαπ τώρα!

Μην πάει και τον κατηγορήσει κανείς για αδιαφανείς σκέψεις…!

Στον απόηχο της ημέρας

Παρότι δεν πιστεύεις πως μπορεί να φέρει αποτέλεσμα, έτσι για συμπαράσταση, για διαμαρτυρία, η μέρα επιτάσσει την παρουσία μπροστά στο κοινοβούλιο. Η διαδρομή ανάμεσα σε σκουπίδια, μια μεγάλη στοίβα έξω από καφετέρια, ακριβώς δίπλα στα τραπεζάκια του πεζοδρομίου. Τα περισσότερα φυσικά προέρχονται από την ίδια την καφετέρια. Ακριβώς δίπλα ένας ηλικιωμένος παίρνει τον καφέ του. Εντύπωση προκαλεί που οι ιδιοκτήτες της καφετέριας αφήνουν τα σκουπίδια ακριβώς εκεί που περιμένουν τους πελάτες τους. Ίσως τελικά η εξοικείωση μας με αυτά είναι μεγάλη. Μας ταΐζουν άλλωστε μπόλικα, καθημερινά.

Το κοινοβούλιο ζωσμένο από δύο αμυντικά στρώματα. Το πρώτο η αστυνομία. Παραταγμένη γύρω από αυτό στέκεται παρατηρητής – τοποτηρητής θα έλεγες – των περίχωρων. Το κοινοβούλιο το ίδιο με όλα του τα παραθυρόφυλλα κατεβασμένα. Παρότι η πλατεία σφύζει από ζωή, από παλμό θα έλεγες, η ζώνη ανάμεσα στην αστυνομία και το κτίριο της βουλής «νεκρή». Πουλί πετούμενο δεν υπάρχει. Η εξωτερική περίμετρος δημιουργείται από τους διαδηλωτές. Η βουλή κυριολεκτικά περικυκλωμένη από το ΠΑΜΕ, ακριβώς όπως είχε ειπωθεί. Η αίσθηση πως η ημέρα θα κυλήσει ήρεμη είναι διάχυτη, οι παραβρισκόμενοι όμως φαίνεται να πιστεύουν αλλιώς. Είναι εμφανώς προετοιμασμένοι να αντέξουν σε χημικά.

Πόσο παράξενο αλήθεια φαντάζει οι κυβερνήτες της χώρας να είναι οχυρωμένοι μέσα στη βουλή. Σε μια δημοκρατία οι πολιτικοί λογικά βρίσκονται δίπλα στον πολίτη. Όμως εδώ φαίνονται ταμπουρωμένοι, φοβισμένοι, αλλά… αποφασισμένοι. Αποφασισμένοι για κάτι που είναι ενάντια στη συνείδησή τους, όπως δηλώνουν. Διάχυτη η αίσθηση πως όλα αυτά γίνονται για το θεαθήναι. Πώς ψηφίζεις ενάντια στη συνείδηση σου, όταν πρωταρχικό γνώρισμα της δημοκρατίας είναι η ψήφος κατά συνείδηση; Πώς είναι δυνατό να εκβιάζεται η ψήφος των βουλευτών σε μια δημοκρατία; Πώς μπορείς να διατείνεσαι δημοκράτης και να δηλώνεις πως είτε θα σε ακολουθήσουν οι υπόλοιποι πιστά, είτε δεν υπάρχει αύριο; Πού πήγε η ρήση πως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα; Γιατί άραγε την επικαλούνται μόνο όταν τους βολεύει, ενώ όταν δεν τους βολεύει δεν το έχουν σε τίποτε να συμπεριφερθούν δικτατορικά; Αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία όμως έχουν νόημα μόνο για όσους πιστεύουν πως το πολίτευμα της χώρας είναι δημοκρατικό. Για εσένα δεν έχουν και πολύ σημασία, ούτως ή άλλως εδώ και καιρό πιστεύεις πως η δημοκρατία πλέον σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο υπάρχει μόνο κατ’ όνομα, κατάλοιπο του προηγούμενου αιώνα που διατηρείται για να κατευνάζει τα πλήθη σαν ναρκωτική ουσία.

Δύο ώρες μετά και η αντοχή της μέσης στην ορθοστασία εκμηδενίζεται. Έχεις και μισή ώρα περπάτημα, πρέπει να αναχωρήσεις. Για τα υπόλοιπα δρώμενα της ημέρας θα στηριχθείς στην τηλεόραση. Οι «γνωστοί άγνωστοι» δεν αργούν να έρθουν. Στόχος τους για μια ακόμη φορά η διάλυση του πλήθους. Εν τέλει, αλλιώς είναι να ψηφίζεις «κατά συνείδηση» ενάντια σε έναν λαό, με τον λαό απ’ έξω να διαμαρτύρεται για την ψήφο σου, κι αλλιώς αν αντί για διαμαρτυρίες έχεις φασαρίες, ή ακόμα και τίποτε. Απομακρύνεται η προσοχή από την ψήφο σου έτσι. Μπορεί άλλωστε κάποιοι να το σκεφτόταν περισσότερο αν ο κόσμος παρέμενε διαμαρτυρόμενος απ’ έξω. Όταν με το καλό ο κόσμος διαλύθηκε, η αστυνομία αποκατέστησε την τάξη. Η συνταγή γνωστή και το σκηνικό επαναλαμβάνεται σταθερά εδώ και χρόνια. Ψάχνεις έστω και έναν λόγο για να αθωώσεις την εξουσία και να μην αποδώσεις τους «γνωστούς αγνώστους» και τη δράση τους στην ίδια. Μάταια.

Η ημέρα κλείνει με επιτραπέζιο και καλή παρέα. Κάπου το αυτί σου παίρνει πως το νομοσχέδιο ψηφίστηκε όπως αναμενόταν, η Κατσέλη διεγράφη, όπως αναμενόταν, Υπήρξε ένας νεκρός, όπως αναμενόταν για την ένταση της ημέρας, οι πιθανότητες άλλωστε ήταν υπέρ για περισσότερους. Η ζωή από αύριο θα συνεχιστεί, με τους βουλευτές της Ελλάδος για μια ακόμη «τελευταία» φορά να έχουν ψηφίσει ενάντια στη συνείδησή τους και τον πρωθυπουργό να ετοιμάζει βαλίτσες για τη σύνοδο κορυφής. Άλλη μια σύνοδο στην οποία θα γίνει μια τρύπα στο νερό, η οποία θα παρουσιαστεί στην αρχή σαν σωτήρια λύση, αλλά θα καταλήξει και πάλι να είναι ένα ημίμετρο που θα χειροτερέψει τα πράγματα.

Και η Ελλάδα θα παραμείνει ένα απλό πιόνι, πιασμένο στη διαμάχη μεταξύ των «ισχυρών», και η θέση της θα δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο, μέρα με την ημέρα, γιατί αντί να έχει τα κότσια να ασχοληθεί με τα του οίκου της και να διορθώσει τα προβλήματά της, περιμένει με τη γλώσσα έξω ν’ ακούσει τους «πεφωτισμένους φίλους» της και να γλύψει κανά κοκαλάκι από τα αφεντικά της. Γιατί απλά οι κυβερνήτες της, όπως και οι απανταχού κυβερνήτες άλλωστε, έχουν όλοι την ίδια μούρη. Αυτή του γουρουνιού.

Τεταμένες ημέρες

Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Όχι γιατί προαναγγέλθηκαν τίποτε επεισόδια, παρότι το διήμερο αυτό «η Ελλάδα βρίσκεται στους δρόμους». Μυρίζει μπαρούτι στην καθημερινότητα. Κυκλοφορείς στο δρόμο και έχεις την αίσθηση πως ο κόσμος γύρω είναι έτοιμος να αρπαχτεί για ψύλλου πήδημα. Τ’ αυτοκίνητα βιάζονται και κινούνται με όλο και πιο χαοτικό τρόπο. Η «κίτρινη φυλή» ακόμα πιο χαοτική. Μα καλά, σε περίοδο κρίσης, ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ο κόσμος πως το γκάζι το πατάς απαλά; Χαμηλές στροφές για οικονομία, λιγότερα φρεναρίσματα…

Το γκάζι όμως παραμένει ένα στοιχείο υπερφίαλου εγωισμού μάλλον, όσο πιο ψηλές οι στροφές τόσο πιο μάγκας, ή και μαγκιόρα, μην μπερδευτεί κανείς και δεν καταλάβει πως το αρσενικό πήγαινε στον άνθρωπο και όχι στον άντρα, ο οδηγός που στέκεται από πίσω!

Η μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαιρα, όχι ότι έχει καμία πραγματική σημασία για την κοινωνία, έχει φτάσει και μέχρι τα ανώτερα πολιτικά κλιμάκια. Οι αρχηγοί των κομμάτων ξιφουλκούν και «ξιφομαχούν δια των λόγων», είτε σε γραφεία, είτε δια τηλεφώνου, σε όποιο πεδία τους βρίσκεται πρόχειρο.

Η Ελλάδα «γκαζώνει» με την όπισθεν και η υπόλοιπη Ευρώπη φοβάται μήπως και το πείραμα πετύχει και εφαρμοστεί και στις υπόλοιπες χώρες της ένωσης. Οι κυβερνήσεις παραμένουν προσκολλημένες σε ένα διαχειριστικό σύστημα που δεν είναι βιώσιμο και δεν έχει γνώμονα τον άνθρωπο, παρότι είναι φτιαγμένο από ανθρώπους, για ανθρώπους, και προσπαθούν να το διασώσουν με κάθε τρόπο, αλλά όχι να το μεταβάλλουν. Οι πολίτες, από «το δρόμο με τα ντουβάρια», ελληνιστί γουόλ στριτ, μέχρι και την πλατεία των ταραχών, μπροστά στην ελληνική βουλή, ζητούν και αγωνιούν για κάποια αλλαγή. Επί ματαίω. Μέχρι και η λέξη «επανάσταση» πηγαινοέρχεται στα χείλη, ακόμα και «έγκριτων δημοσιογράφων», της εγχώριας αλλά και της παγκόσμιας κατανάλωσης.
Όμως οι άνθρωποι που κυβερνούν τον κόσμο αυτό, αυτή τη στιγμή ενδιαφέρονται για τα οικονομικά μεγέθη και όχι για τους ανθρώπους, όχι για τους πολίτες τους. Όχι απαραιτήτως από κάποια «φιλελεύθερη», δήθεν, ιδεολογία, αλλά κυρίως γιατί έτσι έμαθαν, έτσι διδάχθηκαν, έτσι έχτισαν τη ζωή τους, αυτός είναι ο τρόπος σκέψης τους και κατ επέκταση τα συμφέροντά τους. Όταν λοιπόν μιλάει κάποιος για επανάσταση πρέπει να είναι έτοιμος για αποκαθηλώσεις και εκθρονίσεις. Με το ίδιο πολιτικό προσωπικό αλλαγές δεν γίνονται, το πολύ ο κόσμος να πάρει μερικά ψίχουλα και να μην προσέξει το δόλο που θα κρύβεται πίσω τους. Όπως και τόσα χρόνια «ανάπτυξης» του δυτικού κόσμου που κινδυνεύουν να γίνουν στάχτη και μπούλμπερη μέσα σε μια νύχτα.

Και ο κόσμος ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα στους έλληνες, στα γουρούνια του νότου, στις περιφερειακές χώρες… Μέσα στον ίδιο τον πυρήνα του συστήματός του αδυνατεί να κοιτάξει, το υπηρετεί με θρησκευτική ευλάβεια.

Και η ατμόσφαιρα συνεχίζει να μυρίζει μπαρούτι, αναμένοντας μια κάποια «λύτρωση», το δυνατόν συντομότερο, και πριν την μεγάλη έκρηξη.

Με το πολιτικό προσωπικό κρυμμένο μέσα στα οχυρωματικά του έργα και οχυρωμένο πίσω από την ίδια διαχειριστική οικονομική πολιτική και τους πολίτες να αντιδρούν με «πυροτεχνήματα» απεργίες της μίας ημέρας, δεμένοι πάνω στο άρμα της καταναλωτικής πραγματικότητας.

Συγνεφιές

Ε μα με τόσους κατσικοπόδαρους που μπλέξαμε μέχρι και χιόνια είδαμε μέσα Φθινοπώρου! Φθινοπώρου, όχι Χειμώνα! Και τώρα δηλαδής πάνε τα μπάνια του καμηλιέρη; Τι κατάσταση είναι αυτή; Βγαίνεις έξω από το σπίτι και το θερμόμετρο γράφει εννιά. Άντε μετά να σου κάνει καρδιά να πας να βουτήξεις, ειδικά που δεν έχει μια ακτίνα ηλίου, ένα κάτι τοις στον ουρανό.

Καλά, όχι ότι θα πήγαινες κι όλας, είχαν κάνει κατάληψη στο κολυμβητήριο λέει. Εκεί όντως γέλασες με την καρδιά σου, Το στενόχωρο είναι που χάθηκε ο ήλιος και χωρίς αυτόν και λίγο κολύμπι πάει το μελαμψό χρωματάκι που έφτιαξες στο Ιόνιο. Φεύγει νωρίς και άδοξα! Μια καταληψούλα στον ήλιο να παραμείνει εδώ; Ή και στα σύνορα να μην μπαίνουν τα σύννεφα, δεν τίθεται θέμα!

«Τα εισιτήρια για την παράσταση έγιναν ανάρπαστα και πωλήθηκαν όλα!» Διαλαλεί η δημοσιογράφος των καλλιτεχνικών. «Δηλαδή, έγιναν όλα σολντ άουτ!» συνεχίζει. Η των καλλιτεχνικών έτσι; Που υποτίθεται πως έχει μια μεγαλύτερη σχέση με το πνεύμα από τους απλούς κοινούς δημοσιογράφους… Μήπως να γινόταν και μια καταληψούλα στα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, μπας και διορθωθούν λίγο τα πράματα;…
Σήμερα, λέει, γιορτάζει ο δυτικός κόσμος την παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της φτώχειας! Τις υπόλοιπες τριακόσιες εξήντα τέσσερεις θα γιορτάζει την υποκρισία του!

Η χρονιά αναμένεται πολύ πληκτική… :(

Τα ταξί και τα κουνούπια

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ουδέποτε έτρεφες ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους ταξιτζίδες. Όχι από κάποιο ρατσιστικό μένος, ούτε από κάποια αίσθηση ανωτερότητας απέναντί τους. Η όλη σου αντιπάθεια πηγάζει από την οδηγική συμπεριφορά που παρουσιάζει ένα μεγάλο μέρος τους. Όχι όλοι, και πιθανών όχι οι περισσότεροι, αλλά όπως πολλές φορές διατείνεσαι, το στραβό έχει την τάση να γίνεται αντιληπτό και εκνευριστικό ακόμα και σε μικρές ποσότητες, δεν χρειάζονται μεγάλες για να εκνευριστείς τόσο πολύ που να αρχίσεις να γενικεύεις. Όταν όμως έχεις φτάσει στο σημείο να βλέπεις μπροστά σου ταξί και να σκέφτεσαι: για κάτσε να φυλαχτώ γιατί ή σφήνα θα κάνει, ή θα σταματήσει απότομα για «ψάρεμα», δυσχεραίνοντας την κυκλοφορία για όλους τους υπόλοιπους και αυξάνοντας την πιθανότητα ατυχήματος, ε τότε ξεκινά η αντιπάθεια, ανεξάρτητα με το πώς θα φερθεί τελικά ο οδηγός του. Άλλωστε, εκατό φορές μπορεί να μην γίνει το κακό, μία όμως να γίνει και δεν ξέρεις μέχρι που μπορεί να φτάσουν οι συνέπειες!

Η αλήθεια επίσης είναι πως ούτε ιδιαίτερη χρήση κάνεις στα ταξί. Ζήτημα αν έχεις μπει σε κάποιο από αυτά την τελευταία διετία. Οπότε, τις ημέρες που απεργούν, η πόλη είναι μια όαση! Η οδήγηση πολύ πιο ήρεμη, διαταράσσεται πλέον μόνο από τα δίτροχα που επίσης θεωρούν τον δρόμο ιδιοκτησία τους! (Όχι όλα κι εδώ, αλλά είπαμε…)

Σύγκρυο και ιδρώτας σε πιάνει όταν σκέφτεσαι την επόμενη της πλήρους απελευθέρωσης του επαγγέλματος. Ένα δέκα τοις εκατό επιπλέον από δαύτα πόσο θα επιβαρύνει άραγε το κυκλοφοριακό της πόλης; Πόσο θα κάνει αβίωτη τη ζωή στους πολίτες; Αυτό άλλωστε δεν συμβαίνει πάντα; Όταν ένα είδος χάνει τους «ανταγωνιστές» του, πολλαπλασιάζεται με θαυμαστούς ρυθμούς και…

Πώς γέμισε η πόλη κουνούπια; Γιατί απλά λείπουν οι ανταγωνιστές τους και τώρα πίνουν το αίμα των κατοίκων της με «το μπουρί της σόμπας»! Κάποια στιγμή βέβαια θα πάψουν να πολλαπλασιάζονται «ασύστολα», η πείνα από τον αναμεταξύ τους ανταγωνισμό θα σταθεροποιήσει κάπως το πλήθος τους, όμως ο αριθμός τους θα είναι μεγάλος, σαν σε έλος ένα πράμα, μη-βιώσιμος για την ανθρώπινη κοινωνία.

Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τα ταξί. Αν αφεθούν ανεξέλεγκτα, χωρίς ρυθμιστικό πλαίσιο που να παίζει το ρόλο «εξωγενούς ανταγωνιστή», τότε, με μόνο γνώμονα τον αναμεταξύ τους ανταγωνισμό, θα καταστήσουν και τις πόλεις αλλά και το επάγγελμα μη-βιώσιμα. Το ίδιο άλλωστε δεν ισχύει και για όλα τα επαγγέλματα;

Σίγουρα, η σημερινή μορφή των κλειστών επαγγελμάτων δεν είναι και το καλύτερο ρυθμιστικό πλαίσιο, αλλά η πλήρως ανεξέλεγκτη δραστηριοποίηση δεν είναι και το ζητούμενο βιώσιμο διαχειριστικό σχήμα. Η «μοναδική» και αδιαμφισβήτητη αποτελεσματικότητα της ελεύθερης αγοράς άλλωστε αποτελεί μόνο αποκύημα της φαντασίας των οικονομολόγων που έφτιαξαν μια θεωρία και προσπαθούν να βάλουν τον κόσμο να χορεύει στον ρυθμό της.

Άλλωστε, πέρα απ’ όλη την παραφιλολογία για την βελτίωση της ποιότητας μέσω του ανταγωνισμού, όλα καταλήγουν στο: ν’ ανοίξει ο ανταγωνισμός, να πέσουν οι τιμές. Κάπου εδώ όμως δεν πρέπει να πέσουν και οι μάσκες; Ο ανταγωνισμός μας είναι αποτελεσματικός, αλλά όχι για όλους, ούτε καν για τους περισσότερους, μόνο για λίγους. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στον πλανήτη για να καταλάβει πόσοι πεινάνε και πόσοι είναι χορτάτοι…

Κάποτε όμως θα καταλάβουμε ως είδος πως έχουμε «πάρει τον ανταγωνισμό λάθος».

Πρωινό κούρεμα

Είχε παραγίνει το κακό, μ’ αυτά και μ’ αυτά κόντευε δίμηνο από το προηγούμενο. Είχε μακρύνει το μαλλί και χρειαζόταν την τρόικά του! Έφαγε λοιπόν ένα κούρεμα πάνω από 60%, κοντά στο 80 ένα πράμα, και ελάφρυνε το κεφάλι! Και με συνοπτικές διαδικασίες, όχι σαν κάτι άλλους μπαρμπέρηδες και κομμώτριες που κυκλοφορούν στην πιάτσα και δεν μπορούν ν’ αποφασίσουν πόσο να σε κουρέψουν! Κάθονται και το υπεραναλύουν το θέμα και μακραίνει το μαλλί. Μετά σε κουρεύουν γουλί, σαν ερίφιο ένα πράμα, και πλέκουν και κανά πουλοβεράκι για τις κρύες νύχτες του χειμώνα εκεί στα βόρεια της Ευρώπης.

Αναζήτηση βενζίνης μετά τις πρωινές δουλειές. Εις μάτην. Και να σκεφτείς ότι όταν έμαθες περί απεργίας και ενημέρωσες την ομήγυρη, ο περισσότερος κόσμος «κοιμόταν». Με το που μαθεύτηκε ευρέως, ρανίδα καυσίμου (απλού) δεν έμεινε. Τα ενισχυμένα υπήρχαν, αλλά συνοδευόταν από ενισχυμένες ουρές στα πρατήρια. Η πανακότα άδεια σχεδόν, μετά την επιστροφή από το Ιόνιο δεν είχε κινηθεί. Δε βαριέσαι, για δυο-τρεις μικρές αναγκαίες μετακινήσεις θα φτάσει, ούτως ή άλλως η οδήγηση στην πόλη ποτέ δεν ήταν το φόρτε σου, ένας από τους βασικούς λόγους που θα ήθελες να μετοικήσεις σε μικρότερα μέρη με μέγιστη απόσταση μισάωρο-ποδαράτο ας πούμε;

Οι συζητήσεις περί του 2004 έχουν ανάψει. Μόνο που αυτή τη φορά δεν αφορούν στην ολυμπιάδα. Αυτή πέρασε, έφυγε, κατά τον βαγγέλα όμως το 2004 ξανάρχεται! Όπως και οι γερμανοί ένα πράμα, αν και αυτοί μάλλον ποτέ δεν έφυγαν, αλλά λέμε τώρα! Πάντως, τότες, αν ενθυμείσαι καλά, ο περισσότερος κόσμος είχε δουλειές, όλοι ζούσαν σε μια ευδαιμονία για το μεγάλο γεγονός της αναβίωσης των ολυμπιακών και το χρήμα έρρεε άφθονο παντού! Μέχρι και σε μίζες στο εξωτερικό πήγαινε! Οπότε αν είναι να γυρίσει ο χρόνος εκεί, κανείς δεν θα έχει πρόβλημα, γιατί όμως δεν διαφαίνεται τίποτε τέτοιο στον ορίζοντα; Μπαρούφες αραδιάζει πάλι ο βαγγέλας, μπαρούφες. Και εμ’ πας περιπτώσει, αν είναι να κάνει «ρισέτ» ο χρόνος, γιατί να μην γυρίσει στο ’98 ας πούμε; Να μην έχουμε δώκει και τις μίζενς τις μεγάλες, να μην έχουμε υπερχρεωθεί και τόσο, και να κάνουμε καμιά σοβαρή δουλειά ως χώρα αντί να δανειζόμαστε για να κάνουμε φιέστες; Αν βάζαμε δε και τα πόδια σε ένα παπούτσι στους επιχειρηματίες που μόνο επιδοτήσεις μίζα και εκβιασμούς ξέρουν, και κάναμε και καμιά ανάπτυξη της προκοπής και όχι γιαλαντζί δανειοχρηματοοικονομική, τζάμι θα τα περνάγαμε!

Η αλήθεια όμως ρε βαγγέλα είναι πως ούτε στο ’04, ούτε στο ’98, ούτε πουθενά αλλού θα πάμε. Στο 2012 οδεύουμε ταχέως, και πιθανότατα γουλί για να μην μας φάνε και οι ψείρες. Και το γουλί δεν είναι το κακό της υπόθεσης, το κακό είναι πως δεν έχουμε ούτε βιβλία για να διαβάσουμε, ούτε υλικά για να πειραματιστούμε, ούτε υποδομές για να αναπτυχθούμε ως άνθρωποι. Και όχι μόνο δεν έχουμε αυτά, αλλά και καμιά πολιτική ανάπτυξης (πραγματικής, μην μπερδευόμαστε, όχι γιαλατζί) δεν φαίνεται στον ορίζοντα, μόνο ξεπουλήματα και δήθεν ξερόλες εθνοσωτήρες που νομίζουν πως το κράτος και η κοινωνία είναι επιχειρήσεις. Αλλά δυστυχώς έτσι τους δίδαξαν και αυτές τις πολιτικές χάραξαν οι ισχυροί του πλανήτη…

Ευτυχώς πάντως, ο δικός σου κουρέας είναι ευχάριστος και έχει ελαφρύ χέρι!

Πρωτοβρόχια (;)

Λίγο αργά αν σκεφτείς πως έχει ήδη μπει ο Οκτώβρης. Η αλήθεια είναι πως δεν είσαι σίγουρος κι όλας αν είναι πρωτοβρόχια γιατί δεν θυμάσαι αν έπεσε καμιά βροχή τον Σεπτέμβρη. Αν τώρα πάλι έβρεξε όσο ήσουν στο Ιόνιο δεν μετράει μιας και για ‘σένα παραμένουν πρωτοβρόχια!

Ιόνιο ε; Να τώρα που η αλήθεια είναι πως καμία μα καμία διάθεση δεν έχεις να βρεθεί πετρελαιοφόρο κοίτασμα εκεί. Έναν φόβο η αλήθεια είναι πως τον έχεις, αλλά τι να γίνει, μπορείς εσύ ν’ αλλάξεις «το ρου των γεγονότων»; Ούτε τον αιματοβαμμένο δρόμο του πετρελαίου μπορείς, αν μπορούσες…

Πώς το είπε η επισκέπτρια προχτές, πάνω από εκείνες τις μπουκίτσες κοτόπουλου μπύρας που σερβίρατε; Εμένα μου αρέσει να βλέπω αυτά τα τούρκικα σήριαλ, βέβαια κακό είναι κι’ όλας γιατί έτσι χάνουν δουλειά οι έλληνες ηθοποιοί, αλλά τι να κάνεις; Σωστά, λες και αν κάνεις εσύ, θα κάνουν και οι υπόλοιποι… πολιτική είναι ο κόσμος, και δυστυχώς χείριστου είδους τον τελευταίο καιρό.

Μεγάλος πάντως ο προβληματισμός για την τηλεόραση. Η αλήθεια είναι πως η τηλεόραση αποτελεί την κερκόπορτα του κάθε σπιτικού· ίσως, στην τελική εκεί οφείλεται ένα μεγάλο μέρος των βασάνων μας σήμερα. Και το χειρότερο απ’ όλα, η διαφήμιση. Πώς μπορείς άραγε να αποδεσμεύεις ας πούμε τα παιδιά από την τραγική επήρεια της; Η πλύση εγκεφάλου που τους γίνεται είναι ίσως η χειρότερη χειραγώγηση και προπαγάνδα που έχει γίνει απ’ την απαρχή αυτού του κόσμου! Άσε που δεν στοχεύει μόνο στα παιδιά, αλλά ειδικά σε αυτά η κατάσταση είναι πέρα από κάθε όριο και έλεγχο. Άντε άλλαξέ ‘το. Στο τέλος θα πετάξεις την χαζοπλακέτα (χαζοκούτι παλαιά…) από το σπίτι και θα ησυχάσεις… Και θα γίνεις και το γραφικό τέρας της γειτονιάς.

Φθινοπώριασε λοιπόν και φέτος· χειμώνας από Δεκέμβρη, να λείπουν οι κακεντρεχείς και άκαιρες ευχές που συνήθως ξεκινούν από 20 Αυγούστου! Σήμερα δεν είχε μπάνιο, ο καιρός δεν το επέτρεπε, αλλά ελπίζεις πως τουλάχιστον για πάνω από μήνα το κολύμπι θα συνεχιστεί, έστω και σε μια μη-καθημερινή βάση.

Ήλιο μόνο μη βγάλει άμεσα και κατά τα άλλα μπορεί και να γλυτώσεις από τα κουνούπια που σου έχουν πιεί κυριολεκτικά το αίμα τους τελευταίους μήνες. Ν’ αφήσουν και κάτι να πιεί κι ο Βαγγέλας δηλαδή!

Πάντως, μετά την απόλυτη επιτυχία του «Κουρέα της Σεβίλλης» τα ταμεία τώρα αναμένεται να σπάσουν με την νέα υπερπαραγωγή: «Η κομμώτρια του Βερολίνου»!

Άφες ημίν

Πάλι καλά που οι κληρικοί εξαιρούνται από το «μέτρο» της εφεδρείας. Ως γνωστόν, η σοφία αποκτάται με την ηλικία και την εμπειρία, οπότε όσο πλησιάζει τη σύνταξη ο πνευματικός, τόσο καλύτερες οι υπηρεσίες του! Και όπως και να το κάνουμε, έναν πνευματικό θα τον χρειαστούν οι τριακόσιοι της βουλής, να μην γίνεται καμία σύγχυση με τους τριακόσιους του Λεωνίδα δηλαδής, γιατί εκείνοι πέσαν για να δώσουν την δυνατότητα σε άλλους να ζήσουν, ενώ τούτοι ρίχνουν τους άλλους στον καιάδα· θα τον χρειαστούν λοιπόν τον πνευματικό οι τριακόσιοι πολυχρονεμένοι μας για να τους σχωρέσει τις αμαρτίες πριν συναντηθούν με τον Κύριο. Λογικότατη την βρίσκουμε την εξαίρεση, για να μην κοροϊδευόμαστε άλλωστε, μπορεί να τον χρειαστούμε και κάποιοι από εμάς τον πνευματικό να μας σχωρέσει, γιατί υπάρχει κόσμος που άμα πετύχει πολιτικό μπροστά του…

Γι’ αυτό άλλωστε και τα καμάρια μας δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο για την προστασία της βουλής των τριακοσίων. Ξέρουν οι έρμοι (οι τριακόσιοι – της βουλής, μην μπερδευόμαστε) ότι άμα τους πετύχει κανείς στο δρόμο αδέσποτους θα τους κάνει μπλε μαρέ από το ξύλο, και φροντίζουν να αποφεύγουν τα πιθανά κακά συναπαντήματα! Αλλά πραγματικά είναι ν’ αναρωτιέται κανείς: τον έναν που τη βάρεσε τη δημοσιογράφο (ας ασχοληθούμε με αυτό που έχει πάρει διαστάσεις δηλαδή, παρότι τα ίδια ισχύουν και για αρκετούς άλλους, αλλά δίκιο εκείνοι να μην περιμένουν, και για τη δημοσιογράφο δεν ξέρω δηλαδής…) αυτόν λοιπόν που βάρεσε τη δημοσιογράφο τον πιάσανε και θα τον δικάσουν (λένε… μπουαχαχαχαχα, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;). Τους συναδέλφους του όμως που βρισκόταν δίπλα του εκείνη τη στιγμή και τον είδαν να κάνει παράβαση καθήκοντος και να βιαιοπραγεί κατά πολίτη, τον οποίον βέβαια έχουν υποχρέωση να προστατεύουν, γιατί δεν τους δικάζουν για παράβαση καθήκοντος; Αλλά μια στιγμή, η δικαιοσύνη είναι τυφλή…

Και μετά σου λένε πως η τρομοκρατία βλάπτει τη δημοκρατία… Μάλλον ο πολιτιζμός τους είναι που βλάπτει σοβαρά την υγεία!

Τα τελευταία ψήγματα αρμύρας

Ελάχιστες οι ξαπλώστρες πια στην παραλία. Κι ο κόσμος λιγοστός, μια παρέα ανά πέντε μέτρα ας πούμε, σε μερικά σημεία και ανά δέκα. Ήρεμη θάλασσα, ζεστή, εκπληκτικά ζεστή αν λάβει κανείς υπ’ όψη την θερμοκρασία της κατά Ιούνιο μεριά. Μπούζι εκείνες τις μέρες…

Τελικά χωρίς τουρισμό ο τόπος είναι πανέμορφος, αλλά χωρίς αυτόν μάλλον δεν υπάρχει και καμία ελπίδα για τον τόπο, ειδικά με τους φωστήρες, εντόπιους και αλλοδαπούς, που του έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο. Χαΐρι από πολιτικούς δεν βλέπεις, από επιχειρηματίες δεν βλέπεις, από παραγωγή δεν βλέπεις, μόνο ο τουρισμός μπορεί να σας σώσει, παρότι αυτός θα γίνει και η καταστροφή σας αν δεν αλλάξει η πολιτική της χώρας…

Τελευταία μέρα στο Ιόνιο, από αύριο στα τσιμέντα και στη βουή της πόλης. Πίσω στη βουή της τρέλας, γιατί περί τρέλας πρόκειται, η οποία φτάνει σε επίπεδα σχιζοφρένειας με τους νιοφερμένους από τα ξένα επιτηρητές. Οι οποίοι παρεμπιπτόντως δεν πείθουν καθόλου για την ικανότητά τους να συγγράφουν ριπόρτς. Όλα κι όλα, εσύ όταν είχες να παραδώσεις ριπόρτ στη μαμά ευρώπη έκοβες τον κώλο σου και το είχες έτοιμο τουλάχιστον δυο-τρεις μέρες νωρίτερα, τούτοι ‘δω από τώρα σήκωσαν τα χέρια ψηλά και δήλωσαν πως δεν θα προκάμουν! Σκιτζήδες, αλμπάνηδες με κανέναν επαγγελματισμό… μόνο παίγνια και πορδές είναι ‘τοι!

Όλ’ αυτά θα έρθουν να πλαισιώσουν την πραγματικότητα από αύριο, ενώ μέχρι χτες η φύση ηρεμούσε λίγο το πνεύμα από τις ανοησίες που δεχόταν κατά κόρον καθημερινώς από τους πολυχρονεμένους μας κυβερνήτες. Τοπία σαν τη λίμνη του Ζηρού και του Αώου επιτρέπουν για λίγο στη σκέψη να ξεφεύγει από τον καθημερινό βομβαρδισμό.

Στάση στο Μέτσοβο, με απαραίτητη περιήγηση στο κελάρι της οινοποιίας. Εδώ είσαι στο στοιχείο σου και σας δόθηκε και η ευκαιρία να τιμήσατε για άλλη μια φορά τον τίτλο του κροκόδειλου! Διότι χωρίς οίνο δε ζεις, όπως και να το κάνεις! Το μεσημεριανό ραχάτι απαραίτητο για να μπορέσετε να πάρετε το δρόμο της επιστροφής˙ έπρεπε να αυξηθεί ξανά λίγο η συγκέντρωση του αίματος στο αλκοόλ σου!

Στάση και στο σπίτι του πολιτικού που παρότι ασχολήθηκε σθεναρά με διώξεις και μια ύποπτη μαυρίλα πλαισιώνει τη μνήμη του, τουλάχιστον μπορεί να του αναγνωρίσει κανείς πως με τα χρήματα που του έμελλε να διαχειριστεί έκανε γενεές δωρεές στο κράτος και στο κοινωνικό σύνολο.

Είναι ν’ αναρωτιέσαι πότε ακριβώς έγινε η αλλαγή και ο κάθε «πολιτικός» άρχισε να φροντίζει για την τσέπη του και όχι για τον τόπο. Τον πατριωτισμό άλλωστε οι νέοι πολιτικίσκοι τον έχουν μόνο ως καλολογικό στοιχείο των λόγων τους, κατά τα άλλα έχουν διακόψει κάθε διπλωματική σχέση μαζί του. Κερδοσκοπικό επάγγελμα ασκούν οι άνθρωποι βλέπεις… Μην τους αδικούμε όμως, κάθε χρόνο μας μοστράρουν το «πόθεν έσχες» τους και μας κάνουν τα μούτρα κρέας!

Πώς το είπε να δεις προχτές το άλλο το λαμόγιο, αυτός ο λιγδιάρης της αξιωματικής αντιπολίτευσης ντε: «δεν γίνεται να μιλάμε για περικοπές στις αποζημιώσεις μας, πληρώνω τόσα στα ταξίδια και στα γραφεία μου, δίνω και τόσα μισθά στους γραμματείς μου», είπε. Ενώ οι πολίτες αυτής της χώρας βλέπεις μπορούν να φάνε και με λιγότερα χρήματα, αυτοί δεν έχουν άλλες υποχρεώσεις, αυτούς μπορούμε να τους στύβουμε, ο πολιτικός όμως πρέπει να έχει να ξοδεύει, αν δεν ξοδέψει άλλωστε πώς θα καταφέρει να σώσει τη χώρα; Με τρύπιο παντελόνι; Δε γίνεται… Το θράσος περισσεύει ώρες-ώρες, να και κάτι που δεν διαθέτει η Ελλάδα σε έλλειμμα! Να το δώκουμε στους δανειστές μας να ξεχρεώσουμε!

Είναι στιγμές πάντως που, προσπαθώντας να αξιολογήσεις τους έλληνες πολιτικούς, ξεκινάς από τον καποδίστρια και… σταματάς στον καποδίστρια! Μετά από αυτόν μάλλον δεν υπήρξε πραγματικός πολιτικός σε τούτο τον τόπο. Είτε χειραγωγημένα ανδρείκελα που άγονται και φέρονται από ξένες πολιτικές και δόγματα, είτε συμφεροντολογικά λαμόγια. Με δυσκολία μπορείς ν’ αναγνωρίσεις ελληνική πολιτική θωριά στους μετέπειτα χρόνους, εκείνη η σφαίρα που σταμάτησε τη ζωή του πρέπει να ξεκίνησε και την καταστροφή του τόπου σχεδόν από γεννησιμιού του…

Για το μόνο που δεν έχεις ν’ ανησυχείς πάντως είναι πως στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση αυτή, δεν πρόκειται να μπουν καπιταλιστικού τύπου φόροι όπως στη Δανία! Θα υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων και ιδεολογίας με τα θωρηκτά «Πάγκαλος» και «Βενιζέλος». Μετά τις εκλογές όμως, κανείς δεν ξέρει…

Μα κανείς δεν πιστεύει ότι θα γίνουμε Ινδία, Κίνα θα γίνουμε!

Καλωσόρισες τρόικα!

Κάποτες καλωσορίσαμε το δολάριο, ακόμα παλιότερα δηλαδής καλωσορίσαμε τους βαβαρούς˙ γενικά είμαστε πολύ φιλόξενος λαός και όλους τους καλωσορίζουμε, δεν είναι θέμα. Τώρα καλωσορίζουμε ξανά μανά την τρόικα, η οποία μας τα έσιαξε όλα τόσο καιρό καλά καμωμένα και σήμερα επανέρχεται σε ρόλο εθνοσωτήρα για να μας σώσει.

Όχι ότι έχουμε δηλαδή πιθανότητα σωτηρίας. Άλλωστε είμαστε ένας λαός που το «ηπειροξύλ» ταιριάζει περισσότερο στην κουλτούρα του από το «ηπειρωτική ξυλεία». Δίνει έναν αέρα ευρώπης, όπως και να το κάνεις, οι ελληνικές καταλήξεις φαίνονται απαρχαιωμένες!

Βέβαια, αν το καλοσκεφτεί κανείς, ακόμα και την αρχαία ελλάδα οι βαβαροί μας την φόρεσαν σαν κουστούμι, οι έρμοι οι κατσαπλιάδες ευρωπαίοι ήθελαν να γίνουν. Οι ευρωπαίοι τώρα ένα κόλλημα το είχαν με την αρχαία ελλάδα˙ αρχαίοι έλληνες θέλαν να γίνουν άλλωστε, ε είπαν να «πλάσουν τον νεοέλληνα απόγονο», αλλά κάπου τους απέτυχε η συνταγή – θα ‘ναι ίσως που την αρχαία ελλάδα την κατέστρεψε ο χριστιανισμός μία κι έξω και για πάντα, και αυτοί δηλώνουν ακόμα χριστιανοί…

Άλλωστε και οι σημερινές συνταγές τους αποτυγχάνουν, όχι γιατί η ελλάδα είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει την κανόνα (τους), αλλά επειδή η χώρα αποτελεί απλά τις «σκηνές από ταινία προσεχώς» που προλέγουν το έργο που θα παιχτεί στις αίθουσες του δυτικού κόσμου. Βλέπεις, μέσα από τα στραβά της, αναδεικνύει το οξύμωρο της οικονομικής θεωρίας που έχουν ενστερνιστεί, και επιταχύνουν την προσέγγιση του τέλους…

«Ζούμε σε έναν παράλογο κόσμο όπου ένα μικρό του μέρος ξοδεύει τεράστια ποσά για να κρατηθεί σε σιλουέτα, όταν ένα σημαντικό μέρος του απλά καταφέρνει να εξασφαλίσει το καθημερινό του φαγητό, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα του αγωνιά για το αν και την επαύριο θα μείνει νηστικό όπως και σήμερα!»

Πικρή αλήθεια…

Και δυστυχώς επιστήμονας είναι αυτός που προσπαθεί να ερμηνεύσει με θεωρίες τον κόσμο, ενώ σκιτζής είναι αυτός που φτιάχνει μια θεωρία και προσπαθεί να φέρει τον κόσμο στα μέτρα της. Σαν τον Προκρούστη ας πούμε… Κοινώς: «άμα φάτε μεθαύριο κανά ψίχουλο φροντίστε να χορτάσετε για κανά μήνα!» - γιατί με τους οικονομολόγους που έμπλεξε η ανθρωπότητα χαΐρι δε βλέπετε!

Αυτά όμως είναι ψηλά γράμματα και δεν αφορούν τους κατοίκους αυτής της χώρας, αυτοί απλά καταβάλουν απέλπιδες προσπάθειες να ονομαστούν ευρωπαίοι.

Ας σηκωθούμε λοιπόν όλοι μαζί να (ξανά)καλωσορίσουμε για μια φορά ακόμα την τρόικα, τους σημερινούς εθνοσωτήρες, μην μας φύγουν πάλι και χάσουν την ευκαιρία να αυνανίζονται ελεύθερα και δημοσίως οι χειροκροτητές των «μεταρρυθμίσεις, έτσι για να μας βρίσκονται»…

Βλέπεις, τσαγανό για να τινάξουμε το χρηματοπιστωτικό οικοδόμημα της ευρώπης – και όχι μόνο – στον αέρα, όταν μπορούσαμε, μπας και λιγδώσουν περισσότερα αντεράκια δηλαδής, δεν είχαμε… Μας είχαν γητεύσει σε μια παροξυστική ονείρωξη ότι έτσι θα κρατήσουμε ζωντανά τα ινστιτούτα αδυνατίσματος και τώρα που ξυπνήσαμε κοιτάμε με τρόμο το αυριανό τραπέζι…