Τεχνοπαράνοια

Αισίως ελαττώθηκαν οι πόνοι. Ελαττώθηκε και το «κοκτέιλ» χαπιών που έκανε το κεφάλι βαρύ και το στομάχι ασήκωτο. Προσπάθεια επιστροφής σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Βέβαια με μαγκωμένη μέση είναι δύσκολο. Μετά τη μιάμιση ώρα σε καρέκλα (ή στη θέση του οδηγού) δυσανασχετεί. Ανώτεροι φυντανοκύκλοι βέβαια αποφάσισαν να ματαιώσουν το σχέδιο επιστροφής στη χαρά και εργασία. Να ‘ναι καλά τα παιδιά, όχι ότι δε με βόλεψε. Λιγότερες ώρες σε καρέκλα.
Τις τελευταίες εβδομάδες με προβληματίζει υπερβολικά η «τεχνολογική διείσδυση» στη ζωή μας. Ουδέποτε υπήρξα αντίπαλος των υπολογιστών. Όμως δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τις τραγικές συνέπειες της συνεχούς εξάρτησης από αυτούς, στο μυαλό των φυντανιών. Εν αρχή στοχάζονται και φιλοσοφούν, παρατηρώντας το πρόβλημα και διερευνώντας στη φαντασία τους υποτιθέμενα σενάρια λύσης. Εν συνεχεία το απόφθεγμα: Θα τα κάνει το μάτλαμπ. Και η λύση ουτοπία, μηδέν εις το πηλίκο. Προσπαθώ να κατανοήσω από πού έχει προκύψει αυτή η άρνηση καταγραφής, από πού ωθείται το συνεχές παράπονο: Τί; Όλα αυτά; Αυτά είναι «ένας τόνος πράξεις»! Και στο τέλος, τρείς ώρες μετά, βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Πλήρης η άρνηση προσπάθειας. Μηχανισμός σκέψης μηδενικός. Σκέψη; Μηχανισμός; Αρκεί η φιλοσοφία! Στη συνέχεια λοιπόν έπεται η φιλοσοφική θεώρηση του μάτλαμπ. Ο υπολογιστής θα τα έλυνε όλα, αλλά ο άτιμος δεν τα λύνει!
Και το μόνο που απομένει είναι να αναρωτιέσαι αν πρέπει να κλαίς ή να γελάς με όσα ακούς, ενώ ψάχνεις λόγους για να μην αρχίσεις να χτυπάς απογοητευμένα το κεφάλι σου στον τοίχο. Θα μου πεις, φταίει ο υπολογιστής; Όχι άψυχο αντικείμενο είναι. Ο τρόπος που τον εισάγουμε στην ζωή μας και το εκπαιδευτικό μας σύστημα φταίει. Το γεγονός της εξάρτησής μας από αυτόν, το γεγονός πως «διδάσκεται» καθημερινά με τη στάση «της επιδίωξης της ευκολίας» η εξάρτηση και η απόρριψη της προσπάθειας. Όλα ένα παιγνίδι και θέλω τα πάντα εύκολα και σημασία έχει τι θέλω. Αλλά δυστυχώς σημασία έχει τι πρέπει.
Κι έτσι, ακόμα και όταν λίγα φυντάνια καταλάβουν πως τελικά ο υπολογιστής δεν μπορεί να λύσει τίποτε, συνεχίζουν να φιλοσοφούν επί του προβλήματος. Είναι πια πολύ αργά για να καλύψουν την απόσταση που έχασαν, το μυαλό έχει γίνει πιο δυσκίνητο και ο χρόνος λιγοστεύει. Γιατί αν δεν πάρεις από την αρχή τον κακοτράχαλο και δύσκολο δρόμο, ο γκρεμός θα σε περιμένει. Και το «ποτέ δεν είν’ αργά» είναι, μετά τη θελωλατρεία, το χειρότερο δόγμα της σημερινής πραγματικότητας.
Όλα στην ώρα τους κι ο κολιός τον Αύγουστο. Μετά βρωμάει.