Επτά αλήθειες

Μα γιατί να μην το κάνουμε διαφορετικά; Επτά ευχές και τρείς αλήθειες, πολύ πιο ικανοποιητικό θα έλεγα! Σκώληξ μου πιστεύω πως πρώτη εσύ έπρεπε να ζητήσεις να αλλάξουν οι κανονισμοί του παιγνιδιού, πριν μου ζητήσεις να σου κάνω στριπτιζ – όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά το «επτά αλήθειες» μου θυμίζει τον χορό τον επτά πέπλων. Μμμμμμμμ :)

Βαριέμαι να διαλέγω, αλήθεια σου λέγω, οπότε μου είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω επτά αλήθειες (η αλήθεια είναι πως αναρωτιέμαι γιατί να κάθομαι να ψάχνω επτά αλήθειες, αφού εδώ μέσα υπάρχουν καταγεγραμμένες μερικές χιλιάδες πολύ πιο αποκαλυπτικές απ όσες αναφέρω - αυτή η αλήθεια μετράει;).
Άλλωστε οι επτά είναι πολύ λίγες για μένα, και δύσκολα επιλέγω, μιας και σιχαίνομαι τα ψέματα – αν αναγκαστώ να ερωτοτροπήσω ποτέ με κάποιο από δαύτα, με τρώει το σαράκι και μου έρχεται μια αναγούλα ένα πράμα… στενοχωριέμαι αφάνταστα και πέφτω σε μελαγχολία. Αλλά είπαμε, ούτως ή άλλως βαριέμαι τη διαδικασία επιλογής – μέχρι αηδίας.
Ωραία, οι δύο βγήκαν αυθόρμητα, αλλά ο κέρσορας κάθεται πλέον με τις ώρες κολλημένος στο ίδιο σημείο (μα τι σκουλήκι που είσαι και με ταλαιπωρείς έτσι;). Ααα το βρήκα!
Είμαι αυθόρμητος μέχρι αηδίας! Υποψιάζομαι πως αυτό με έχει βάλει αρκετές φορές σε δύσκολη θέση (έτσι με έχει πει μια φίλη μου – η οποία υποστηρίζει μάλιστα πως καταφέρνω να «μονοπωλώ» και την «ατμόσφαιρα»), αλλά καρφάκι δε μου καίγεται. Σ’ όποιον αρέσουμε άλλωστε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε (κυκλοφορεί και σε μπλουζάκι με στάμπα «άμα δε σ’ αρέσω μία, δε μ’ αρέσεις δέκα» – το κουβαδάκι σου και σ’ άλλη παραλία!)
Παρόλο τον αυθορμητισμό που διέπει τη συμπεριφορά μου, είμαι λάτρης μιας «ζωής με κώδικα». Οξύμωρο; Αντίθεση; Δε το θεωρώ έτσι. Άλλο το «σιχαίνομαι το σαβουάρ βιβρ» και εντελώς άλλο το «δε λογαριάζω τίποτε και κανέναν παρά μόνο το τομαράκι μου». Με τις νέες φιλοσοφίες δεν (θέλω να) έχω σχεδόν καμία σχέση. Βλέπεις τα πάντα κινούνται πάνω στον άξονα αιτίου-αιτιατού-αποτελέσματος.
Μ’ αρέσουν τα (οδικά) ταξίδια. Βαριέμαι όμως αφάνταστα τις αναμονές στα αεροδρόμια και τα λιμάνια καθώς και την αναμονή στο ίδιο το ταξίδι. Κοινώς θέλω πάντα ν’ απασχολούμαι με κάτι, το οποίο όμως αφήνει την αίσθηση της δημιουργίας και απορροφά πλήρως τον εγκέφαλο. Το να κάθομαι άπραγος μου δημιουργεί μεγάλη δυσφορία, ακόμα και αν κάθομαι σε μια θέση μεταφορικού μέσου περιμένοντας να φτάσω σε έναν προορισμό.
Για να δούμε, φτάσαμε στο έβδομο – ας ρίξουμε το πιο αποκαλυπτικό πέπλο. Είμαι άνθρωπος «της παρέας». Συχνά αναφέρω πως δεν φοβάμαι παρά μόνο ένα πράγμα στη ζωή μου. Αυτό φυσικά δεν είναι μήπως πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου. Το μόνο που φοβάμαι είναι το να ζώ μόνος. Φυσικά ξέρω πως συνήθως ο καθένας μας ανταμείβεται με τους ίδιους του τους φόβους.

(ΟΥΦ τα βρήκαμε… Σου είπα πως είσαι και πολύ σκουλήκι, ε;)