Μια χαμένη εκδρομή

Η παρουσίαση στην ημερίδα αποδείχθηκε άσκοπη αφού η βασική ομιλήτρια περιορίσθηκε στο να αναγνώσει τμήματα του οδηγού, ενώ δε φάνηκε ιδιαίτερα κατατοπισμένη ώστε να απαντήσει σε επικεντρωμένες ερωτήσεις. Πόσο άσχημη εντύπωση δημιουργεί η παρουσίαση μέσω ανάγνωσης κειμένου. Μέχρι πλήρους απώλειας ενδιαφέροντος (δε θα ενθουσιαστεί ιδιαίτερα από το φυλλάδιο αξιολόγησής μου). Άσε που, διαβάζεις που διαβάζεις βρε πουλάκι μου, είναι ανάγκη να αναφέρεσαι στα «παρελθόντα έτη που προηγήθηκαν»; Μπρρρ
Για να περάσει η ώρα ξεκίνησα ένα «προσωπικό» παιγνιδάκι: με βάση τον τρόπο, τόνο, ύφος ερώτησης, πόσοι από τους παραβρισκόμενους δε θα είχαν καμία επιτυχία αν έδιναν διάλεξη σε αμφιθέατρο. Το 99%; Τραγικό μου φάνηκε ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως το μεγαλύτερο μέρος εξ αυτών λογικά θα έπρεπε να δίνουν διαλέξεις, τουλάχιστον σε συνέδρια.
Οι προηγούμενες δυο εβδομάδες έφεραν άλλα τρία μωρά στην οικογένεια (πρέπει να ξεκινήσω τις επισκέψεις – αυτές οι άσκοπες ημερίδες μου σπαταλάνε χρόνο). Ο αναδεχτός δεν είναι πλέον μόνος (επιτέλους μπορεί και να σωθεί απ’ τη μαμά του) αν και το κακό έχει ήδη γίνει. Καλομαθημένος, υπερπροστατευμένος και χωρίς να του έχουν χαλάσει ποτέ χατίρι, η ζήλεια πάει σύννεφο (υπάρχουν φορές που στενοχωριέμαι πάρα πολύ που έχω δίκιο). Άντε να ξεμπλέξεις τώρα από ένα πιτσιρίκι που ζωγραφίζει ένα τερατάκι να κυνηγάει ένα μωρό. Τι πιθανότητες του δίνουμε να το πνίξει αν μείνει μόνο μαζί του; (εδώ κολλάει το τά ‘θελες και τά ‘παθες μανούλα, τόσα χρόνια δεν άκουγες…)

Γενικά δεν τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στη σύγχρονη πραγματικότητα,
ορισμένες φορές όμως με νευριάζει αφάνταστα….

Συνεχίζω να βαριέμαι να σεντονιάσω...

Και η νταρδιριάδα έχει μείνει λίγο πίσω :(