Στον απόηχο της ημέρας

Παρότι δεν πιστεύεις πως μπορεί να φέρει αποτέλεσμα, έτσι για συμπαράσταση, για διαμαρτυρία, η μέρα επιτάσσει την παρουσία μπροστά στο κοινοβούλιο. Η διαδρομή ανάμεσα σε σκουπίδια, μια μεγάλη στοίβα έξω από καφετέρια, ακριβώς δίπλα στα τραπεζάκια του πεζοδρομίου. Τα περισσότερα φυσικά προέρχονται από την ίδια την καφετέρια. Ακριβώς δίπλα ένας ηλικιωμένος παίρνει τον καφέ του. Εντύπωση προκαλεί που οι ιδιοκτήτες της καφετέριας αφήνουν τα σκουπίδια ακριβώς εκεί που περιμένουν τους πελάτες τους. Ίσως τελικά η εξοικείωση μας με αυτά είναι μεγάλη. Μας ταΐζουν άλλωστε μπόλικα, καθημερινά.

Το κοινοβούλιο ζωσμένο από δύο αμυντικά στρώματα. Το πρώτο η αστυνομία. Παραταγμένη γύρω από αυτό στέκεται παρατηρητής – τοποτηρητής θα έλεγες – των περίχωρων. Το κοινοβούλιο το ίδιο με όλα του τα παραθυρόφυλλα κατεβασμένα. Παρότι η πλατεία σφύζει από ζωή, από παλμό θα έλεγες, η ζώνη ανάμεσα στην αστυνομία και το κτίριο της βουλής «νεκρή». Πουλί πετούμενο δεν υπάρχει. Η εξωτερική περίμετρος δημιουργείται από τους διαδηλωτές. Η βουλή κυριολεκτικά περικυκλωμένη από το ΠΑΜΕ, ακριβώς όπως είχε ειπωθεί. Η αίσθηση πως η ημέρα θα κυλήσει ήρεμη είναι διάχυτη, οι παραβρισκόμενοι όμως φαίνεται να πιστεύουν αλλιώς. Είναι εμφανώς προετοιμασμένοι να αντέξουν σε χημικά.

Πόσο παράξενο αλήθεια φαντάζει οι κυβερνήτες της χώρας να είναι οχυρωμένοι μέσα στη βουλή. Σε μια δημοκρατία οι πολιτικοί λογικά βρίσκονται δίπλα στον πολίτη. Όμως εδώ φαίνονται ταμπουρωμένοι, φοβισμένοι, αλλά… αποφασισμένοι. Αποφασισμένοι για κάτι που είναι ενάντια στη συνείδησή τους, όπως δηλώνουν. Διάχυτη η αίσθηση πως όλα αυτά γίνονται για το θεαθήναι. Πώς ψηφίζεις ενάντια στη συνείδηση σου, όταν πρωταρχικό γνώρισμα της δημοκρατίας είναι η ψήφος κατά συνείδηση; Πώς είναι δυνατό να εκβιάζεται η ψήφος των βουλευτών σε μια δημοκρατία; Πώς μπορείς να διατείνεσαι δημοκράτης και να δηλώνεις πως είτε θα σε ακολουθήσουν οι υπόλοιποι πιστά, είτε δεν υπάρχει αύριο; Πού πήγε η ρήση πως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα; Γιατί άραγε την επικαλούνται μόνο όταν τους βολεύει, ενώ όταν δεν τους βολεύει δεν το έχουν σε τίποτε να συμπεριφερθούν δικτατορικά; Αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία όμως έχουν νόημα μόνο για όσους πιστεύουν πως το πολίτευμα της χώρας είναι δημοκρατικό. Για εσένα δεν έχουν και πολύ σημασία, ούτως ή άλλως εδώ και καιρό πιστεύεις πως η δημοκρατία πλέον σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο υπάρχει μόνο κατ’ όνομα, κατάλοιπο του προηγούμενου αιώνα που διατηρείται για να κατευνάζει τα πλήθη σαν ναρκωτική ουσία.

Δύο ώρες μετά και η αντοχή της μέσης στην ορθοστασία εκμηδενίζεται. Έχεις και μισή ώρα περπάτημα, πρέπει να αναχωρήσεις. Για τα υπόλοιπα δρώμενα της ημέρας θα στηριχθείς στην τηλεόραση. Οι «γνωστοί άγνωστοι» δεν αργούν να έρθουν. Στόχος τους για μια ακόμη φορά η διάλυση του πλήθους. Εν τέλει, αλλιώς είναι να ψηφίζεις «κατά συνείδηση» ενάντια σε έναν λαό, με τον λαό απ’ έξω να διαμαρτύρεται για την ψήφο σου, κι αλλιώς αν αντί για διαμαρτυρίες έχεις φασαρίες, ή ακόμα και τίποτε. Απομακρύνεται η προσοχή από την ψήφο σου έτσι. Μπορεί άλλωστε κάποιοι να το σκεφτόταν περισσότερο αν ο κόσμος παρέμενε διαμαρτυρόμενος απ’ έξω. Όταν με το καλό ο κόσμος διαλύθηκε, η αστυνομία αποκατέστησε την τάξη. Η συνταγή γνωστή και το σκηνικό επαναλαμβάνεται σταθερά εδώ και χρόνια. Ψάχνεις έστω και έναν λόγο για να αθωώσεις την εξουσία και να μην αποδώσεις τους «γνωστούς αγνώστους» και τη δράση τους στην ίδια. Μάταια.

Η ημέρα κλείνει με επιτραπέζιο και καλή παρέα. Κάπου το αυτί σου παίρνει πως το νομοσχέδιο ψηφίστηκε όπως αναμενόταν, η Κατσέλη διεγράφη, όπως αναμενόταν, Υπήρξε ένας νεκρός, όπως αναμενόταν για την ένταση της ημέρας, οι πιθανότητες άλλωστε ήταν υπέρ για περισσότερους. Η ζωή από αύριο θα συνεχιστεί, με τους βουλευτές της Ελλάδος για μια ακόμη «τελευταία» φορά να έχουν ψηφίσει ενάντια στη συνείδησή τους και τον πρωθυπουργό να ετοιμάζει βαλίτσες για τη σύνοδο κορυφής. Άλλη μια σύνοδο στην οποία θα γίνει μια τρύπα στο νερό, η οποία θα παρουσιαστεί στην αρχή σαν σωτήρια λύση, αλλά θα καταλήξει και πάλι να είναι ένα ημίμετρο που θα χειροτερέψει τα πράγματα.

Και η Ελλάδα θα παραμείνει ένα απλό πιόνι, πιασμένο στη διαμάχη μεταξύ των «ισχυρών», και η θέση της θα δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο, μέρα με την ημέρα, γιατί αντί να έχει τα κότσια να ασχοληθεί με τα του οίκου της και να διορθώσει τα προβλήματά της, περιμένει με τη γλώσσα έξω ν’ ακούσει τους «πεφωτισμένους φίλους» της και να γλύψει κανά κοκαλάκι από τα αφεντικά της. Γιατί απλά οι κυβερνήτες της, όπως και οι απανταχού κυβερνήτες άλλωστε, έχουν όλοι την ίδια μούρη. Αυτή του γουρουνιού.