Απο- λύσεις…

«Τά ‘μαθες για τον αδερφό μου;» «Όχι, τί;» «Απολύθηκε προχτές». Ένας κόμπος σφίγγει το στομάχι, στενάχωρα βγαίνει η απόκριση «κρίμα ρε γαμώτο, πού θα πάει αυτό το πράμα;». «Αμ το άλλο; Η κολλητή έχει ήδη ένα χρόνο άνεργη, πάει στο δεύτερο νομίζω πια…» «Χάλια τα πράματα», λες πνιγηρά, «πώς τα βγάζει πέρα η έρμη ένας θεός ξέρει». Και δεν είναι μόνο αυτή, είναι τόσα παιδιά, τόσοι οικογενειάρχες, που ειδικά οι τελευταίοι δύσκολα θα αποκατασταθούν πια έχοντας φτάσει στο όριο της παραγωγικής τους ηλικίας. Και οι υποχρεώσεις τρέχουν, οι κοινωνικές παροχές και εν τέλει η κοινωνική αλληλεγγύη όλο και στερεύει…

Στενάχωρη κουβέντα, υπάρχουν όμως και κάποιοι τύποι που ανεβαίνουν στο βήμα, ή βγαίνουν στα κανάλια, και από «θέση ισχύος» εξαπολύουν μύδρους ωρυόμενοι πως κανένας δεν έχυσε ούτε ένα δάκρυ για τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα και ως αντίβαρο πρέπει να απολυθούν άνθρωποι και στον δημόσιο τομέα. Ο πόνος και η στενοχώρια να απαλύνει με πόνο και στενοχώρια! Λες και υπάρχουν άνθρωποι που δεν στενοχωρούνται όταν ακούν για απολύσεις…

Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι είν’ η αλήθεια. Αυτοί που τις αποφασίζουν. Διότι όταν αποφασίζεις μια απόλυση, αν χύνεις και δάκρια γι’ αυτή, αυτά είναι κροκοδείλια. Ε με τέτοια κροκοδείλια δάκρυα συγκαλύπτουν οι λεγάμενοι μια ακόμα προσπάθεια να δυναμιτιστεί η κοινωνική συνοχή. «Συνοχή απ’ την ανάποδη». Συνεκτικός ιστός δεν σημαίνει να προσπαθεί η κοινωνία να αλληλοβοηθιέται, αλλά να προσπαθεί να αλληλοϋποφέρει! Συνοχή δεν σημαίνει να βοηθήσεις τον διπλανό σου να βρει δουλειά, αλλά να χάσεις κι εσύ τη δική σου για να συμπάσχεις!

Δυστυχώς όμως, όσοι ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, ανάγοντάς το σε υπέρτατη αξία, δεν χύνουν ούτε ένα δάκρυ, πραγματικό, για μια απόλυση. Άλλωστε η ανεργία είναι και ένα εργαλείο ελέγχου, όσο δυσκολότερα βρίσκεις δουλειά, τόσο περισσότερες οι παραχωρήσεις που κάνεις είτε για να βρεις, είτε για να μην τη χάσεις. Πολύ καλή πρακτική για την ιδεολογία της κερδοφορίας. Κι έτσι, αφού «η πραγματικότητα» δεν είναι τίποτε άλλο από την κατάσταση που προβάλλεται και παραδίδεται ως δεδομένη, οι ακροατές κουνούν το κεφάλι τους παραδεχόμενοι πως έτσι είναι, κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα. Κι ας στενοχωριούνται οι πάντες κάθε φορά που ακούν για μια απόλυση· οι πάντες εκτός αυτού που έκανε την απόλυση…

Διότι κοινωνική συνοχή και έννοια για το διπλανό είναι να ελαττώνεις το δικό σου φαγητό για να το μοιράζεσαι με τον υπάλληλό σου, όχι να του στερείς το φαγητό και να απαιτείς να το στερήσει και ο διπλανός σου για να υπάρχει ισότητα! Αυτά όμως σε μια άλλη «παραδοτέα πραγματικότητα».