Παράπονο προσοχής δεν έχω, η προσοχή και η όρεξη κυμαίνονται σε ικανοποιητικά επίπεδα από ένα καλό ποσοστό (είναι και κάποιοι που κοιτούν παπαρουνίσες...). Αλλά το να διορθώνεις πρόσημα και να εξηγείς πως κάνουμε αντικατάσταση και ομαδοποίηση κοινών όρων ξεφεύγει μάλλον από τη διδακτέα ύλη.
Και καταλήγοντας να τα παίρνεις «από το χεράκι» και να κάνεις αναλυτικά τις πραξούλες στον πίνακα (δέκα μείων πέντε ίσον πέντε, έξι δια δύο συν οκτώ, είκοσι φορές το δέκα πέντε, έντεκα κι επτά δεκαοκτώ…) αρχίζεις να αισθάνεσαι μαθητούδι του γυμνασίου που εξετάζεται στον πίνακα στην παραγοντοποίηση, την ομαδοποίηση και όλα τα συναφή (ομώνυμα κλάσματα εντελώς άουτ οφ κουέσιον…). Γλυκές αναμνήσεις...
Δεν λέω, ακολούθησαν κατά πόδας τις πραξούλες, αλλά αυτό δεν με αποτρέπει από το να αναρωτιέμαι: επτά χρόνια από το γυμνάσιο (2ρα) μέχρι σήμερα, τί ακριβώς έκαναν; Γιατί προφανώς θα πρέπει να έχουν γίνει ξεφτέρια σε κάτι… το τάβλι ίσως;
Και αφού δείξεις πως θα στήσουν αυτό που πρέπει να στήσουν αναρωτιέσαι πότε θα βρεις χρόνο να εξηγήσεις και πως θα σκεφτούν για να βρουν τι είναι αυτό που πρέπει να στήσουν, για να το στήσουν, γιατί τώρα ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν πως το στήνουν, δύσκολο το να καταλάβουν ταυτόχρονα και το γιατί, εντελώς άχρηστοι οι υπολογιστές γύρω μας…
{Όχι, δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο… :(}
Το κακό είναι πως είναι τέτοιο το μέγεθος της αμάθειας, που ούτε γι αστείο δεν κάνει...
ΑπάντησηΔιαγραφήhuh? Πότε έγιναν τα ομώνυμα και η παραγοντοποίηση γλυκές αναμνήσεις;;; ... βρε άσε τα παιδιά να μάθουν άλλη μια τέχνη!Καθόλου άχρηστος δεν είναι ο Θανάσης! Βάζω στοίχημα ότι σκοτώνουν έντιτορς με απίστευτες ταχύτητες! :p
ΑπάντησηΔιαγραφή(εγώ τα είδα να σκοτώνουν έντιτορς!!! Είναι πιο γρήγορα από μας!!)
ΑπάντησηΔιαγραφή(παπαρουνίτσες, ε; Χμμ.... κάποιον μου θυμίζουν, να δεις ποιον... :p)
Και το τάβλι καλό είναι -κι εγώ που δεν έμαθα, τι κατάλαβα;
Καλό Μήνα!!!!
:)
(χωρίς τσάι σήμερα, ε; Τεμπελιές!)
;)
Εάν είχαν δασκάλους στο Γυμνάσιο-Λύκειο όπως είχα εγώ... τότε λογικό μου φαίνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δάσκαλοι φταίξανε πάλι τώρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά βλέπεις επιδεικνύουν τέτοια ωριμότητα και υπευθυνότητα...
Αλί στην αυριανή κοινωνία...
βρε ;;; ... !!! ;;; αν οι Δάσκαλοι, έτσι τα έμαθαν, ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ;;;; Γιατί να κρίνουμε τα παιδιά;;; Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν φταίνε ... ένας δάσκαλος ή μια μανούλα φταίει!
ΑπάντησηΔιαγραφήαααααααααααααααααααααααααααα
Μια μανούλα ή μάλλον μια απούσα μανούλα φταίει και ένα κοινωνικό σύνολο αδιάφορο ασεβές και χαλαρό με γνωσιακό (και όχι μόνο) αξιακό σύστημα για τα μπάζα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δάσκαλοι δεν έχουν πολλές ελπίδες μετά… ή μήπως πραγματικά πιστεύει κανείς ότι οι σημερινοί δάσκαλοι είναι χειρότεροι από αυτούς του 1970; (Ήμαρτον)
Πιο παραιτημένοι είναι, αλλά το βρίσκω απόλυτα λογικό με τα φυντάνια που έρχονται. Και πιο αδύναμοι, πολύ πιο αδύναμοι. Βλέπεις οι μαμάδες δεν ενδιαφέρονται να εκπαιδευτούν τα παιδιά τους αλλά μόνο να μην στενοχωρηθούν τα φυντάνια τους.
Οι βάσεις από το σπίτι μπαίνουν (και όσα μπαίνουν μέσα στο σπίτι) και τα παιδιά τους γονείς αντιγράφουν… μετά οι αλλαγές είναι δύσκολες
Οι βάσεις από το σπίτι μπαίνουν..
ΑπάντησηΔιαγραφήμα και το σχολείο, σπιτι είναι
και για τις μαθηματικές γνωσεις της 2ας γυμνασίου, δεν φταίει το σπιτι!
(δεν είχες εσύ ποτέ αδιάφορους δασκάλους και καθηγητές στο σχολείο; Γιατί εγώ είχα πολλούς!!)
Είχα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι περίεργο το ότι έμαθα όμως και θυμάμαι;
Γιατί με την λογική σας θα έπρεπε να είμαι στην ίδια μοίρα...
Αλλά όταν σαν παιδάκι στενοχωρήθηκα που δεν ήμουν «αποδεκτός» και άρχισα να μην σέβομαι κι εγώ τους καθηγητές μου, οι γονείς μου με σάπισαν στο ξύλο και μου είπαν ότι εμείς ανήκουμε στον κόσμο που σέβεται και ακούει τους δασκάλους του…
Και έτσι από τους ίδιους αυτούς δασκάλους (και μόνο), εγώ θυμάμαι ακόμα όσα διδάχθηκα, ενώ οι περισσότεροι δεν θυμούνται τίποτε.
Οι δάσκαλοι τους έφταιξαν….
Κουραφέξαλα….
Εγώ πάλι,ότι θυμάμαι, το έμαθα από τις (ευτυχώς) φωτεινές εξαιρέσεις των δασκάλων που μου έτυχαν... Και ο γιος μου ότι έχει μάθει ως τώρα, μάλλον εκτός σχολείου τα έχει μάθει-ναι, το σπιτι είναι το πιο σημαντικό, αλλά ε εκνευρίζει το σχολείο σήμερα. Γιατί, καλά εγώ, έχω το κουράγιο, το χρόνο και την αντοχή να ασχοληθώ με το παιδί μου (κι ας περιορίζω τις ώρες του ύπνου μου σε ώρες..καμήλας! -γι' αυτό, συνηδιτά, έχω ακόμα μόνο ένα) αλλά δεν μπορουν όλοι οι γονείς να το κάνουν αυτό.. Γιατί αν δεν έχεις λύσει τα βασικά βιοποριστικά σου ζητήματα (κι εδώ φταίει το σύνολο της κοινωνίας, και η δομή και η οργάνωση του κράτους -χμ, μεγάλη κουβέντα τώρα..) δεν μπορείς να σκεφτεις παραπέρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα σάπιζα στο ξύλο το παιδί μου, πάντως -με καμιά αφορμή.
Και πιστεύω ότι ο σεβασμός εμπνέεται, δεν επιβάλεται
Καλημερούδια σας!
;)
To ότι υπάρχουν αδιάφοροι δάσκαλοι, είναι γεγονός, όπως το αυτό ισχύει για όλους τους επαγγελματικούς τομείς, αλλά ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν, μετά, το καμάρι του δημοτικού και του γυμνασίου θα γυρίσει σπίτι του και θα ξεχάσει όλα όσα για τα οποία προσπάθησες πάρα πολύ σκληρά να το ευαισθητοποιήσεις στο σχολείο. Στο γυμνάσιο μας έρχονται σε μια ηλικία που φαίνονται όλα τα προβλήματα της κοινωνίας και της εκπαίδευσης σε ένα παιδί. Και διαπιστώνω, πως λίγα μπορεί να κάνει κανείς όσο και να προσπαθήσει, γιατί είναι τόσο σφιχτά ανεγκέφαλο το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο που τα παιδιά δυσκολεύονται να ανταποκριθούν σε αυτό το οποίο ξεφεύγει από την στενομυαλιά. Έχουν πάρα πολύ χαμηλές καμπύλες μάθησης, ακόμα και οι καλοί μαθητές και ένα μεγάλο μέρος οφείλεται στην έλλειψη πρωτοβουλιών και ευθύνης με την οποία μεγαλώνουμε σαν λαός τις επόμενες γενιές μας. Δεν μαθαίνουμε τα παιδιά μας να μαθαίνουν και αυτό είναι από τα πιο σημαντικά μειονεκτήματα που έχουμε. Στα τόσα χρόνια εκπαίδευσης, δεν έχω δει παρά παιδιά γύρω στο μέσο όρο εδώ, ενώ έχω συνεργαστεί και έχω δουλέψει με μικρές και μεγάλες ευφυίες από το εξωτερικό, απλά και μόνο επειδή τα παιδιά εκείνα είχαν συνειδητοποιημένους γονείς με δημιουργικό ενδιαφέρον για την μάθηση των παιδιών τους και τους επέτρεψαν να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους. Χαιρετώ όμως, γιατί πρέπει να πάω στο σχολείο, οργανώνουμε συμβολική δεντροφύτευση για την Παρασκευή, αύριο έχουμε μια τάξη μας στο μουσείο για διαδραστική εικονική πραγματικότητα, και παράλληλα ημέρα κατανάλωσης φρούτων στο σχολείο, την Δευτέρα επίσκεψη στο πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής... Και να βρίσκομαι στην βιβλιοθήκη να προτείνω βιβλία στα παιδιά, γιατί είναι πολύ δύσκολο για αυτά να καταλάβουν την δύναμη και την απόλαυση της λογοτεχνίας... Και παρόλα αυτά, είμαι σίγουρη, πως 4 χρόνια μετά, τα παιδιά αυτά, θα δυσκολεύονται να αντιληφθούν πάλι απλές πράξεις, όταν θα κάθονται απέναντί σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή;-D
O δάσκαλος δεν μπορεί να διδάξει αυτόν που δεν θέλει να διδαχθεί. Και ο σεβασμός κερδίζεται μεν, αλλά προφανώς σήμερα δεν δίνουμε αξία στην εμπειρία την γνώση και τον άνθρωπο, οπότε ορισμένα είδη σεβασμού έχουν εκλείψει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τη στιγμή που τα παιδιά που φτάνουν απέναντί σου είναι εκεί για το "χαρτί" και όχι διότι τα ενδιαφέρει να μάθουν, μην ελπίζεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή