Αναπολήσεις…

Η «επιστροφή» του νου, και όχι μόνο, σε παλιότερες καταστάσεις είναι τελικά ορισμένες φορές αναπόφευκτη. Όχι πάντα, αλλά ορισμένες φορές τουλάχιστον. Ειδικά όταν έχουν μείνει αναπάντητα ερωτηματικά, εκκρεμότητες… Μια μικρή ώθηση αρκεί και ακόμα και μια παγερή αδιαφορία μπορεί εύκολα να μπει στην άκρη… Για έναν φαινομενικά άσχετο καφέ ξεκίνησε το θέμα και κατέληξε σε παράξενα πισωγυρίσματα. Αντικειμενικά άλλωστε, λαμβάνοντας υπ όψη τα δεδομένα, ήταν αναπόφευκτο. Άντε τώρα ψάξε βρες… Άντε τώρα αποφάσισε…
Πάντως αυτό το «τριβέλισμα» κάνει κακό. Χτες το μυαλό αργούσε, σήμερα εργαζόταν κανονικά μεν, αλλά μέχρι και τα φυντάνια, απορημένα, ρώτησαν, με νόημα, περί της προηγούμενης νύχτας. Τα μάτια, λέει… τόσο φαινόταν στα μάτια ε; Παρότι η κούραση δεν ήταν και τόσο διάχυτα αισθητή.
Τουλάχιστον μέχρι κάπου κοντά στο τέλος της ημέρας. Η σημερινή τελικά αποδείχθηκε από τις πιο κουραστικές, αλλά και γεμάτες. Εννέα ώρες, σχεδόν χωρίς διάλειμμα. Αντιμετωπίστηκαν πολλά. Ειπώθηκαν πολλά, υπήρξαν τελικά μερικές στιγμές «απολαυστικής ευχαρίστησης», λες και δυο-τρία πράγματα πέρασαν μέσα από το «φράκτη». Όχι όσα θα έπρεπε, όχι κάτι το σημαντικό, αλλά να, μια αίσθηση αναβάθμισης υπάρχει… Ειδικά μετά και τη χτεσινή συζήτηση. Μάλλον κάτι βγήκε κι από εκεί. Όχι όσα θα έπρεπε, αλλά και η παραμικρή βελτίωση, κέρδος δεν είναι; Μάλλον είναι…
Και ύστερα απ’ όλ’ αυτά ήρθε και ο καφές, ήρθαν και οι υπόλοιπες συζητήσεις, βάλαν μπροστά τη χρονομηχανή και γυρίσανε το χρόνο μερικούς μήνες πίσω.
Και τώρα άραγε τί; Παλινωδίες; Παλινορθώσεις; Τίποτε;
Κάτι;…

Ύπνος αναγκαίος… απόλυτα…