Καφέ…

Ούτε καν μπεζ. Γιατί αν ήταν μπεζ, ως όφειλε δηλαδή, στην πανακότα δε θα φαινόταν τίποτε. Όχι όμως μόνο στο τζάμι, αλλά και στο ίδιο το αμάξωμα η αντίθεση ήταν φανερή! Δεν ήταν σκόνη, δεν ήταν άμμος, ήταν λάσπη κανονικότατη, με κάθε πιτσιλιά κιτρίνιζε το τζάμι, μέσα σε λιγότερο από δίλεπτο ο υαλοκαθαριστήρας το μετέτρεπε σε ακαθόριστη ζωγραφική από καμπύλες αφηρημένης λασποτεχνίας!
Ο Μάρτης πάντως, πιστός στα πατροπαράδοτα έθιμα, απαιτεί για μια ακόμα φορά το ξήλωμα του φράκτη – παλουκοκαύτης όνομα και πράμα. Μια βδομάδα άνοιξης και ξαφνικά, μέσα σε μια νύχτα, η θερμοκρασία κατεβαίνει στους πέντε βαθμούς. Ευτυχώς δηλαδή γιατί τόση παρατεταμένη άνοιξη δεν θα την άντεχε το αναπνευστικό, ούτε το κυκλοφορικό εδώ που τα λέμε. Ενώ λίγη κακοκαιρία θα αυξήσει και τα νερά των ποταμών, πράγμα πολύ σημαντικό για την επικείμενη εξόρμηση «ράφτινγκ»! Βέβαια το χιονάκι είναι άσπρο και μέχρι στιγμής, μόνο καφέ σύννεφα υπάρχουν στον ορίζοντα. Φαίνεται κι αυτό αποφάσισε ν’ αλλάξει χρώμα για να μη δει κανείς άσπρη μέρα φέτος! Γιατί αν περίμενε ο κόσμος να τη δει από αλλού, γελάστηκε, μόνο συννεφιασμένο γκρίζο!
Η «μετρολογία» άλλωστε «πάει σύννεφο» τις τελευταίες μέρες, όχι όμως η γνωστή, αυτή που αφορά στα μέτρα και σταθμά, αλλά μια καινούργια που έχει να κάνει με τα «οικονομικά» μέτρα της κυβέρνησης. Άραγε ο πρώτος δημοσιογράφος ή πολιτικός που χρησιμοποίησε τον όρο «μετρολογία» για να χαρακτηρίσει την συζήτηση γύρω από τα μέτρα γνώριζε πως η λέξη αυτή δηλώνει την επιστήμη που έχει ως αντικείμενο τη μέτρηση και τη μελέτη της αξιοπιστίας των μετρήσεων;
Όσο για τα μέτρα αυτά καθ’ εαυτά, ούτως ή άλλως αφορούν στο ήδη υπάρχον διαχειριστικό πλαίσιο, με το οποίο η κάθετη διαφωνία είναι γνωστή. Το παράδοξο είναι πως επειδή ακριβώς η κατανάλωση είναι μία από τις ρίζες του κακού, τελικά όσο μικρότερη γίνεται, τόσο καλύτερα είναι. Στην τελική, αφού οι αλλαγές γίνονται μόνο μέσα από ζυμώσεις, ίσως είναι καλύτερα τα «επώδυνα μέτρα». Μπορεί να φέρουν πιο κοντά την αντίδραση και απόρριψη του παρόντος διαχειριστικού συστήματος.
Τι κατάντια πάντως κι αυτή, ο άνθρωπος ανήγαγε την οικονομία και την «ανάπτυξη» σε επίπεδο ανώτερο της ίδιας του της ζωής, θεωρώντας ότι η ανάπτυξη θα βελτιώνει επαγωγικά τη ζωή του, η οποία όμως κατέληξε ανύπαρκτη. Μήπως είναι καιρός να ξαναμπεί στη θέση της, υποδεέστερα του ανθρώπου; Ας ζήσει πρώτα ο άνθρωπος και σιγά-σιγά θ’ αναπτυχθεί, δεν είναι η ανάπτυξη ο αυτοσκοπός του ανθρώπινου όντος, ούτε και η χρηματοθηρία. Φιλοσοφικές αναζητήσεις του φαναριού και του πιθαριού θα πεις…
Οι έλληνες πολιτικοί πάντως φαίνεται πως το χούι να ευχαριστούν τους «ξένους ηγέτες» το έχουν στο DNA τους, η ξενολατρεία άλλωστε είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του σύγχρονου έλληνα. Ο «εισαγόμενος» δεν ήταν άλλωστε ο καυστικός χαρακτηρισμός που του αποδώθηκε προ εικοσαετίας; Ε, «εισπράτει» τώρα! Αλλά τόσες ευχαριστίες καταντούν βαρετές. Αναμενόμενες όμως μεταξύ κατεργαραίων. Άλλωστε, στην αλυσίδα του κλέψαντος του κλέψαντος, ο τελευταίος της σειράς είναι ο ριγμένος, αλλά και αυτός που καταλήγει δακτυλοδεικτούμενος.

[Ψιτ, εσείς εκεί απάνου, από τότε που εφευρέθηκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο…]