Ξύπνημα

Ξύπνημα από λήθαργο; Ίσως ναι, ίσως κοιμόσουν αρκετό καιρό έχοντας παρατήσει στόχους και όνειρα, μέσα σε μια ανούσια και χωρίς νόημα αναμονή εκπλήρωσης. Η αναμονή άλλωστε δεν έχει νόημα. Η επιδίωξη σε κρατάει ζωντανό. Και όταν, εντελώς εσφαλμένα, πέφτεις στα γρανάζια της αναμονής, καταλήγεις να χάνεις τον ίδιο τον στόχο, μαραζώνεις, υπολειτουργείς, δεν αναπτύσσεσαι, δεν προχωράς. Τελικά η αναμονή μόνο τροχοπέδη μπορεί να φέρει.
Ξύπνησες από έναν εφιάλτη: εκεί που όριζες την ζωή, την άφησες να φύγει από τα χέρια σου και απλά την παρακολουθούσες, έρμαιο του ανέμου, να στροβιλίζεται σε αέναους στροβίλους αδιεξόδων, γυρνώντας κάθε τρεις και λίγο εκεί που ξεκίνησε, ελπίζοντας ίσως να απλώσεις το χέρι και να την αδράξεις ξανά, να την οδηγήσεις μακριά από τον κυκεώνα των ατέρμονων κύκλων. Και όμως την άφηνες να περιφέρεται μάταια, στροβιλιζόμενη γύρω από φρούδες ελπίδες. Ξύπνησες λουσμένος στον ιδρώτα και αισθάνθηκες πως έχεις χάσει την διεκδικητικότητά, την διάθεση για επιδίωξη, την «σιγουριά του νικητή». Ιδιότητες που σε συντρόφευαν σε καθημερινή βάση…
Ισορροπία, έννοια εξαφανισμένη από καιρό, από την ημέρα ίσως που έκλεισε η πόρτα με τις απαρχαιωμένες γυάλινες φιάλες που όμως τόσο καλά σε υπηρέτησαν. Πάνε τρία χρόνια. Και οι επόμενες «επενδύσεις» μάλλον έγιναν άστοχα, οδηγώντας στο λάθος της ατέρμονης αναμονής σε όλα τα επίπεδα. Και ενώ κάποιες διέκοψες απότομα, άλλες τις κράτησες εντελώς άστοχα. Και η αναμονή αποκοιμίζει, ποιος να σε ταρακουνήσει αν κανείς ικανός δεν βρίσκεται κοντά;
Ξύπνησες με μια εντελώς διαβολεμένη διάθεση να κάνεις κάτι για να ξαναφέρεις τα πράγματα εκεί που τα θέλεις και να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο. Μάταια βέβαια, ο χαμένος χρόνος δεν κερδίζεται και οι καμήλες θα πρέπει να τρέξουν με ξέφρενους ρυθμούς για να καλύψουν την απόσταση που έχασαν λικνιζόμενες νωθρά στην κυματιστή έρημο. Δύσκολο είν’ η αλήθεια, οι ευκαιρίες λιγοστές. Ακολουθείς το ρεύμα ή βάζεις πλώρη προς τα εκεί που θες αγωνιζόμενος ακόμα και κόντρα σε αυτό;
Ξέρεις τι θέλεις αλλά βλέπεις ένα ρεύμα, θετικό και ελπιδοφόρο μεν, να σε παρασύρει μακριά από όσα θέλεις εσύ να είναι η ζωή σου. Η ουσία όμως είναι ότι ξύπνησες και ξέρεις ότι είσαι αγωνιστής, πάντα ήσουν και μάλιστα πεισματάρης, «μέχρι να σπάσεις το κεφάλι σου στον τοίχο», ή νίκη, ή τίποτε… Ίσως τώρα καταλαβαίνεις τι εννοούσαν τα λόγια που ειπώθηκαν πριν από 16 χρόνια, όταν απέδειξες ότι ακόμα και το αδύνατο μπορεί να επιτευχθεί αρκεί να το παλέψεις, η νίκη μπορεί πολύ εύκολα να φωλιάζει εκεί που οι άλλοι βλέπουν βέβαιη ήττα. Άλλωστε… και την αναμονή μέχρι εκεί δεν την τράβηξες; Μέχρι τέλους, μέχρι που έσπασες το κεφάλι σου.
Ολική διαγραφή της αναμονής. Η συνειδητότητα των γενομένων θα παραμένει πάντα υφασμένη επάνω σου – μην την ξεχάσεις, αλλά έχεις την επιλογή της πλήρους απόρριψης. Πάντα έχεις επιλογές – αντί να βλέπεις εμπόδια, να ψάχνεις τρόπους να τα ξεπεράσεις. Όχι να τα αποφεύγεις αλλάζοντας κατεύθυνση, αυτό που θες είναι από πίσω τους, όχι στο πλάι.
Φυσάει ένας περίεργος αέρας τον τελευταίο καιρό. Έχεις την διάθεση να κάνεις κάτι και αρκετή νευρικότητα γιατί απλά αναγκάζεσαι να περιμένεις πάλι, έστω και για λίγο. Δεν έχεις σκοπό να περιμένεις πολύ, τώρα πιέζεις και επιδιώκεις, προσπαθείς να ξαναπάρεις το παιγνίδι στα χέρια σου, θέλει κόπο και σίγουρα θέλει και λίγη τύχη… Αλλά τύχη έχουν μόνο όσοι την επιδιώκουν – τα αγαθά, κόποις κτώνται.
Θυμήσου πόσες φορές κέρδισες σε πείσμα όλων όσων θεωρούσαν βέβαιη την ήττα.
Θυμήσου πόσες δάφνες μάζεψες από ανθρώπους που δεν πίστευαν στα μάτια τους.

Θυμήσου πώς...
Δειλά βήματα; Άστα αυτά. Είναι ώρα να ξεκινήσεις με σιγουριά. Είναι ώρα να ξαναβρείς τον δρόμο που θα σε φέρει σε τρίστρατα και μεγάλα μονοπάτια.

{Για όσους γεννούν ελπίδα και σε όσους σε κρατούν ζωντανό}