Aνήσυχη ηρεμία

Η μαυρίλα των τελευταίων ημερών έφυγε… η λασπίλα μάλλον θα ήταν πιο δόκιμος όρος…
Καλοκαίριασε σχεδόν, αν και προμηνύονται καταιγίδες και χιόνια. Εντελώς αλλόκοτη εναλλαγή. Η «ανήσυχη ηρεμία» έχει επιστρέψει, μαζί με την αδιόρατη υποψία ότι δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να «προκάμουμε»… Όχι, δεν είναι θέμα καταληκτικών, είναι θέμα πρωτοκόλλων.
Αλήθεια, γιατί όλοι οι τεχνικοί που εμπιστευόμαστε είναι μαζεμένοι στο Πέραμα; Διαδρομή που είχα χρόνια να ακολουθήσω – μεγάλη. Τότε την έκανα γύρω στις 6 το πρωί, σήμερα γύρω στις 10:30. Ο δρόμος είχε άλλη κίνηση. Όχι αναγκαστικά περισσότερη, μάλλον λιγότερη, αλλά πιο «άναρχη» από τότε.
Επιστροφή στο γραφείο σε 40 λεπτά! Ευτυχώς που οι δρόμοι έχουν αδειάσει, μεγάλο μέρος έχει ήδη ξεκινήσει τις εκδρομές. Η έξοδος απ’ ότι έμαθα ήταν πολύ δύσκολη. Επικίνδυνη μάλλον απ’ ότι ανέφερε «έγκυρος ανταποκριτής». Ύστερα από τρείς ώρες είναι ακόμα στα μισά του δρόμου. Όχι ότι στο γραφείο υπήρχε πολύς κόσμος. Εκεί που συνήθως δεν βρίσκεις παρκάρισμα, υπήρχαν μόνο 3 αυτοκίνητα.
Και λόγω των ημερών θα τα βάλουμε και με το καρτέλ του κρέατος… όπως τα βάλλαμε με αυτό του γάλακτος, όπως με τόσα άλλα… Ότι θυμόμαστε χαιρόμαστε κάθε φορά αλλά μόνο για όσο να αποκτήσουμε δημοσιότητα…
Καφέ εντελώς η κουκούλα του αυτοκινήτου πάντως σήμερα. Ελπίζω να μην πληρώνουμε δασμούς εισαγωγής άμμου από τη Σαχάρα γιατί πρέπει να προμηθευτήκαμε τόνους φέτος. Μήπως να λάβουμε υπόψη και την «απόθεση άμμου Σαχάρας» στο φαινόμενο της ερημοποίησης; Χιούμορ, κακό αν σκεφτείς την έκταση που ήδη έχει πάρει .
Εντελώς αλλόκοτες οι ακρότητες του καιρού. Συνεχίζω να αναλογίζομαι. Όχι ότι ο μεσογειακός ανοιξιάτικος καιρός δεν έχει ακρότητες. Αλλά η απόσταση ανάμεσα στα ακρότατα είναι ένα θέμα… αφύσικο εντελώς. Σχεδόν σαν η φύση να αποφάσισε να ανατρέψει την «συνέχεια» που ακολουθούσε τόσες χιλιετίες. Και άντε να ερμηνεύσεις με μη-συνεχείς συναρτήσεις… Αυτό θα είναι η απόλυτη εκδίκηση.
Εντελώς αλλόκοτο και το φετινό Πάσχα. Δεν προβλέπω να φεύγω από την τσιμεντούπολη, όσο και αν προτιμώ την ύπαιθρο από το τσιμέντο. Γιατί δεν φεύγω; Γιατί να φύγω; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κανένα πλάνο. Πρώτη φορά; Όχι, αν και συνήθως έχω πάντα μια γενική κατεύθυνση. Κάπου θα βρω πάντως να ξεκλέψω λίγο αρνί και λίγο κοκορέτσι. Υποθέτω θα έχουν μείνει και άλλοι εντός των τειχών.