Μυαλό κουκούτσι...

Ούτε χρόνος δεν πέρασε. Μισός και κάτι ψιλά δηλαδή. Άλλος ένας τρελός, μεθυσμένος από την ταχύτητα, και δεν είναι σίγουρο και από τί άλλο, καρφώθηκε στην κολώνα, εκεί στη «βάση» των στροφών. Το «καρφώθηκε» κυριολεκτικό, η κολώνα έσκισε το αυτοκίνητο στα δύο, ακριβώς στο κέντρο, τύχη βουνό, όλη τη μηχανή και τη μισή καμπίνα των επιβατών! Όντως τύχη βουνό: αυτή τη φορά δεν υπήρξε νεκρός. Αν και μόνιμα ανάπηρος προβλέπεται να υπάρξει… Στο ενδιάμεσο βέβαια, άλλο ένα αυτοκίνητο είχε σκάσει πάνω στο πεζοδρόμιο, αναπήδησε και προσγειώθηκε στη μάντρα, αλλά αυτό, τότε, ήταν «ήπιο» ατύχημα, μισή μάντρα κάτω και ένα αυτοκίνητο για επισκευή.
Τί ταχύτητα αλήθεια χρειάζεται για να σκίσει η κολώνα το μισό αυτοκίνητο στα δύο; Και πού ακριβώς πρόφτασε να την αναπτύξει; Στα τριάντα μέτρα ανάμεσα στις στροφές; Στις ίδιες τις στροφές; Η σύνεση, το μέτρο, το μυαλό το ίδιο, έχουν χαθεί από τον κόσμο. Ο κόσμος οδεύει στο χάος… Ο κόσμος γίνεται κάθε μέρα και πιο ηλίθιος…
Μα καλά, χρόνια δεν φωνάζεις γι’ αυτό; Ζούμε στην εποχή του «κάνε μωρέ ό,τι θες» και του «όχου μην μας τα πρήζεις μπάρμπα»…
Κι έστω, να πεις πως αυτός τά ‘θελε και τά ‘παθε. Φοριέται πολύ άλλωστε, μιας και όσο αυξάνουν οι ανεύθυνοι ατομιστές, τόσο πιο πολύ αδιαφορείς για το τί παθαίνουν κάθε που προκαλούν την τύχη τους. Όπως εκείνος ο γείτονας που δεν μπορεί να χωνέψει πως ο δρόμος δεν αντέχει μεγάλη ταχύτητα και μιας και «αυτός είναι οδηγάρα» θα «οδηγεί όπως γουστάρει». Αλλά ο κόσμος που πιθανότατα θα πάρει στο λαιμό του ο κάθε κάφρος τι φταίει;
Πόσα άραγε ατυχήματα δεν έχει μετρήσει ο δρόμος. Όχι, δε φταίει ο δρόμος, μέσα στην πόλη είναι, τί κι αν είναι σε πλαγιά βουνού; Ούτε το βουνό φυσικά θα «φαγωθεί» για να γίνει καλύτερος δρόμος, μέσα στην πόλη είναι! Και μέσα στην πόλη είναι απαράδεκτο να τρέχει κανείς με ταχύτητα και με στροφές στον κινητήρα που δεν θα επιτρέψουν στο αμάξι να σταματήσει άμεσα ή στον οδηγό ν’ αντιληφθεί το «παιδί» που πετάχτηκε στο δρόμο. Μα τί λες τώρα ανεκδιήγητε μπλόγκερ; Ο χρόνος είναι χρήμα… Και το αυτοκίνητο φονικό όργανο και ό,τι και αν έχεις, όσο και αν άργησες, πρέπει να πας με ασφάλεια στον προορισμό σου, και εσύ και όσοι συναντήσεις…
Σαμαράκια γιατί δεν έχει ο δρόμος; Δεν είναι στην πολιτική του δήμου. Ήπιας κυκλοφορίας γιατί δεν είναι ο δρόμος; Μα είχε χαρακτηριστεί, αλλά το «από κάτω» δημοτικό διαμέρισμα θέλει να μπορεί να τον χρησιμοποιεί για να… τρέχει! Να αποφεύγει την κίνηση του κεντρικού, αλλά και να τρέχει, για… πεντακόσια μέτρα! Να κερδίσει… ίσα με δέκα δευτερόλεπτα…
Βλέπεις η ανθρώπινη ζωή τιμολογείται λιγότερο και από τα δέκα δευτερόλεπτα. Και μιας και η πλειοψηφία προτιμά να τα κερδίσει, το σύνολο υποχρεούται ν’ αδιαφορήσει για την ανθρώπινη ζωή. Αχ αυτό το «κέρδος», καταστροφική έννοια…
Ας το παραδεχτούμε επιτέλους: Η αστυνόμευση δεν θα πιάσει όλους τους «τρελούς», μόνο ένα μικρό ποσοστό τους. Η παιδεία έχει πλέον καταστραφεί σε τέτοιο επίπεδο που είναι άγνωστο το πότε και αν μπορεί να διορθωθεί, για να διορθωθεί με τη σειρά του και το πρόβλημα της ανευθυνότητας (παιδεία και υπευθυνότητα στον αιώνα της «ατομικότητας»; αστεία λέμε;), το μόνο που μένει είναι η δημιουργία προϋποθέσεων που θα αποτρέπουν τους οδηγούς από το να αναπτύξουν ταχύτητες. Είτε αυτά είναι σαμαράκια, είτε είναι ζαρντινιέρες, είτε είναι μαιανδρική οδός (ελληνιστί ζιγκ-ζαγκ ή σλάλομ), πάντως με κάποιο τρόπο πρέπει να ελαττωθούν οι ταχύτητες. Οι ανά δέκα μέτρα πινακίδες που πληροφορούν περί του ορίου των σαράντα χιλιομέτρων δεν αποδίδουν, το οπτικό σήμα δεν περνάει στον εγκέφαλο…