Κοκορομαχίες…

Αντί τιτανομαχιών. Οι δεύτερες βέβαια θα ήταν προτιμότερες. Θα είχαν ένα αποτέλεσμα. Ενώ οι πρώτες…
Τα είπε ένα χεράκι ο Γιωργάκης, τα είπε κι άλλο ένα ο Αντωνάκης. Βελόνα και κλωστή ο πολίτης, να μπαλώσει τα σκισμένα, μπας και ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία. Διόρθωση: η χρήματοοικονομία. Η ίδια η οικονομία μάλλον θα παραμείνει ασθενής. Ασθενή άλλωστε την χαρακτήρισαν οι πολιτικοί. Τελικά, από εκεί, τα τέλη του εξήντα, όλο με ασθένειες και νοσοκομεία ασχολείται ο έλληνας. Μπήκε τότε στα ορθοπεδικά τμήματα να βάλει ένα γύψο τότσο δα στο κάταγμα, κι από τότε του φορτώθηκε νοσοκομειακή λοίμωξη, του δημιούργησε ευαισθησία και όλο στο κρεβάτι πέφτει. Κι έτσι, ήρθαν μετά από χρόνια οι πολυχρονεμένοι γιατροί από το εξωτερικό, για να σώσουν τον ασθενή που χαροπαλεύει στο κρεβάτι της χρεοκοπίας. Γιατί, για να σωθεί η ίδια η Ελλάδα ούτε λόγος, η βιωσιμότητα άλλωστε δεν αποτελεί επιταγή της σύγχρονης πραγματικότητας. Οι τράπεζες και η κίνηση του χρήματος να γίνεται «σωστά» και δεν πα να καούν τα πάντα; Χρόνια τώρα άλλωστε καίγονται προς χάρη του χρήματος, σε παγκόσμιο επίπεδο. Καταραμένη εφεύρεση…
Τα έσουρε κι ένα χεράκι και η Κατερινούλα, και δίχασε για μια ακόμα φορά το πανελλήνιο. Νέος εμφύλιος ενόψει: να τονε διασύρουμε τον θεσμό του πρωθυπουργού, ή να μην τονε διασύρουμε; Να μας περιμένει νέος γύψος άραγε στο τέλος του; Λες και η σιωπή δεν βοηθά στην διάσυρση από μόνη της. Προτιμότερες είπαμε οι κοκορομαχίες παρά η… διαφάνεια. Άλλωστε αυτά πάνε μία σου και μία μου. Άμα έρθει ο ένας, θα πρέπει να πάει και ο άλλος. Και εδώ το πανελλήνιο είναι όντως διχασμένο. Από τη μία οι τριακόσιοι που δεν θέλουν κανέναν, από την άλλη οι πολίτες που θέλουν και τους δύο. Και η δημοκρατία νικάει περίτρανα για μια ακόμα φορά.
Το «δημόσιο» πάντως παραμένει ο μεγάλος ασθενής. Δήμοι και νομαρχίες με τεράστια ελλείμματα. Κι η διάγνωση πως «δεν έμαθε ποτέ να δουλεύει ως ανταγωνιστική επιχείρηση». Γιατρός ένας από τους νέους, της καινούργιας σχολής, της οικονοϊατρικής. Μα… το «δημόσιο» προϋπήρχε του ανταγωνισμού, που είναι μόδα της εποχής, άγνωστη προ μερικών δεκαετιών… Και δουλειά του είναι η κοινωνική προσφορά και οργάνωση, όχι ο ανταγωνισμός με κάποια εταιρία· το δημόσιο δεν είναι εταιρία! Δε συμμετέχει σε ανταγωνιστικά παιγνίδια! Αλλά έτσι είναι αυτοί οι νέοι, θέλουν ν’ αλλάξουν τα θεμέλια του οικοδομήματος γιατί δεν τους κάθονται καλά τα μπαλκόνια. Για την ακρίβεια να τα καταργήσουν, άλλωστε τα θεμέλια δεν φαίνονται, γιατί να ξοδεύουμε για δαύτα; Βλέπεις, οι νέοι «έχουν ξεχάσει» πως χωρίς θεμέλια το οικοδόμημα πέφτει. Να τα «οφέλη» του ελλείμματος παιδείας…