Έγκλημα στο Φενεό

Πεντάς γνωστών εγκληματιών εθεάθη να τριγυρνά στην ορεινή Κορινθία. Η είδηση κυκλοφόρησε ευρέως τις τελευταίες ημέρες στα μέσα ενημέρωσης, αλλά οφείλουμε να την διαψεύσουμε πάραυτα διότι, αν και ξεκινήσαμε πέντε, στην πορεία γίναμε έξι και αν είχαμε και λίγο παραπάνω χρόνο μπορεί ο αριθμός των γνωστών αγνώστων να γινόταν ακόμα μεγαλύτερος (αν είχαν εισακουστεί οι επικλήσεις εις τον πάνα).
Τα αρχικά σχέδια ανέφεραν Τρίκαλα και Στυμφαλία και σίγουρα αν η ομάδα δεν είχε παρεκκλίνει από αυτά, το έγκλημα δε θα είχε συντελεστεί, αλλά ως γνωστών, ποτέ δεν ακολουθούμε τα σχέδια. Άλλωστε δεν φταίμε διόλου εμείς που ο φημισμένος ναός του Αγ. Δημητρίου είναι μόνιμα κλειδωμένος και ανοίγει για το κοινό μόνο σε εθνικές επετείους και εορτές. Διόρθωση, μάλλον μόνο σε εορτές (πιθανότατα μόνο του Αι-Δημητριού αλλά λέμε τώρα) διότι εθνική επέτειος ήταν ανήμερα της επισκέψεώς μας. Και δεν είδαμε και καμία παρέλαση εκεί δα μπροστά τώρα που το σκέφτομαι. Μόνο κάτι εργάτες που έχτιζαν καινούργια ενοικιαζόμενα καταλύματα (μεσούσης της παγκοσμίου χρηματοπιστωτικής κρίσεως βεβαίως-βεβαίως), Αλβανοί θα ήταν θαρρώ διότι οι έλληνες λογικά θα ήταν όλοι στην παρέλαση σε κάποια κεντρική πλατεία, την οποία όμως την κρατούσαν εντελώς κρυφή και οι εν λόγω εγκληματίες, παρότι ήθελαν εναγωνίως να τιμήσουν με την παρουσία τους στην παρέλαση τον τόπο και την μαμά πατρίδα, δεν τα κατάφεραν (από εδώ ξεκίνησε και η κατήφεια, η οποία ώθησε την ομάδα στις εγκληματικές ενέργειες που ακολούθησαν).
Αφού λοιπόν, απογοητευμένοι που δεν κατόρθωσαν να δουν τις θαυμαστές τοιχογραφίες του ναού και να τιμήσουν τα προγόνους τους συμμετέχοντας στας εντόπιας παρελάσεις, έπνιξαν τον πόνο τους σε γλυκό κυδώνι και βύσσινο (χόουμ-μέιντ εκ πεθεράς κάπελα – η οποία σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες συμμετείχε στην κρυφή παρέλαση ενδεδυμένη με γνήσιες τοπικές φορεσιές – εδώ λοιπόν μπορούμε να παρατηρήσουμε τα προεόρτια του εγκλήματος) και αφού ξεδίψασαν με ελληνικό στη χόβολη (και παχιά-παχιά σοκολάτα βιενουά για ορισμένες – υπολήψεις δε θίγουμε, μα… για όνομα… σοκολάτα βιενουά;), έκαναν λίγη κούνια (τα μωρά της παρέας) στην παιδική χαρά και καβάλησαν τις γκαμήλες κατευθυνόμενοι προς την Στυμφαλία.
Και εντάξει, τον Ηρακλή δεν περίμεναν να τον δουν (μα ούτε ένα αγαλματάκι για τον ήρω; μέγα σφάλμα μέγα…), τις όρνιθες έμαθα δεν τις βαλσάμωσαν, τη λίμνη όμως πού την πήγαν;;; Διότι φτάσαμε που φτάσαμε (και ενώ η ξανθιά χαζογκόμενα από το πιντιέι ωρυόταν αυταρχικότατα: στρίψτε δεξιά – δεξιά είπα καραγκιόζη, που πας, το προσπέρασες) στο εντελώς κεντρικότατο νεκροταφείο (!!!) του χωριού (ντιπ για ντιπ ξανθιά χαζογκόμενα, δε το συζητώ), ανακαλύψαμε πως δεν υπάρχει σταγόνα νερό (αυτό θα εννοούν στη διαφήμιση: Νερό – δεν υπάρχει αρκετό, προσέχουμε για να έχουμε, εμ οι στυμφαλιώτες δεν πρόσεχαν, πρόσεχαν; εκτός και αν τους το ήπιαν όλο οι όρνιθες εν τη απουσία του ήρου). Ψάξε από εδώ, ψάξε από εκεί, ανακαλύψαμε στο πιντιέι ένα σημείο όπου ο δρόμος εφάπτεται υδάτινου όγκου. Είπαμε λοιπόν στη χαζοξανθιά να μας οδηγήσει στο σημείο πάραυτα και ακολουθήσαμε την αυταρχική (και διόλου αισθησιακή – μα γιατί δεν βάζουν κάποια από τις γραμμές 090 τουλάχιστον; στην επιλογή πορείας πιστεύω διαφορά δε θα είχε) φωνή της. Αφιχθήκαμε ταχέως εις ένα ξύλινο παρατηρητήριο (χωρίς πάσαλο για να δέσουμε τας γκαμήλας – ούτε καν χώρο να τις μαντρώσουμε δηλαδής, στη μέση του μονοπατιού τις αφήκαμε) το οποίο παρατηρούσε με περηφάνια περισσή έναν μεγάααααλο κάμπο με μερικές συστάδες ψηλών δέντρων και άλλα οπωροφόρα. Νερό γιόκ. Λειψυδρία…
Με αυτά και με αυτά, η κατήφεια μεγάλωνε και η ομάς αποφάσισε να κατευθυνθεί εις τα λημέρια του πάνα (είναι πλέον φανερή η ηθική κατάπτωση της ομάδος – γενεσιουργός αιτία του επικείμενου εγκλήματος).



Απογευματάκι πλέον και η ομάδα επιτέλους έφτασε στη λίμνη (νεροοοό-νεροοοό αναφώνησαν – θάλαττα δε θα την έλεγες) και άφησε τις γκαμήλες να ξεδιψάσουν, ενώ περιηγήθηκε στα μονοπάτια πλάι στην ακρολιμνιά, ψάχνοντας απεγνώσμενα για δείγματα της τοπικής πανίδος και χλωρίδος. Και αφού έκρουσαν την καμπάνα στο εκκλησάκι καταμεσούσης της λίμνης, συνοδεύοντας έτσι με τας καμπανοκρουσίας έναν ύμνο προς τον πάνα και τα τοπία τριγύρω (ελπίζοντας εις παλλακίδας – ως γνήσιοι σάτυροι βεβαίως-βεβαίως), κατευθύνθηκαν σε γνωστό καπηλειό όπου και συνετέλεσαν το έγκλημα δια το οποίο και κατηγορούνται: Εξήντλησαν το τζατζίκι! (γιαορτοσκόρδιον δι όσους δεν ομιλούν άπταιστα την αργκό και έχουν πρόβλημα κατανόησης της υπόστασης του θύματος).
Ναι, ευθαρσώς δηλώνουμε στην κοινωνία ένοχοι για την εξαφάνιση του τζατζικιού από τα λημέρια του πάνα. Μάλιστα οι υποφαινόμενοι φαίνεται να μην επιδέχονται σωφρονισμού διότι είναι η δεύτερη φορά που υποπίπτουν στο συγκεκριμένο ολίσθημα. Ο κάπελας δε, με το εντελώς φλεγματικό του ύφος (της οργάνωσης κι αυτός – μη δίδετε σημασία) επανέλαβε την ίδια ακριβώς ατάκα που είχε εκστομίσει και την πρώτη φορά, σταματώντας αίφνης τη φράση του, αναρωτώμενος δια την πρωθύστερη εμπειρία της προβάλλουσας σκηνής (ελληνιστί deja-vu): «Παίδες σας ανεβάζει πολύ το κασέ το τζατζίκι!». Στη συνέχεια, συνειδητοποιώντας το οικείο της φάτσας μας (σεσημασμένοι εγκληματίες γιαορτοσκορδίου), αντέτεινε: «Κάτι πρέπει να κάνω με εσάς, την επόμενη φορά θα σας πουλάω χονδρικής».
Εδώ βέβαια πρέπει να αναφέρουμε την εξαίρετη ποιότητα των συνοδευτικών του τζατζικίου – βλέπε αγριογούρουνο κυνήγι, λουκάνικο χωριάτικο, σουτζουκάκια σμυρναίικα, τηγανιά πνιγμένη στη μαυροδάφνη, ψαρονέφρι και δε συμμαζεύεται (όλα διαίτης και με χαμηλά λιπαρά) – η οποία θεωρούμε πως πρέπει να ληφθεί ως ελαφρυντικό κατά την εξέταση της υπόθεσης από τους δικαστάς.
Αναζητώντας εξιλέωση για τα σοβαρά παραπτώματά των, η ομάς κατευθύνθηκε παραθαλασσίως, όπου, νύκτα πια, προσπάθησε να καλύψει τα ίχνη της ξεπλένοντας τα απομεινάρια στη σόδα και τον εσπρέσο.

[Τι πίνω;]

Τα παιδία παίζει vol.2

Ούτε η νταρδιριάδα να ήταν, η οποία παρέμεινε πίσω λόγω φυντανιών και επισκεπτών αλλά δεν πτοούμαστε – χρόνο απλά δε βρίσκουμε…
Και επειδή άρχισαν τα σχολεία ο Σωτήρης αποφάσισε να μας βάλει εργασίες για να μας βαθμολογήσει στο τρίμηνο (πλάθω κουλουράκια, με τα δυο χεράκια, ο φούρνος θα τα ψήσει, το σπίτι θα μυρίσει – να κάνουμε και ένα γκάλοπ να δούμε πόσα σπίτια είναι τόσο άτυχα ώστε να μην ευωδιάζουν έτσι… μπρρρρ).

• Αφού το αποτέλεσμα συνδέεται κατ’ απόλυτο τρόπο με τα αίτια, ποιο το νόημα της ελεύθερης βούλησης; Να μια καλή ερώτηση (με τριγυρνά πολύ την τελευταία τριετία) για μια ατέρμονη συζήτηση φιλοσοφικού περιεχομένου.
• Γιατί; Είναι η μόνιμη ερώτηση που αφορά στους παλιούς έρωτες – όχι γιατί κάτι συγκεκριμένο, γιατί τα πάντα…
• Δεν ξέρεις τί ήρθα να ρωτήσω; Μέντιουμ δεν είσαι;
• Γιατί θες να μεγαλώσεις; Είναι κάτι που θα ήθελα να μου θυμίσει ένα παιδί, αν και σίγουρα δε θα τολμούσα να το ρωτήσω στα σοβαρά.
• Πάλι κατακόκκινα τα μάτια; Ως συνήθως κοιτώ σε καθρέφτες μόνο όταν ξυπνάω… :p (αν κοιτάξω δηλαδή…)

Θείο Σωτήρη θα με περάσεις; >:)

Θεωρώ πως ελεύθερη βούληση υπάρχει, απλά έχει εντελώς διαφορετικό νόημα
από αυτό που επικρατεί στον σημερινό κόσμο.
Αυτός όμως ο ορισμός είναι το αντικείμενο της φιλοσοφικής συζήτησης :)

Επτά αλήθειες

Μα γιατί να μην το κάνουμε διαφορετικά; Επτά ευχές και τρείς αλήθειες, πολύ πιο ικανοποιητικό θα έλεγα! Σκώληξ μου πιστεύω πως πρώτη εσύ έπρεπε να ζητήσεις να αλλάξουν οι κανονισμοί του παιγνιδιού, πριν μου ζητήσεις να σου κάνω στριπτιζ – όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά το «επτά αλήθειες» μου θυμίζει τον χορό τον επτά πέπλων. Μμμμμμμμ :)

Βαριέμαι να διαλέγω, αλήθεια σου λέγω, οπότε μου είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω επτά αλήθειες (η αλήθεια είναι πως αναρωτιέμαι γιατί να κάθομαι να ψάχνω επτά αλήθειες, αφού εδώ μέσα υπάρχουν καταγεγραμμένες μερικές χιλιάδες πολύ πιο αποκαλυπτικές απ όσες αναφέρω - αυτή η αλήθεια μετράει;).
Άλλωστε οι επτά είναι πολύ λίγες για μένα, και δύσκολα επιλέγω, μιας και σιχαίνομαι τα ψέματα – αν αναγκαστώ να ερωτοτροπήσω ποτέ με κάποιο από δαύτα, με τρώει το σαράκι και μου έρχεται μια αναγούλα ένα πράμα… στενοχωριέμαι αφάνταστα και πέφτω σε μελαγχολία. Αλλά είπαμε, ούτως ή άλλως βαριέμαι τη διαδικασία επιλογής – μέχρι αηδίας.
Ωραία, οι δύο βγήκαν αυθόρμητα, αλλά ο κέρσορας κάθεται πλέον με τις ώρες κολλημένος στο ίδιο σημείο (μα τι σκουλήκι που είσαι και με ταλαιπωρείς έτσι;). Ααα το βρήκα!
Είμαι αυθόρμητος μέχρι αηδίας! Υποψιάζομαι πως αυτό με έχει βάλει αρκετές φορές σε δύσκολη θέση (έτσι με έχει πει μια φίλη μου – η οποία υποστηρίζει μάλιστα πως καταφέρνω να «μονοπωλώ» και την «ατμόσφαιρα»), αλλά καρφάκι δε μου καίγεται. Σ’ όποιον αρέσουμε άλλωστε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε (κυκλοφορεί και σε μπλουζάκι με στάμπα «άμα δε σ’ αρέσω μία, δε μ’ αρέσεις δέκα» – το κουβαδάκι σου και σ’ άλλη παραλία!)
Παρόλο τον αυθορμητισμό που διέπει τη συμπεριφορά μου, είμαι λάτρης μιας «ζωής με κώδικα». Οξύμωρο; Αντίθεση; Δε το θεωρώ έτσι. Άλλο το «σιχαίνομαι το σαβουάρ βιβρ» και εντελώς άλλο το «δε λογαριάζω τίποτε και κανέναν παρά μόνο το τομαράκι μου». Με τις νέες φιλοσοφίες δεν (θέλω να) έχω σχεδόν καμία σχέση. Βλέπεις τα πάντα κινούνται πάνω στον άξονα αιτίου-αιτιατού-αποτελέσματος.
Μ’ αρέσουν τα (οδικά) ταξίδια. Βαριέμαι όμως αφάνταστα τις αναμονές στα αεροδρόμια και τα λιμάνια καθώς και την αναμονή στο ίδιο το ταξίδι. Κοινώς θέλω πάντα ν’ απασχολούμαι με κάτι, το οποίο όμως αφήνει την αίσθηση της δημιουργίας και απορροφά πλήρως τον εγκέφαλο. Το να κάθομαι άπραγος μου δημιουργεί μεγάλη δυσφορία, ακόμα και αν κάθομαι σε μια θέση μεταφορικού μέσου περιμένοντας να φτάσω σε έναν προορισμό.
Για να δούμε, φτάσαμε στο έβδομο – ας ρίξουμε το πιο αποκαλυπτικό πέπλο. Είμαι άνθρωπος «της παρέας». Συχνά αναφέρω πως δεν φοβάμαι παρά μόνο ένα πράγμα στη ζωή μου. Αυτό φυσικά δεν είναι μήπως πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου. Το μόνο που φοβάμαι είναι το να ζώ μόνος. Φυσικά ξέρω πως συνήθως ο καθένας μας ανταμείβεται με τους ίδιους του τους φόβους.

(ΟΥΦ τα βρήκαμε… Σου είπα πως είσαι και πολύ σκουλήκι, ε;)

Ανάμικτα συναισθήματα

Οκτώ ώρες μπλαμπλα

Δεν είναι καθόλου λίγες. Και όπως κάθε αρχή, άρχισαν τα τσάγια. Με τα πόδια και το σβέρκο τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Χμφφφφτ να ξεκινάμε και τα μυοχαλαρωτικά μήπως;
Κάθε φορά θυμάμαι την πρόταση των δώδεκα συνεχόμενων ωρών και γελάω. Ορισμένα πράγματα είναι αδύνατα, εκτός και αν δεν σε ενδιαφέρει η ποιότητα πάντα. Άλλωστε η μεγάλη ποσότητα ανέκαθεν υπήρξε εχθρός της ποιότητας. Μακράν καλύτερες οι δύο ημέρες. Σε άλλη περίπτωση η απόδοση θα ήταν μηδενική. Ή, όπως λέει και η «θεία η καλή», καλό είναι να είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ, ούτε σκλάβοι, χρειαζόμαστε και λίγη ποιότητα. Αυτό μου θυμίζει πως μάλλον πρέπει να αποφύγω ορισμένες εκ των υποχρεώσεων.
Σκέφτηκα πως θα ήταν ταχύτερο και αποτελεσματικότερο, αντί να ρωτήσω τον έλληνα αντιπρόσωπο, να απευθυνθώ στην μητρική εταιρία.
“Dear Sir, I am writing to ask about the type and brand of the GPS receiver integrated in your Diamond Touch HTC product.”
“Dear customer, thank you for your inquiry, there is no need to buy an extra GPS receiver as Diamond Touch HTC product has a built in receiver. You only need to buy a navigation software, like (μπλαμπλαμπλα).”
Η ηλιθιότητα φαίνεται πως αυξάνει εκθετικά γύρω μου και η αλήθεια είναι πως εδώ και καιρό έχω αντιληφθεί πως η ανθρωπότητα τον τελευταίο καιρό αδυνατεί να επικοινωνήσει. Σύνηθες το φαινόμενο να παίρνεις άσχετες απαντήσεις από κάθε τμήμα σέρβις, αλλά περίμενα πως το φαινόμενο περιορίζεται στις εταιρίες λογισμικού και οι τεχνικοί των εταιριών μηχανημάτων θα είχαν ξεφύγει του μικροβίου. Η ασθένεια όμως μάλλον λαμβάνει διαστάσεις επιδημίας, εγώ παραπονιέμαι για τα φυντάνια μου;
Προσωπικά έχω αρχίσει να απολαμβάνω υπερβολικά την «νταρδιριάδα», ποτέ δε θεωρούσα πως θα καταγράψω ένα σενάριο σαν βιβλίο, σενάρια απλά έχω φτιάξει αρκετά αλλά ποτέ σε δεμένο κείμενο. Η αλήθεια είναι πως κάτι που ξεκίνησε «για το χαβαλέ», έχει αρχίσει να μου κινεί το ενδιαφέρον και πλέον θέλω να το ολοκληρώσω, όχι γιατί ξέρω τι θα βγει, αλλά γιατί αναρωτιέμαι κι εγώ να δω τί θα βγει στο τέλος. Σε τελευταία ανάλυση, μπορεί να θεωρώ τον εαυτό μου «αυθεντία» σε συγκεκριμένους τομείς, αλλά αυτός είναι ένας που ποτέ δεν θεώρησα πως έχω κάποια σημαντική ικανότητα – θεωρούσα πως οτιδήποτε κι αν βγει θα είναι κάτω του μετρίου. Αρχίζει λοιπόν να με στενοχωρεί και να με δυσκολεύει το γεγονός της έλλειψης χρόνου.
Σε τελευταία ανάλυση καλύτερα να ασχοληθώ με την «νταρδιριάδα», παρά με τους καραγκιόζηδες της σημερινής πραγματικότητας. Πάντως χαίρομαι αφάνταστα για την ξαφνική αύξηση της κρατικής παρέμβασης (βέβαια στην Ελλάδα η κρατική παρέμβαση συγχέεται με την εξυπηρέτηση συμφερόντων από τους κυβερνώντες...). Εγώ βέβαια θα προτιμούσα την δήμευση (μόνο τέτοια μοίρα αξίζει σε «γκόλντεν μπόις» και τους λοιπούς της συνομοταξίας) μιας και τελικά όσοι έπαιξαν στις πλάτες των άλλων και θα την γλυτώσουν, αλλά και θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν στα πολυτελή τους σαλόνια, αντί να νοιώσουν την πραγματικότητα των υπόλοιπων και την αγωνία που οι ίδιοι εισάγουν στην κοινωνία. Ελπίζω πάντως και ο έλεγχος να αυξηθεί, αλλά και η κρατική παρέμβαση. Η κοινωνία χρειάζεται οργάνωση για να είναι βιώσιμη, όχι αυθαίρετη δραστηριοποίηση και αδυσώπητο ανταγωνισμό.
Ευτυχώς το τσάι βοηθά κατά πολύ το λαιμό. Με το σβέρκο και τα πόδια, ακόμη δεν βρήκα λύση. Αναρωτιέμαι πως θα καταλήξει η αυριανή. Γιατί στο τέλος μου φαίνεται πως εκάστη η μεθαυριανή θα απαιτεί αναρρωτική. Η αλλαγή πάντως του αέρα και η διέλευση στο πλάι της θάλασσας, έστω και λίγο ανταριασμένης, δημιουργεί αίσθημα ευχαρίστησης, έστω και όταν κυριαρχεί αίσθημα κόπωσης.

Κάτι πρέπει να βρω και για σβέρκο και πόδια :(

Κόκκινα άσπρα όνειρα

Οι επιστήμονες της Αυστραλίας το έκαναν το θαύμα τους! Αφού μελέτησαν ικανό δείγμα ανδρών-γυναικών ως προς την εννοούμενη ευτυχία κατέληξαν ότι οι άνδρες γίνονται ευτυχισμένοι με το σεξ (αν το αρχικό κείμενο δεν περιείχε και τους προσδιορισμούς αδυσώπητο, πρόστυχο και βρώμικο, η έρευνα είναι αμφιβόλου ποιότητας) ενώ οι γυναίκες με την ξεκούραση στον καναπέ και ένα καλό βιβλίο (βαριεστημένες ψευτοψιλομυτοκουλτουριάρες…). Η έρευνα βέβαια καταλήγει πως και τα δύο φύλα βρίσκουν την ευτυχία μέσα σε μερικές ποιοτικές στιγμές με το έτερό τους ήμισυ. Αυτό πάλι είναι το κερασάκι στην τούρτα που έρχεται να διορθώσει τις εντυπώσεις έτσι; Διότι η ποιότητα με βάση όσα προηγήθηκαν του κερασακίου προφανώς ορίζεται διαφορετικά στα δύο φύλα!
Ευτυχώς πάντως που υπάρχουν και ορισμένοι επιστήμονες που ασχολούνται ακόμα με την βασική έρευνα και έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτό που είναι τοις πάση γνωστό, ότι δηλαδή οι γυναίκες προέρχονται από την Αφροδίτη και ουδεμία σχέση έχουν με εμάς τους ανώτερους Αρειανούς, ούτε πρόκειται ποτέ να καταφέρουν να μας καταλάβουν!
Ψιτ, εσένα λέω, εσένα, όχι εσένα με την κοτσίδα, ούτε την άλλη με τα γυαλιά, εσένα που κοιτάς με αυτό το φθονερό ύφος, α να μπράβο, εσένα. Πρέπει να σε προειδοποιήσω πως οι γκαμήλες μου είναι πολύ εκδικητικές και δαγκώνουν όσους με καταδιώκουν, έτσι;;;

Ρούχα μαζί που πλύθηκαν…
…κι έχουνε γίνει ροζ…

Επιστροφή στα πνευματικά

Βαλβίδες, βάνες, έμβολα, αντλίες και τα συναφή. Και τα μοντελάκια και οι ελεγκτές. Για μια ακόμη φορά θα μελετήσουμε το μόντελινγκ! Έτσι για να μην παραπονιούνται τα φυντάνια πως δεν είμαστε μέσα στη μόδα.
Ηλιόλουστο και δροσερό ταξίδι. Ευχάριστο, ειδικά εκεί που πλησιάζεις τη θάλασσα. Τα φυντάνια όρμησαν ως βάρβαροι μέσα στην αίθουσα. Όχι για μάθημα φυσικά, ξεμπλέξαμε γρήγορα με την ταξινόμηση γιατί ο καφές περίμενε στην παραλία! Τουλάχιστον επιστρέψαμε λίγο πιο κοντά στη ρευστοδυναμική και τη θερμοδυναμική. Ο προβληματισμός περί ασφάλειας συνεχίζει να με απασχολεί. Τόσες κλειδαριές ούτε το αλκατράζ – το φορντ νοξ θα έλεγα αλλά αυτό τώρα τελευταία δεν τις χρειάζεται.
Δεν επιζητείται τα Σκόπια να αλλάξουν το συνταγματικό τους όνομα. Άλλωστε καμία χώρα δεν μπορεί να υποχρεωθεί με οποιονδήποτε τρόπο να μεταβάλει το σύνταγμά της, αποτελεί εσωτερική της υπόθεση. Μου θυμίζει πως όποτε χρειάζεται χρησιμοποιείται η αλήθεια, σε άλλες περιπτώσεις όμως διαστρεβλώνεται. Όπως η φοβερή φήμη που κυκλοφορεί για τα πρόστιμα που παίρνει η Ελλάδα λόγω του ότι δεν έχει ιδιωτικά πανεπιστήμια. Μα και η παιδεία είναι εσωτερική υπόθεση και τα ιδιωτικά απαγορεύονται από το σύνταγμα και οι διεθνείς συνθήκες απαγορεύουν την οποιαδήποτε πίεση προς αλλαγή συντάγματος! Αλλά συμφέρει η φήμη των προστίμων για ιδιωτικά πανεπιστήμια αντί της αλήθειας για πρόστιμα λόγω μη αναγνώρισης επαγγελματικών δικαιωμάτων των κολλεγιακών πτυχίων. Με τα ψέματα μπορεί και να καταφέρουμε να περάσουμε αυτό που «μας συμφέρει». Και όλοι αυτοί οι συνειρμοί επειδή για πρώτη φορά άκουσα να λέγεται η αλήθεια με αφορμή ένα άλλο θέμα, στο οποίο θέλουν να προφτάσουν αντιδράσεις, εξ ου και λένε την αλήθεια: Καμία χώρα δεν υποχρεώνεται με κανέναν τρόπο να αλλάξει το σύνταγμά της!
Πάντως αν περιμένει ποτέ ο έλληνας να διορθωθεί η παιδεία στη χώρα του με ψίχουλα, ελάττωση των κονδυλίων – ναι ελάττωση φέτος στο προσχέδιο του προϋπολογισμού, να φέρνουμε κιμωλίες από το σπίτι – και απλήρωτους καθηγητές, είναι γελασμένος. Από το κακό στο χειρότερο θα πηγαίνει και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Νηστικό αρκούδι δεν έχει δυνάμεις να χορέψει, ακόμα περισσότερο όταν αντιμετωπίζει και την αχαριστία. «Θα βαρεθείς κι εσύ μια μέρα» στριφογυρνούν τα λόγια στο μυαλό. Ούτε με ψέματα θα διορθωθεί ποτέ το οτιδήποτε. Αλλά τι τα θες, με βάση τον πεφωτισμένο υπουργό μας, το πρόβλημα της ελληνικής παιδείας εντοπίζεται στην έλλειψη ιδιωτικών πανεπιστημίων και θα λυθεί με την ίδρυσή τους. Κοιτώντας γύρω βλέπεις ξεκάθαρα... ΙQ ραδικιού… Ή συμφεροντολογία;
Βαλβίδες, βάνες έμβολα και μόντελινγκ. Ρευστομηχανική – θερμοδυναμική. Και το έτος ξεκινά.
Μωβ-πορφυρός ουρανός πάνω από την ήρεμη θάλασσα και ξεκινάει η επιστροφή. Περίεργο, γλυκό ζεστό χρώμα. Εικόνες έμπνευσης… :)))

Μια χαμένη εκδρομή

Η παρουσίαση στην ημερίδα αποδείχθηκε άσκοπη αφού η βασική ομιλήτρια περιορίσθηκε στο να αναγνώσει τμήματα του οδηγού, ενώ δε φάνηκε ιδιαίτερα κατατοπισμένη ώστε να απαντήσει σε επικεντρωμένες ερωτήσεις. Πόσο άσχημη εντύπωση δημιουργεί η παρουσίαση μέσω ανάγνωσης κειμένου. Μέχρι πλήρους απώλειας ενδιαφέροντος (δε θα ενθουσιαστεί ιδιαίτερα από το φυλλάδιο αξιολόγησής μου). Άσε που, διαβάζεις που διαβάζεις βρε πουλάκι μου, είναι ανάγκη να αναφέρεσαι στα «παρελθόντα έτη που προηγήθηκαν»; Μπρρρ
Για να περάσει η ώρα ξεκίνησα ένα «προσωπικό» παιγνιδάκι: με βάση τον τρόπο, τόνο, ύφος ερώτησης, πόσοι από τους παραβρισκόμενους δε θα είχαν καμία επιτυχία αν έδιναν διάλεξη σε αμφιθέατρο. Το 99%; Τραγικό μου φάνηκε ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως το μεγαλύτερο μέρος εξ αυτών λογικά θα έπρεπε να δίνουν διαλέξεις, τουλάχιστον σε συνέδρια.
Οι προηγούμενες δυο εβδομάδες έφεραν άλλα τρία μωρά στην οικογένεια (πρέπει να ξεκινήσω τις επισκέψεις – αυτές οι άσκοπες ημερίδες μου σπαταλάνε χρόνο). Ο αναδεχτός δεν είναι πλέον μόνος (επιτέλους μπορεί και να σωθεί απ’ τη μαμά του) αν και το κακό έχει ήδη γίνει. Καλομαθημένος, υπερπροστατευμένος και χωρίς να του έχουν χαλάσει ποτέ χατίρι, η ζήλεια πάει σύννεφο (υπάρχουν φορές που στενοχωριέμαι πάρα πολύ που έχω δίκιο). Άντε να ξεμπλέξεις τώρα από ένα πιτσιρίκι που ζωγραφίζει ένα τερατάκι να κυνηγάει ένα μωρό. Τι πιθανότητες του δίνουμε να το πνίξει αν μείνει μόνο μαζί του; (εδώ κολλάει το τά ‘θελες και τά ‘παθες μανούλα, τόσα χρόνια δεν άκουγες…)

Γενικά δεν τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στη σύγχρονη πραγματικότητα,
ορισμένες φορές όμως με νευριάζει αφάνταστα….

Συνεχίζω να βαριέμαι να σεντονιάσω...

Και η νταρδιριάδα έχει μείνει λίγο πίσω :(

Ο νέος πρόεδρος

Η σκηνή εξελίσσεται στον Παράδεισο όπου ο Άγιος Πέτρος καλωσορίζει όλους όσους θέλουν να µπουν μέσα.
Έτσι, λοιπόν, ρωτάει τον ψηλόλιγνο συμπαθητικό μαυρούλη που μόλις κατέφθασε:
- Ποιος είσαι και τί έκανες στη Γή;
- Είμαι ο Μπάρακ Οµπάµα, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ.
- Πλάκα µου κάνεις;;;!!! Μαύρος πρόεδρος στις ΗΠΑ;;;
- Ναι, σοβαρά μιλάω.
- Και πότε έγινε αυτό;
- Πριν από είκοσι λεπτά…

{Βαριέμαι να σεντονιάσω σήμερα...}