Βόλτα Μιλανέζα

Ευτυχώς που στο ΕλΒεν ήπιαμε μια καλή δόση καφέ διότι από την αλιτάλια καφέ δεν είδαμε. Μα είναι δυνατόν να μην έχουν καφέ; Τραγικό. Την πτήση μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε «ομαλή», αλλά κατά την προσέγγιση είχαμε κάποια ψιλοπροβληματάκια… Δεν ξέρω, κολιά αποφάσισε να κάνει ο πιλότος, το χειρόφρενο δεν του δούλεψε καλά, δεν ξέρω, πάντως κάτι τσιρίδες ακούστηκαν από το επιβατικό κοινό. Η προσγείωση δε μας δίδαξε πως πηδούν τα καγκουρό. Χαίρομαι αφάνταστα που δεν μεγάλωσα μέσα σε μάρσιπο… Το «σαντουιτσάκι παύλα τοστάκι» και το «γλυκάκι» δεν θα τα σχολιάσω (δεν υπάρχουν λόγια)… Θρασύτατα ο Shadow πήγε να τα δοκιμάσει αλλά κόλλησε στην πρώτη μπουκιά...
Παρά τον φόβο πως μπορεί να εφαρμοσθεί και στην περίπτωσή μας το σλόγκαν: «Alitalia, πρόγευμα στην Αθήνα, γεύμα στο Μιλάνο, αποσκευές στο Κάιρο», τα πράγματα όδευσαν φυσιολογικά, οπότε και το βράδυ μπορέσαμε και να βουρτσίσουμε τα δόντια μας και να αλλάξουμε ρούχα για να κοιμηθούμε!
Πρωινή βόλτα στο Duomo και τη σκάλα. Καφές στη στοά Vittorio Emanuele. Καφές να λέγεται δηλαδή, γιατί ο εσπρέσσο φρέδο τους ομοιάζει με νεροζούμι. Νταξ, μην είμαι άδικος, είναι κάτι ανάμεσα σε νεροζούμι και καφέ (μα καλά, καλαμάκι δεν έχουν σε αυτό τον τόπο;)... Το γεγονός βέβαια ότι στην στοά ο pretend καφές και 2 ποτήρια νερού κοστίζουν 16 ευρά σύνολο, θα το αφήσω επίσης ασχολίαστο... Ο Κ.Κ. τους έσουρε βέβαια τα εξαμάξης αλλά το προσωπικό κρατήθηκε στο ύψος του και προσποιήθηκε πως δεν γνωρίζει ελληνικά :p
Έκθεση ζωγραφικής Botero και Ferroni. Τα βασανιστήρια στο Ιρακ με τάραξαν λίγο ειν' η αλήθεια αλλά κατά τα άλλα οι παχουλές κυρίες και οι ακόμα πιό παχουλές γάτες είχαν τον τύπο τους... Οι τσιγκογραφίες πάλι όμορφα περίεργες, ενώ οι πίνακες είχαν δόση μαύρου σουρεαλισμού...
Ας δεχτούμε τώρα ότι ένα πανίνι μπορεί να θεωρηθεί γεύμα (τουλάχιστον είναι κλάσεις ανώτερο από το τοστ αλα αλιτάλια και σίγουρα εύγευστο, αλλά γεύμα; κολατσιό να το δεχτώ). Αλλά βρε καλοί μου, φέρτε πιρουνάκια και ποτηράκια για όλο τον κόσμο, έλεος πια με το τυπικό ένα προς ένα...
Απεριτίφ στη Via Brera και στο Corso Como. Fratelli la bufala για βραδυνό. Ενδιαφέρουσες (απλά) γεύσεις και περιβάλλον. Προσωπικό και σέρβις απαράδεκτο... Το ίδιο και τα κουνούπια της περιοχής. Ήδη κυκλοφορώ (24 ώρες τώρα) με πρισμένο χέρι (αγκρρρρ). Νυχτερινή βόλτα στο Navigli. Ώρα για ένα καλό μοχίτο (πολύ καλό). Αλλά βρε χρυσά μου έφτασε 2 και μας σηκώνετε από τα τραπέζια; Πάνω στο καλύτερο μας κόψατε. Μοχίτο σφινάκι και επιστροφή... :(
Ευτυχώς η οικοδέσποινα φρόντισε για τα απαραίτητα για την διαβίωσή μας. Εκτός από το ότι φτιάχνουμε ενισχυμένες δόσεις φραπέ στο σπίτι, έψησε και μια τάρτα μηλόπιτα (γιατί μου αρέσει) και μας ετοιμάζει αύριο επίσημο δείπνο. Θα φτιάξει και καρμπονάρα (ιταλική) για τον Κ.Κ. γιατί παράπονο το έχει ότι δεν βρήκε πουθενά και ήθελε να δοκιμάσει :)

Καλοκαιρινές διακοπές

Μετά την πενθήμερη πρόγευση της Σύρου, ήρθε η ώρα της οριστικής αναχώρησης. Τελευταία στιγμή βέβαια δεν έπρεπε να βγει κάποιο πρόβλημα; Έπρεπε. Έτσι, χτες το βράδυ συνειδητοποιώ ότι το λάστιχο του αμαξιού μου είναι «πίτα». Η αιτία μια πρόκα. Και είναι και καινούργιο λάστιχο (στον κύβο είπαμε το γρουμφ…). Αλλαγή λάστιχου, βουλκανιζατέρ και η «βλάβη» απεκατεστάθη. Γρήγορα-γρήγορα μάζεμα βαλίτσας. Δεν ξέρω αλλά όποτε δεν ταξιδεύω με το αυτοκίνητό μου με πιάνει ένα σύνδρομο του δεν θα χωρέσουν τα πράματα, θα ξεχάσω κάτι κτλ, αλλά τέλος καλό όλα καλά (ελπίζω). Η βαλίτσα έτοιμη, τα εισιτήρια ανά χείρας και προορισμός το αεροδρόμιο. Και ο γύρος της Κυανής Ακτής (και όχι μόνο) με αυτοκίνητο ξεκινά. Ραντεβού με το τσιμέντο από Σεπτέμβρη :))), μιας και την επιστροφή θα ακολουθήσει ο γύρος της Ελλάδας (κυριολεκτικά!). Είχα δεν είχα, με βλέπω να τα ξεπερνάω και φέτος τα 5000 χιλιόμετρα. Ας όψεται ο γάμος…

[Θέλω να πιστεύω πως δεν θα βρω όλη την Ελλάδα καμένη γυρνώντας…]

Ζέστη vs. Θάλασσα

Τριήμερο (υποχρεωτικό :@) πέρασμα από την τσιμεντούπολη. Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα αυτή την πόλη, (γενικά τις μεγαλουπόλεις - δεν ξέρω αν μου φαίνεται) αλλά ειδικά το καλοκαίρι αισθάνομαι ότι την μισώ ένα πράμα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράμα από το να έχει ζέστη και να μην μπορείς να καθίσεις να απολαύσεις την θαλασσινή αύρα στην παραλία, ή σε μπαλκόνι με φόντο την θάλασσα. Σαν να μην έφτανε αυτό λοιπόν, γύρισα μέσα στον καύσωνα. Και τι καύσωνα, ανοίγεις την πόρτα ή το παράθυρο και νοιώθεις ένα κύμα αέρα να σε πυρπολεί. Πήγα ο καλός σου να βγω για μια δουλειά και με το που άνοιξα την πόρτα το μετάνιωσα και την ξανάκλεισα… άστη για το απόγευμα (λέμε μπας…). Δράμα η κατάσταση (και το μέλλον προβλέπεται ακόμα πιο δισοίωνο…)
Μέχρι λοιπόν την επόμενη αναχώρηση, αν και κάτι μου λέει ότι λάθος εποχή πάμε το συγκεκριμένο ταξίδι στα παράλια της Γαλλίας, την μπέμπελη θα βγάλουμε, ας απολαύσουμε λίγο από το γαλάζιο της Σύρου…

[Μου την δίνει το τσιμέντο... :@]

Θαλασσινά μπλουμ

Νέα γυαλιά. Δεν γινόταν αλλιώς. Το ίδιο βράδυ, με το που κατάφερα να συνέλθω (μετά τον φραπέ νουμερο 6), βουρ για Ερμούπολη και για μαγαζί οπτικών. Αγορά νέου ματογυαλίου (στο ακριβότερο μου φαίνεται κατέληξα αλλά ήταν και το ωραιότερο) και έτοιμος πια να αντιμετωπίσω τον ήλιο (καλά που η μυωπία μου είναι μικρή και από το ένα μόνο μάτι), αποχαιρέτησα την γκαντεμομέρα (καλά που το χτύπημα δεν μου άφησε σημάδι).
Παρόλ' αυτά δεν γινόταν να μην τριτώσει η γκαντεμιά. Έτσι χτές το πρωί, και ενώ ενημερωνόμουν για την επόμενη διαδρομή μας από το ντεστινέιτορ, τσαααφ, σταματάει (για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους) η μπαταρία του πι_ντι_έι και μένω στα κρύα του λουτρού... Καλά που είχα κρατήσει αντίγραφο του καταλόγου μου και έτσι δεν έμεινα χωρίς τα τηλέφωνά μου! Πι_ντι_έι ριφορμάτ (στο σημείο αυτό βρίζουμε ασύστολα γιατί δεν θυμόμαστε πότε πήραμε τελευταία φορά μπακάπ και σκεφτόμαστε πως πέραν του τηλεφώνου δεν θα λειτουργεί τίποτε άλλο) και ξεκινάμε να βρούμε τι δουλεύει και τι θα χρειαστεί επανεγκατάσταση με την επιστροφή. Ευτυχώς το βασικό σύστημα λειτουργεί σωστά, το ίδιο και το ντεστινέιτορ, οπότε δεν γλυτώσαμε την αυταρχική, γλυκιά κατά τα άλλα, κυριούλα που οριόταν να στρίψουμε δεξιά και μετά αριστερά - όχι ρε, δεν στρίβω, μια φορά σε άκουσα και αναγκάστηκα να γυρίσω με την όπισθεν σε μια ανηφόρα τουλάχιστον 60% - γρούμφφφφ μα και αυτοί οι κάτοικοι πως πάνε και κλείνουν το κάτω μέρος της κατηφόρας με μάντρα;;; εεεεε;;;;;

[Μέσα στο επόμενο 5ετές πρέπει να πάρω και καινούργιο πι_ντι_έι πέραν του λαπτοπίου :@]

Κατά τα άλλα λοιπόν περνάμε τις χαλαρωτικές διακοπές μας με χαλλλαρά ολοήμερα μπάνια, βραδινά ποτάκια σε παραλιακά μαγαζιά και ολονύκτια μπλαμπλά στο μπαλκόνι με δροσούλα και έναστρο ουρανό... (μόνο το κυπριακό δεν αναλύσαμε)

Ξαπλώστρα, παραλία, καφεδάκι και ολίγο από μπλόγκινγκ, ενώ η αλεπουδίτσα ενημερώνεται για τα του ηλιακού συστήματος...

Η θάλασσα περιμένει. Αποστολή κειμένου και πάμε για πλίτσι πλίτσι........ :)

Μετ' εμποδίων αναχώρηση

Ενισχυμένος φραπές (!!!) νούμερο 6 και απέλπιδα προσπάθεια να συνέλθω νούμερο 37 και 3/12... Η μέρα ξεκίνησε νωρίς, 5:15 για την ακρίβεια (τέτοιες ώρες δεν υφίστανται για μένα...), και αν λάβουμε υπ' όψη πως η χτεσινή τελείωσε γύρω στις 3 παρά, πολλά μπορούμε να αντιληφθούμε...

Και ενώ στις 6 παρα 10, όπως ήταν προγραμματισμένο, όλα είναι έτοιμα για αναχώρηση, το υπόλοιπο team ακόμα να φανεί. 6 και αποφασίζω να τηλεφωνήσω. Πρέπει να φτάνουν. Κινητό κλειστό :s, κλήση στο σταθερό, καλεί, καλεί, καλεί και ξαφνικά κοιμισμένη φωνή στο άλλο άκρο ανακοινώνει: Κοιμήθηκα! Οιμέ...

Το team καταφθάνει με 45 λεπτά καθυστέρηση. Σε 40 λεπτά αναχωρεί το πλοίο και εμείς είμαστε κέντρο! Αγώνας δρόμου με αντίπαλο τον χρόνο. Σταθμός Λαρίσης και... Αναμονή για να περάσει το τραίνο, εμπορική αμαξοστοιχία! (ΤΑΑΑΠ). Σίγουρος πως δεν θα προφτάσουμε το πλοίο προσπαθώ να σκεφτώ διαδρομή στον Πειραιά χωρίς κίνηση. 7 στα φανάρια της Ελαϊς, 7:10 στον ντόκο! Αδυνατώ να το πιστέψω (δούλεψε!!!). Με άνεση και χωρίς ταλαιπωρία αναμονής (!!!) φορτώνουμε το αμάξι! (Έχει και τα θετικά του :p)

Παραβλέπω το γεγονός πως δεν έχουμε 3 διπλανές θέσεις (το πρόβλημα λύθηκε εύκολα, δεν ξέρω αν δημιούργησε άλλα είν' η αλήθεια). Αφιξη, χαλάρωση και ετοιμαζόμαστε (νυσταγμένα) να απολαύσουμε βουτιά στο απέραντο γαλάζιο... Φτάσαμε, τι άλλο θα συμβεί; (Στο σημείο αυτό ένα κακεντρεχές ντομοβόι κοιτά μοχθηρά και γελά...)

Παραλία, (γαϊδουρο-)αέρας αιγαίου (γρουμφ εις το τετράγωνο), ομπρελίτσα (όχι, δεν ήμουν ο μόνος, υπήρχαν πολλές, ίδιες, με την ίδια βάση, δεν θα πέσει η δική μου...). Και πάνω που καθισμένος στην ωραία αμμουδιά μου, κάτω από την πλούσια σκιά της ομπρέλας μου, ψάχνω το αντηλιακό (12 το μεσημέρι, μην μας βαρέσει ο ήλιος) το κακεντρεχές προαναφερθέν ντομοβόι αποφασίζει να... φταρνισθεί! Και η ομπρέλα απογειώνεται, ενώ το κεφάλι μου βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με το κοντάρι. ΖΝΤΑΠ. Χτύπημα στο αριστερό μάτι, παρά την προσπάθεια κάλυψης και... σπάσιμο (για 3τη φορά φέτος) των ηλιακών ματογυαλιών μυωπίας μου (γρουμφ εις τον κύβο, μην πω εις την δεκάτη :@). Έκανα λίγη ώρα για να συνέλθω (λέμε δηλαδή πως συνήλθα, γιατί το κεφάλι ακόμα στριφογυρίζει, 8 ώρες μετά :@). Και το ερώτημα που πλανάται στην ατμόσφαιρα: κοιμήθηκε το ντομοβόι ή να μην βγω το βράδυ;

[Απέλπιδα προσπάθεια νούμερο 39 και 7/16...
Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς γυαλί ηλίου :@]

Βραδινά τηλεφωνήματα…

Το όνομα στην οθόνη με παραξένεψε. Δεν μπορεί, ξανά; Προσεκτική διερεύνηση του αριθμού από κάτω. Κλήση από Γερμανία. Είπα κι εγώ. Μια γρήγορη ανασκόπηση της επαγγελματικής πρότασης για δουλειά εκεί. Η πρόταση έχει γίνει από το μεσημέρι. Ξέρει πως, πάνω κάτω, για τους ίδιους λόγους που το μπαρμπουνάκι επιλέγει να επιστρέψει, προφανώς εγώ δεν ενδιαφέρομαι (μην ξεχνάμε και ότι «δένω με την ατμόσφαιρα» ένα πράμα...), συν του ότι αντιλαμβάνεται πως μια τέτοια αποδοχή σημαίνει πως θα αναιρέσω όλους τους κόπους και τις θυσίες που έχω κάνει 15 χρόνια τώρα για να πετύχω έναν και μοναδικό στόχο, στόχο που είχα βάλει εξ αρχής και παρέμεινε σταθερός και αναλλοίωτος με τα χρόνια. Παρόλ’ αυτά θέλει να την κάνει. Φυσικά και θα μπορούσα, δεδομένης της κατάστασης να παίξω εκ του ασφαλούς, αλλά αυτό σημαίνει πως διακινδυνεύω να τον εκθέσω και δεν το θέλω.
Ο καρντάσης, παρότι μερικές χώρες μακριά, καταφέρνει να βρίσκεται πάντα πολύ κοντά. Αλήθεια, συνήθως καταφέρνει να συνδέει την μνήμη μου με το παρελθόν, ακόμα και όταν δεν αναφέρεται τίποτε από τις συζητήσεις μας σε αυτό. Όλα επιστρέφουν γρήγορα, τόσο νωπά παρά τα χρόνια που μας χωρίζουν, και η πάνω πόλη έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Έχω την αίσθηση πως σε λίγο θα βγούμε στην παραλία βόλτα, ή θα πάμε στο κλασικό μας Εφήμερο για ρετσίνες και μεζέδες. Ύστερα στα κάστρα, βόλτα στα «μπαλκόνια»…
Στο θέμα λοιπόν χρήζουν περαιτέρω διευκρινίσεις και θα το σκεφτώ σοβαρά...
Οπότε περνάμε στον δεύτερο (πρώτο ίσως;) λόγο του τηλεφωνήματος. Τον Σεπτέμβρη παντρεύεται! Ζντούπ. Είσαι ακόμα εκεί… Εεε ναι, εδώ είμαι… Εμμ ναι… Πώ… Η φράση δεν προφταίνει να τελειώσει: Πλαταμώνα. Σε παίρνω από τώρα για να το σιγουρέψω (καλύτερα φυσικά γιατί ένας άλλος με είχε πάρει μόνο μία βδομάδα νωρίτερα και προφανώς δεν μπόρεσα να παρευρεθώ Χαλκιδική…), θα έρθεις και θα… μπλα μπλα μπλα…
Φυσικά η δεύτερη πρόταση γίνεται άμεσα αποδεκτή. Σχέδια για το ταξίδι… Αναμνήσεις από την πλάκα, το white bar, το μαϊάμι κτλ… Χμμ πιθανότατα τον Σεπτέμβρη θα το (ξανα)κάψουμε. :)

Δουλειά δεν είχ’ ο διάολος (vol2)…

…και κάθισε όλη μέρα και έραψε καινούργια ρούχα. Η συμμετοχή του Shadow καταλυτική. Έτσι πλέον το καραβάνι αισθάνεται πιο άνετα και το μάτι αρέσκεται στην εικόνα. Ευτυχώς δρόσισε λιγουλάκι (μου την δίνει η ζέστη, το ’παμε) και την (χθεσινή) νυχτερινή, δροσερή, βόλτα στο θησείο με την μπυρίτσα κάτω από την φωτισμένη ακρόπολη, ακολούθησε μια ημέρα αλλαγών, μετατροπών και αναβαθμίσεων. Η ειρωνεία είναι πως λόγω «στενόμυαλης ασφάλειας», ο ίδιος ο καλλιτεχνικός σύμβουλος δεν μπορεί να θαυμάσει την συμβολή του.
Περασμένα μεσάνυχτα πια και όλα είναι έτοιμα…

{Υπάρχει κανείς άλλος που δεν βλέπει την πυραμίδα;}

Καυτερή σάλτσα και διαφημίσεις.

Μικρή η ανάσα δροσιάς. Άρχισε πάλι η ζέστη. Δεν μας έφτανε βλέπεις η παγκόσμια κλιματολογική αλλαγή, φροντίσαμε για μια mini-τοπική, πιο δραστική και πιο επίπονη. Διαταράχθηκε έτσι πολύ άσχημα η κλιματική ρύθμιση και ισορροπία της περιοχής, εντείνοντας το φαινόμενο ερημοποίησης. Μέσα στην ζέστη λοιπόν το πρωινό έφυγε γρήγορα, κάπου ανάμεσα στο αστυνομικό τμήμα, το ταχυδρομείο και τις τελευταίες τηλεφωνικές επικοινωνίες ώστε να έλθει σε πέρας η «μετακόμιση». Στο ενδιάμεσο ζέστη… και δεν την αντέχω την ζέστη… για την ακρίβεια μου την δίνει η ζέστη .
Προς μεγάλη χαρά του μπαρμπουνακίου έλαβα στα χέρια και το νέο διαβατήριο . Για να δούμε τώρα τις ικανότητες οργάνωσης του 3ήμερου εορταστικών εκδηλώσεων . Τουλάχιστον έχουν βάλει εικονίτσες από ελληνικά μνημεία στις σελίδες. Αυτό είναι μια αναβάθμιση, όπως και να το κάνουμε.
Επιστροφή στο σπίτι και μαγειρικές επιδόσεις. Απαραίτητες για την δοκιμή (επιτέλους) μιας σάλτσας που εδώ και ένα χρόνο μου έχουν φέρει ως δώρο από το Περού. Διέλυσα λοιπόν 4 σταγόνες από δαύτη σε μια από της δικής μου παρασκευής κόκκινες, λαχταριστές, μιαμ μιαμ σάλτσες για μακαρόνια και πρέπει να ομολογήσω πως παρότι δεν έβαλα ούτε μια πρεζούλα τόση δα από πιπέρι, καγιέν και τα συναφή, το αποτέλεσμα ήταν καυτερό. Πολύ καυτερό ακόμα και για τα δεδομένα μου! Όχι ότι δεν την έφαγα, αλλά… σίγουρα δεν είναι για καλοκαίρι. Με δυσκόλεψε είναι η αλήθεια… (μα 4 σταγόνες μόνο…)
Η τηλεόραση διαλαλεί τα μηνύματά της και ετοιμάζομαι για μια ακόμα φορά να αλλάξω κανάλι μιας και γενικότερα αδιαφορώ και τσαντίζομαι με των διαφόρων ειδών διαφημίσεις που παίζονται στα ΜΜΕ. Παρόλ’ αυτά κάτι μου τραβάει την προσοχή και κάθομαι και παρακολουθώ τη συγκεκριμένη διαφήμιση. Εν γένει είμαι εναντίων κάθε είδους διαφήμισης που κυκλοφορεί στις μέρες μας, διότι ο στόχος τους πλέον δεν είναι η ενημέρωση του καταναλωτή, αλλά η προσέλκυση και χειραγώγηση του καταναλωτή, η παραπληροφόρηση, η δημιουργία τάσεων και ρευμάτων κοκ, έννοιες που με βρίσκουν όχι απλά αντίθετο, αλλά αντίπαλο. Είχε και μια πολύ ωραία εκπομπή με διακεκριμένους επιστήμονες η ΕΤ3 για το θέμα πριν 5-6 μέρες (μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, μην ξυπνήσει και πολλούς...), όπου πραγματευόταν την καταστροφική επίδραση της διαφήμισης φέρνοντας ως παράδειγμα, τι άλλο, τον τρόπο πλασαρίσματος του τσιγάρου από την Αμερική του ’60 έως το παγκόσμιο σήμερα. Συγκλονίστηκα είναι η αλήθεια βλέποντας την διαχρονικότητα της μεθόδου επιβολής ιδεών στο υποσυνείδητο με στόχο απλά και μόνο την κατανάλωση… Ταυτόχρονα στενοχωριέμαι αφάνταστα που δεν προβάλλονται διαφημιστικά σποτάκια για την οδική ασφάλεια, όπως τα γαλλικά, γιατί «κρίνονται σκληρά για την ελληνική κοινωνία». Λες και η ίδια δεν νοιώθει σκληρά στο πετσί της όσα συμβαίνουν στα οδικά της δίκτυα…
Ξέφυγα… Επικεντρώθηκα λοιπόν στην διαφήμιση όπου ένα πιτσιρίκι τα χώνει «στους μεγάλους» για το περιβάλλον. Κύρια ιδέα του: «Μπορείτε να πείτε χίλια πράγματα, δεν μπορείτε να πείτε πλέον ότι δεν γνωρίζατε». Και καταλήγει: «Είτε είστε φίλοι μας, είτε εχθροί». Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που συμφώνησα απόλυτα με μια διαφήμιση. Ορισμένα σημαντικά θέματα όπως το περιβάλλον (ο σεβασμός του συνανθρώπου, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κοκ) δεν είναι ούτε θέμα πολιτικής, ούτε θέμα οπτικής. Δεν υπάρχουν μέσες οδοί. Είσαι είτε φίλος, είτε εχθρός. Τελικά ίσως η ελληνική τηλεόραση αρχίζει να εκπολιτίζεται…

Τραπεζικές εκκρεμότητες

Μετά από ένα έντονο Σαββατοκύριακο με γαλανά νερά, μοχίτος και διαμαρτυρίες στην βουλή (μα καλά, μόνο αν γίνουν φασαρίες παίρνει μια διαμαρτυρία δημοσιότητα;) είπα να το χουζουρέψω λίγο πριν σηκωθώ να δουλέψω. Παρόλ’ αυτά εκκρεμούσε τραπεζικό θέμα και αποφάσισα να ασχοληθώ πρώτα με αυτό. Κάτι μέσα μου με έσπρωξε να αφήσω την συνήθεια να κατεβαίνω το βουνό με τα πόδια και πήρα το αμάξι. Στάθηκα τυχερός γιατί τελικά χρειάστηκε να κάνω την διαδρομή σπίτι-τράπεζα (πάνω-κάτω το βουνό) 3 φορές! Βλέπεις, όταν μια ταχυδρομική καθυστέρηση συνδυαστεί με την «σιγουριά» ενός διευθυντή και την απροσεξία του ιδίου και ενός υπαλλήλου μπορούν να δημιουργηθούν πολλά σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν να χάσω 4 ώρες και να τσακώνομαι τηλεφωνικώς με υπάλληλο χρηματιστηριακής εταιρίας επειδή απωλέσθησαν χαρτιά φέροντα την υπογραφή μου. Αν και το θέμα επιλύθηκε τελικά, γεγονός παρέμεινε πως μέχρι τις 3:30 το μεσημέρι δεν είχα κάνει τίποτε, οπότε λίγο η ζέστη, λίγο τα νευράκια, αποφάσισα να αφήσω τα σπουδαία για αύριο. Έτσι, εντελώς απρόσμενα, καταλήξαμε να πίνουμε μπυρίτσα δίπλα στην θάλασσα και μακριά από την τσιμεντούπολη.

Άλλος αέρας… πολύ πιο δροσερός…

Έναρξη θερινής ραστώνης

Η φετινή χρονιά στο μικρό ίδρυμα ήταν άκρως δημιουργική (και κουραστική). Άλλωστε η εμπειρία πάντα ωφελεί (ειδικά όταν της δίνεις τον κατάλληλο χρόνο να ωριμάσει, παίζοντας με τις τάπες των βαρελιών στο ενδιάμεσο) και άξαφνα, τον τελευταίο μήνα, συνειδητοποίησα - φλασάκι εν ώρα μαθήματος - πως μπορώ να αναβαθμίσω την ποιότητα (η μάθηση είναι διαχρονική). Όπερ εγένετω. Και οι εξετάσεις απέδειξαν την ορθότητα, σε σημείο που δεν περίμενα είν’ η αλήθεια!
Έμαθα και τον λόγο για τον οποίο τα θρανία του μικρού ιδρύματος είναι καρφωμένα στο έδαφος. Παλαιότερα, όταν εν ώρα εξετάσεων ένας επιτηρητής άλλαζε θέση σε «ανήσυχους» φοιτητές, αυτοί μετακινούσαν ολόκληρα τα θρανία με δικαιολογία να μεταφέρουν με την μία όλα τα πράγματά τους «σαν σε δίσκο». Φυσικά η αλήθεια ήταν πως ήθελαν να πάρουν μαζί το σκονάκι που ήταν γραμμένο στο θρανίο τους. Τέτοια γεγονότα σε κάνουν είν’ η αλήθεια να αναρωτιέσαι περί ποιότητας και αξίας υλικού…
Λιώσαμε και πάλι τελευταία μέρα. Η θερμοκρασία εντός αίθουσας αρκετά ανώτερη των 37 βαθμών. Ακουμπούσες κάτι κάτω και μετά από 5 λεπτά ήταν θερμότερο του σώματος. Το απόγευμα 5 καναντέρ πετούσαν και πάλι επάνω από την Πάρνηθα. Αναζωπυρώσεις που αποτελειώνουν όσα επέφεραν η ανευθυνότητα και η πλεονεξία. Οι συζητήσεις επί του θέματος πολλές. Από την μία η αλήθεια πως η φύση μόνη της θα κάνει πολύ καλύτερη δουλειά. Από την άλλη η άλλη αλήθεια. Μέχρι τότε τι θα αναπνέουμε και πως θα ζούμε μέσα στην ανόητη τσιμεντούπολη; Άσε που σε καμιά 30αριά χρόνια κοντοπόδαρης μνήμης και κοντόφθαλμων σχεδιασμών, θα αναρωτιόμαστε αν και πότε υπήρχε δάσος στην Πάρνηθα. Κάπου θα υπάρχει μια χρυσή τομή, απλά φοβούμαι πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που την αναζητούν…
Γεγονός πάντως είναι πως οι υποχρεώσεις απέναντι στο μεγάλο και το μικρό ίδρυμα έλαβαν τέλος. Η μαμά Ευρώπη επίσης δεν φαίνεται διατεθειμένη να μας ενοχλήσει μέχρι το Σεπτέμβρη. Ώρα λοιπόν να ασχοληθούμε λίγο με εργασίες προσωπικής πλέον αναβάθμισης (τώρα που το θυμήθηκα, οι τελευταίοι κινέζοι που έφαγαν πόρτα δεν έχουν δευτερολογήσει… χμφφφτ.. ελπίζω να μην το κάνουν καλοκαιριάτικα). Σε εντελώς χαλαρούς λοιπόν ρυθμούς σχεδιάζονται οι επόμενες 2 δημιουργίες, ενώ η πολυπόθητη απομάκρυνση από την μουντή τσιμεντούπολη πλησιάζει με γοργούς ρυθμούς.

Σαββατοκύριακο ενόψει και λαχταρούμε απέραντο γαλάζιο.
[Αυτά τα κουνούπια πρέπει να έχουν ανακαλύψει την διακτίνηση
Δεν εξηγείται αλλιώς η παρουσία τους στο σπίτι…]

Βάλε μια φωτίτσα να ζεσταθούμε βρε παιδάκι μου…

Στάχτη και μπούλμπερη ακόμα μια φορά. Θυμάμαι πέρσι, σχεδόν τέτοια εποχή, τις υποσχέσεις πως δεν θα επαναληφθεί η κατάσταση στην Χαλκιδική, πως θα φροντίσουν ώστε οι αντιπυρικές ζώνες να είναι καθαρές την επόμενη χρονιά, πως θα φροντίσουν… Οι ίδιοι που έδιναν αυτές τις υποσχέσεις πέρσι, ένα χρόνο μετά αναρωτιούνται πως έγινε και καταστράφηκε η Πάρνηθα…
Προχτές, στην παραλία της ψάθας παρατηρούσα την αντιπυρική ζώνη της περιοχής. Ανύπαρκτη. Μια κυματιστή πλέον γραμμή μαρτυρούσε πως κάποτε εκεί ήταν αντιπυρική ζώνη. Η μισή ήδη καλυμμένη με δέντρα, η υπόλοιπη χορταριασμένη. Φρόντισαν...
Άκουγα έναν πυραγό τις προάλλες: Εκεί πάνω έχω καμιά 60αριά άντρες, άρτια εκπαιδευμένους να κινδυνεύουν την ζωή τους. Αυτούς έχω. Τους εθελοντές και τους εποχικούς που να τους στείλω στην λαίλαπα; Αυτοί είναι σίγουρες χαμένες ζωές. Και είναι χαμένες ζωές. Όποιος έχει βρεθεί ποτέ δίπλα σε δασική φωτιά καταλαβαίνει πως η εικόνα που έχουμε για την κόλαση ωχριά μπροστά στην πυρκαγιά. Αλλά είπαμε, φρόντισαν...
Η αλήθεια είναι πως ήταν αναμενόμενη μια πυρκαγιά μεγάλης έκτασης φέτος. Βλέπεις αλλάξαμε το σύνταγμα και επίκειται νομοσχέδιο επαναπροσδιορισμού των δασικών εκτάσεων. Να μην τις επαναπροσδιορίσουμε όπως συμφέρει; Ε ναι λοιπόν, φρόντισαν...
Αλήθεια. Ότι και αν συνέβαινε λόγω ενός Blackout στην νότια Ελλάδα για καμιά 10αριά να πω εγώ μέρες, συγκρίνεται με την καταστροφή; Δυστυχώς υπάρχουν ηλίθιοι που πιστεύουν πως ναι. Και έτσι προτιμήσαμε, αφού δεν φροντίσαμε για επαρκές προσωπικό (πασαλείμματα με εποχικούς όπως πάντα – μην αυξήσουμε τον δημόσιο τομέα και μας κάνουν ντα e-κοκορόμυαλοι), για επαρκή μέσα (αλήθεια πως δεν έπεσαν και αυτά που είχαμε;) και για προληπτικές ενέργειες (πρόληψη; ξεχασμένη λέξη…), προτιμήσαμε λοιπόν να σώσουμε τους πυλώνες. Να φροντίσουμε... μην λείψει το ρεύμα… αυτό έχει σημασία… Το οξυγόνο, την ηρεμία, την ισορροπία, την κλιματική ρύθμιση, την φύση, την ζωή… τσς τι να τα κάνεις αυτά; Σαμ’ πως φέρνουν χρήματα; Ακόμα και στο ευτελές επίπεδο βέβαια των ανθρώπων του χρήματος να πέσω, μπορώ να σκεφτώ επίσης τα χρήματα που θα πληρώσουμε για αποκατάσταση των ζημιών, όχι από την ίδια την πυρκαγιά, αλλά από τις πλημμύρες, από τα ψυχολογικά μιας ολόκληρης κοινωνίας που θα βλέπει το δάσος μόνο ζωγραφιά, από τα νοσήματα που θα αυξηθούν, από τις ελλείψεις και την δυσχερέστερη διαβίωση κτλ κτλ κτλ… Αλλά σημασία έχει προφανώς πως οι κάνγκουροι του ευτελούς χρήματος ξέρουν πως δεν θα πληρώσουν αυτοί. Άσε τους φτωχομπινέδες να πληρώσουν τα σπασμένα της αδηφαγίας τους.
Και έρχονται ώρες που αρχίζεις και αναρωτιέσαι μήπως και πρέπει να καθαρίσεις μια κι έξω την ήρα απ’ το στάρι, μπας και πάει μπροστά τούτη η κοινωνία χωρίς τους ευτελείς φιλάργυρους. Γιατί η αιτία ποτέ δεν βρίσκεται στο χέρι που πράττει, αλλά στο μυαλό που σκέφτεται και στους στόχους και τα συμφέροντα που έχει και εξυπηρετεί. Αυτά πρέπει να ξεριζώσεις.
Ο πατέρας μου το πήρε βαρέως. «Είδες τι έγινε πάλι; Κι εσύ κάθεσαι και σκέφτεσαι να περιμένεις λίγο για να αλλάξεις το αυτοκίνητό σου με οικολογικό.» «Ναι περιμένω. Το ότι υπάρχουν κρετίνοι σε αυτόν τον κόσμο δεν σημαίνει πως εγώ δεν πρέπει να σκέφτομαι και όποτε, όπως μπορώ, να πράττω με σύνεση.» Και είναι να μην το πάρει βαρέως; Πέρα από τους λίγους ηλίθιους που τρίβουν τα χέρια τους ετοιμαζόμενοι να φανε με χρυσά κουτάλια, και άλλους 300 ηλίθιους που το φιλοσοφούν (γεμίζοντας τις τσέπες), μερικά εκατομμύρια θα δεινοπαθήσουν.