Σάββατο…

…κι απόβραδο και ασετιλίνη… Έτσι τουλάχιστον λέει το άσμα που ήρθε στο μυαλό με την σκέψη πως είναι Σάββατο. Κι απόβραδο. Και μόλις έκλεισε το powerpoint. Αρκετές ασκήσεις για τα φυντάνια έτοιμες. Από το πρωί ανοιχτό, με μικρό διάλειμμα για ψώνια του σπιτιού και λίγο ύπνο, μιας και ο πονοκέφαλος είχε χτυπήσει κόκκινο.
Σάββατο κι απόβραδο έφτασε, πέρασε όλη η ημέρα χωρίς να γίνει αντιληπτή.
Είναι κάποιες, κάμποσες μέρες πάντως, που τα blogs δημιουργούν μια πικρία, μια «δηλητηριασμένη» ίσως αίσθηση. Τα blogs ή όλο το διαδίκτυο; Δεν έχει σημασία, μάλλον το δεύτερο ισχύει, γεγονός είναι πάντως πως υπάρχουν μέρες που καταλήγουν σε άρνηση ανάγνωσης. Είτε γιατί τα κείμενα του διαδικτύου γίνονται λιβελογραφήματα που πικραίνουν (πόσες φορές κι αν δεν έχεις πικραθεί από τέτοια), είτε γιατί γίνεται εντελώς βαρετό να προσπαθείς να «επικοινωνήσεις» ιδέες και επιχειρήματα…
Λες και είναι δυνατό σήμερα να επικοινωνηθούν επιχειρήματα…
Μάλλον αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η πλήρης ασυδοσία του λόγου. Έκφραση απόψεων και ας επικρατήσει η δημοφιλέστερη. Κάπου εκεί έχει «αναχθεί» η δημοκρατία μας. Μάλλον κάπου εκεί έχει καταντήσει. Και η επικοινωνία των ανθρώπων λιγοστεύει. Ή ίσως δεν λιγοστεύει, απλά παλιότερα ήταν λιγότεροι αυτοί που είχαν τα μέσα και την διάθεση να επικοινωνήσουν, σήμερα αυξήθηκαν όσοι έχουν τα μέσα, αλλά η διάθεση δεν άλλαξε. Είτε έμεινε σταθερή, είτε ίσως και ελαττώθηκε μέσα στα πλαίσια του «νέου τρόπου συνεννόησης».
Άλλωστε η φθίνουσα αδυναμία συνεννόησης έχει γίνει αντιληπτή εδώ και καιρό. Σε τελευταία ανάλυση, όσο περισσότερο κλείνεται ο άνθρωπος στο εγώ του και εξιδανικεύει το «δικαίωμα άποψής του», τόσο λιγοστεύει η συνεννόηση. Αυτό άλλωστε δεν είναι και η «αυτορρύθμιση της κοινωνίας»; Μια μεγάλη κάλπη που καθορίζεται «δημοκρατικά» ο φαινότυπος της κοινωνίας με βάση την άποψη που εμφανίζει μεγαλύτερη πυκνότητα πιθανότητας. Συχνότητα εμφάνισης. Μόνο που πουθενά δεν είχε γραφεί πως η δημοκρατία είναι απλά η «συχνότερη άποψη». Διότι η δημοκρατία απαιτεί γνώση πριν τη διατύπωση άποψης. Ή αλλιώς: «βούτα τη τή ριμάδα τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσεις». Συνεπώς υποτίθεται πως πρέπει να είναι η συχνότερη «αιτιολογημένη θέση». Αλλά πόσες φορές δεν κατηγορήθηκες επειδή το είπες στα φιντάνια σου;
«Δε θα μου κόψεις το δικαίωμα να λέω ότι θέλω!»
Έτσι, σήμερα η δημοκρατία θεωρείται το δικαίωμα στην άποψη. Ακόμα και αν κάποιος δεν είναι ενημερωμένος πρέπει να το έχει. Τί, να μη μας πουν και φασίστες τώρα…
Στενά τα όρια τελικά και αυτή η διάθεση αμπελοφιλοσοφίας την ογδόη βραδινή, μετά από τόση δουλειά, καταντάει παράξενη. Ίσως πηγάζει από την «δηλητηριασμένη γεύση» που έχει μείνει στο στόμα, ίσως από μια παραίτηση που γίνεται ώρες ώρες αισθητή όταν διακρίνεις πως τελικά το να μιλάει κανείς καταλήγει μάταιο… χαλάει το σάλιο του βοώντας στην έρημο…
Καταλήγει μάταιο; Ή καλύτερα να ακουστεί, κι ας πέσει χάμω, ας γίνει αιτία διαφωνίας, παρεξήγησης, αρκεί να έχει ειπωθεί; Ίσως κάποια στιγμή να χτυπήσει το καμπανάκι και αυτό που σήμερα φαντάζει τόσο μάταιο, κάποια μέρα να γίνει κινητήρια δύναμη, ή έστω και απλή, μικροσκοπική συνισταμένη της, ώστε κάτι να κινηθεί καλύτερα.
Ναι, μικροσκοπική συνισταμένη της, μιας και αποτελεί μάλλον υπεροψία το να θεωρήσει κανείς πως αποτελεί αυτός, μόνος του, την κινητήριο δύναμη. Αυτό είναι κάτι που μόνο η ιστορία το κρίνει και σίγουρα πολύ μετά θάνατον…
Άκου τώρα μέχρι που κατέληξε το αμπελοφιλοσοφείν. Στον θάνατο λέει…
Άσ’ τον αυτόν στην ησυχία του.
Σαββατόβραδο έρχεται, λίγη ξεκούραση και λίγη διασκέδαση είναι απαραίτητα στοιχεία…

Και πάψε να δίνεις στα πάντα σημασία…