Μια ώρα εγγύτερα στη σωτηρία της γαίας

Άντε βρε, τη γιορτάσαμε για άλλη μια φορά την «ώρα της γης». Και αφού συνεπαρμένοι συμμετείχαμε όλοι μαζί σε αυτή την «παγκόσμια και συλλογική» προσπάθεια σωτηρίας του πλανήτη, στη συνέχεια, πιστοί στις συνήθειές μας, αφήσαμε τα φώτα αναμμένα σε εισόδους, χώρους υποδοχής, βιτρίνες, δρόμους αλλά και δωμάτια των σπιτιών μας, να καίνε όλη νύχτα στο «γάμο του καραγκιόζη»…
Πατήσαμε γκάζια και ανεβάσαμε στροφές, ήσυχοι ότι ενδιαφερθήκαμε στιγμιαία για το περιβάλλον μας και φέραμε τη σωτηρία του μια ώρα πιο κοντά. Τα καλοριφέρ τα κλείσαμε άραγε εκείνη την ώρα, ή τα αφήσαμε να καίνε στους 25 βαθμούς, μη και φορέσουμε κανά πουλοβεράκι και δε φαίνεται το μοντέρνο σι θρου πουκαμισάκι; Γιατί, αν φοράμε κάτι παραπάνω από ένα μακό μπλουζάκι, το σπιτικό μας παύει είναι «άνετο»…

Δελτίο στην ενέργεια… η μόνη σοβαρή λύση για μια ασόβαρη ανθρωπότητα…

Εμπρός, βήμα ταχύ!

Άψογος αυτός ο συντονισμός των εορταστικών εκδηλώσεων! Ούτε που είχε περάσει από το μυαλό ότι η πελατεία θ’ αποχωρήσει από αύριο και θα επιστρέψει μετά από… δέκα εννέα ημέρες! Μέχρι σήμερα, διότι σήμερα οι πελάτες ανέφεραν περιχαρείς ότι το βράδυ αναχωρούν!

Ε τώρα τί, έχει σημασία; Εξαρτάται… Αν όλα τα άλλα ήταν τέλεια, όχι, δεν θα είχε σημασία. Τί δεν είναι τέλειο όμως; Μετά από αρκετή σκέψη, ίσως η βασικότερη ατέλεια είναι η αδυναμία συγκέντρωσης. Διότι, το οξύμωρο του να εμφανίζεσαι πολύ καλά οργανωμένος, τακτικός και επιμελής, αλλά τελικά να αδυνατείς να συγκεντρωθείς σε μια παρουσίαση, ώστε να απομυζήσεις τα βασικά αντί να κάθεσαι να την σημειώνεις ολόκληρη, μάλλον τελικά υποδηλώνει αδυναμία συγκέντρωσης. Και εκεί που επενδύονται οι περισσότερες ελπίδες, εκεί ακριβώς είναι που τελικά η επένδυση παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ρίσκο και τελικά ίσως και διαψεύδεται.
Πώς ξεκίνησε και πως γύρισε πάλι τελικά το θέμα στις επενδύσεις και τα ρίσκα ε; Πάντως αυτά είναι φυσιολογικά δομημένα, όχι σαν τα άλλα, όπου ο επενδυτής, πριν επενδύσει, καθορίζει με βάση τις ορέξεις του για κέρδος πόσο θα κοστολογήσει τα ρίσκα που θα δηλώσει ότι παίρνει. Άλλωστε εδώ φυντανοτροφείο είναι, όχι αγορά της ντόιτσε μπανκ! Εξ ου και η κρίση εδώ εμφανίζεται ως έμβολο το οποίο «καθιζάνει» αντί να «κατέλθει»! Το ίζημα πάντως κανείς δεν κατόρθωσε να το βρει…
Σεβόμενοι την έλευση της άνοιξης λοιπόν οι πελάτες θα αναχωρήσουν για να την εορτάσουν σε τόπους αναψυχής. Άλλωστε αυτό είναι και το νόημα πίσω απ’ τα έθιμα των ημερών, ο εορτασμός της αναγέννησης της φύση! Όλο αυτό το άγχος πάντως που το φετινό πάσχα είναι νωρίς και θα έχει κρύο, θα χαλάσει το γλέντι του σουβλιστού οβελία, θα έχει «πεσμένη κίνηση», μάλλον η άνοιξη αποφάσισε τελικά να το διαψεύσει πανηγυρικά, ε; Τί και που είναι νωρίς χρονικά; Ήρθε κι αυτή νωρίς για να διευκολύνει τον κόσμο, να συμβάλει έτσι κι αυτή στην έξοδο από την κρίση.
Το θέμα βέβαια είναι ποιός και πώς την ορίζει αυτή την κρίση. Διότι άλλο να την ορίζει ο άνθρωπος, άλλο να την ορίζει η ντόιτσε μπανκ. Εμφανίζουν, όπως και να το κάνουμε, μια διαφορά φάσης.

Ό,τι νά ‘ναι…

Χμφφφφφτττττ…

Εντάξει.
Το καταλάβαμε!
Μπήκε η άνοιξη…
Πάλι τον τάραχό μας θα τραβήξουμε…
Πλήρης αποσυντονισμός.
Πού να σταθείς και πού να γυρίσεις :/
Γρουμφ…

[Απόγνωσης, η. Πλήρης… :(]

Πελάααατες μου!

Ε αυτή τη φορά σχεδόν δεν έμεινε θέση άδεια! Ξεφύγαμε λίγο, ή μου φαίνεται; Και η προσέλευση συνεχίζεται. Και μέχρι στιγμής η ανταπόκριση θετική! Βέβαια είναι νωρίς ακόμη, ναι, είναι σίγουρα πολύ νωρίς ακόμη, τίποτε άλλωστε δεν είναι αυτό που φαίνεται εκ πρώτης, αλλά υπήρχε λίιιιγη παραπάνω όρεξη ε, δεν υπήρχε; Ναι, μάλλον ναι…

Βέβαια υπάρχουν πάντα και οι περίεργες περιπτώσεις. Να, ας πούμε, εκείνο το «γράμμα» με το παράπονο του φυντανιού να ξεχειλίζει, που έχει αποτύχει σε τέσσερεις διαδοχικές δοκιμασίες και είναι πολύ στενοχωρημένο γιατί του δημιουργεί επαγγελματική τροχοπέδη, και αναρωτιέται μήπως υπάρχει πιθανότητα να απαλλαγεί του μαθήματος! Όχι, δε χρησιμοποίησε αυτό το λεξιλόγιο, αλλά μέσα σε μία παράγραφο τα είπε περιφραστικά.

Δηλαδή ας πούμε η πιθανότητα να βάλει τα δυνατά του για να επιτύχει και με «δόξα και τιμή» να περατώσει τα «προβλεπόμενα» δεν υπάρχει ε; Αυτή η μοντέρνα νοοτροπία που κυκλοφορεί ευρέως, πως δηλαδή μια περιοχή γνώσεων είναι τόσο άχρηστη και είναι θεμιτή η απαλλαγή από την κατάκτησή τους είναι τόσο παράξενη, τόσο… «εξωγήινη»; Τόσο… παράλογο που υφίσταται; Παράλογο; Ναι, παράλογο. Αναμενόμενο να υφίσταται ίσως, ειδικά μέσα σε όλη αυτή την έκπτωση αξιών που αλώνει τις μέρες μας (εξαιρείται προφανώς το χρήμα από αυτές τις εκπτώσεις), αλλά τόσο… αδιανόητο; Ποιά λέξη άραγε να το εκφράζει καλύτερα;

Οι αγροί πάντως γύρω από το φυντανοτροφείο κιτρίνισαν. Ευτυχώς δεν κοκκίνισαν ακόμα, αλλά οσονούπω (στρατηγέ μου) θα συμβεί και αυτό, να σηματοδοτήσει έτσι και το πέρας του δεύτερου έτους… Και παραπάνω δηλαδή στην ουσία… Πώς περνάει τελικά ο καιρός...

(Πάλι; – και δεν είναι καν πρωτομηνιά!)

Όλο αυτό πάλι δεν είναι παράλογο δηλαδή; Μα εντελώς παράλογο να συμβαίνει;
Χμφφφτττττ…

Τι συνειρμοί πια κι αυτοί με τους αγρούς…

Ημέρα με διχασμένη προσωπικότητα!

Ή ίσως ημέρα με «κρίση ταυτότητας». Παγκόσμια ημέρα καταναλωτή κατά μερικούς, δηλαδή μια μέρα αφιερωμένη στην ντροπή που θα έπρεπε να νοιώθει η ανθρωπότητα για την κατασπατάληση των πάσης φύσεως πόρων στο βωμό της «χρηματοοικονομικής ανάπτυξης»; Δυστυχώς κανείς δεν το βλέπει επισήμως έτσι. Οι «σύγχρονες επιταγές» άλλωστε επιβάλλουν αύξηση της κατανάλωσης. Άλλη μια απόδειξη πως το «σύγχρονος» δεν είναι πάντα ένας θετικός χαρακτηρισμός. Τελικά κανείς δεν ντρέπεται που οι «σύγχρονες» ιδεολογίες τον υποβιβάζουν στο απλό επίπεδο του σπάταλου. Διότι καταναλωτής είναι ο άνθρωπος, μιας και στον κύκλο των ζωντανών οργανισμών δεν παράγει, αλλά απλά καταναλώνει, τον ρόλο του παραγωγού παίζουν μόνο τα φυτά. Στο χρηματοοικονομικό παιγνίδι όμως ο καταναλωτής σημαίνει σπάταλος. Απλά ένας ωραιοποιημένος σπάταλος.
Στην Ιταλία όμως σήμερα «γιόρτασαν» την «παγκόσμια ημέρα της βραδύτητας»! Και είναι η μοναδική φορά που το άκουσμα μίας ακόμα παγκόσμιας ημέρας έφερε το χαμόγελο στα χείλη (αν κάπου κρατούνται πρακτικά, θα είχε ενδιαφέρον να δημοσιευτεί η λίστα των ισχυουσών παγκοσμίων ημερών). Παρότρυναν λοιπόν τους Ιταλούς να κάνουν ένα διάλειμμα από τους ξέφρενους «σύγχρονους» ρυθμούς (νά ‘τη πάλι η λέξη «σύγχρονος» με αρνητική χροιά) να πιούν ένα ήρεμο καφεδάκι, να χαλαρώσουν με ένα μισάωρο μασαζάκι (αν ήταν μεγαλύτερης διάρκειας μπορεί να συγχυζόταν ο πρωθυπουργός τους και να το φορολογούσε, 5% του μασάζ να αποδίδεται άμεσα στον ίδιο!), να αφουγκραστούν στο τέλος-τέλος την ζωή γύρω τους αντί να τρέχουν ξέφρενα χωρίς να την αντιλαμβάνονται πώς περνάει και να φεύγει μεσ’ απ’ τα χέρια τους! Μια παγκόσμια ημέρα λοιπόν γροθιά στο κατεστημένο και τους σημερινούς ρυθμούς ζωής, μια ημέρα που προτρέπει σε ελάττωσή τους σε πιο ανθρώπινους χρόνους. Άραγε τη μεσημεριανή σιέστα σκέφτηκαν να την προσθέσουν στις «ακτιβιστικές προτροπές» ή είναι ακόμα νωρίς για να θιγεί και αυτό το ταμπού που θέλει όσους πιστεύουν στη μεσημεριανή ξεκούραση να αποτελούν τους τεμπέληδες και τα δακτυλοδεικτούμενα προς αποφυγή παραδείγματα;
Ε λοιπόν μερικές τέτοιες «παγκόσμιες ημέρες» ακόμα να ανακοινωθούν και ίσως ο θεσμός της «παγκόσμιας ημέρες» βρει μεγαλύτερη αποδοχή!
Το σίγουρο είναι πως μπορεί σε παγκόσμιο επίπεδο η ημέρα να ψάχνει να βρει την πραγματική της ταυτότητα, στο επίπεδο όμως του προσωπικού μικρόκοσμου δεν ήταν τίποτε άλλο από μια ημέρα όπου ο λαιμός για μια ακόμη φορά παρουσίασε τις κλασικές οχλήσεις που εμφανίζονται μετά από τις μακροσκελείς πρώτες παρουσιάσεις. Ναι, επιτέλους τα εαρινά τμήματα του φυντανοτροφείου ξεκίνησαν τη λειτουργία τους. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Δεν έλειψαν βέβαια και κάποια παρατράγουδα κατά την έναρξη των εαρινών εργασιών, μιας και υπάρχουν φυντάνια που πιστεύουν ακράδαντα στο δικαίωμα του «απροκάλυπτου ψεύδεσθαι»! Ε και ως γνωστόν ο υποφαινόμενος μπορεί να αντισταθεί στα πάντα, εκτός από τον πειρασμό και… την αυθάδεια! Η οποία και πάλι πειρασμός είναι! Και μεγάλος μάλιστα!
Πέραν αυτών όμως το νέο πελατολόγιο εμφανίζεται αυξημένο παρά το κακό όνομα που φέρει η επιχείρηση στην πιάτσα. Βέβαια, ως γνωστόν, οι φημολογίες που κυκλοφορούν έχουν πάντα να κάνουν με την ποιότητα των στομάτων που τις διαδίδουν (και όλος ο κόσμος πια ξέρει πως η ποιότητα Μόργκαν Στάνλει δεν εγγυάται τίποτε), και αυτό οι πελάτες το αναγνώρισαν έκπληκτοι, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης και εκ νέου εμφάνιση χαμόγελου. Ή μάλλον το δεύτερο αυτό χαμόγελο ήταν προγενέστερο αυτού που προκλήθηκε από την «παγκόσμια ημέρα της βραδύτητας», αλλά αυτό δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Στην πραγματικότητα άλλωστε τρίτωσε το κακό, μιας και των δύο αυτών είχε προηγηθεί άλλο ένα χαμόγελο, το οποίο προκλήθηκε από το άκουσμα της φράσης «επιτέλους, τώρα κατάλαβα πώς λειτουργούν αυτά τα κυκλώματα». Αυτό το χαμόγελο βέβαια δεν υλοποιήθηκε στα χείλη αλλά παρέμεινε αδιόρατο, κρυμένο στον ιστό της παρασυμπαντικής διάστασης, για να μην θιγούν πρόσωπα και καταστάσεις βεβαίως βεβαίως. Άλλωστε τα συγκεκριμένα έχουν στηλιτευτεί όπως πρέπει, δεν κρίνεται απαραίτητη η περεταίρω δημοσιοποίηση.

Ε λοιπόν, τρία κακά για σήμερα πολλά είναι, μην πάθουμε και τίποτε και γίνουμε σαν τον Joker!

Το μέτρο του χρήματος

Να ήρθε άραγε το πλήρωμα του χρόνου για θεσμικές αλλαγές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα; Πολλή συζήτηση περί αυτών και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο, υπάρχει πιθανότητα να γίνουν και παρεμβάσεις άραγε; Σίγουρα, από εκείνη την αποφράδα ημέρα του ‘72 που το χρήμα από μέτρο και μέσο των συναλλαγών μετατράπηκε σε «προϊόν», τα πράγματα ξέφυγαν από κάθε έλεγχο και τώρα η ανθρωπότητα πληρώνει πολλαπλάσια την κρίση που ούτως ή άλλως αργά ή γρήγορα θα βίωνε ως παρεπόμενο ενός μη-βιώσιμου διαχειριστικού συστήματος, του καπιταλιστικού.
Το γεγονός πως στα χρόνια που ακολούθησαν η πολιτική και η ιδεολογία μπήκαν σε δεύτερη μοίρα και η χρηματική οικονομία αναρριχήθηκε σε πρώτη προτεραιότητα των κυβερνήσεων, αλλά και των περισσοτέρων ανθρώπων, ενέτεινε το πρόβλημα και αφαίρεσε κάθε διέξοδο διαφυγής από την κρίση. Οι συστημικοί διαχειριστές που ανέλαβαν πλέον την εξουσία παραμένουν ανήμποροι μπροστά στα χρηματοοικονομικά συμφέροντα, τα οποία άλλωστε τους αναδεικνύουν ή τους καταβαραθρώνουν μέσα σε μία νύχτα, ανάλογα με τις ορέξεις τους και τον βαθμό υποταγής των στην εξυπηρέτηση συμφερόντων.
Έτσι, σήμερα η κρίση λαμβάνει τραγικές διαστάσεις. Απόλυτα αναμενόμενο όταν το ίδιο το «μέτρο» της οικονομίας, το χρήμα, δεν είναι αντικειμενικό και αξιόπιστο, αλλά μεταβάλλεται ανάλογα με τις ορέξεις, τα «χρηματιστηριακά παιγνίδια» και τις λεκτικές επιθέσεις ή στηρίξεις που εξαπολύονται. Σαν να μετράς το ύψος του σπιτιού σου και σήμερα να το βρίσκεις τρία μέτρα, αύριο που θα στο εκθιάσουν να το βρίσκεις τριάμισι και μεθαύριο που θα σχολιάσουν το χρώμα του να το βρίσκεις δυόμισι. Και μέσα σε όλα αυτά, άνθρωποι που «εμπορεύονται αριθμούς» μέσα σε χλιδάτα γραφεία, αγοράζοντας και πουλώντας χρήμα, συναλλάσσοντας το ίδιο το μέσο συναλλαγής δηλαδή, κερδίζουν ή χάνουν περιουσίες, αδιαφορώντας για το ότι στην πράξη τα παιγνίδια αυτά παίζονται στις πλάτες ανθρώπων αλλάζοντάς τους τη ζωή. Η ιδεολογία κυριαρχίας της «οικονομίας» στην ηθική και στην πολιτική, στον ίδιο τον άνθρωπο.
Και το ότι συζητείται πάντως ανοιχτά σήμερα το θέμα αποτελεί σίγουρα ένα βήμα, μέχρι «προχτές» αποτελούσε ταμπού. Μάλλον όμως για την ώρα οι συζητήσεις αποτελούν απλές ρητορικές ωραιολογίες. Γιατί σε μια εποχή που οι «κυβερνήτες» είναι στην πράξη μαριονέτες, ή μερικές φορές και συμμέτοχοι στο παιγνίδι, και που οι εμπνευστές και υποστηρικτές του παρόντος χρηματοπιστωτικού συστήματος παραμένουν, ανά τον κόσμο, σε κυβερνητικές θέσεις κλειδιά, και που οι μεγαλοεπενδυτές της «αγοράς του χρήματος» ξοδεύουν μερικά εκατομμύρια ετησίως για να «λαδώσουν», με νόμιμες εισφορές, τους «αδιάφθορους», κατά τα λεγόμενα, ηγέτες των κρατών, μάλλον σημαντικές θεσμικές αλλαγές δεν μπορούν να αναμένονται.
Το ζητούμενο άλλωστε είναι να αλλάξουν και οι ίδιοι οι άνθρωποι την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων τους και να ξαναβάλουν την ζωή τους πάνω από το χρήμα. Όσο όμως οι ιδέες παραμένουν «εμπορεύσιμο αγαθό» και όταν τα φώτα σβήνουν ο καθένας σκέφτεται πως θα κερδίσει περισσότερα, οι επενδυτές θα μπορούν να διαχειρίζονται τους διαχειριστές εξουσίας κατά τις ορέξεις τους. Λέγεται βέβαια πως το ποτάμι δε γυρίζει πίσω, είναι δυνατό λοιπόν να ξαναγίνει το χρήμα μέσο, χάνοντας την σύγχρονη ιδιότητα του «προϊόντος»; Γιατί οι ιδέες μπορούν σίγουρα να ξανακερδίσουν την «πρωτοκαθεδρία», αυτό είναι απλά θέμα ισορροπιών και… δυσκολιών. Όσο για τον καπιταλισμό, κάποια στιγμή, όπως και κάθε άλλο διαχειριστικό σύστημα, θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Για την ώρα όμως, αν το συγκεκριμένο ποτάμι δεν λοξοδρομήσει τουλάχιστον, οι αμέσως επόμενες γενιές μάλλον δεν θα μάθουν ποτέ τι σημαίνει να Ζεις τη ζωή σου.

Καφέ…

Ούτε καν μπεζ. Γιατί αν ήταν μπεζ, ως όφειλε δηλαδή, στην πανακότα δε θα φαινόταν τίποτε. Όχι όμως μόνο στο τζάμι, αλλά και στο ίδιο το αμάξωμα η αντίθεση ήταν φανερή! Δεν ήταν σκόνη, δεν ήταν άμμος, ήταν λάσπη κανονικότατη, με κάθε πιτσιλιά κιτρίνιζε το τζάμι, μέσα σε λιγότερο από δίλεπτο ο υαλοκαθαριστήρας το μετέτρεπε σε ακαθόριστη ζωγραφική από καμπύλες αφηρημένης λασποτεχνίας!
Ο Μάρτης πάντως, πιστός στα πατροπαράδοτα έθιμα, απαιτεί για μια ακόμα φορά το ξήλωμα του φράκτη – παλουκοκαύτης όνομα και πράμα. Μια βδομάδα άνοιξης και ξαφνικά, μέσα σε μια νύχτα, η θερμοκρασία κατεβαίνει στους πέντε βαθμούς. Ευτυχώς δηλαδή γιατί τόση παρατεταμένη άνοιξη δεν θα την άντεχε το αναπνευστικό, ούτε το κυκλοφορικό εδώ που τα λέμε. Ενώ λίγη κακοκαιρία θα αυξήσει και τα νερά των ποταμών, πράγμα πολύ σημαντικό για την επικείμενη εξόρμηση «ράφτινγκ»! Βέβαια το χιονάκι είναι άσπρο και μέχρι στιγμής, μόνο καφέ σύννεφα υπάρχουν στον ορίζοντα. Φαίνεται κι αυτό αποφάσισε ν’ αλλάξει χρώμα για να μη δει κανείς άσπρη μέρα φέτος! Γιατί αν περίμενε ο κόσμος να τη δει από αλλού, γελάστηκε, μόνο συννεφιασμένο γκρίζο!
Η «μετρολογία» άλλωστε «πάει σύννεφο» τις τελευταίες μέρες, όχι όμως η γνωστή, αυτή που αφορά στα μέτρα και σταθμά, αλλά μια καινούργια που έχει να κάνει με τα «οικονομικά» μέτρα της κυβέρνησης. Άραγε ο πρώτος δημοσιογράφος ή πολιτικός που χρησιμοποίησε τον όρο «μετρολογία» για να χαρακτηρίσει την συζήτηση γύρω από τα μέτρα γνώριζε πως η λέξη αυτή δηλώνει την επιστήμη που έχει ως αντικείμενο τη μέτρηση και τη μελέτη της αξιοπιστίας των μετρήσεων;
Όσο για τα μέτρα αυτά καθ’ εαυτά, ούτως ή άλλως αφορούν στο ήδη υπάρχον διαχειριστικό πλαίσιο, με το οποίο η κάθετη διαφωνία είναι γνωστή. Το παράδοξο είναι πως επειδή ακριβώς η κατανάλωση είναι μία από τις ρίζες του κακού, τελικά όσο μικρότερη γίνεται, τόσο καλύτερα είναι. Στην τελική, αφού οι αλλαγές γίνονται μόνο μέσα από ζυμώσεις, ίσως είναι καλύτερα τα «επώδυνα μέτρα». Μπορεί να φέρουν πιο κοντά την αντίδραση και απόρριψη του παρόντος διαχειριστικού συστήματος.
Τι κατάντια πάντως κι αυτή, ο άνθρωπος ανήγαγε την οικονομία και την «ανάπτυξη» σε επίπεδο ανώτερο της ίδιας του της ζωής, θεωρώντας ότι η ανάπτυξη θα βελτιώνει επαγωγικά τη ζωή του, η οποία όμως κατέληξε ανύπαρκτη. Μήπως είναι καιρός να ξαναμπεί στη θέση της, υποδεέστερα του ανθρώπου; Ας ζήσει πρώτα ο άνθρωπος και σιγά-σιγά θ’ αναπτυχθεί, δεν είναι η ανάπτυξη ο αυτοσκοπός του ανθρώπινου όντος, ούτε και η χρηματοθηρία. Φιλοσοφικές αναζητήσεις του φαναριού και του πιθαριού θα πεις…
Οι έλληνες πολιτικοί πάντως φαίνεται πως το χούι να ευχαριστούν τους «ξένους ηγέτες» το έχουν στο DNA τους, η ξενολατρεία άλλωστε είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του σύγχρονου έλληνα. Ο «εισαγόμενος» δεν ήταν άλλωστε ο καυστικός χαρακτηρισμός που του αποδώθηκε προ εικοσαετίας; Ε, «εισπράτει» τώρα! Αλλά τόσες ευχαριστίες καταντούν βαρετές. Αναμενόμενες όμως μεταξύ κατεργαραίων. Άλλωστε, στην αλυσίδα του κλέψαντος του κλέψαντος, ο τελευταίος της σειράς είναι ο ριγμένος, αλλά και αυτός που καταλήγει δακτυλοδεικτούμενος.

[Ψιτ, εσείς εκεί απάνου, από τότε που εφευρέθηκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο…]

Μάρτης

Από πείσμα, για να συνεχίσει το μέτρημα. Αν και τελικά, απρόσωπο αποβαίνει και αυτό. Επτά μέχρι τώρα, αλλά ο αριθμός παραμένει «απλός αριθμός». Τόσο μικρός, που λογικά δεν μπορεί να χωράει τον καιρό, κι όμως, τόσο κενός. Όπως κάθε αριθμός ίσως, μιας και οι αριθμοί τελικά, μάλλον δεν μπορούν να «μετρήσουν» τίποτε.
Ίσως άρχισε όντως να ξεμυτάει η άνοιξη. Βέβαια, το έχει το όνομα του παλουκοκαύτη, οπότε όλο και λίγο τζάκι θα πρέπει να μυρίσει.
Γιατί από άνοιξη, μυρωδιά δε φαίνεται.

Πιο πολύ δυναμίτης μυρίζει στην ατμόσφαιρα…