Αποδράσεις…

Μπορεί να μην αναχωρήσαμε ακόμα για τα «θερινά ανάκτορα», αλλά το τσιμέντο γίνεται αρκετά αποπνικτικό με τη ζέστη και την ηλιοφάνεια, και το μάτι αναζητά λίγη θάλασσα, λίγη «ανοιχτωσιά» να λασκάρει από την τυραννικότητα των κοντινών κτιρίων. Και το δέρμα αποζητά τον θαλασσινό, έστω και ζεστό, αέρα, και οι υπόλοιπες αισθήσεις επαναστατούν ζητώντας λίγο φλοίσβο, λίγη μυρωδιά αρμύρας, η γεύση μάλλον είναι αυτή που ζητά τα περισσότερα, αλλά δεν έχει καταφέρει ακόμα να ικανοποιηθεί…
Έτσι λοιπόν κινήσαμε για να βρεθούμε κοντά στο υγρό στοιχείο και να αλλάξουν λίγο οι παραστάσεις της τσιμεντούπολης, να αντικατασταθούν με κάτι πιο φυσικό, πιο φυσιολογικό, πιο γραφικό, πιο όμορφο, που θα αγαλλιάσει το νου και τις αισθήσεις. Όπως και έγινε, με γέλια και λίγο «δούλεμα», με βόλτες και με καφέδες, κατά γενική ομολογία: «ανέλπιστα όμορφα», είπαν· ευχάριστο άκουσμα για τον εμπνευστή και διοργανωτή.

Καλλίγραμμες φωτεινές, απαλές καμπύλες, γλυκιά μεθυστική μυρωδιά, ευχάριστο γέλιο, ναι, μπορεί να χαρακτηριστεί ανέλπιστα όμορφη εξόρμηση, το μυαλό έκανε ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινή στενοχώρια και τους προβληματισμούς του, παλιούς και νέους. Γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένας ισχυρά ανασταλτικός παράγοντας; Τελικά, όσο περνάει ο καιρός, τα πράγματα δυσκολεύουν νομοτελειακά…