Χριστός Ανέστη

...λένε, αλλά η ανάσταση για κάποιο λόγο δεν έρχεται. Ίσως υπάρχει μια κατάρα που λέει πως αυτό που θες περισσότερο στην ζωή σου δεν το αποκτάς ποτέ. Οι απόψεις βέβαια διίστανται γιατί άλλοι λένε πως όταν θες κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Αυτή τη συνομωσία πάντως εγώ δεν την έχω βιώσει κάπου, γιατί παρόλα όσα απ’ αυτά που επεδίωξα κι αν το σύμπαν έφερε στα πόδια μου, για κάποιο λόγο αυτό που θέλω περισσότερο φαίνεται απλά να είναι ουτοπία για μένα. Κι ας είναι κάτι απλό και συνηθισμένο, αν και δεν ξέρω αν υφίσταται όπως το θέλω. Λέγεται ότι υπάρχει.
Και το να επιδιώκεις κάτι που είναι θέμα των δυνάμεών σου είναι πολύ εύκολο. Είτε το φτάνεις εύκολα, είτε αγωνίζεσαι παραπάνω, πάντως «το σύμπαν» εύκολα το ρίχνει στα πόδια σου. Πολύ εύκολα, ό,τι και αν είναι αυτό. Όταν όμως δεν είναι εξ ολοκλήρου θέμα δικό σου τότε δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Δίνεις όλο σου το είναι, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται και το φινίρισμα «του σύμπαντος». Κάποια στιγμή κουράζεσαι. Και η κούραση μεταφέρεται στο σύνολο της ζωής σου, γίνεται ένα με την ψυχολογία σου.
Μπορείς να τα βάλεις με θεούς και δαίμονες, αλλά δεν μπορείς να τα βάλεις με έναν απλό άνθρωπο. Και καταλήγεις να μην έχεις κέφι να τα βάλεις με κανέναν, προς τέρψη δαιμόνων και θεών.
Κοιτάς την καύτρα του πολλοστού τσιγάρου που αδηφάγα καίει τον καπνό προσπαθώντας να φτάσει στο στόμα σου, σχεδόν το ελπίζεις, και αισθάνεσαι την κάψα του αίματος στις φλέβες σου, λες και προσπαθεί να βρει διέξοδο από το κορμί σου. Αισθάνεσαι φυλακή του ίδιου σου του είναι. Αν ήσουν ένας άλλος εσύ; Θα ερχόταν τότε ανάσταση ή θα ήταν άλλο αυτό το τόσο απλό και τετριμμένο που ποθείς πάνω απ’ όλα αλλά δεν βρίσκεις πουθενά;
Η ιστορία είναι μια απλή καμπύλη γραμμή που αέναα δημιουργείται να διατρέχει το επίπεδο των πιθανοτήτων. Κάθε απόφαση, κάθε πράξη αλλάζει λίγο την κλίση της και έτσι όσα ήταν μπροστά της πριν, τώρα τα προσπερνάς από το πλάι χωρίς να τα αγγίζεις. Αν τότε είχες κάνει μια πράξη που έκανες τώρα, πως θα ήταν αλήθεια τα πράγματα; Ίσως καλύτερα γιατί θα έλειπε ο περιορισμός χρόνου που τρώει το νου. Ποτέ δε θα μάθεις όμως, ίσως δε θα ήσουν ο ίδιος άλλωστε. Τότε αποφάσισες να μείνεις άπρακτος «ασυναίσθητα» εντελώς, γιατί δε στο επέτρεπε η συνείδησή σου, τώρα δεν υπήρχε λόγος. Αν είχες πιάσει το νόημα νωρίτερα όμως; Πάλι δεν ξέρεις. Εκ του αποτελέσματος όμως μετανιώνεις για δυο τρεις επιλογές. Ειδικά όταν ξεπέρασες το «δις εξαμαρτείν» και το έκανες τρις και τετράκις. Οικτίρεις τον εαυτό σου για το τρις που δέσμευσε τελικά την συνείδησή σου.
Και η «υπέρτατη επιδίωξη» παραμένει στη σκέψη με μια σκιώδη μόνο πιθανότητα πραγματοποίησης, όσο απλή κι αν είναι, λες και το σύμπαν αδιαφορεί να ασχοληθεί με σένα και να δώσει αυτό το λεπτό φινίρισμα που χρειάζεται για την υλοποίησή της – ίσως γιατί νευρίασες πολλούς δαίμονες; Και το μόνο που κατακλύζει το είναι, είναι μια κούραση τεράστια και επίπονη. Σχεδόν ιδιοποιείσαι την συμπαντική αδιαφορία.

Χριστός Ανέστη…
με μια ελπίδα…