Θύμηση

Τέτοιες μέρες θυμάμαι το θείο Θόδωρο. Έναν άνθρωπο που με υποστήριξε πολύ στις επιλογές μου, ανεξαρτήτως του αν συμφωνούσε ή όχι η ομήγυρης, και που πάντα σκιζόταν να με ευχαριστεί. Και ειδικά το Πάσχα που έφτιαχνε μια πολύ μεγάλη σούβλα κοκορέτσι μόνο και μόνο γιατί ήξερε πόσο μου άρεσε και ότι θα φάω σίγουρα «τη μισή». Η αλήθεια είναι πως φέτος ξεκίνησα να τον θυμάμαι πρόωρα, μιας και πολλές συζητήσεις μου τον έφεραν στο νου εδώ και δύο εβδομάδες. Αυτόν, το ότι έφυγε, την συγκίνηση και το πόσο μου άλλαξε ίσως τη διάθεση και τις επιδιώξεις η όλη ιστορία. Πράγματα που τα σκέφτεσαι, αλλά χρειάζεσαι ένα ταρακούνημα για να τα συνειδητοποιήσεις. Συνειδητότητα... η βασικότερη ίσως Ανθρώπινη μοναδικότητα... ειδοποιός διαφορά...

Τελικά αναχώρησα και πάλι για τη νυφούλα. Δύο μέρες έστω μακριά από το τσιμέντο, χαλαρωτικά μεν, παρότι σίγουρα δεν το ήθελα όμως. Αλλά εκτίμησα ότι θα ήταν καλύτερα. «Ιπποτικά» όπως είπε και ο εξάδερφος. Η παραλία υπέροχη και η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη, αν και συννεφιασμένη. Ίσως η πρώτη φορά που τη θυμάμαι τόσο καθαρή. Η βόλτα δίπλα στο κύμα και η ομορφιά του τοπίου οδηγούν τη σκέψη αλλού. Προτιμάς να μπορείς να τα μοιραστείς, είναι ούτως ή άλλως πολύ... δεν ξέρω ποια λέξη μπορεί να τα περιγράψει καλύτερα, αδυνατώ να τη βρω. Απλά το αποτέλεσμα είναι μια «ευχάριστη θλίψη», ή μια... «θλιμμένη ευχαρίστηση». Δύσκολο να περιγράψεις.

Η ανάσταση των νεκρών έγινε και η μέρα προχωρά προς την ανάσταση Κυρίου. Η φύση αναγεννιέται και το μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι κι εγώ, εμείς, θα αναγεννηθούμε και θα ομορφύνουμε την ζωή μας. Υγεία και ευτυχία.



Καλή Ανάσταση!