Ποια κοινωνία;

Άντε, να ηρεμούμε σιγά-σιγά, να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, να δούμε τι θα κάνουμε αύριο. Να κάνουμε και καμιά δουλειά ρε παιδιά. Βλέπεις γίναμε όλοι άνθρωποι της καριέρας. Η δουλειά μας έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ την κοινωνία. Λογικό, εδώ η δουλειά μας έχει μεγαλύτερη σημασία από τη ζωή μας. Δεν ζούμε άλλωστε, δουλεύουμε μόνο και γυρνάμε σπίτι να κοιμηθούμε. Επικοινωνούμε; Σχετιζόμαστε; Δημιουργούμε; Ναι δημιουργούμε. Καριέρα και χρήματα. Αιώνες εξελίξεως απαξίωσαν κάθε άλλο πέραν της καριέρας και των χρημάτων. Άμα έχεις χρήματα είσαι ότι θες. Κουραφέξαλα. Άμα έχεις χρήματα οι άλλοι σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι είσαι αυτό που θες. Εσύ αυτό που είσαι είσαι και στη συγκεκριμένη περίπτωση είσαι και ένα άδειο τσουβάλι από μουχλιασμένες πατάτες. Δημιουργία; Εδώ και το να δημιουργήσεις μια νέα ζωή και να την αναθρέψεις σωστά κατάντησε μπελάς. Καλά που βγήκαν τα DVD και τα PC να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι μας. Και οι νταντάδες και οι βρεφονηπιακοί και τα εσώκλειστα κολέγια και αμήν παναγία μου να δημιουργηθούν εταιρίες που με το που το γεννάς να τους το δίνεις και το αναθρέφουν αυτές και να το βγάζουν «χρήσιμο» πολίτη στην κοινωνία μας ώστε να «εκπληρώνουμε» αποτελεσματικότερα το «χρέος» μας. Άγιος άνθρωπος αυτός που τα ανακάλυψε όλα αυτά.
Κοινωνία; Ποια κοινωνία; Επειδή εγώ ζω μέσα σε αυτή και επειδή σε αυτή οφείλω το ότι δεν είμαι ένα αγρίμι μόνο του μέσα σε μια σπηλιά να κυνηγάει τροφή; Όχι γιατί και τα αγελαία ζώα δηλαδή οφείλουν στην αγέλη τους, τα ζα που ενδιαφέρονται μόνο για τις ατομικές τους επιδιώξεις και «άσε τους άλλους να ζήσουν ή να πεθάνουν, εμείς να την βγάλουμε καθαρή» ούτε σε αγέλη δεν συνενώνονται. Μόνα τους κυνηγάνε, μόνα τους ζουν, μόνα πεθαίνουν. Και αναρωτιόμαστε γιατί είμαστε μόνοι ως άνθρωποι μέσα στο πλήθος; Μα γιατί απλά το πλήθος, υπάρχει δεν υπάρχει γύρω μας, το αναζητούμε για «ίδιον όφελος» και όχι για να επικοινωνήσουμε ειλικρινά. Το αναζητούμε όταν το θέλουμε εμείς, όχι πάντα. Ποτέ όταν μας θέλει αυτό. Μετά γιατί αναρωτιόμαστε; Άλλωστε κάθε μας συσχέτιση την ανάγουμε σε ανταγωνιστική. Ποιος θα βγάλει περισσότερα, ποιος θα κατακτήσει περισσότερο την αγορά, ποιος θα πει περισσότερα, ποιού τα χατίρια θα γίνουν περισσότερες φορές, θα πάμε πιο συχνά σε βουνό ή θάλασσα; Ε μπάστα ούτως ή άλλως εμείς οι ίδιοι δεν αντέχουμε τόσο ανταγωνισμό. Αλλά βλέπεις ο ανταγωνισμός είναι υγεία κατά τα μοντέρνα πρότυπα, τον αναγάγαμε σε τρόπο ζωής και δεν βλέπουμε μπροστά μας, δεν παίρνουμε πρέφα ότι ο ανταγωνισμός είναι αρρώστια. Ιός που κατατρώει τα σωθικά κάθε υγιούς διάθεσης.
Την επαύριον των δραματικών γεγονότων ο πολυχρονεμένος μας πρωθυπουργός κωστάκης καραμανλάκης τζούνιορ, συντετριμμένος από τα γεγονότα ανακοίνωσε τα μέτρα «εξόδου από την κρίση». Αντίγραφο σχεδόν του περσινού του λόγου προς Ηλείας πυρόπληκτους (το ανάγνωσμα πρόσχομεεεεν) μίλησε για τις οικονομικές ενισχύσεις. Μέτρα που ανακοινώθηκαν για την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον: Μηδέν. Μέτρα που θα βελτιώσουν την ζωή του πολίτη: Μηδέν. Ποσοστό αύξησης της εμπιστοσύνης και της ελπίδας του πολίτη για βελτίωση των συνθηκών αύριο: Μηδέν. Μέτρα που θα οδηγήσουν σε άρση των αιτιών που δημιουργούν δολοφόνους και βανδάλους: Μηδέν. Μέτρα που θα ελαττώσουν την όξυνση, το άγχος, τα προβλήματα του πολίτη: Μηδέν. Μίλησε μόνο για τα χρήματα που θα δώσει, προσπαθώντας μέσα από έναν τέτοιο λόγο να υποδηλώσει πως κάνει κοινωνική πολιτική, τη στιγμή που η κοινωνική πολιτική του ελληνικού κράτους εξαντλείται εδώ και χρόνια στα λόγια και κατά τα άλλα, οι έλληνες ζουν σε περίοδο λιτότητας κι εγώ έχω ξεχάσει από πότε. Αλαζονεία.
Ρε παλικάρια, κακώς σπάτε βιτρίνες. Ο κωστάκης έχει μεγάλο όγκο, θα τον πετύχετε, μπορεί να μην κάνει κρότο καθώς θα θρυμματίζεται, αλλά σίγουρα θα κάνει αίσθηση ο θρυμματισμός του.
Αλλά σε τελευταία ανάλυση ή ο κωστάκης ζει στον κόσμο του, ή το μεγαλύτερο μέρος των ελλήνων για τα χρήματα που θα δώσει ο κωστάκης ενδιαφέρεται και όχι για την κοινωνία στην οποία ζει. Τουλάχιστον τα ζα που ζουν απομονωμένα στη σπηλιά τους, μακριά από αγέλη, έχουν την συναίσθηση να μην τρέφουν απαιτήσεις από καμία αγέλη. Η ανθρώπινη κοινωνία και η ατομιστική δραστηριοποίηση δεν συνυπάρχουν λέω συνήθως. Η κοινωνία συνοχής και «η πάρτη» μας δεν συμβαδίζουν διάβασα, πολύ καλύτερα εξεφρασμένο. Αν δεν ενδιαφέρεσαι για την κοινωνία, η κοινωνία δίκαια δεν θα ενδιαφερθεί για ‘σένα. Αν σε νοιάζει μόνο η ζωούλα σου και οι αξίες σου αφορούν το άτομό σου, τότε πάντα θα είσαι μόνος. Και «οι άλλοι» πάντα θα στα σπάνε κι εσύ θα κλαίς γιατί η άδικη κοινωνία για την οποία μέχρι τώρα δεν ενδιαφέρθηκες αλλά κοιτούσες μόνο τη δουλίτσα σου, την καριέρα σου και τον εαυτούλη σου δε σε προστάτεψε, ενώ με θράσος περισσό θα ζητάς και αποζημίωση.
Ποιά κοινωνία βρε θρασύτατα μοναχικά τυπάκια; Η κοινωνία απαρτίζεται από ανθρώπους που αλληλοβοηθιούνται καθημερινά, όχι που απαιτούν βοήθεια μόνο όταν χρειάζονται.
Κοινωνία υπάρχει μόνο όταν δεν αισθάνεστε μόνοι.