Τεταμένες ημέρες

Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Όχι γιατί προαναγγέλθηκαν τίποτε επεισόδια, παρότι το διήμερο αυτό «η Ελλάδα βρίσκεται στους δρόμους». Μυρίζει μπαρούτι στην καθημερινότητα. Κυκλοφορείς στο δρόμο και έχεις την αίσθηση πως ο κόσμος γύρω είναι έτοιμος να αρπαχτεί για ψύλλου πήδημα. Τ’ αυτοκίνητα βιάζονται και κινούνται με όλο και πιο χαοτικό τρόπο. Η «κίτρινη φυλή» ακόμα πιο χαοτική. Μα καλά, σε περίοδο κρίσης, ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ο κόσμος πως το γκάζι το πατάς απαλά; Χαμηλές στροφές για οικονομία, λιγότερα φρεναρίσματα…

Το γκάζι όμως παραμένει ένα στοιχείο υπερφίαλου εγωισμού μάλλον, όσο πιο ψηλές οι στροφές τόσο πιο μάγκας, ή και μαγκιόρα, μην μπερδευτεί κανείς και δεν καταλάβει πως το αρσενικό πήγαινε στον άνθρωπο και όχι στον άντρα, ο οδηγός που στέκεται από πίσω!

Η μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαιρα, όχι ότι έχει καμία πραγματική σημασία για την κοινωνία, έχει φτάσει και μέχρι τα ανώτερα πολιτικά κλιμάκια. Οι αρχηγοί των κομμάτων ξιφουλκούν και «ξιφομαχούν δια των λόγων», είτε σε γραφεία, είτε δια τηλεφώνου, σε όποιο πεδία τους βρίσκεται πρόχειρο.

Η Ελλάδα «γκαζώνει» με την όπισθεν και η υπόλοιπη Ευρώπη φοβάται μήπως και το πείραμα πετύχει και εφαρμοστεί και στις υπόλοιπες χώρες της ένωσης. Οι κυβερνήσεις παραμένουν προσκολλημένες σε ένα διαχειριστικό σύστημα που δεν είναι βιώσιμο και δεν έχει γνώμονα τον άνθρωπο, παρότι είναι φτιαγμένο από ανθρώπους, για ανθρώπους, και προσπαθούν να το διασώσουν με κάθε τρόπο, αλλά όχι να το μεταβάλλουν. Οι πολίτες, από «το δρόμο με τα ντουβάρια», ελληνιστί γουόλ στριτ, μέχρι και την πλατεία των ταραχών, μπροστά στην ελληνική βουλή, ζητούν και αγωνιούν για κάποια αλλαγή. Επί ματαίω. Μέχρι και η λέξη «επανάσταση» πηγαινοέρχεται στα χείλη, ακόμα και «έγκριτων δημοσιογράφων», της εγχώριας αλλά και της παγκόσμιας κατανάλωσης.
Όμως οι άνθρωποι που κυβερνούν τον κόσμο αυτό, αυτή τη στιγμή ενδιαφέρονται για τα οικονομικά μεγέθη και όχι για τους ανθρώπους, όχι για τους πολίτες τους. Όχι απαραιτήτως από κάποια «φιλελεύθερη», δήθεν, ιδεολογία, αλλά κυρίως γιατί έτσι έμαθαν, έτσι διδάχθηκαν, έτσι έχτισαν τη ζωή τους, αυτός είναι ο τρόπος σκέψης τους και κατ επέκταση τα συμφέροντά τους. Όταν λοιπόν μιλάει κάποιος για επανάσταση πρέπει να είναι έτοιμος για αποκαθηλώσεις και εκθρονίσεις. Με το ίδιο πολιτικό προσωπικό αλλαγές δεν γίνονται, το πολύ ο κόσμος να πάρει μερικά ψίχουλα και να μην προσέξει το δόλο που θα κρύβεται πίσω τους. Όπως και τόσα χρόνια «ανάπτυξης» του δυτικού κόσμου που κινδυνεύουν να γίνουν στάχτη και μπούλμπερη μέσα σε μια νύχτα.

Και ο κόσμος ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα στους έλληνες, στα γουρούνια του νότου, στις περιφερειακές χώρες… Μέσα στον ίδιο τον πυρήνα του συστήματός του αδυνατεί να κοιτάξει, το υπηρετεί με θρησκευτική ευλάβεια.

Και η ατμόσφαιρα συνεχίζει να μυρίζει μπαρούτι, αναμένοντας μια κάποια «λύτρωση», το δυνατόν συντομότερο, και πριν την μεγάλη έκρηξη.

Με το πολιτικό προσωπικό κρυμμένο μέσα στα οχυρωματικά του έργα και οχυρωμένο πίσω από την ίδια διαχειριστική οικονομική πολιτική και τους πολίτες να αντιδρούν με «πυροτεχνήματα» απεργίες της μίας ημέρας, δεμένοι πάνω στο άρμα της καταναλωτικής πραγματικότητας.