Προχθές δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος

Γνωστή τακτική οι χουλιγκανισμοί και οι πόλεμοι «συμμοριών». Όπως οι γνωστοί-άγνωστοι, έτσι και αυτή είναι μια γνωστή-άγνωστη συνήθεια μιας μερίδας, γνωστής-άγνωστης, των οπαδών κάθε ομάδας (αν δεν υπήρχε ο νεκρός αμφιβάλω αν το θέμα θα είχε πάρει τέτοια έκταση, όσο γνωστό και αν είναι). Να πω ότι οι συγκεκριμένοι «οπαδοί» δεν χρειάζονται τιμωρία; Δεν θα το πω. Να πω ότι χρειάζονται σκότωμα; Αν και σίγουρα με ελκύει η ιδέα (και πάνω στα νεύρα μου μπορεί και να το έλεγα), δεν θα πω ότι χρειάζονται σκότωμα. Είμαι εναντίων κάθε μορφής αναντίστρεπτης δράσης. Και μιας και είναι αδύνατο να τους επαναφέρεις στην ζωή, ε δεν θα ήθελα να φτάσω να τους επιβάλλω, εν πλήρη συνειδητότητα, «να υποστούν το σφάλμα» τους. Δεν μπορώ να διαλαλώ πως έπραξαν το μέγιστο των αμαρτημάτων, όταν ετοιμάζομαι να το διαπράξω κι εγώ επάνω τους. Μένω λοιπόν στην αρχική μου δήλωση. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι πρέπει να τιμωρηθούν. Με σοβαρή και δυνατή τιμωρία. Δεν θα την πω «παραδειγματική» βέβαια. Η τιμωρία δεν είναι κάτι από το οποίο πρέπει να παραδειγματιζόμαστε. Άλλωστε ως τι να παραδειγματιστούμε; Ως τιμωρούμενοι ή ως τιμωροί; Η τιμωρία είναι το «εκ των υστέρων» αναγκαίο κακό. Και οι υπεύθυνοι πρέπει να τιμωρηθούν.
Με τρόμο όμως άκουσα τα «εκ των υστέρων» μέτρα που ανακοινώθηκαν ως μέτρα «εκ των προτέρων» πρόληψης (για τα μέτρα μιλάμε πάντα, όχι την ανάληψη δράσης για τον εντοπισμό των δραστών και για την δήλωση της δεδομένης τιμωρίας χωρίς αναστολή, η οποία ούτως ή άλλως πρέπει να ισχύει για σωφρονισμό και όχι για παραδειγματισμό και που αν παραμείνει δήλωση ούτως ή άλλως δεν έχει σημασία). Ας αποδεχθώ όμως για λίγο την ορθότητά τους ως μέτρα πρόληψης. Οι οπαδοί θα φοβούνται λέει την τιμωρία (που θεωρητικά θα έχουν δεδομένη λόγω των αποτελεσματικών μέτρων παρακολούθησης «τύπου στάζι», τα οποία αναπτύσσονται κατά κόρον τον τελευταίο καιρό) και δεν θα πράξουν όπως έπραξαν. Αναρωτιέμαι όμως, είναι δυνατόν οι άνθρωποι αυτοί να φοβηθούν την τιμωρία; Μιλάμε για ανθρώπους που δεν φοβούνται να διακινδυνέψουν την ζωή τους την ίδια έτσι; Οι άνθρωποι αυτοί θα φοβηθούν την τιμωρία; Μου φαίνεται εντελώς παράλογο. Έστω λοιπόν ότι δεν θα φοβηθούν. Απλά θα συνεχίσουν, αλλά θα πιάσουμε τον πρώτο (δηλαδή μπορούμε, αλλά ελλείψει μέτρων δεν τον πιάσαμε), θα πιάσουμε τον δεύτερο κοκ, ε κάποτε θα τελειώσουν. Γιατί θα τελειώσουν; Πιστεύουμε ότι θα σταματήσει να δουλεύει η «καλοστημένη μηχανή» που τους παράγει; Γιατί; Δεν θα βρίσκει υλικό; Εδώ καταφέρνει να τους φανατίσει σε τέτοιο βαθμό που να αδιαφορούν για την ίδια τους την ζωή, θα «κωλώσει» να τους διαλύσει τις αναστολές της πιθανής τιμωρίας; Μα ούτως ή άλλως πριν τους φανατίσει φοβούνται, όταν απλά περάσουν το κατώφλι δεν φοβούνται τίποτε. Και αυτό δεν προβλέπω να σταματάει με κανένα μέτρο σαν αυτά που ανακοινώθηκαν. Αυτό το κατώφλι πάντα θα υπάρχει και όσο υπάρχουν άνθρωποι που σπρώχνουν κάποιους να το περάσουν, μερικοί θα το περνούν. Και η τιμωρία μετά δεν θα έχει καμία σημασία. Συνεπώς αυτούς τους «σπρώχτες» θέλουμε να πιάσουμε. Και όλα θα λυθούν ως δια μαγείας.
Εκτός και αν πιστεύουμε πως όλα αυτά τα «αναρχικά στοιχεία» (εντός εισαγωγικών, διότι η αναρχία ουδεμία σχέση έχει με την μάστιγα των χούλιγκανς και εν γένει των κουκουλοφόρων) μαζεύονται και αυτόοργανωνονται από μόνοι τους τόσο θαυμάσια και τόσο αποτελεσματικά. Ε τότε το μόνο που μπορώ να ομολογήσω είναι πως μάλλον σε εντελώς λάθος χέρια έχουμε παραδώσει την οργάνωση της κοινωνίας μας.
Συνεχίζω λοιπόν να κρατώ ως δεδομένο ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι πρέπει να τιμωρηθούν (και σίγουρα όχι χρηματικά - δεν υπάρχει ευτελέστερη και πιο υποκριτική «τιμωρία»). Για την πράξη τους φυσικά, όχι για παραδειγματισμό. Άλλωστε είπαμε, δεν ξέρω τι παράδειγμα θα (πρέπει να) πάρει ο καθένας, αν θα το δει από την πλευρά του τιμωρούμενου ή του τιμωρού. Συνεχίζω όμως να μην μπορώ με τίποτε να καταλάβω πώς η προσπάθεια «στραγγαλισμού» του προβλήματος με την απειλή της «δεδομένης» τιμωρίας (εντός εισαγωγικών πάλι γιατί το δεδομένο, όσο δεδομένο και αν είναι, πάντα μπάζει νερά) θα λύσει το πρόβλημα, ειδικά όταν οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται η τιμωρία δεν λογαριάζουν την ζωή τους την ίδια και ακόμα περισσότερο αφού ακόμα και όλους να τους πιάνουμε και να τους τιμωρούμε, σε καθημερινή βάση (πράγμα αδύνατο ακόμα και για την ίδια την στάζι), η μηχανή παραγωγής θα συνεχίσει να δουλεύει. Αν δεν χτυπηθεί αυτή η «θαυμαστή» μηχανή παραγωγής των χούλιγκανς, ακόμα και με άμεση θανατική καταδίκη και εκτέλεση να απειλήσουμε, και να εφαρμόσουμε, πάλι μια τρύπα στο νερό θα έχουμε κάνει όσον αφορά στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Εκτός και αν συνεχίζουμε να ξεχνάμε συστηματικά ότι μιλάμε για ανθρώπους που έχουν ήδη υπογράψει την θανατική τους καταδίκη, ωθούμενοι από τους μικροπαράγοντες οι οποίοι ωθούνται από τους μεγαλοπαράγοντες κοκ.
Η αλήθεια είναι πως στο μικρό μυαλό μου φοβάμαι πολύ περισσότερο την αυθαιρεσία της εξουσίας και τους μηχανισμούς χειραγώγησης, που γνωρίζει τόσο καλά να χρησιμοποιεί, από τους προχτεσινούς χούλιγκανς. Από τους δεύτερους ξέρω και μπορώ να προφυλαχθώ. Το κάνω χρόνια τώρα.
Δεν έχω τίποτε εναντίων της εκ των υστέρων - αναγκαίου κακού - τιμωρίας ως μέθοδο σωφρονισμού του φταίχτη (οπότε θα γίνει σώφρον και δεκτικός στις διδαχές του κοινωνικού δικαίου και του σεβασμού ως προς την κοινωνία και τον συνάνθρωπο - και την φύση και τα όσια και ιερά κοκ.), μάλιστα την θεωρώ απαραίτητη. Απλά αδυνατώ με το μικρό μου μυαλό να αντιληφθώ την ικανότητα της τιμωρίας να διαπαιδαγωγήσει «τις μάζες» μέσω «παραδειγματισμού». Πόσο μάλλον όταν είναι δεδομένο πως θα φέρει «αντίδραση» και δημιουργία ενός συστήματος «αποφυγής τιμωριών». Η τιμωρία δεν είναι εκπαιδευτικό μέσο, είναι σωφρονιστικό μέσο που απευθύνεται στον παραβάτη και ικανοποιεί το περί δικαίου αίσθημα - δεν διαπαιδαγωγεί όμως, σωφρονίζει. Έτσι, τα μέτρα πρόληψης δεν μπορούν να συμπίπτουν με τα μέτρα καταστολής και εξασφάλισης της επιβολής της τιμωρίας. Και η κοινωνία θέλει πρόληψη, να μην ξανασυμβεί ο φόνος, όχι εξασφάλιση της τιμωρίας όταν ξανασυμβεί. Ναι, ο φταίχτης πρέπει να είναι σίγουρος ότι θα τιμωρηθεί, αλλά αυτό είναι μηδαμινό, ειδικά όταν μιλάμε για ανθρώπους που ρισκάρουν ούτως ή άλλως την ίδια τους την ζωή. Εκ των προτέρων λοιπόν, θέλω να μην ξανασυμβεί, όχι να έχω σίγουρο πως θα τιμωρήσω τον φονιά όταν ξανασυμβεί. Φοβάμαι λοιπόν όλο και περισσότερο όταν ακούω να ανακοινώνονται μέτρα καταστολής και στραγγαλισμού των προβλημάτων αντί να ανακοινώνονται μέτρα επίλυσης της αιτίας του προβλήματος. Φοβάμαι μια κοινωνία που αντί να ψάχνει το φάρμακο για την λέπρα περιορίζεται στην εκτέλεση των λεπρών με την ελπίδα πως τα μέλη της θα φροντίσουν να μην νοσήσουν για να μην εκτελεσθούν.

Προχθές δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος, εχθές δολοφονήθηκε ένα (ακόμα) κομμάτι της δημοκρατίας και της ελευθερίας μας. Προσωπικά καταδικάζω απερίφραστα και τις δύο ενέργειες. Με δεδομένο πως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, στο σύνολό τους, χωρίς εξαιρέσεις (οι οποίες δυστυχώς προετοιμάζονται ήδη - «χάριν πληροφορίας»), πρέπει να τιμωρηθούν, περιμένω να ακούσω μέτρα που θα εξαλείψουν την βία, όχι μέτρα που θα προσπαθούν να εξασφαλίσουν την τιμωρία. Το οφείλουμε στον νεκρό.

Πρωινή αμπελοφιλοσοφία

Ο πρωινός περίπατος με έφερε σε μέρη που είχα χρόνια να περιδιαβώ. Αν και η κούραση από την χτεσινή παράδοση είναι εμφανής (9 ώρες όρθιος και μπλαμπλα και 3 ώρες οδήγηση δεν είναι λίγο), αποφάσισα να κατέβω από το βουνό μου (πως λέμε τον θρόνο μου), ποδαράτο, να παραλάβω το βιβλίο που είχα παραγγείλει. Ναι, μετά από την επερώτηση του DMR θέλησα να πιστοποιήσω πως είναι δυνατόν να βρεθεί ακόμα το ανθολόγιο. Και εβρέθη. Έτσι όλα πηγαίνουν στην θέση τους ωραία και καλά! Το μόνο που εμφανώς με χάλασε είναι αυτή η αηδιαστική υγρασία που καλύπτει τα πάντα πάνω από την Αθήνα. Ακόμα και η Ακρόπολη και ο Λυκαβηττός διακρινόταν με δυσκολία στο βάθος. Ευτυχώς κατά την άνοδο ο ήλιος ξεμύτισε, αν και ακόμα δεν έχει κάνει αισθητή την παρουσία του.
Στο ενδιάμεσο το «δημοτικό μου». Καιρό είχα να περάσω από εκεί ποδαράτος. Στέκομαι λίγο και συνειδητοποιώ τις διαφορές. Η αυλή φαίνεται εμφανώς πιο μικρή, τότε ήταν ταξίδι να πάμε από τις αίθουσες στις βρύσες. Τώρα έχω και το 3πλάσιο κάπου ύψος οπότε κοιτάω από ψηλά . Οι «υποδομές» πολλές. Καμιά σχέση με τα χρόνια μας. Τότε ήταν μια «άδεια» αυλή, τώρα έχει 2 γήπεδα του μπάσκετ, 1 του βόλεϋ, μια κρεβατίνα στις βρύσες… Να πήγαινα σε τέτοιο σχολείο… Αηδίες. Σήμερα η αυλή ήταν άδεια. Δέκα παιδιά παίζαν όλα κι όλα στις καταπληκτικές υποδομές. Τότε τελικά η αυλή ήταν γεμάτη, γεμάτη από εμάς που τρέχαμε απ’ άκρη σ’ άκρη και δεν χρειαζόμασταν υποδομές για να ευχαριστηθούμε και να αθληθούμε. Ευτυχώς που δεν πάω τώρα σε ένα τέτοιο σχολείο. Αλίμονο στα παιδιά μου. Πιο κάτω η «παιδική». Με το μονόζυγό της, τις κούνιες της. Έβαλαν και τάπητα για να μην χτυπάνε τα παιδιά στο χώμα παίζοντας. Ωραία πράματα. Μόνο… που δεν είχε παιδιά (φαίνεται δεν χωράνε εκεί μέσα μαζί με τον τάπητα). Ενώ παλιά που πέφταμε, χτυπούσαμε, μελανιάζαμε και καταξεσκιζόμασταν ήμασταν… παιδιά! Παίζαμε. Δεν μας ένοιαζαν όλα αυτά. Και ούτε και πάθαμε και τίποτε τότε δηλαδή. Παραγίναμε μιμουάπτου μου φαίνεται τώρα τελευταία .
Η σκέψη πέταξε στην τελευταία μελέτη που έγινε για τα παιδιά της ΕΕ και της Αμερικής. Εν ολίγης τα τρελαίνουμε τα παιδιά στις «δραστηριότητες» και τις υποχρεώσεις και άμα αυτά γίνουν ποτέ «ισορροπημένοι» άνθρωποι θα πρέπει να πέσουμε από τα σύννεφα. Βέβαια το ερώτημα είναι, καλά, εμείς που ενδιαφερόμαστε για το ορθό, το φυσιολογικό, το ισορροπημένο, με σφαιρικές δυνατότητες και πλήρη αντιληπτική ικανότητα, με νου υγιή σε σώμα υγειές και άλλα τέτοια χαζά ξεπερασμένα, καλά κάνουμε και τα λέμε όλα αυτά, «τους άλλους» όμως τους ρωτήσαμε αν θέλουν τέτοιους πολίτες στο μέλλον; Ρητορική η ερώτηση, η απάντηση είναι γνωστή…
Πέραν τούτου, μετά τα παιδικά μου χρόνια πέρασα στα σημερινά παιδιά. Πάλι χτες έπρεπε να διαφωνήσω με άλλο ένα φυντάνι που ήθελε να με πείσει «ότι δεν τα χρειάζονται όλα αυτά». Αν δεν τα χρειάζεστε όλα αυτά, τότε δεν χρειάζεστε και το πτυχίο. Γιατί αν χρειάζεστε το πτυχίο, σημαίνει ότι πρέπει να γνωρίζετε να σκέφτεστε με βάση όλους αυτούς τους μηχανισμούς (το «όλα αυτά» που «δίνω» εγώ δεν αναφέρεται ποτέ σε στείρες γνώσεις, κινούμαι εντελώς αντίθετα). Πτυχίο πάντως χωρίς αντίκρισμα τσου. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι αν και συνεχίζουν να αγνοούν γιατί πετάει το αερόστατο, τουλάχιστον οι καινούργιοι δεν είναι τόσο αντιρρησίες όσο οι προηγούμενοι, εκτός και αν διανύουμε ακόμα την «περίοδο χάρητος» .
Πίνοντας λοιπόν το 3το καφεδάκι, να θυμηθώ να ψάξω όοοολα τα βιβλία του (σημερινού) σχολείου να δω αν αναφέρεται πουθενά πως ο αέρας είναι ρευστό και έχει άνωση και γιατί πετάνε τα αερόστατα, ή αν τα έκοψαν και αυτά μαζί με τα της ιστορίας. Γιατί στα δικά μου βιβλία υπήρχαν και οι δικοί μου δάσκαλοι μου τα είπαν.

Για σήμερα...

ΑΤΟΣΣΑ: Και τη λαχτάρησε ο γιος μου να την κατακτήσει;
ΧΟΡΟΣ: Γιατί όλη η Ελλάδα θα γίνει τότε υπήκοος του βασιλιά.
ΑΤΟΣΣΑ: Έχουν κι αυτοί πολύ στρατό όσο εμείς;
ΧΟΡΟΣ: Τέτοιο που έκανε δεινά στους Μήδους.
ΑΤΟΣΣΑ: Τόξα βαστούν;
ΧΟΡΟΣ: Κοντάρι και ασπίδα. Και μάχονται σώμα με σώμα.
ΑΤΟΣΣΑ: Και έχουν πλούτη στα σπίτια τους;
ΧΟΡΟΣ: Φλέβα ασήμι υπάρχει σ’ αυτούς. Θησαυρός της γης.
ΑΤΟΣΣΑ: Ποιος τους εξουσιάζει και κυβερνάει το στρατό;
XΟΡΟΣ: Κανενός άνδρα δεν ονομάζονται δούλοι ούτε υπήκοοι.
«Αισχύλου Πέρσες»

Ταινίες & βιβλία

Ομολογουμένως με δυσκολέψατε. Η επιλογή των «αγαπημένων» ταινιών και βιβλίων μου είναι αφάνταστα δύσκολη (οι λέξεις του Μάρκου παιχνιδάκι). Πρώτ’ απ’ όλα γιατί έπρεπε να ορίσω το τι σημαίνει «αγαπημένες». Με άγγιξαν; Με ευχαρίστησε το νόημά τους; Τις είδα / τα διάβασα πολλές φορές; Ποια η έννοια του αγαπημένου;

Παρόλ’ αυτά, η Σοφία, η Μαρίνα, ο Εstarian και η κουβούλα θέλησαν να αναφερθώ σε δαύτα…

The abyss. Ένα από τα έργα που λάτρεψα από την πρώτη προβολή τους και συνεχίζω να λατρεύω ακόμα και τώρα. Για τη σχέση τους για τις ιδέες τους για τις πράξεις τους.
Contact. Γιατί ταυτίστικα απόλυτα με την πρωταγωνίστρια.
Ο δικηγόρος του διαβόλου. Γιατί λατρεύω τον Αλ Πατσίνο και τους μονολόγους του, αλλά και γιατί το σύνολο ήταν μεστό και έντονο (έχω και μια αδυναμία στην Σαρλίζ...).
Πολίτικη Κουζίνα. Η καλύτερη (μοναδική) σύγχρονη ελληνική παραγωγή. Γιατί κάθε φορά που την βλέπω θέλω να φάω… Γιατί μιλάει στην καρδιά μου…
Η καταιγίδα του αιώνα. Καμιά σχέση με την σύγχρονη «κινηματογραφική επιτυχία». Γιατί απλά αυτό σημαίνει μάγος (αν και μαύρος)…
Rose Red. Ναι έχω κόλλημα με τον Stephen King. Αλλά αυτό είναι θρίλερ…
V for vendetta. Γιατί οι ιδέες είναι διαχρονικές…

Γαλαξιακή αυτοκρατορία. Βιβλία έξι παρακαλώ (και βάλε.. άμα λογαριάσεις και όσα είπαν την προϊστορία). Και όποιος νομίζει πως η επιστημονική φαντασία δεν μπορεί να περιέχει φιλοσοφία μάλλον δεν ξέρει να διαβάζει…
Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών. Γιατί οι λαοί φτιάχνουν μυθολογία, αλλά όταν ένας άνθρωπος μόνος του φτιάχνει μυθολογία τότε το εγχείρημα είναι μεγάλο.
Ταξίδι στο κέντρο της γης. Διάλεξα το πιο αγαπημένο μου γιατί αλλιώς θα έπρεπε να αναφέρω σχεδόν όλα τα βιβλία του.
Ο χορός των 7 πέπλων. Γιατί το πως θα γδυθεί η Ισταρ καθορίζει το αν θα σου αρέσει γυμνή.
Η αϋπνία. Ναι, είπαμε έχω κόλλημα με τον King. Τρείς οι μοίρες, τρείς οι παλιάτσοι, κι εγώ ταλανίζομαι από αϋπνίες….
Το όνομα του ρόδου. Γιατί η γνώση είναι για τους πολλούς. Είναι επικίνδυνη όταν μένει στα χέρια των λίγων.
Ζαχίρ. Γιατί ταυτίστηκα και με αυτόν τον πρωταγωνιστή.

Αυτάκια…

Οι περισσότεροι από εσάς τα έχετε πει οπότε….

{Και για να μην ξεκινήσω τις 15 πιό αγαπημένες στάσεις σας >:)}

Ενεργειακές πολιτικές

Η δική μας γενιά υπήρξε «κάπως απρόσεκτη» απέναντι στον πλανήτη. Το κακό είναι ότι παραμένει «απρόσεκτη», δέσμια της ενεργειακής πολιτικής που μεγιστοποιεί τα οικονομικά κέρδη ορισμένων και συγκεκριμένων, καταναλώνοντας την υγεία των ανθρώπων και φαλκιδεύοντας το μέλλον της ανθρωπότητας. Και απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα, ουδείς, πλέον, μπορεί να στέκεται απαθής. Ο κίνδυνος που συνιστά η κλιματική αλλαγή για τον πλανήτη ισοδυναμεί, το λιγότερο, με τις συνέπειες ενός παγκοσμίου πολέμου.

Αυτά τα λόγια διάλεξε να απευθύνει ο Μπαν Γκι-Μουν (ΓΓ. ΟΗΕ) σε 600 φοιτητές στην διάρκεια συνεδρίου στα Ηνωμένα έθνη, προσθέτωντας πως οι κλιματολογικές αλλαγές μπορούν να καταστούν αιτία πολέμου και συγκρούσεων στο μέλλον. Οι δηλώσεις αυτές υπογραμμίζουν το μέγεθος του προβλήματος που η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα επισημαίνει εδώ και αρκετά χρόνια δίχως να εισακούγεται.
Η προταθείσα δέσμη μέτρων της ΕΕ στοχεύει στην δημιουργία «εσωτερικής αγοράς ενέργειας» απεξαρτημένης από τις εισαγωγές και τις μεταφορές, επιδιώκοντας ταυτόχρονα την αειφορία και την ασφάλεια. Επιπλέον στοχεύει στην επιτάχυνση της μετάβασης σε μορφές ενέργειας με χαμηλές εκπομπές άνθρακα. Κύρια επιδίωξη η ταχύτατη διείσδυση των βιοκαυσίμων για όσες εφαρμογές αδυνατούν να απεξαρτηθούν άμεσα από τις εκπομπές άνθρακα. Τέλος στοχεύει στην «αύξηση της ενεργειακής απόδοσης» με αρχικό στόχο την εξοικονόμηση της συνολικής κατανάλωσης πρωτογενούς ενέργειας.
Στην Ελλάδα των «μεταρρυθμίσεων» του 2007, η οποία τείνει να υπερβεί τις δεσμεύσεις της και να παραβιάσει νωρίτερα από το 2010 τα όρια εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, δεν υπάρχει καμία καταγραφή για χρήση βιοκαυσίμων, ενώ ήδη στην Ευρώπη το μέσο μερίδιο βιοκαυσίμων ανέρχεται στο 1%, με πρωτοπόρα την Γερμανία στο 3,75%. Ταυτόχρονα αλαλάζουμε (ποιοι;) για την κατασκευή των αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου, ενάντια στους στόχους «καθαρής ενέργειας» της ΕΕ. Απομένει μόνο να αναρωτηθούμε πόσο κοντόφθαλμοι είναι οι σχεδιασμοί ενεργειακής πολιτικής της χώρας μας, ποιοι οι στόχοι της και ποια τα συμφέροντα που εξυπηρετεί πραγματικά, καθώς και αν μας ενδιαφέρει να δημιουργήσουμε σοβαρές και μακροβιώσιμες επενδύσεις στον τομέα των βιοκαυσίμων και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ωθώντας σε αειφορία το σύνολο των τοπικών κοινωνιών της χώρας ή αν στοχεύουμε να καρπωθούμε (ως χώρα; ως συγκεκριμένα μεμονωμένα άτομα;) κάποια, σημαντικά ομολογουμένως αλλά πρόσκαιρα, οικονομικά οφέλη, καταναλώνοντας για χάρη τους την υγεία των ανθρώπων και φαλκιδεύοντας το μέλλον της ανθρωπότητας.

[Παράξενη και ανατριχιαστική...

...η χτεσινή «σιωπή»...

...των κουκουλοφόρων]

Ες αύριον τα σπουδαία

Άφησε τον κοντυλοφόρο στο γραφείο. Η μέρα μεστή, οι σελίδες πολλές. Το ίδιο και οι προβληματισμοί του. Καλομοίρα; Καλομοίρα υπάρχει μόνο σε αυτούς που την επιδιώκουν. Όσοι απλά πιστεύουν σε αυτή είναι καταδικασμένοι να την αναζητούν αιώνια. Έδεσε τα καινούργια του υποδήματα, γενέθλιο δώρο ενός από τους αγαπητούς φίλους του και έτρεξε να τους συναντήσει. Η ζωή δεν είναι μόνο προβληματισμοί, χρειάζεται να το «ρίξεις έξω» που και που. Έτσι για να ξεσκάσεις από τον αγώνα. Αν και λαχταρούσε τον μυρωδάτο μουσακά της γυναίκας του, η συνάντηση ολόκληρης της παρέα ξανά μετά από δέκα συναπτά έτη δεν του επέτρεπε να μείνει σπίτι. Έκλεισε διστακτικά την πόρτα σκεπτόμενος τους προβληματισμούς που άφηνε πίσω. «Δεν πειράζει, ες αύριον τα σπουδαία. Η έωλη επιχειρηματολογία τους έχει ούτως ή άλλως καταρρεύσει!».

Και το ντόμινο που ξεκίνησε ο Μάρκος καταλήγει στους: Αλεπουδίτσα, Τέλσον, Κrot, γιαγιάκα και Μαριλίνα :)

Γράψτε κάτι τοις με τις ακόλουθες λέξεις

θάλασσα, υπολογιστής, παρατρεχάμενος, ζαβαλής, έρμαιο.

Ιστορική μνήμη

Στην Ελλάδα των «μεταρρυθμίσεων» του 2007, ένα από τα πιο σημαντικά θέματα που βρίσκονται υπό μεταρρύθμιση είναι η ιστορική μνήμη του λαού. Έτσι, μέσω των μεταρρυθμιστικών ενεργειών της υπουργού παιδείας Μ. Γιαννάκου Κουτσίκου (μεγάλη η χάρη της), αντικατεστάθησαν τα σχολικά βιβλία της ιστορίας με άλλα «πιο ήπιων φράσεων», για να μην εγείρουν αντιπαλότητες. Έτσι τα ανδραγαθήματα της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού έθνους, τα οποία κατά παγκόσμια ομολογία άλλαξαν το ρουν της ιστορίας του 20ού αιώνα μετατρέπονται σε απλές πράξεις της καθημερινότητας, ενώ υπάρχουν ακόμα εν ζωή αγωνιστές των περιόδων εκείνων.
Επιχείρημα: «Η ελάττωση της εχθρότητας και του εθνικού φανατισμού των Ελλήνων». Επιχείρημα που ουδόλως στέκει γιατί η συνειδητή ιστορική μνήμη της προηγούμενης και παρούσας γενεάς απέδειξε πως οι Έλληνες όχι μόνο δεν φανατίζονται έναντι λαών, σε αντίθεση με την διαχρονικά σθεναρή τους αντίσταση έναντι κάθε φασιστικού και απολυταρχικού κράτους - όπως η ιστορία αποδεικνύει, αλλά αντιθέτως συγχωρούν και βοηθούν τους λαούς, αδιαφορώντας για έχθρες και αντιπαλότητες. Απτά παραδείγματα των σημερινών χρόνων είναι η αμέριστη βοήθεια που παρείχαν οι ποτισμένοι με έχθρα έλληνες στους μεγάλους εχθρούς τους, τους Τούρκους, κατά την διάρκεια των μεγάλων σεισμών που συντάραξαν την γειτονική μας χώρα, καθώς και η αμέριστη βοήθεια των ελλήνων της Μακεδονίας προς τον γειτονικό λαό της Βουλγαρίας κατά την περίοδο που έπεσε το Βουλγαρικό καθεστώς και ο λαός της χώρας βρισκόταν στα πρόθυρα εξαθλίωσης, ενώ είναι νωπές ακόμα οι μνήμες των θηριωδιών του βουλγαρικού έθνους. Οι έλληνες έχουν αποδείξει πως βοηθούν στην ανάγκη όλους, ακόμα και αυτούς που στην ιστορία στάθηκαν εχθροί απέναντί τους. Η απώλεια ιστορικής μνήμης λοιπόν δεν είναι απαραίτητη για την συνύπαρξη των λαών, τουλάχιστον όσο αφορά τους έλληνες. Το επιχείρημα κρίνεται μέσω απτών αποδείξεων εντελώς αβάσιμο.
Η απώλεια ιστορικής μνήμης όχι μόνο δεν είναι απαραίτητη, αλλά τουναντίον βλάπτει αφάνταστα, αφού οι πολίτες δεν γνωρίζουν για να παραδειγματισθούν, αγνοούν τα λάθη (άλλωστε και η ελληνική ιστορία έχει να επιδείξει μελανά χρώματα) αλλά και τα σωστά του παρελθόντος και χάνουν την ικανότητα κρίσης των καταστάσεων. Οι βαθύτερες αιτίες του εγχειρήματος εντοπίζονται κατά την γνώμη μου στην συνεχή προσπάθεια δημιουργίας ανθρώπων «χωρίς ρίζες». Οι άνθρωποι αυτοί άγονται και φέρονται εύκολα από τα «συστήματα», ενώ αγνοώντας το παρελθόν μπορούν εύκολα να ξαναπέσουν θύματα χειραγώγησης δοκιμασμένων μεθόδων. Άλλωστε ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στην «αποφυγή» χρήσης «ισχυρών λέξεων» όπως αγώνας, αντίσταση κτλ., ενώ η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο από ένας διαρκής αγώνας (προφανώς δεν θέλουμε και «ισχυρούς πολίτες»). Μόνο η συνειδητοποίηση των ιστορικών πράξεων και των συνεπειών τους μπορούν να αποτελέσουν διδαχή. Η άγνοιά τους δεν μπορεί να οδηγήσει ούτε σε βελτίωση ούτε και σε απόρριψη παρόμοιων μελλοντικών πράξεων. Χάνοντας την διαδρομή της εξελικτικής πορείας, ή θα ξανανακαλύψεις τον τροχό, ή, όταν στον προσφέρουν έτοιμο, θα είσαι ένα ανδρείκελο αυτών που καταλαβαίνουν πως κυλάει.
Επειδή λοιπόν οι έλληνες δεν «απώθησαν τους ιταλούς» απλά, καλό θα ήταν στα βιβλία της ιστορίας να συμπεριληφθούν τα ακόλουθα:

«Προς χάριν της ιστορικής αλήθειας πρέπει να τονίσω πως μόνο οι Έλληνες, απ’ όλους τους αντιπάλους που μας αντιτάχθηκαν, πολέμησαν με απαράμιλλο θάρρος περιφρονώντας τον θάνατο» - Αδόλφος Χίτλερ
«Ο παγκόσμιος ηρωισμός, φοβούμαι, δεν μπορεί να συγκριθεί με την μικρότερη από τις πράξεις αυτοθυσίας των Ελλήνων, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για το νικηφόρο αποτέλεσμα της κοινής πάλης των εθνών του β’ παγκοσμίου πολέμου, για ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Αν δεν υπήρχε η ανδρεία και το θάρρος των Ελλήνων, το αποτέλεσμα του πολέμου θα ήταν αδιευκρίνιστο» - Ουίνστον Τσώρτσιλ
«Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι έλληνες πολεμάνε σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν έλληνες» - Ουίνστον Τσώρτσιλ
«Λυπούμαι που γερνάω και δεν θα ζήσω αρκετά ώστε να ευχαριστήσω τον ελληνικό λαό, που η αντίστασή του έκρινε το αποτέλεσμα του β’ παγκοσμίου πολέμου» - Ιωσήφ Στάλιν
«Αν ο Ρωσικός λαός κατάφερε να συντάξει δυνάμεις αντίστασης στην πόρτα της Μόσχας και να ‘αντιστρέψει τον Γερμανικό χείμαρρο’, το οφείλει στον Ελληνικό λαό, που καθυστέρησε τις Γερμανικές μεραρχίες τον καιρό που θα μπορούσαν να μας γονατίσουν» - Γεώργιος Ζούκοφ
«Ανεξάρτητα με το τι θα πουν οι μελλοντικοί ιστορικοί, μπορούμε να πιστοποιήσουμε πως η Ελλάδα έδωσε στον Μουσολίνι ένα αξέχαστο μάθημα, υπήρξε το κίνητρο της επανάστασης της Γιουγκοσλαβίας, κράτησε τους Γερμανούς στην ενδοχώρα της Κρήτης για έξι εβδομάδες, ανέτρεψε το χρονολογικό σχέδιο δράσης των Γερμανών και κατ’ επέκταση έφερε μια γενική ανατροπή στην συνολική πορεία του πολέμου, με αποτέλεσμα την νίκη μας» - Ρόμπερτ Άντονυ Έντεν
«Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η Ελλάδα ανέτρεψε στο σύνολό τους τα σχέδια των Γερμανών, αναγκάζοντάς τους να αναβάλλουν την επίθεση στην Ρωσία για έξι εβδομάδες. Αναρωτιέμαι τι θα ήταν το ρωσικό έθνος χωρίς του Έλληνες» - Χάρολτν Λεόφρικ Γεώργιος Αλέξανδρος
«Αδυνατώ να αποδώσω τον βαθμό ευγνωμοσύνης που αισθάνομαι για την ηρωική αντίσταση του λαού και των ηγετών της Ελλάδας» - Τσαρλς ντε Γκωλ
«Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της βασανισμένης, αιματοβαμμένης μα ζωντανής Ευρώπης. Ποτέ άλλοτε μια ήττα δεν ήταν τόσο τιμητική για αυτούς που την υπέστησαν» - Μαυρίκιος Σκούμαν
«Πολεμήσατε άοπλοι και κερδίσατε, μικροί έναντι μεγάλων. Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη γιατί μας δώσατε τον απαραίτητο χρόνο για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε» - Εκφωνητής ραδιοφωνικού σταθμού Μόσχας
«Ο πόλεμος με την Ελλάδα απέδειξε πως τίποτε δεν είναι δεδομένο στον πόλεμο και πως οι εκπλήξεις πάντα μας περιμένουν» - Μπενίτο Μουσολίνι
«Την 28η Οκτωβρίου του 1940 δόθηκε στην Ελλάδα διορία 3 ωρών να αποφασίσουν για πόλεμο ή ειρήνη, αλλά ακόμα και 3 μέρες, 3 βδομάδες ή 3 χρόνια να τους είχαν δοθεί, η απόκριση θα ήταν η ίδια. Οι έλληνες διδάσκουν αξιοπρέπεια καθόλους τους αιώνες. Όταν όλος ο πλανήτης είχε χάσει την ελπίδα του, ο ελληνικός λαός τόλμησε να αμφισβητήσει το ακατανίκητο του Γερμανικού τέρατος, υψώνοντας απέναντί του το πνεύμα της ελευθερίας» - Φρανγκλίνος Ρούσβελτ
«Ο ηρωικός αγώνας του ελληνικού λαού κατά της Γερμανικής εισβολής, μετά την ‘εκκωφανική’ ήττα των ιταλών, στην απόπειρά τους να εισβάλλουν σε ελληνικό χώμα, γέμισε τις καρδιές του Αμερικανικού λαού με ενθουσιασμό και κίνησε την συμπόνια τους» - Φρανγκλίνος Ρούσβελτ
«Οι Έλληνες στρατιώτες, αντί να τρέχουν πανικόβλητοι στη θέα των γερμανικών στούκας, όπως έκαναν στην Γαλλία και την Πολωνία, παρέμεναν στις θέσεις τους και έβαλλαν εναντίων μας» - Γερμανός αξιωματικός
«Γιατί, σε αντίθεση με τους βαρβάρους, δεν μετρούμε τους εχθρούς σε μια μάχη» - Αισχύλος
Μενέλαος Παγουλάτος, «Ανθολόγιον Πατριδογνωσίας», Γ' έκδοση, Εκδόσεις Γεωργιάδης, Αθήνα 1996

Αναρωτιέμαι με ποιο θράσος η υπουργός παιδείας υψώνει ανάστημα απαιτώντας από τους «ιστορικούς του μέλλοντος» να χρησιμοποιούν πιο ήπιες λέξεις για την ιστορία ενός λαού που διδάσκει διαχρονικά και σε παγκόσμιο επίπεδο, και με πιο θράσος μειώνει την αλληλεγγύη που επιδεικνύουν οι έλληνες ακόμα και στους «εχθρούς» τους, ώστε να βασίσει τα σαθρά επιχειρήματά της. Η απώλεια μνήμης δεν ωφελεί κανέναν πέραν των χειραγωγών, η συνειδητή μνήμη και της παραμικρής πτυχής της ιστορίας ωφελεί αντιθέτως το σύνολο του πλανητικού χωριού.

Όταν ξεχνάς το παρελθόν,
καταδικάζεσαι να το ξαναζήσεις.

Το κακό μας το (μέλλον) παρόν

Ξεκίνησε ο Μάρτης και κατά πως φαίνεται ξεκίνησε και η άνοιξη. Κατά τις μυγδαλιές βέβαια αυτό ήταν φανερό από τέλη Φλεβάρη, μιας και τις συναντούσα παντού ανθισμένες. Βέβαια μιας και ο Μάρτης είναι γδάρτης ε θα την κάνει την κουτσουκέλα και τις βλέπω να παγώνουν, αλλά το γεγονός του ότι για την φύση πλέον ξεκίνησε η άνοιξη είναι φανερό. Άλλωστε το «οσμίζομαι». Εξ’ ου και την Κυριακή ξεκίνησα τα φταρνίσματα, μια μικροδυσφορία – ευτυχώς παροδική – στα μάτια και οι αποδείξεις πως η φύση πιστεύει στην επικείμενη έλευση της άνοιξης είναι για εμένα φανερές (και άσε την ΕΜΥ να προβλέπει ότι θέλει). Η αλλεργία ξεκινά :(.
Μιας και οι αλλεργίες μου κοντεύουν να γίνουν ολοετές πρόβλημα, πήγα κι εγώ στο νοσοκομείο να ελέγξω ξανά (μετά 20αετία σχεδόν) που είμαι αλλεργικός. Τα 2/3 των 30 δοκιμίων έδειξαν θετικότητα – πως λένε: «και οι γιατροί τρελάθηκαν»; Top 4 που ρίχναν τα άλλα με διαφορά: γάτα, γρασίδι (αγρωστώδη), ελιά, σκύλος. Το 1/3 που απέμενε και βγήκε αρνητικό ήταν ευτυχώς τα της σκόνης. Άμα έβγαινε και αυτό θα ήταν να αυτοκτονήσω :(. Αλλά το της γάτας ήταν εντυπωσιακό (προβλέπω να το βάζουν παράδειγμα σε διαλέξεις). Μια μικρή κοκκινίλα είναι ακόμα διακριτή στο χέρι μου.
Τέσπα, η άνοιξη μου θύμισε τις αλλεργίες και οι αλλεργίες το πρόβλημά μου, αλλά αυτό είναι μικρό μπροστά στο πρόβλημα της φύσης. Μα είναι δυνατόν να μπερδεύτηκε τόσο και να νομίζει πως ξεκίνησε η άνοιξη Φλεβάρη μήνα; Τα αποτελέσματα των τελευταίων ερευνών δραματικά. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα που βιώνουμε παγκοσμίως είναι οι ορατές συνέπειες της αλλαγής που ήδη έχει συντελεσθεί. Με απλά λόγια, αν δεν θέλει κανείς να εξηγήσει την έννοια και τις ιδιότητες της θερμοδυναμικής ισορροπίας, ακόμα και αν σταματήσει πλήρως κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, η εξέλιξη του φαινομένου μέχρι την αναστροφή του θα οδηγήσει σε αύξηση της μέσης θερμοκρασίας από 1,1 έως και 6,4 C ως το 2100, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι πριν 15 χρόνια η πρόβλεψη με τις τότε ανθρώπινες δραστηριότητες ήταν έως 4 C! Η αποκατάσταση δε της πλανητικής ισορροπίας, όπως αυτή ήταν προ 30-40 έτη, αναμένεται να διαρκέσει μέχρι και χίλια χρόνια! Μεγέθη δραματικά, η συνειδητοποίηση των οποίων μου δημιουργεί απελπισία αλλά και τρομερά νεύρα προς τους υπαίτιους. Και να πεις πως δεν φωνάζει η επιστημονική κοινότητα σε καθημερινή βάση εδώ και χρόνια. Αλλά όχι, δεν ξέρουμε εμείς, λέμε βλακείες εμείς, οι 3 πιο καλοπληρωμένοι επιστήμονες των πετρελαϊκών κολοσσών γνωρίζουν καλύτερα από το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας (είναι πολλά τα λεφτά Άρη - και μετά αναρωτιέσαι γιατί τους έχω στην μπούκα του κανονιού...). Και χειραγωγούνται και αποκοιμούνται οι μάζες μέσα από την γνωστή αλυσίδα οικονομικής αλληλεξάρτησης των ισχυρών της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας που ξέχασε να κοιτά οτιδήποτε άλλο εκτός του χρήματος (είναι πολλά τα λεφτά σου λέω Άρη).
Τί άλλο δώρο να περιμένω λοιπόν μέχρι το τέλος του αιώνα; 18 έως 59 εκατοστά αύξηση της στάθμης της θάλασσας. Αν βέβαια η ταυτόχρονη άνοδος της θερμοκρασίας φτάσει σε τέτοια επίπεδα ώστε να λιώσει το κάλυμμα πάγου της Αρκτικής, η αύξηση στάθμης θα είναι πολύ μεγαλύτερη (άσε που τότε μπορεί να σταματήσει και το gulf stream οπότε η φύση θα καταστρέψει εκδικητικά όσα ο άνθρωπος εδημιούργησε χωρίς να την λογαριάζει). Ένταση των τροπικών κυκλώνων και τυφώνων. Εξαφάνιση του επιπλέοντος πάγου στην Αρκτική κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Αυξανόμενη ξηρασία. Αυτά αποτελούν τις προβλέψεις 3700 επιστημόνων από 130 χώρες του κόσμου. Σύμφωνα δε με μερικούς από αυτούς, οι προβλέψεις αυτές είναι υπεραισιόδοξες.
Το χειρότερο όμως είναι πως αυτά δεν είναι μελλοντικές προβλέψεις. Είναι ήδη το παρόν που ζούμε, όσο και αν δεν θέλουμε να το συνειδητοποιήσουμε. Και εμείς αποδεικνυόμαστε καθυστερημένοι στην λήψη μέτρων. Εγωιστές για μια ακόμη φορά. Ακόμα και σε ατομικό επίπεδο αρνούμαστε να κατανοήσουμε ότι η συνολική εικόνα της ισορροπίας επηρεάζεται από κάθε ατομική μικροδραστηριότητά μας. Από κάθε λεπτομέρεια.

Η φύση νομίζει πως έρχεται ήδη η άνοιξη, το συνειδητοποιήσαμε αυτό τουλάχιστον;

Πρότυπα…

Το ότι ο Φώτης Καφάτος διευθύνει από εδώ και πέρα τον ERC όλοι το γνωρίζουμε. Ξέρουμε όμως ότι ο Σαρμπέλ κέρδισε χτες τον διαγωνισμό υποψηφιότητας για την γιουροβίζιον;
Όχι για να αντιλαμβανόμαστε δηλαδή κάποτε ποιά τα πρότυπα που επικροτούμε και να ξέρουμε τι να περιμένουμε από το μέλλον…

[Άντε, καλό μας μήνα....]