Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2006

Βροχή και σήμερα

Ξυπνάς και από το παράθυρο βλέπεις μια μουντή λευκό-γκρι ατμόσφαιρα να σκεπάζει την Αθήνα. Ακρόπολη – Λυκαβηττός φαίνονται οριακά. Το Σάββατο θυμάμαι έβλεπα μέχρι Αίγινα. Μπήκε λοιπόν ο Χειμώνας, όχι ότι έχω τίποτε με την εποχή, αλλά προτιμώ σίγουρα το ηλιόλουστο καλοκαιράκι (άλλη αίσθηση να βλέπεις Ακρόπολη – Λυκαβηττό και στο βάθος θάλασσα και Αίγινα). Αυτό που δεν αντέχω όμως είναι η μουντάδα που «κάνει κεφάλι» και η υγρασία που φέρνει υπνηλία και δυσφορία. Άσε που το προσωπικό μου βαρόμετρο αντιδρά και με προειδοποιεί για τις μικροαλλαγές…
Χάλια λοιπόν ο καιρός, τουλάχιστον γλύτωσα το πρωινό ξύπνημα. Τα φυντάνια συνεχίζουν την κατάληψη μέχρι την επόμενη Δευτέρα, οπότε δεν χρειάστηκε να σηκωθώ από τις 6 για ταξίδι, ούτε και κινδυνεύω να με πιάσει στην πάρλα η κακιά πεθερά (είδες KουVούλα; δεν χρειάστηκε να βάλω το χεράκι μου!). Χαμένες ώρες ανθρώπων που ήδη έχουν σαθρό υπόβαθρο. Για να πούμε πάντως και του στραβού το δίκιο, εγώ, στην θέση των φοιτητών, θα αρνούμουν να περνάω την μέρα μου σε ιδρύματα σαν αυτό. Ήδη αρνούμαι να αποδεχθώ την υποβάθμιση των ιδρυμάτων την τελευταία 10ετία. Αυτά όμως «σπουδάζουν» σε έναν χώρο που έχει έλλειψη βασικών υποδομών. Και κάθονται και ακούν τους «μεγάλους» για μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, την στιγμή που αν ήθελαν να είναι ακριβείς θα έπρεπε να μιλάνε για μεταρρυθμίσεις στα τσαντίρια που έφτιαξαν με την αδιαφορία τους για την παιδεία (αηδιάζω ορισμένες φορές όταν σκέφτομαι πόσο υποκριτές είναι). Για την ακρίβεια πολλές φορές έχουμε την αίσθηση πως το ίδρυμα προορίζεται για να εργάζονται και να διδάσκονται «κάφροι» εκεί μέσα, πως δεν το προόριζαν για ελεύθερους πολίτες της χώρας. Η αλήθεια είναι ότι απ’ όποια πλευρά και αν το δούμε, τα παιδιά χαμένα είναι είτε την κάνουν, είτε δεν την κάνουν…
Έτσι, το μόνο που κερδίσαμε ήταν το πρωινό χουζούρι και μερικές ώρες να ασχοληθούμε με άλλες δουλειές που έμειναν λίγο πίσω…
Σιγά-σιγά και χαλαρά…

Να είχε τουλάχιστον λίγο λιγότερη σκοτεινιά έξω…
ας ανάψει κάποιος το ήλιο!

Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2006

Χαλλαρά…

Σαββατιάτικος ήλιος καλοκαιρινός – μέρα για εκδρομή!
Πουρνό πουρνό, κατά τις μία, είπαμε να πάμε για φαγητό στην Χαλκίδα. Πήραμε λοιπόν την γκαμήλα και κατευθυνθήκαμε στο Ναύπλιο για να γιορτάσουμε την εθνική μας εορτή!
Μαζεδάκια, βόλτα πλάι στην θάλασσα γύρω από την Ακροναυπλία και κάτω από το Παλαμίδι, καφεδάκι απέναντι από το Μπούρτζι…
Επιστροφή προς το videoclub για DVD… Για κάποιο λόγο η γκαμήλα έχασε την έξοδο της αττικής οδού με αποτέλεσμα να περάσουμε μπροστά από το Cosmopolis, ε και μιας και βρεθήκαμε είπαμε να το επισκεφτούμε να μην μείνει και παραπονεμένο! Στην μεγάλη οθόνη lady in the water. Τον τελευταίο καιρό με χαροποιεί που ο κινηματογράφος έχει να παρουσιάσει αρκετά δείγματα «ευαισθητοποιημένων», διδακτικών έργων. Από την άλλη βέβαια αναρωτιέμαι πόσοι αντιλαμβάνονται αυτά τα νοήματα, ή αν απλά βλέπουν πλέον για να δουν (ή διαβάζουν για να διαβάζουν κτλ…) χωρίς να αντιλαμβάνονται ή να «ακούν» τα μηνύματα, χωρίς ουσία… Επίσης ενθουσιάστηκα με το σενάριο που φαίνεται να έχει το έργο «Βαβέλ», οπότε θα το περιμένω… Τέσπα…
Πάλι καλά που ακολουθήσαμε και το πρόγραμμα της ημέρας κατά γράμμα δηλαδή!
Η Κυριακή πέρασε «χαλλαρά» χωρίς ιδιαίτερη διάθεση για βόλτες στο δίκτυο. Προετοιμασία για τα μαθήματα, λίγο χουζούρι, ένα καφεδάκι και λίγο παιγνιδάκι το βράδυ έτσι για να περάσει ευχάριστα η ώρα να πάμε για ύπνο… Τώρα πως έγινε και πήγε τέσσερις μέχρι να αποφασίσω να πάω να ξαπλώσω δεν το κατάλαβα είν’ η αλήθεια. Εγώ 12:30 νόμιζα πως ήταν…

Η Δευτέρα ξημέρωσε μουντή. Άρχισε πάλι η υγρασία (η χειρότερή μου ), χαλάει και ο καιρός σύμφωνα με την ΕΜΥ (με υγρασία το ξεκίνησα, άρχισε η βροχή, χάλια). Για να δούμε, θα συνεχιστεί η κατάληψη ή θα κάνουμε κανά μάθημα;

(Μπρρρ τί ν' αποφάσισε άραγε η κακιά πεθερά;)

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2006

Η κακιά πεθερά

Η διαδρομή μουντή και η υγρασία υπερβολική για τα γούστα μου, το κεφάλι μου, τα πνευμόνια μου και.. τα κόκαλά μου…
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με εγγραφές στα εργαστήρια και φοιτητική συνέλευση.
Την ώρα των εγγραφών λοιπόν να ‘σου κουνάμενη σειάμενη φοιτήτρια με αξιώσεις:
- Δεν μπορούμε να παρακολουθούμε το εργαστήριο αυτές τις ώρες, να το βάλετε άλλη μέρα!
- Ώχ γιατί; (πρώτη αντίδραση ένας «κρύος ιδρώτας», λες να έχει γίνει λάθος στο πρόγραμμα;)
- Γιατί έχουμε αυτό και αυτό ταυτόχρονα!
- Ε… μα… Μα αυτά δεν είναι του έτους σου! Είναι άλλου! (ουφ)
- Ναι αλλά πρέπει να τα παρακολουθήσω και αυτά και είναι και αυτά εργαστήρια, δεν θα είχα πρόβλημα αν ήταν θεωρίες… (ε ναι, αμα ήταν θεωρίες δεν θα σε ένοιαζαν.. να μάθεις γιατί γίνεται κάτι; να κουραστείς;)
- Ναι, αλλά ξέρεις, οι ώρες κάθε έτους αλληλεπικαλύπτονται, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι…
- Μα γιατί; Να το βάλουμε άλλη μέρα, για να μπορώ να τα παρακολουθήσω και τα δύο… (μήπως να γίνεται μόνο ένα μάθημα κάθε ώρα σε όλο το ίδρυμα, για να μην υπάρχει πρόβλημα για κανέναν φοιτητή;)
- Διάλεξε τι θες και παρακολούθησέ το, και τα δύο δεν μπορείς…
Από το ύφος και την ένταση πάντως ένα ήταν σίγουρο… Πτυχίο δεν ξέρω αν θα πάρει, αλλά κακιά πεθερά θα γίνει σίγουρα…

Κατά τα άλλα, μου έκανε εντύπωση η προσέλευση των φοιτητών στην συνέλευση. Το μεγάλο αμφιθέατρο ήταν «κατάμεστο». Οι πόρτες ανοιχτές και φοιτητές που δεν χωρούσαν προσπαθούσαν να δουν και να ακούσουν (εμείς τέτοιες συνελεύσεις – όσες παρακολούθησα δηλαδή - δεν είχαμε ειν’ η αλήθεια). Όταν η συνέλευση τελείωσε, το πλήθος θύμιζε κατσαρίδες που εγκαταλείπουν φωλιά! Τόσοι φοιτητές δεν υπάρχουν σε καθημερινή βάση στους διαδρόμους!

Απόφαση η αναμενόμενη… λουκέτο…

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2006

Περίοδος βαρεμάρας…

Άρχισε να χαλάει ο καιρός (χαλασμός κυρίου έγινε αλλά ας μην το κάνουμε θέμα) και πάνω που αρχίσαμε να μην έχουμε το ίδιο κέφι για βόλτες στην οδό των ρεμαλιών και για καφέδες (μέρα παρά μέρα πλέον δηλαδή, όχι 2 φορές την ημέρα), τσουπ, άντε πάλι να καλοκαιριάσει (αποφάσισε επιτέλους γιατί μας κούρασες)...
Για αλλαγή κι εμείς λοιπόν πήγαμε για καφέ στον Κορυδαλλό μπας και μας τύχει κανά ελικόπτερο! (Γιαγιάκα δεν σου φταίω αν δεν ακολούθησες…)
Στο ενδιάμεσο, και αφού έχουμε τον χρόνο μας, κάναμε ένα διάλειμμα από τις διαφάνειες και απαντήσαμε στους κριτές του japp για το τελευταίο μας άρθρο, το οποίο και πλέον «παίρνει το δρόμο του προς το τυπογραφείο»… Μπιούτιφουλ… (τα θετικά της απουσίας ατζέντας από την ζωή μου)
Και ο καιρός συνεχίζει αίθριος και λέω να ξαναπεταχτώ για καφεδάκι, ή για βόλτα τουλάχιστον, αν και η διάθεση της πόλης φαίνεται να έχει αλλάξει την τελευταία βδομάδα. Πάντως με τόσο ήλιο (σχεδόν καλοκαιρινό) έξω από το παράθυρο, σε πιάνει ένα κάτι τοις να είσαι κλεισμένος σε τέσσερεις τοίχους. Καιρός για εκδρομή. Τ’ ακούς;
Αύριο αισίως (αν δεν υπάρξει κάποια νέα αναβολή ή κάποια κατάληψη) ξεκινάει και ουσιαστικά το νέο ακαδημαϊκό έτος. Άντε να δούμε τι φυντάνια θα αντιμετωπίσω φέτος.
Πάντως για να ανταπεξέλθω την βαρεμάρα μου έφτιαξα έναν «χαρακτήρα» και το έριξα πάλι στο WoW (δουλειά δεν είχ’ ο διάολος)… ΟΥΦ…

Κανά RPGάκι θα παίξουμε τελικά;


Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2006

Παντού υπάρχει δόλος >:)

Με κρυφό στόχο να καταρρίψω ακόμα μια φορά τις θεωρίες της KV περί ατζέντας ετοιμάζω την παρουσίαση που ακόμη δεν μου ζήτησαν, και υποτίθεται ότι θα μου ζητήσουν (να ετοιμάσω) εντός του μήνα. Μέχρι στιγμής έχω μαζέψει και ανασκευάσει 110 διαφάνειες [απαπαπαπα… 45 λεπτά είναι;;;; Πρέπει να πέσω τουλάχιστον στις 60… τι να κόψω τι να κόψω…] και κάθομαι και τις περιεργάζομαι. Τις περιεργάζομαι γιατί οι περισσότερες από αυτές είναι αναμνήσεις προ 10 ετών και δημιουργούν ανάμικτα συναισθήματα. Τότες που ο Billaκος έμπαινε στο εργαστήριο και αφού καλημέριζε εμένα γυρνούσε και καλημέριζε την πιλοτική μονάδα (τον ρώτησα μια μέρα γιατί, και μου είπε ότι έχει πλέον υπόσταση αφού με έβλεπε να «εγκυμονώ» πάνω από χρόνο να την σχεδιάσω και τουλάχιστον άλλο ένα χρόνο να την κατασκευάσω - πλέον αναφέρεται σε αυτή ως «το μωρό του darth») και εν συνεχεία καθόμασταν να την μάθουμε πώς να διατηρεί «τη συμπεριφορά» της σταθερή (άλλο ένα χρόνο «εκπαίδευση» των ρυθμιστικών… ρε λες να είχε δίκιο;;;). Συναισθήματα χαράς της ολοκλήρωσης αλλά και του άγχους και του προβληματισμού για να δουλέψει κάτω από αντίξοες συνθήκες (δεν γίνεται αλλά θα το κάνετε… άντε τώρα κάνε εσύ πατέντα να πετύχεις κάτι που είναι φυσιολογικά αδύνατο χρησιμοποιώντας απλά καθημερινά πράγματα… η μαγεία του μηχανικού… όλ’ αυτά για να μην αλλάξουμε αντλία ώστε να χρησιμοποιήσουμε λάδι αντί νερού). Μπρρρ τώρα που το σκέφτομαι ανατριχιάζω…
Άλλες πάλι, εργασίες προ 3ετίας, όμορφες, καλοστημένες αλλά να κρύβουν πολύ καλά τις αμέτρητες βδομάδες πειραματισμού.
Οι τελευταίες πάλι μυρίζουν ΝΚ. Θα τις περιορίσω σε δύο μόνο. Μην παίρνει και πολύ θάρρος.

Γέλια, άγχος, πίκρα, χμμ… πώς να χωρέσεις τόσα πράματα σε 45 λεπτά; Πώς να τα συμπιέσεις όταν αντιλαμβάνεσαι πως χάνεται όλη η ομορφιά της αλληλουχίας των σκέψεων και καταλήγουν απρόσωπα αποτελέσματα;
Δεν έχει σημασία, θα γίνει και αυτό. Σε 2-3 μέρες θα καταρριφθεί για μια ακόμα φορά η κοσμοθεωρία της KV!

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2006

Tί έγινε ρε παιδιά;

Όλοι κέρδισαν; Και η ΝΔ; Και το ΠΑΣΟΚ; Και το ΚΚΕ; Και ο ΣΥΝ; Και ο Καρατζαφέρης; Εγώ πάντως ακούω καθημερινά πλέον την ανάλυση για την έννοια της ψήφου μου. Κερδισμένη η κυβέρνηση, πήρε λέει εκ νέου λαϊκή εντολή και θα προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις. Να σκύψω κι άλλο; Γιατί από την ημέρα που εκλεγήκατε, οι μεταρρυθμίσεις σας μου έχουνε πηδήξει επάγγελμα και ζωή (τόσες στάσεις δεν ήξερα ότι υπάρχουν, ξεπεράσανε του kama sutra σε αριθμό). Χμμμ, ΟΚ για να μην είμαι άδικος έναν χρόνο μετά, δεν το ξεκίνησαν άμεσα (το ξεκίνησαν ταυτόχρονα με την καταβαράθρωση της αναπτυξιακής πολιτικής της χώρας και την μετατροπή της σε «οικιστική»). Κερδισμένη και η αντιπολίτευση, ρε παιδιά, δεν ασχολείστε και λίγο με αντιπολίτευση;;; (Η ίδια η κυβέρνηση αντιπολιτεύεται πολύ καλύτερα τον εαυτό της!!!) Να δικαιολογήσετε και τον χαρακτηρισμό δηλαδή…
Το ότι εγώ ας πούμε ψήφισα γιατί ήθελα να βγάλω ένα – δυο συγκεκριμένους συναδέλφους μηχανικούς ως συμβούλους (αδιαφορώντας για το κόμμα, πάντα έτσι ψηφίζω στις δημοτικές - νομαρχιακές), δεν το άκουσα σε καμία ανάλυση. Ρε μήπως τελικά εγώ δεν υπάρχω για το ελληνικό κράτος; Μήπως είμαι αμελητέα ποσότητα; Ή μήπως νομίζω ότι πράττω κατά συνείδηση αλλά τελικά τους κάνω χάρες;
Επειδή πάντως εγώ συνεχίζω να πιστεύω πως κάνω αυτό που θέλω, όχι αυτό που νομίζω ότι θέλω, ούτε αυτό που μου επιβάλλουν να θέλω (Ούπς;;; μήπως αυτό είναι που με κάνει αμελητέα ποσότητα; Ελπίζω όχι…) θα σας παρακαλέσω να σταματήσετε να μεταφράζετε την έννοια της ψήφου μου και να ασχοληθείτε με το ευ-ζην των ψηφοφόρων. Των ψηφοφόρων είπαμε ε, ως σύνολο, όχι μεμονωμένων περιπτώσεων. Ούτε της τσέπης σας φυσικά. Αυτή δεν νοιάζει κανέναν μας. Και ξανασκεφτείτε λίγο τα αποτελέσματα γιατί αν όντως όλοι κερδισμένοι είστε… ε τότε μόνο ο ελληνικός λαός μένει να έχει χάσει…
[Έχω την αίσθηση πως για να πάμε μπροστά
πρέπει να μεταρρυθμίσουμε τους πολιτικούς μας]

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2006

Γεγονότα και παροιμίες

Στην Αφρική χρησιμοποιούν την παροιμία «Ένα δέντρο δεν μπορεί από μόνο του να φτιάξει το δάσος» για να δηλώσουν πως δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος μόνος σου, αν δεν είναι ευτυχισμένη η κοινωνία γύρω σου.

Κάθε 11 δευτερόλεπτα πεθαίνει στην υφήλιο ένα παιδί από φτώχια, τραγικό;

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ευτυχίσει σε βάρος της ευτυχία των άλλων. Πόσο μάλλον της ζωής τους.

Παρόλ’ αυτά, μια φιλανθρωπική εκδήλωση δεν μπορεί να αποτελεί χώρο πολιτικής διαφήμισης κυρία πρέσβειρα. Κάνει πολύ άσχημη εντύπωση.

Από την ώρα που ξεκίνησες να διαβάζεις πέθαναν ήδη τρία παιδιά από φτώχια. Τραγικότερο;

Αν οι εύπορες χώρες είχαν κηρύξει τον πόλεμο κατά της φτώχιας και της άγνοιας, δεν θα χρειαζόταν ποτέ να κηρύξουν πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Άσε που θα τους κόστιζε πολύ λιγότερο.

Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2006

Σύγχρονη αριθμητική

  • «Μόνο το 18% των εκπαιδευτικών απεργεί, σύμφωνα με τους προϊσταμένους των κατά τόπους περιοχών, τους οποίους δεν αλλάξαμε!»
  • «Η απεργία των εκπαιδευτικών έχει τινάξει στον αέρα την ελληνική οικογένεια.»
Τουλάχιστον, συνεννοηθείτε μεταξύ σας πριν κάνετε δηλώσεις γιατί υπάρχουν ακόμα πολίτες που σκέφτονται τι ακούνε και δεν μένουν με το στόμα ανοιχτό από τις εντυπώσεις της κάθε φράσης, κρατώντας μόνο την εντύπωση και ξεχνώντας την φράση τα επόμενα 5 λεπτά.
Αλήθεια, γιατί η υπουργός τόνισε ότι δεν άλλαξε τους προϊσταμένους; Αν έπρεπε να τους αλλάξει, κακώς δεν τους άλλαξε, αν δεν έπρεπε να τους αλλάξει, καλώς δεν τους άλλαξε, τι ακριβώς εντύπωση ήθελε να δημιουργήσει; Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να το τονίσει!
Η απεργία των εκπαιδευτικών γιατί έχει τινάξει αλήθεια την ελληνική οικογένεια στον αέρα; Το σχολείο σε τελευταία ανάλυση είναι χώρος εκπαίδευσης, όχι χώρος φύλαξης παιδιών. Αν οι γονείς ενδιαφέρονται για το πού θα αφήσουν τα παιδιά τους τότε κακώς τα έκαναν… Αναρωτιέμαι όμως, κατά τις περιόδους των διακοπών, δεν δημιουργείται το ίδιο πρόβλημα; Τότε που αφήνουν τα παιδιά τους; Βέβαια το γεγονός ότι δεν θέλουν οι γονείς να αφήσουν ένα (ένα; γιατί ένα; θα έπρεπε να είναι το λιγότερο δύο…) παιδί 6-12 χρονών μόνο του σπίτι το βρίσκω παράλογο. Εγώ ξέρω παιδιά 6 χρονών που έκαναν babysitting στα 3χρονα αδερφάκια τους. Αυτό βέβαια είναι «άλλο καπέλο», αλλά καλό θα ήταν να ξαναρχίσουμε να δημιουργούμε ώριμες νέες γενιές. Αλλιώς είναι λογικό το εκπαιδευτικό μας σύστημα να αποτυγχάνει, αν οι ίδιοι πιστεύουμε ότι αποτελεί χώρο φύλαξης και όχι χώρο εκπαίδευσης. Άντε πάντως να δεχτούμε πως 6-9 χρονών είναι λίγο πρόωρο να αφήσεις 8 ώρες μόνο του το παιδί σπίτι. Συνεχίζω να αναρωτιέμαι τι το κάνουν όταν τα σχολεία είναι ούτως ή άλλως κλειστά. Και συνεχίζει η βασική λειτουργία του σχολείου να είναι η εκπαίδευση και όχι η φύλαξη. Η φύλαξη είναι παρεπόμενη και όχι ζητούμενη και συνεπώς αδιάφορη στην οποιαδήποτε συζήτηση για το εκπαιδευτικό.
Άκουσα από μια φίλη πως κακώς οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ζητούν χρήματα. «Εδώ όταν μένει έγκυος μια δασκάλα κάνει 1 χρόνο να την δει το σχολείο». Δεν περίμενα ομολογουμένως να το ακούσω αυτό από γυναίκα! Το πρόβλημα είναι αν η δασκάλα έχει τον χρόνο να ασχοληθεί με το μωρό της να το θηλάσει και να το μεγαλώσει, ή γιατί δεν έχει το ίδιο δικαίωμα και δεν το διεκδικεί για λογαριασμό της και η φίλη μου; Μάλλον (ευτυχώς) την κάλυψε η ερώτησή μου. Καλό θα ήταν άλλωστε κάποτε να χωνέψουν όλοι (οι καραγκιόζηδες) πως η μητρότητα είναι ιερή (πολύ ιερότερη από την τσέπη) και ότι πρέπει να υποστηρίζεται. Οι μητέρες πρέπει να τυγχάνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης. Πέραν αυτού όμως δεν είναι όλοι οι δάσκαλοι μητέρες! Οι αρσενικοί ειδικά δυσκολεύονται πολύ είν’ η αλήθεια, δεν ξέρω κατά πόσο το προσπαθούν…
Την αξιοπρεπή διαβίωση πρέπει να την έχουν όλοι οι εργαζόμενοι. Και είναι δεδομένο ότι στην σημερινή Ελλάδα, οι μισθοί δεν αρκούν για αξιοπρεπή διαβίωση και για ανατροφή παιδιών. Άλλωστε για να εξυπηρετηθούν ορισμένες τσέπες εξομοιώθηκε το κόστος ζωής με αυτό της Ε.Ε. Οι ανταμοιβές όμως παραμένουν στο 33%-60%! Ζητάνε πολλά; Αντιθέτως, επιτέλους κάποιοι αποφάσισαν να ζητήσουν αυτά που πρέπει. Και επιτέλους καιρός είναι να αναδιανεμηθεί ο προϋπολογισμός ώστε να καλύπτει πρώτα τις ανάγκες του λαού (όλων των χρωμάτων) που εξέλεξε την (εκάστοτε) κυβέρνηση και στην συνέχεια όλα τα υπόλοιπα έξοδα…
Και επιτέλους, ας σταματήσουμε τα ψέματα. Στον προϋπολογισμό του 2007 οι δαπάνες για την παιδεία είναι 3,09%. Αυτό είναι μεγαλύτερο από το 3,15% που ήταν οι περσινές δαπάνες; Ή μήπως είναι μεγαλύτερο από το 3,5% που ήταν οι δαπάνες όταν η σημερινή κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία υποσχόμενη πως θα ανεβάσει τις δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ; Δεν γίνεται άμεσα; Γίνεται με κατάλληλη αναδιανομή, αλλά έστω ότι δεν γίνεται άμεσα, μήπως για να γίνει πρέπει να αυξάνει σταδιακά αντί να μειώνεται;

Τελικά ή είναι ψεύτες, ή δεν ξέρουν αριθμητική. Αν και την τέχνη της διαίρεσης φαίνεται να την γνωρίζουν καλά…

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2006

Χαλκάς

Το θέμα με τον χαλκά έχει καταντήσει εξοργιστικό είναι η αλήθεια. Δεν χρειάζεται να καθόμαστε να ασχολούμαστε με το αν είχε το δικαίωμα να φέρει ή να μην φέρει το συγκεκριμένο αντικείμενο. Είναι αδιάφορο. Θα ήταν αδιάφορο ακόμα και να το έφερε μαζί του και ας απαγορευόταν. Είναι αδιάφορο αν το χρησιμοποιούσε με οποιονδήποτε τρόπο. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε καθιστούσε τον φορέα του επικίνδυνο και υπερέβαινε την δικαιοδοσία του. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι ότι ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε ήταν εσφαλμένος. Ηθελημένα ή αθέλητα, και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να τιμωρηθεί, είτε με αυστηρότητα, είτε με επιείκεια, αντίστοιχα. Ναι, το επάγγελμά σας είναι επικίνδυνο, ναι πολλές φορές σας επιτίθονται, αρκετές μάλιστα από αυτές (όταν και μόνο όταν δεν κάνετε κατάχρηση εξουσίας) εντελώς άδικα. Όμως κάνατε μαλακία, παραδεχτείτε το, δεν θα σας πάρει κανείς το κεφάλι, αντίθετα θα σας επαινέσουμε και θα πούμε ότι έχετε το γνώθι σ’ ’αυτόν. Σταματήστε τις δημαγωγίες. Σταματήστε να μας θεωρείτε ηλίθιους. Σταματήστε να ασχολείστε με παπαρολογίες για να απομακρύνετε την κοινή γνώμη από το πρόβλημα και να το κουκουλώσετε για ακόμα μία φορά. Ασχοληθείτε επιτέλους με την ουσία. Με την συγκεκριμένη συμπεριφορά και την κάλυψή της δικαιολογείτε απόλυτα το «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Εύγε, αργήσατε αλλά καταφέρατε να σας ξανασιχαθώ. Και μου είναι αδιάφορο να το παίξω πολιτισμένος απέναντι σε τέτοια υποκείμενα, ξεκινώντας από τον ίδιο τον Αρχιπραίτορα Βύρων.

Αίσχος!
(Επιτέλους, λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει)

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2006

Το κενό…

Γιατί όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, ακόμα και το φάρμακο του καρκίνου να ανακαλύψεις, κακό στην ανθρωπότητα θα κάνεις.
Γιατί όταν δεν εμπιστευόμαστε τους γύρω μας, πάντα κακό μας κάνουν, όσο καλές προθέσεις και αν έχουν.
Γιατί όταν δεν εμπιστευόμαστε τους φίλους μας δεν έχουμε φίλους γιατί κάτι κακό μας έκαναν.
Γιατί όταν δεν εμπιστευόμαστε αυτούς που μας αγαπούν, πώς και γιατί μας αγαπούν;
Γιατί όταν δεν εμπιστευόμαστε είμαστε πάντα μόνοι, ακόμα και αν όλοι θέλουν να είναι πλάι μας.
Γιατί όταν δεν εμπιστευόμαστε, πάντα κρίνουμε αρνητικά ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις….

Το κενό υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει εμπιστοσύνη.
Και είναι ένα τεράστιο και κατάμαυρο κενό…