Επιστροφή

Εξέλειπε το τζατζίκι; Τελικά όχι. Από τη δεύτερη του Πάσχα και μετά φρόντισε να συμπεριληφθεί σε υπερβολικά μεγάλες ποσότητες κάθε βραδιά. «Ξέρεις εσύ» έλεγε στον κάπελα και είχε δίκιο, ο κάπελας ήξερε καλά!
Εβρέθηκαν οι υπόλοιποι φίλοι και συνδαιτυμόνες που απουσίασαν τις προηγούμενες και έτσι μαζευτήκαμε ξανά για μερικά κρασιά και… μπόλικες πίτες και τζατζίκια. Πολύ ασπρίλα όμως μωρ’ αδερφάκι μου. Σε πιάτα του φαγητού μας τα έφερναν! Καλά που ‘χε μείνει και μια μερίδα κοντοσούβλι να σπάσει η μονοτονία του λευκού…
Και με αυτά και μ’ αυτά πέρασαν οι μέρες και επιστρέψαμε στα τσιμέντα. Ο χτεσινός ήρεμος καφές στην παραλία, με το νησάκι και το πέλαγος και το δροσερό του αγέρι, σήμερα αντικαταστάθηκε από τη βουή του γραφείου και την βιβλιοθήκη απέναντι. Ευτυχώς το ταξίδι ήταν γρήγορο και ξεκούραστο.
Σχεδιασμός της μελλοντικής δραστηριότητας, προβληματισμός για την πλήρη έλλειψη της θεωρητικής βάσης. Και σίγουρα νοσταλγία για τον χτεσινό ήρεμο καφέ χωρίς τη βαβούρα των συνεργατών. Και για το θαλασσινό αγέρι, ας ήταν και γαρμπής. Ανοιξιάτικος και δροσερός άφηνε την ατμόσφαιρα διαυγή, να οι Παξοί, μια αδραχτή απέναντι.
Επιστροφή στην καθημερινότητα.

Πότε όμως θα σταματήσουμε να παραμυθιαζόμαστε

από την καθημερινότητα που μας προβάλλεται;