Η αήττητη ανοησία ενός μυαλού εν απουσία

Είναι τελικά μάταιο, εκτός «ορίων» για το σημερινό γίγνεσθαι ίσως, το ενδιαφέρον και η ενασχόληση με τα των άλλων; Αν και στην πράξη αυτά δεν είναι «τα των άλλων», αλλά «τα των όλων». Αυθόρμητη η ερώτηση «ποιός οδηγούσε σαν παλαβός το αυτοκίνητο στο δρόμο;». Όχι για τσακωμό, όπως εριστικά θεωρήθηκε, αλλά για να ακολουθήσει η πιθανώς άγνωστη πληροφορία, πως ο δρόμος αυτός μετρά ήδη τρείς νεκρούς και αρκετά στραπατσαρισμένα, μέχρι πλήρους καταστροφής, αυτοκίνητα. Χώρια αυτά που έχουν βρεθεί ξαφνικά στις αυλές σπιτιών. Δεν είναι άλλωστε άσκοπες και παράλογες οι συνεχείς πινακίδες που «επιβάλουν» ταχύτητες των σαράντα χιλιομέτρων. Λες και οι πινακίδες επιβάλλουν τίποτε…
«Ο καθένας οδηγεί όπως μπορεί και νομίζει»
«Ε όχι, ο καθένας δεν έχει το δικαίωμα να θέτει τους άλλους σε κίνδυνο».
«Δηλαδή εσύ οδηγείς μόνο με σαράντα στο δρόμο αυτό;»
«Μπορεί και να τα ξεπερνάω, σαράντα πέντε ας πούμε, άντε πενήντα, αλλά τρελές ταχύτητες σε αυτές τις στροφές, όχι δεν πιάνω, δε τις σηκώνουν, οδηγώ όπως πρέπει, δεν μου ξεφεύγει το αμάξι στο αντίθετο ρεύμα, και μάλιστα με ορατότητα δέκα μόνο μέτρων, ούτε το κάνω και επίτηδες»
«Εγώ όμως πιάνω, δεν οδηγώ όπως πρέπει!»
Όσο ήπιος ο ένας τόνος, τόσο εριστικός ο άλλος. Και στο τέλος αισθάνεσαι και ανόητος που άνοιξες συζήτηση με την ίδια την «αήττητη ανοησία». Και όμως, παρά τρίχα δεν έγινες αυτόπτης μάρτυρας ενός ακόμα, άσχημου στα σίγουρα, ατυχήματος, μετωπική θα ήταν.
Πιο κάτω ένα νεοχτισμένο «εκκλησάκι». Μνημείο για κάποια οικογένεια που δεν έκανε ανάσταση φέτος. Πολλές δηλαδή δεν έκαναν, αλλά αυτή δεν έκανε λόγω ανόητου παραλογισμού. Λες και οι άλλες δεν έκαναν για άλλο λόγο…
Τί ταχύτητα άραγε είχε το όχημα που έκανε τέτοια ζημιά; Ο βόμβος του ατυχήματος έφτασε μέχρι το σπίτι, αν και η αρχική εντύπωση ήταν πως κάπου κοντά έσκασε κάποια βόμβα, είναι και οι μέρες «πονηρές». Μάλλον σείστηκε λίγο και το έδαφος μέσα στη νύχτα. Μέσα σε πέντε λεπτά ασθενοφόρο και πυροσβεστική μαζί πέρασαν μπροστά απ’ το παράθυρο. Μάταιη η αναμονή για κάποια έκτακτη είδηση στην τηλεόραση. Την επόμενη μέρα όλα αποκαλύφθηκαν, σπασμένα τάσια και απομεινάρια από κάποιο αυτοκίνητο που είχε μετακινηθεί γρήγορα-γρήγορα από το σημείο. Μερικά λουλούδια.
Αήττητη η ανοησία τελικά του ανθρώπου. Και όχι, το πρόβλημα δεν είναι η παραβατικότητα, το πρόβλημα είναι πως ο άνθρωπος δεν έχει αρκετή σύνεση να κατανοήσει πως ο ίδιος του ο εαυτός ή το ίδιο του το παιδί είναι αυτοί που κινδυνεύουν, τα πρόσωπα που αγαπά. Όταν αγνοεί αυτήν την τόσο τραγική αλήθεια, όποια τιμωρία και αν του επιβληθεί, όλα άσκοπα είναι. Σαμ πως έχει η τιμωρία μεγαλύτερη ισχύ από την ίδια τη ζωή που αγνοεί;
Μπορεί η μάνα να είναι για λύπηση, για το βλαστάρι που πόνεσε κι έχασε τόσο οδυνηρά, ο πατέρας όχι, έπρεπε, αν δεν έπαιρνε ο γιος από λόγια, να του δώσει ένα γερό χέρι ξύλο και να του πάρει το αυτοκίνητο, το δίπλωμα, να τον παρακολουθήσει, ν’ ασχοληθεί μαζί του, να τον ελέγξει και να τον νουθετήσει, όχι να τον αφήσει να κυκλοφορεί θέτοντας σε κίνδυνο εαυτό και άλλους. Ίσως βέβαια κι ο ίδιος να μην ήταν καλύτερο πρότυπο, τότε σίγουρα όχι μόνο λύπηση δεν του αξίζει, αλλά ευθύνες. Όσο για τους ίδιους τους ανόητους οδηγούς, καλύτερα να πάνε μια ώρ’ αρχύτερα, μόνοι τους, να μην πάρουν κι άλλους στο λαιμό τους. Γιατί μπορεί η ανοησία να είναι αήττητη, αλλά δεν χρειάζεται να γίνει και δολοφονική.
Τα προβλήματά μας δεν είναι καθόλου θέμα παραβατικότητας, θέμα μυαλού είναι…
Ή μάλλον, θέμα απουσίας μυαλού.

Δεν θα βάλεις εσύ μυαλό στον κόσμο...