Μικρά, καθημερινά εγκλήματα

Μύρισε άρωμα αλλαγής. Μεταρρυθμίστηκε το κυβερνητικό σχήμα και επανεκκινήθηκε το έργο της σωτηρίας του ελληνικού κράτους. Το έθνος ούτως ή άλλως σώθηκε προ διακοσίων περίπου χρόνων από τους πολυχρονεμένους μας και πονόψυχους γειτόνους· σιγά και μη σωζόταν από εμάς, αφού και σήμερα από έξω αναμένεται «να έλθει η σωτηρία», μη και νοιώσει ο έλληνας μοναξιά, αποκομμένος από τη μαμά ευρώπη και το παγκόσμιο γίγνεσθαι, και χάσει και την ιδιότητα του κολαούζου.

Άσε πια τη δημοκρατικότητα που επικρατεί στην κοιτίδα της δημοκρατίας. Ο άρχον έχει το μαχαίρι και οι παρατρεχάμενοι δεν έχουν δικαίωμα άρνησης. Οι πολίτες δε, συμμετέχουν και συναποφασίζουν καθημερινά για την πορεία της χώρας και τις επόμενες κινήσεις της, καθηλωμένοι μπροστά στους δέκτες τους, ακούγοντας τους αναλυτές να τους αναλύουν τα πιθανά σενάρια ανασχηματισμού και περιμένοντας τη γέννηση του «θεόπνευστου νέου σχήματος». Διότι, ή είμαστε δημοκρατία, ή δεν είμαστε…

Αλλά βλέπεις, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του «εκδημοκρατισμένου δυτικού κόσμου» ήταν η ασέλγειά του στην ίδια τη δημοκρατία. Μέσα στην ακατάσχετη δίψα του για ατομικότητα κατέστρεψε εντελώς την συλλογικότητα των πολιτών και των αποφάσεων, τα οποία υποτίθεται πως κυριαρχούν και καθορίζουν μια δημοκρατία. Ισοπέδωσε και μετέτρεψε την έννοια σε μια απλή «ελευθερία έκφρασης». Η επικοινωνία και η τελική απόφαση με βάση την ετυμηγορία της εκκλησίας του δήμου καταργήθηκαν πλήρως. Η δημοκρατία πλέον περιορίζεται στο «είχες δικαίωμα να μιλήσεις, σε άκουσα». Και ο πολίτης, υποβιβάστηκε πλήρως σε ιδιώτη, ασχολούμενος με τη ζωούλα του και το προσωπικό του συμφέρον και με το δικαίωμά του για προσωπική άποψη. Και κάθε μέρα, η «δημοκρατική πολιτεία» μας ομοιάζει περισσότερο με ζούγκλα.

Το κράτος δε, σύμφωνα με τις νέες φιλελεύθερες αντιλήψεις, υπάρχει για να προασπίζει τα ατομικά δικαιώματα. Παροπλίστηκε πλέον η μηχανή που οργάνωνε και έβαζε σε λειτουργία τις κοινές αποφάσεις και που είχε ως στόχο την εξασφάλιση της συλλογικής ευημερίας και πορείας προς το μέλλον. Πώς να γινόταν αλλιώς άλλωστε, αφού πλέον δεν αποτελείται από πολίτες, αλλά από ιδιώτες; Που απλά ανά τέσσερα χρόνια, σε μια εικονική ψευδαίσθηση δημοκρατίας, ψηφίζουν τον επόμενο τύραννο, ο οποίος φυσικά ουδέποτε κινήθηκε με βάση τις εξαγγελίες του.

Πότε πέτυχε να λειτουργήσει σωστά αυτό το δημοκρατικό σχήμα άλλωστε; Οπότε αντί να το βελτιώσουμε, ας το μεταρρυθμίσουμε, ας το ισοπεδώσουμε ώστε να ομοιάζει με δημοκρατία, αλλά να εξυπηρετεί… ποιους;

Έτσι λοιπόν, εντελώς δημοκρατικά, ο πρωθυπουργός έκανε έναν ανασχηματισμό για να συνεχίσει το ίδιο έργο, εντελώς δημοκρατικά οι πολίτες θα εκλέξουν τους νέους τοπικούς άρχοντες σε ένα μήνα, με γνώμονα φυσικά το αν εγκρίνουν ή δεν εγκρίνουν την κυβερνητική πολιτική, όπως ακριβώς τους παροτρύνουν (!) οι τύραννοι που προεδρεύουν των κομμάτων εξουσίας, και όχι την ικανότητα και το «πρόγραμμα» των στελεχών για τοπική αυτοδιοίκηση (πρόγραμμα; ποιο πρόγραμμα; το άλλο με τον τοτό το ξέρεις;) και εν τέλει, εντελώς δημοκρατικά θα καταπατηθεί κάθε έννοια δημοκρατίας στο όνομα της νέας τάξης πραγμάτων.

Διότι ένα είναι σίγουρο, ο δυτικός κόσμος, εμείς, αν και ξεκινήσαμε με ένα κληροδότημα βαρύ, την Αθηναϊκή δημοκρατία, σταθήκαμε πολύ μικροί για να το προασπίσουμε και να το αναπτύξουμε· το αφήσαμε να μαραζώσει και σήμερα ο κόσμος μας δεν έχει καμία σχέση με την δημοκρατία, αντιθέτως εγκλημάτησε στέλνοντάς την στην κρεμάλα, εδώ και πολλά πολλά χρόνια, μιας και η δημοκρατία των πολιτών δεν βολεύει καθόλου τον ατομικό συμφεροντολογισμό του ιδιώτη.