Εκβιαστικά διλλήματα

Σταθερή αξία! Τα έθεσε ο πρώην, τα θέτει ο νυν. Και αείν και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν! Ή πιστεύει κανείς ότι δεν θα τα θέσει και ο επόμενος; Μάλλον όχι, ε; Γιατί να μην το κάνει άλλωστε;
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ωστόσο η ανάγκη για «ισχυρή κυβέρνηση», «ισχυρή πλειοψηφία», «σταθερότητα» και όλα αυτά τα οποία επικαλούνται κατά καιρούς οι κυβερνώντες. Γιατί άραγε κόπτονται τόσο πολύ για την «ισχυρή κυβέρνηση»; Δεν έχουν επιχειρήματα να στηρίξουν την πολιτική τους, ή δεν υπάρχουν απλά επιχειρήματα που να τη στηρίζουν; Ή μήπως «οι άλλοι» δε θέλουν απλά να πειστούν; Είτε είναι ένα, είτε είναι όλα, ένα είναι σίγουρο, το πρόβλημα δεν το έχουν στην πράξη οι κυβερνώντες αλλά η δημοκρατία. Τώρα βέβαια… για ποιά δημοκρατία άραγε μιλάμε, την ανύπαρκτη;
Ας ασχοληθεί καλύτερα ο κόσμος με τη χωροθέτηση των δημοσιογράφων λοιπόν, και με τη σειρά που θα απευθύνουν αυτοί τις ερωτήσεις τους, διότι αυτό είναι που καθορίζει σήμερα τη δημοκρατία μας. Η show biz, όχι κάτι άλλο… Γιατί αν ασχοληθεί με τα ίδια τα λεγόμενα και λεχθέντα, μάλλον ασυνέπεια θα βρει να υπάρχει. Ανάμεσα σε ερώτηση και απάντηση, ανάμεσα στις ίδιες τις φράσεις της απάντησης…
Και εδώ που τα λέμε, ο κόσμος δεν έχει μάθει να καταλαβαίνει τον δομημένο λόγο, προτιμά να ακούει απλά, λιτά ξερά, ασπρόμαυρα διλλήματα, να διευκολύνεται και στην απόφαση, τ' αρέσει το άσπρο, ή το μαύρο χρώμα; Να μη το κουράσει το ρημάδι! Για κούραση είμαστε άλλωστε; Μετά τη συνέντευξη θα έχει ριάλιτι σόου να χαλαρώσουμε, να κουτσομπολέψουμε, να περάσει ευχάριστα η ώρα βρε αδερφέ, για σκοτούρες είμαστε;
Όχι πως δεν είναι καλή η σταθερότητα! Η σταθερότητα στη ζωή του ανθρώπου τού επιτρέπει να αναπτύξει τον εαυτό του, να είναι ήρεμος και κοινωνικός, και χίλια άλλα καλά. Αυτή τη σταθερότητα όμως την καταργούν η ανασφάλεια στην εργασία και οι ελαστικοποιημένες σχέσεις εργασίας. Σε μια κοινωνία με αστάθεια στη ζωή των ανθρώπων πώς να περιμένει κανείς κοινωνική σταθερότητα; Το πολύ στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι μια επίπλαστη «ασταθή ισορροπία», η οποία θα καταστρέφεται ανά πάσα στιγμή από το φόβο για το μέλλον.
Λάθος πράματα προσπαθούν να ρυθμίσουν. Αντί να ρυθμίζουν τις κινούσες δυνάμεις, «ρυθμίζουν» τις εκφάνσεις. Γι’ αυτό και τίποτε δε σταθεροποιείται. Γι αυτό και τα διλλήματα σταθερότητας λοιπόν. Σε μια κοινωνία στην οποία η σταθερότητα είναι απούσα, ας την επιβάλλουμε. Εκβιαστικά, ολιγαρχικά. Πώς αλλιώς; Δημοκρατική επιβολή δεν υφίσταται…
Εν τω μεταξύ, έρανος διενεργείται για χρηματική βοήθεια προς τα μέλη του ΣΕΒ. Οι καημένοι έχουν μόνο 5% κέρδη, εξ ου και έχουν αρχίσει να μαραζώνουν οι βίλλες, οι αμαξάρες και τα κότερα. Άρχισε να λείπει και το μαύρο χαβιάρι από το μεσημεριανό τραπέζι…
Ας βοηθήσει λοιπόν ο κόσμος που είναι μαθημένος χωρίς ανέσεις, γιατί τα καημένα έχουν μάθει στη χλιδή και θα πάθουν καμιά κατάθλιψη. Και μετά θα κλείσουν τις βιομηχανίες τους και θα αυξηθεί η εργασιακή ανασφάλεια. Και σε καιρό κρίσης, δεν είμαστε για πειράματα…

Σάββατο…

…κι απόβραδο και ασετιλίνη… Έτσι τουλάχιστον λέει το άσμα που ήρθε στο μυαλό με την σκέψη πως είναι Σάββατο. Κι απόβραδο. Και μόλις έκλεισε το powerpoint. Αρκετές ασκήσεις για τα φυντάνια έτοιμες. Από το πρωί ανοιχτό, με μικρό διάλειμμα για ψώνια του σπιτιού και λίγο ύπνο, μιας και ο πονοκέφαλος είχε χτυπήσει κόκκινο.
Σάββατο κι απόβραδο έφτασε, πέρασε όλη η ημέρα χωρίς να γίνει αντιληπτή.
Είναι κάποιες, κάμποσες μέρες πάντως, που τα blogs δημιουργούν μια πικρία, μια «δηλητηριασμένη» ίσως αίσθηση. Τα blogs ή όλο το διαδίκτυο; Δεν έχει σημασία, μάλλον το δεύτερο ισχύει, γεγονός είναι πάντως πως υπάρχουν μέρες που καταλήγουν σε άρνηση ανάγνωσης. Είτε γιατί τα κείμενα του διαδικτύου γίνονται λιβελογραφήματα που πικραίνουν (πόσες φορές κι αν δεν έχεις πικραθεί από τέτοια), είτε γιατί γίνεται εντελώς βαρετό να προσπαθείς να «επικοινωνήσεις» ιδέες και επιχειρήματα…
Λες και είναι δυνατό σήμερα να επικοινωνηθούν επιχειρήματα…
Μάλλον αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η πλήρης ασυδοσία του λόγου. Έκφραση απόψεων και ας επικρατήσει η δημοφιλέστερη. Κάπου εκεί έχει «αναχθεί» η δημοκρατία μας. Μάλλον κάπου εκεί έχει καταντήσει. Και η επικοινωνία των ανθρώπων λιγοστεύει. Ή ίσως δεν λιγοστεύει, απλά παλιότερα ήταν λιγότεροι αυτοί που είχαν τα μέσα και την διάθεση να επικοινωνήσουν, σήμερα αυξήθηκαν όσοι έχουν τα μέσα, αλλά η διάθεση δεν άλλαξε. Είτε έμεινε σταθερή, είτε ίσως και ελαττώθηκε μέσα στα πλαίσια του «νέου τρόπου συνεννόησης».
Άλλωστε η φθίνουσα αδυναμία συνεννόησης έχει γίνει αντιληπτή εδώ και καιρό. Σε τελευταία ανάλυση, όσο περισσότερο κλείνεται ο άνθρωπος στο εγώ του και εξιδανικεύει το «δικαίωμα άποψής του», τόσο λιγοστεύει η συνεννόηση. Αυτό άλλωστε δεν είναι και η «αυτορρύθμιση της κοινωνίας»; Μια μεγάλη κάλπη που καθορίζεται «δημοκρατικά» ο φαινότυπος της κοινωνίας με βάση την άποψη που εμφανίζει μεγαλύτερη πυκνότητα πιθανότητας. Συχνότητα εμφάνισης. Μόνο που πουθενά δεν είχε γραφεί πως η δημοκρατία είναι απλά η «συχνότερη άποψη». Διότι η δημοκρατία απαιτεί γνώση πριν τη διατύπωση άποψης. Ή αλλιώς: «βούτα τη τή ριμάδα τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσεις». Συνεπώς υποτίθεται πως πρέπει να είναι η συχνότερη «αιτιολογημένη θέση». Αλλά πόσες φορές δεν κατηγορήθηκες επειδή το είπες στα φιντάνια σου;
«Δε θα μου κόψεις το δικαίωμα να λέω ότι θέλω!»
Έτσι, σήμερα η δημοκρατία θεωρείται το δικαίωμα στην άποψη. Ακόμα και αν κάποιος δεν είναι ενημερωμένος πρέπει να το έχει. Τί, να μη μας πουν και φασίστες τώρα…
Στενά τα όρια τελικά και αυτή η διάθεση αμπελοφιλοσοφίας την ογδόη βραδινή, μετά από τόση δουλειά, καταντάει παράξενη. Ίσως πηγάζει από την «δηλητηριασμένη γεύση» που έχει μείνει στο στόμα, ίσως από μια παραίτηση που γίνεται ώρες ώρες αισθητή όταν διακρίνεις πως τελικά το να μιλάει κανείς καταλήγει μάταιο… χαλάει το σάλιο του βοώντας στην έρημο…
Καταλήγει μάταιο; Ή καλύτερα να ακουστεί, κι ας πέσει χάμω, ας γίνει αιτία διαφωνίας, παρεξήγησης, αρκεί να έχει ειπωθεί; Ίσως κάποια στιγμή να χτυπήσει το καμπανάκι και αυτό που σήμερα φαντάζει τόσο μάταιο, κάποια μέρα να γίνει κινητήρια δύναμη, ή έστω και απλή, μικροσκοπική συνισταμένη της, ώστε κάτι να κινηθεί καλύτερα.
Ναι, μικροσκοπική συνισταμένη της, μιας και αποτελεί μάλλον υπεροψία το να θεωρήσει κανείς πως αποτελεί αυτός, μόνος του, την κινητήριο δύναμη. Αυτό είναι κάτι που μόνο η ιστορία το κρίνει και σίγουρα πολύ μετά θάνατον…
Άκου τώρα μέχρι που κατέληξε το αμπελοφιλοσοφείν. Στον θάνατο λέει…
Άσ’ τον αυτόν στην ησυχία του.
Σαββατόβραδο έρχεται, λίγη ξεκούραση και λίγη διασκέδαση είναι απαραίτητα στοιχεία…

Και πάψε να δίνεις στα πάντα σημασία…

Μετρολογίες και πολυλογίες…

Ε και; Ποιος είχε πιστέψει δηλαδή ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα; Ούτε δεκατρείς μέρες δεν πέρασαν από τις ρητές εκείνες πολιτικές δηλώσεις. Νομοθετήματα και δηλώσεις. Και «οικονομία», τα μόνα θέματα που ακούγονται πια, όλα τα υπόλοιπα έχουν καταπνιγεί. Λες και η ζωή των ανθρώπων κινείται μόνο πάνω σε αυτούς τους τρεις άξονες. Πάντως οι δηλώσεις γίνονται για το θεαθήναι. Το να τις λάβει κανείς υπ’ όψη του αποτελεί μάλλον αφέλεια. Αλλά γίνονται, και όλος ο «διάλογος» κινείται εκεί γύρω. Λες και ο πολιτικός κόσμος ζει στην δική του εικονική πραγματικότητα. Πώς να μην γυρίσει ο κόσμος την πλάτη στους πολιτικούς; Το κακό όμως είναι πως τη γυρνά και στην πολιτική, ιδιωτεύει, χάνει την ταυτότητα του πολίτη, με όλες τις τραγικές συνέπειες που έχει αυτό για τη δημοκρατία. Αν και σήμερα ο πολίτης δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Ποτέ άλλωστε δεν μπορούσε. Μόνο οι πολίτες μπορούν. Πληθυντικός. Και επειδή οι πολίτες ιδιωτεύουν, τα νέα μέτρα είναι προ των πυλών.
Και οι πολιτικοί παραμένουν αλώβητοι και συνεχίζουν το παιγνίδι εντυπώσεων, διαπληκτιζόμενοι επί του Βατοπεδίου και άλλων σκανδάλων.
Και γιατί να μην πάνε άραγε όλοι οι εμπλεκόμενοι στα δικαστήρια; Να διαλευκανθεί η υπόθεση, να τελειώνει η ελληνική κοινωνία με το θέμα. Είναι άλλωστε εντελώς παράλογο να ευλογούν οι ίδιοι οι βουλευτές τα γένια τους. Η αξιοπιστία των αποφάσεων των επιτροπών της βουλής δεν είναι μεγαλύτερη από την αξιοπιστία των δηλώσεων των βουλευτών. Η οποία ούτε δεκατρείς ημέρες δεν μπορεί να αντέξει απ’ ότι φάνηκε!
Όχι ότι η αξιοπιστία των δικαστικών αποφάσεων είναι καλύτερη, αλλά να, αντέχουν μερικά χρόνια, όχι μόνο ημέρες. Όπως εκείνες οι αποφάσεις που έλεγαν πως η βόνταφον και η έρικσον θα πλήρωναν για το σκάνδαλο των υποκλοπών. Ε τελικά τη σκαπουλάρισαν! Σιγά και μη δε… είναι πολλά τα λεφτά!
Το μόνο ευχάριστο θέμα των ημερών είναι οι γαλλικές απεργιακές κινητοποιήσεις. Την παρέλυσαν πάλι τη χώρα τους τα παιδιά, όχι ότι θα πετύχουν πολλά, η απολυταρχικότητα των ανά τον κόσμο σημερινών, δημοκρατικών κατά τα άλλα, κυβερνήσεων είναι τεράστια. Εκτός κι αν συνέχιζαν και μετά την ψήφιση ίσως… Διότι, το ότι θεσπίστηκε ένας νόμος δεν σημαίνει ότι είναι a priori σωστός και ηθικός. Ποτέ το νόμιμο δεν ήταν de facto ηθικό ή δίκαιο, ή σωστό…
Ή ίσως αν οι κινητοποιήσεις τους γενικευόταν, αλλά που, σιγά και μην τους ακολουθήσουν τα χαϊβάνια οι έλληνες. Αυτοί ιδιωτεύουν και με το που θα κινητοποιηθεί ένας, οι άλλοι φωνασκούν πως παρεμποδίζονται! Πολιτισμένα πράματα…
Μη μας αποπέμψουν και από τη μαμά Ευρώπη δηλαδή και τί θα κάνουμε μοναχούλια μας! Μόνο που το αν θα μας αποπέμψουν δεν εξαρτάται από τις κινητοποιήσεις μας. Εξαρτάται από το χρηματικό όφελος των ισχυρών της. Άμα η Μέρκελ δει πως είναι πιο ζημιογόνο να συντηρεί την Ελλάδα, διαφεντεύοντάς τη φυσικά, από το να χάσει μια αγορά για τα προϊόντα της, η Ελλάδα θα φύγει από την ευρωζώνη. Όσο όμως ως αγορά η Ελλάδα της αποφέρει κέρδη, θα ωρύεται για τα ελλείμματα της αλλά θα την βοηθάει να μπει ακόμα πιο βαθιά στα δάνεια.
Γι’ αυτό βρε η Ελλάδα πιέζεται να «ελαφρύνει» την αγορά αυτοκινήτου. Τί κι αν είναι ενάντιο στο εθνικό συμφέρον και την ελληνική οικονομία; Τί κι αν αποτελεί «αιμορραγία» συναλλάγματος; Η κυβέρνηση θα πάρει επιπλέον παράσημα με τέτοιες κινήσεις και ο Έλληνας θα χωθεί πιο βαθιά στα δάνεια. Η μαμά Ευρώπη θα ευχαριστηθεί που κερδίζει και το αύριο θα υποθηκευθεί ακόμα περισσότερο. Γιατί μόνο μέλημα του οικονομικού επιτελείου δεν είναι να γίνει η Ελλάδα βιώσιμη και να σταθεί στα πόδια της, αλλά να βγει η Ελλάδα στις αγορές να δανειστεί. Τραγωδία…

Οικο…λογία ή …νομία;

Περί της λάμπας ο λόγος. Της οικο-λογικής(-νομικής). Διότι πολλά ακούστηκαν, πολύ διαφημίστηκαν, μέχρι και καμπάνιες αντικατάστασης των «παλαιών ενεργοβόρων λαμπτήρων» διενεργήθηκαν από «οικολογούντα» τηλεοπτικό σταθμό. Φυσικά, κάθε προσπάθεια μείωσης της κατανάλωσης του ρεύματος είναι θετική. Έχει θετικό αντίκτυπο στο περιβάλλον. Εδώ που τα λέμε άλλωστε, κάθε ρυθμός που ελαττώνεται έχει θετικό αντίκτυπο στο περιβάλλον. Αν και την αρχή αυτή ο μέσος άνθρωπος σήμερα την εφαρμόζει μόνο όπου του αρέσει…
Έτσι λοιπόν, πάρα πολύς κόσμος έχει ήδη αρχίσει να χρησιμοποιεί τους νέους λαμπτήρες χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης.
Τί δεν ξέρει όμως όλος αυτός ο κόσμος; Αυτό που δεν του λένε! Πλησιάζοντας, κατά τύχη, ένα μετρητικό όργανο προς τη λάμπα αυτή, στα δύο μέτρα άρχισε να σφυρίζει, στο ένα η ακτινοβολία ήταν ήδη στα 60 V/m, στα μερικά εκατοστά έφτανε τα 120! Και μετά αγχώνεται ο κόσμος, και πολύ καλά κάνει, για τα 10 με 15 V/m που φτάνει η ακτινοβολία του κινητού του και των πυλώνων κινητής! Εδώ του «έχωσαν» την πηγή μέσα στο σπίτι χωρίς να του πουν κουβέντα!
Όπως και τότε, με τα κινητά τηλέφωνα, που πρώτα φρόντισαν να διεισδύσουν στην αγορά και μετά να διαδώσουν ευρέως το πόσο ανθυγιεινά είναι και να «νίψουν τας χείρας τους»!
Τελικά, για την οικολογία γίνονται όλα, ή για το χρήμα; Διερώτηση κι αυτή… Φυσικά και για το δεύτερο, δεν πα να καούν όλοι και όλα; Η αγορά και το χρήμα να ικανοποιηθούν…

Στο σπίτι, μόλις καταργήθηκε η τελευταία λάμπα χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης…

Θες να προστατέψεις το περιβάλλον;

Κλείσε τις συσκευές και σβήσε τις λάμπες, σπάσε και καμία του δρόμου!

«Έξυπνες λύσεις» δεν υπάρχουν.

Οϊμέ

Η υγρασία έξω έχει φτάσει στο απροχώρητο. Σχεδόν. Πάντως στον κάμπο, κάτω από το φυντανοτροφείο, η ορατότητα δεν ξεπερνά το μισό χιλιόμετρο. Και η μαυρίλα στο δρόμο της επιστροφής άλλο πράμα. Μέχρι ομίχλη είχε κομμάτι της διαδρομής. Και αύριο λέει η θερμοκρασία θα ανέβει στους 28; [Μήπως να αποφασίσει κάποια στιγμή – ο κακός μας – ο καιρός, τι θέλει από τη ζωή μας;] Με τόση υγρασία; Και με συνθήκες που ευνοούν τη μεταφορά σκόνης από τη Σαχάρα; [Πόσο καιρό είχε ν’ ακουστεί αυτό;] Ώρα για μετανάστευση…
Αν και εδώ που τα λέμε η πανακότα από σήμερα έγινε πιτσιλωτή. Τόση λάσπη απ’ το δρόμο μάζεψε, σιγά μη φοβηθεί τις ευνοϊκές για μεταφορά σκόνης συνθήκες. Κάποιος να πει στον Καντάφι ότι δεν θέλουμε άλλη «δείγμα δωρεάν» σκόνη; Πάλι καλά που η άδεια από τα φυντάνια απεδείχθη «διαρκείας». Επιστροφή νωρίτερα, πονοκεφαλιασμένη. Ένεκα του καιρού… του κακού μας…
Η Γαλλία λέει θα παραλύσει και πάλι έτσι όπως πάει; Άντε μπας και έρθει καμιά άσπρη μέρα… Μπααα ε; Εδώ, τελευταία φορά που παρέλυσαν κανονικά τη χώρα τους, μετά εξέλεξαν πρόεδρο αυτόν εναντίων του οποίου διαδήλωναν με πάθος! Άντε να βρει κανείς λογική… Αλλά τουλάχιστον το γλεντάνε, μποζολέ και ξερό ψωμί! Όχι σαν δώθε που κάνουν πάρτι μόνο οι εταιρίες και οι πολυεθνικές! Άντε και στα δικά μας! [Μπουαχαχαχαχα, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;]
Αυξήθηκαν τα κοκόρια! [Και τα κόμματα απ' ότι φαίνεται...] Μίλησε ο Μητσοτάκης για το Σαμαρά, και ο δεύτερος υποχρεώθηκε [ο δύσμοιρος, ούτε στους βασανιστές μας τέτοια τύχη] με το έτσι θέλω να τον παρακολουθήσει λέει! Από ποιόν; Μα… από τον κακό μας τον καιρό, για ποιόν άλλον όλη αυτή η γκρίνια; Βλέπεις «ο επίτιμος» δεν το έχει χάσει το χάρισμα! Εδώ που τα λέμε, με τρία χρόνια που έμεινε στην κυβέρνηση, και λίγα έπαθε η χώρα! Και μετά ο πολιτικός κόσμος ψάχνει για «υπεύθυνους»… Αντί να δουν το προφανές!
[Μη χτυπάς το μόνιτορ ντε, δεν είναι ξύλινο, ναι μπράβο, το γραφείο βάρα!] {Τον πονοκέφαλό μου μέσα…}
Μα να τώρα, πράματα είναι αυτά; Έφυγε ο Χρυσοχοΐδης από την αστυνομία κι άρχισαν τα φιάσκα! Οι κίνδυνοι των ανασχηματισμών…

Έλεος, όχι άλλη υγρασία… :(

Απογευματινό παραλήρημα

Εδώ και ώρα θέλω και προσπαθώ να γράψω κάτι μεγαλόσχημο, αλλά βαριέμαι και δεν μού 'ρχεται και τίποτε (πέρα από το να βρίσω). Η επικαιρότητα σταθερά στους ρυθμούς της κοκορομαχίας, η παγκόσμια πολιτική σκηνή σταθερά υποβαθμίζει τον άνθρωπο και ασχολείται με τα λογιστικά και χρηματοοικονομικά, σε τέτοιο βαθμό που τελικά αναρωτιέται κανείς τί υπηρετεί ποιόν, ο άνθρωπος το χρήμα ή το χρήμα τον άνθρωπο; Τελικά το χρήμα έχει αναχθεί στο υπέρτατο θεϊκό ον που όλοι προσκυνούν ε; Θρησκευτικό ντελίριο!

Στο βάθος οι εταίροι μας μάς κατηγορούν πως όλοι γνώριζαν αλλά κανείς δεν έπραξε. Ποιά συμφέροντα άραγε οδήγησαν σε αυτή την απραξία; Γιατί αν είναι να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, εξυπακούεται πως πρέπει να φτάσεις στους ηθικούς αυτουργούς. Δηλαδή ας πούμε να βρεις ποιος πλούτισε τελικά και ποιος κίνησε τα νήματα. Οι γερμανοί, ή οι γάλλοι;

Άλλωστε για να μη κοροϊδευόμαστε, η Ελλάδα πάντα από εξωτερικούς και εξωθεσμικούς παράγοντες κυβερνούνταν, σιγά και μην ασχολούταν κανένας με το συμφέρον του λαού της, ο οποίος βαυκαλίζεται και στρουθοκαμηλίζει, λέγοντας ότι ζει σε δημοκρατική χώρα. Η γεωγραφική θέση βλέπεις…
Και η διάθεση υποτέλειας του έλληνα…
Τελικά μάλλον διατηρεί πολύ λίγη από την αίγλη του αρχαίου πνεύματος.
Οπότε, μιας και τα φυντάνια μου εξαφανίστηκαν, δίνοντάς μου άδεια (ακόμα δεν άρχισα) και βοηθώντας με να χαλαρώσω λίγο με την προετοιμασία των νέων διαφανειών, λέω να πάω να τσιμπήσω τίποτε, γιατί πείνασα με τις αναρτήσεις της ξηροκαρπήτας…

Επίσημη πρώτη…

…της φετινής φυντανοχρονιάς. Βέβαια, οι υποχρεώσεις ξεκινούν «από Δευτέρα», σαν όλες τις δίαιτες ένα πράμα. Νέο μάθημα και η προετοιμασία νέων διαφανειών καταναλώνει πολύ χρόνο. Μάλλον θα είναι και ο περισσότερος ή ίσως, σχεδόν ο μοναδικός που θα καταναλώσει το μάθημα αυτό. Πικρόχολο; Ρεαλιστικό ίσως…
Όχι τίποτε άλλο, αλλά μια απέχθεια υπάρχει προς το θέμα. Τι φταίει το «θέμα» βέβαια, αν αντί για να χρησιμοποιηθεί για πραγματική βελτίωση της ποιότητας, χρησιμοποιείται για να χειραγωγεί το αγοραστικό κοινό; Δεν φταίνε τα μέσα, οι άνθρωποι φταίνε… Ή μήπως φέρουν μια κάποια ευθύνη και τα μέσα, τουλάχιστον με τη μορφή που αναπτύχθηκαν; Γιατί οι ιδέες αυτές κάθε αυτές σίγουρα δεν φταίνε. Μόνο σε έναν κόσμο ιδεολόγων όμως…
Οι γάλλοι τελικά φαίνεται πως έχουν περισσότερο τσαγανό από τους έλληνες. Τουλάχιστον αυτοί λένε κατάμουτρα την αλήθεια: ελπίζουν η απεργία να φέρει την κοινωνία σε δύσκολη θέση, αφού εις μάτειν θα περιμένει ο κόσμος το μετρό, ώστε τελικά να απαιτήσει σύσσωμη από την γαλλική κυβέρνηση να αλλάξει σχέδια. Όχι σαν τους πουλημένους έλληνες συνδικαλιστές που κλαψουρίζουν πως «δεν τα βάζουν με άλλες κοινωνικές ομάδες, αλλά τα βάζουν με την κυβέρνηση». Βλέπεις, όταν απεργείς, δεν τα βάζεις με κανέναν, απλά… απεργείς! Αν κάποιος αισθάνεται πως «θίγεται», ας σκεφτεί γιατί θίγεται, πριν αρχίσει να κλαψουρίζει! Βέβαια, από τότε που πέθανε η αλληλεγγύη, αυτά είναι ψιλά γράμματα, και η απεργία έχει χάσει το νόημά της. Σιγά σιγά θ’ αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο, ανοίγοντας λεωφόρο στον ολοκληρωτισμό…
Αυτές τις μέρες πάντως, «παραμονές» εκλογών και με τους τόνους των κοκορομαχιών να ανεβαίνουν, και ενώ κάθε αντίδραση είναι εντελώς άτονη και για «τα μάτια του κόσμου», ψήφο εμπιστοσύνης έλαβε η κυβέρνηση από τους βιομήχανους, τις αγορές και τους «τροϊκανούς». Η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, να τονιστεί αυτό! Η οποία έχει τόση σχέση με το σοσιαλισμό, όση και οι «φιλελεύθεροι» με την ελευθερία… Αλλά το ζήτημα είναι να κλείσει το λογιστικό ισοζύγιο. Ο άνθρωπος έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Βέβαια, αν οι «πολίτες» είναι όλοι τους καπιταλιστές, τι να σου κάνει μια σοσιαλιστική κυβέρνηση; Πώς να τους ικανοποιήσει, δεν μπορεί, παρά μόνο αν αποδεχτεί την κυριαρχία του χρήματος επί του ανθρώπου…
Ας αφουγκραστούμε λοιπόν για μια ακόμη φορά τις δεσμεύσεις, οι οποίες θα παραμείνουν στα λόγια, όπως όλες οι δεσμεύσεις που έλαβαν οι έλληνες πολιτικοί την τελευταία δεκαετία (και βάλε) και σε ένα μήνα ας δώσουμε «τον οβολό μας» στη δημοκρατία, αναμένοντας τα νέα μέτρα που «δεν πρόκειται να έρθουν»…

Ακούγεται πως η φετινή φυντανοχρονιά θα είναι πολύ χαλαρή!

Βράζει ο τόπος βλέπεις…

Ειρηνικά όπλα…

Έτσι όπως πάμε δεν θα μας κάνει καρδιά να πατήσουμε πόδι σ’ αυτό το χωριό. Άλλο ένα έφυγε. Αυτό το πήρε η άσφαλτος. Τελικά τα αυτοκινούμενα, δίτροχα, τετράτροχα, είναι το χειρότερο φονικό όργανο που εφηύρε ο άνθρωπος.

Στον κόσμο μας πλέον δεν μπορούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας. Παλιότερα μπορούσαμε; Φταίει άραγε η συνεχής χαλάρωση και ελάττωση του ελέγχου; Η χαοτική κατάσταση που συνεχώς αυξάνει; Ή μήπως απλά τα νέα μέσα; Ο δρόμος που πήραμε;

Η προηγούμενη γενιά έπαιζε ανάμεσα στα ερείπια, τις νάρκες, τις βόμβες και τους ένοπλους στρατιώτες. Η σημερινή αποδεκατίζεται μάλλον με μεγαλύτερους ρυθμούς από «ειρηνικά μέσα».

Κι εσύ έρμε γονιέ, πως περιμένεις να «διδάξεις» το παιδί ν’ αποφύγει κάτι, όταν εσύ, και όλοι τριγύρω, το χρησιμοποιείτε;

Τραγική ειρωνεία πως πριν ένα μήνα και κάτι αγανακτούσες με τα πιτσιρίκια που βουτάνε τη μηχανή και τρέχουν στους δρόμους και την κατάσταση που παραμένει έτσι.

Και τελικά το δικό σου συγκρούστηκε μετωπικά με αυτοκίνητο.

Εκεί στον κάμπο, ανάμεσα στα δυο χωριά.

Πώς να τους κοιτάξεις, πώς να τους μιλήσεις ξανά; Τί να τους πεις;

Τί να πεις στους γκαζιάριδες που περνούν καθημερινά μπροστά από το σπίτι;

Σ’ αυτούς που γκαζώνουν καθημερινά και άσκοπα στους δρόμους της πόλης, των χωριών, τις εθνικές, χωρίς να έχουν συναίσθηση ότι κρατούν φονικό όργανο, αφού τα διαφημιστικά τρυκ το έχουν μετατρέψει σε γκάτζετ απαραίτητο για το λάιφ στάιλ κι έχουν ποτίσει τα «ανεγκέφαλα μυαλά» μέχρι τα μπούνια;
Πώς να εκπαιδεύσεις μετά; Πώς να υπάρξει παιδεία;

Σε λίγο οι επισκέψεις σ’ αυτόν τον τόπο θα είναι μόνο λυπηρές…

Τούτος ο τόπος…

Τούτο τον τόπο δεν τον αγαπάει κανένας. Όλοι θέλουν να τον εκμεταλλευτούν, να κερδίσουν από δαύτον, να τον απομυζήσουν, αλλά κανένας δεν τον κοίταξε με μεράκι, με αγάπη, να πάρει αλλά και να δώσει ταυτόχρονα σε αυτόν, για να τον συντηρήσει και να τον αναπτύξει. Να τον δει να προοδεύει και να χαρεί από αυτό.
Οι κάτοικοί του μαστίζονται από την διχόνοια και τον «εαυτουλισμό». Ο ένας κατηγορεί τον άλλον για «ελληναρά» και στο πρόσωπό του βλέπει τα δεινά του τόπου, αλλά και της οικουμένης. Μόνο που χωρίς αγάπη, χωρίς μεράκι, χωρίς συνεργασία, τίποτε δεν προοδεύει. Κι έτσι ο ίδιος γίνεται ο «ελληναράς του διπλανού του».
Τούτος ο τόπος δεν θα χρεοκοπήσει. Έχει ήδη χρεοκοπήσει, ακόμα και αν λογιστικά καταφέρει να σταθεί στα πόδια του. Χρεοκόπησε επειδή οι κάτοικοί του, απόγονοι αυτών που γέννησαν την συλλογική δημοκρατία, έχουν τη λιγότερη συλλογικότητα από κάθε άλλο έθνος τούτου του ντουνιά. Κοιτούν τον διπλανό τους και θέλουν να του βγάλουν το μάτι αντί να συμπορευτούν και να συνεργαστούν συλλογικά για ένα καλύτερο αύριο.
Ο συμφεροντολογισμός κλείνει σπίτια, διαλύει οικογένειες, διαλύει ακόμα και έθνη.
Τούτον τον τόπο δεν τον πονάει κανένας. Θα πουληθεί μέχρι τελευταίου κόκκου παραλίας, μέχρι τελευταίας ρανίδας λίμνης. Θα χρεοκοπήσει ακόμα περισσότερο ηθικά, σε μια προσπάθεια να μην χρεοκοπήσει χρηματιστηριακά. Και τότε πάλι κανείς δεν θα τον νοιάζεται, πάλι να τον εκμεταλλευτεί και να τον απομυζήσει θα θέλει. Απλά τότε δεν θα μπορεί να κρυφτεί πίσω απ’ το δάχτυλό του και να πει πως το κάνει «για την Ελλάδα ρε γαμώτο».