Βρε λες;

Ελπιδοφόρο αναθάρρημα μετά από πολύ καιρό. Η Γερμανία θα κλείσει τα πυρηνικά της εργοστάσια. Περί απλής ανακοίνωσης πρόκειται βέβαια, η υλοποίηση δεν έχει καν ξεκινήσει και κανείς δεν ξέρει αν τελικά θα γίνει. Αλλά ακόμα κι έτσι, για πρώτη φορά ανακοινώθηκε μια ενέργεια ενάντια στις ακολουθούμενες πολιτικές, ενάντια στην ίδια την πρόθεση της καγκελαρίου, όπως αυτή είχε διατυπωθεί προ μηνός, ενάντια στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι αλλά σύμφωνη με την λογική.

Στην Ιαπωνία ακόμα να ελεγχθεί η κατάσταση. Λογικό. Αλυσιδωτές αντιδράσεις γεωμετρικά αυξανόμενου ρυθμού· άμα δεν ανακτήσεις τον έλεγχο άμεσα οι ελπίδες να τον ανακτήσεις πριν θελήσουν αυτές είναι μηδαμινές. Και τα αποτελέσματα ολέθρια στην περίπτωση της πυρηνικής ενέργειας. Αυτή και η λογική που επιβάλει τη μη-χρήση της.

Έχουμε βέβαια δρόμο ακόμα. Η επόμενη ελπιδοφόρα πρόταση, με την προϋπόθεση να εφαρμοσθεί και η προαναγγελθείσα, θα είναι η υιοθέτηση μιας πολιτικής ελάττωσης της ενεργειακής κατανάλωσης. Πάλι ενάντια στο οικονομικό γίγνεσθαι αλλά σύμφωνη με τη λογική και τη βιωσιμότητα. Οψόμεθα!

Επιτέλους, μία πολιτική απόφαση!

Και εγένετο νέος φόρος

Και έπεσε επί της κεφαλής των αναψυκτικών και οινομαγειρείων.

Και διαμαρτυρήθησαν οι παραγωγοί και κάπελες πως αν αυξηθεί η τιμή δέκα τοις εκατό, θα μειωθεί η κατανάλωση δεκαπέντε τοις εκατό. Οι κάπελες δε, απειλούν την κοινωνία με απολύσεις και λουκέτα. Οι παραγωγοί αναψυκτικών έχουν ήδη προβεί στις πρώτες, δεν τίθεται ζήτημα!

Ειλικρινά τώρα, μείωση κατά δεκαπέντε, ή ακόμα και περισσότερο, της κατανάλωσης των αναψυκτικών, δεν θα αποφέρει καλύτερη υγεία; Ή μήπως, αν αυξηθεί η κατανάλωση σπιτικού φαγητού και ελαττωθούν οι «παρουσίες» στα οινομαγερειά δεν θα καλυτερέψει η υγεία των πολιτών;

Τώρα βέβαια θα μου πεις: πού χρόνος για στύψιμο πορτοκαλάδας και μαγείρεμα; Τελικά, πέρα από τους φόρους, μήπως η οικονομική δραστηριότητα του σήμερα έρχεται σε αντιδιαστολή με την ανθρώπινη υγεία; Και αν ναι, μήπως, πέρα από τους φόρους, θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε λίγο και να αναδιαρθρώσουμε την οικονομική μας δραστηριότητα σε πιο ανθρώπινα πλαίσια αντί να την έχουμε αυτοσκοπό;

Γιατί καλό θα ήταν για την οικονομία να μην ελαττωθεί η κατανάλωση, αλλά έλα που για την υγεία μας θα έπρεπε να τινάξουμε την οικονομία μας στον αέρα;!

Μήπως λοιπόν έχουμε πάρει στραβά την αναδιάρθρωση; Μήπως να το πάρουμε λίγο αλλιώς μπας και καλυτερεύσουμε τη ζωή μας ως είδος;

Μήπως;…

Απο- λύσεις…

«Τά ‘μαθες για τον αδερφό μου;» «Όχι, τί;» «Απολύθηκε προχτές». Ένας κόμπος σφίγγει το στομάχι, στενάχωρα βγαίνει η απόκριση «κρίμα ρε γαμώτο, πού θα πάει αυτό το πράμα;». «Αμ το άλλο; Η κολλητή έχει ήδη ένα χρόνο άνεργη, πάει στο δεύτερο νομίζω πια…» «Χάλια τα πράματα», λες πνιγηρά, «πώς τα βγάζει πέρα η έρμη ένας θεός ξέρει». Και δεν είναι μόνο αυτή, είναι τόσα παιδιά, τόσοι οικογενειάρχες, που ειδικά οι τελευταίοι δύσκολα θα αποκατασταθούν πια έχοντας φτάσει στο όριο της παραγωγικής τους ηλικίας. Και οι υποχρεώσεις τρέχουν, οι κοινωνικές παροχές και εν τέλει η κοινωνική αλληλεγγύη όλο και στερεύει…

Στενάχωρη κουβέντα, υπάρχουν όμως και κάποιοι τύποι που ανεβαίνουν στο βήμα, ή βγαίνουν στα κανάλια, και από «θέση ισχύος» εξαπολύουν μύδρους ωρυόμενοι πως κανένας δεν έχυσε ούτε ένα δάκρυ για τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα και ως αντίβαρο πρέπει να απολυθούν άνθρωποι και στον δημόσιο τομέα. Ο πόνος και η στενοχώρια να απαλύνει με πόνο και στενοχώρια! Λες και υπάρχουν άνθρωποι που δεν στενοχωρούνται όταν ακούν για απολύσεις…

Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι είν’ η αλήθεια. Αυτοί που τις αποφασίζουν. Διότι όταν αποφασίζεις μια απόλυση, αν χύνεις και δάκρια γι’ αυτή, αυτά είναι κροκοδείλια. Ε με τέτοια κροκοδείλια δάκρυα συγκαλύπτουν οι λεγάμενοι μια ακόμα προσπάθεια να δυναμιτιστεί η κοινωνική συνοχή. «Συνοχή απ’ την ανάποδη». Συνεκτικός ιστός δεν σημαίνει να προσπαθεί η κοινωνία να αλληλοβοηθιέται, αλλά να προσπαθεί να αλληλοϋποφέρει! Συνοχή δεν σημαίνει να βοηθήσεις τον διπλανό σου να βρει δουλειά, αλλά να χάσεις κι εσύ τη δική σου για να συμπάσχεις!

Δυστυχώς όμως, όσοι ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, ανάγοντάς το σε υπέρτατη αξία, δεν χύνουν ούτε ένα δάκρυ, πραγματικό, για μια απόλυση. Άλλωστε η ανεργία είναι και ένα εργαλείο ελέγχου, όσο δυσκολότερα βρίσκεις δουλειά, τόσο περισσότερες οι παραχωρήσεις που κάνεις είτε για να βρεις, είτε για να μην τη χάσεις. Πολύ καλή πρακτική για την ιδεολογία της κερδοφορίας. Κι έτσι, αφού «η πραγματικότητα» δεν είναι τίποτε άλλο από την κατάσταση που προβάλλεται και παραδίδεται ως δεδομένη, οι ακροατές κουνούν το κεφάλι τους παραδεχόμενοι πως έτσι είναι, κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα. Κι ας στενοχωριούνται οι πάντες κάθε φορά που ακούν για μια απόλυση· οι πάντες εκτός αυτού που έκανε την απόλυση…

Διότι κοινωνική συνοχή και έννοια για το διπλανό είναι να ελαττώνεις το δικό σου φαγητό για να το μοιράζεσαι με τον υπάλληλό σου, όχι να του στερείς το φαγητό και να απαιτείς να το στερήσει και ο διπλανός σου για να υπάρχει ισότητα! Αυτά όμως σε μια άλλη «παραδοτέα πραγματικότητα».

Μυρωδιά καλοκαιριού

Άρωμα χαμομήλι. Τα καλά του να περνάει ο δρόμος μέσα από τους κάμπους του Φυντανοχωρίου. Σπάει, ανακατεύεται και στο τέλος κυριεύεται από άρωμα κοτοπουλίλας. Τα κακά του να υπάρχουν ορνιθοτροφεία μέσα στον κάμπο. Τα έντονα αρώματα δεν αφήνουν πλέον αμφιβολία, η άνοιξη έχει προχωρήσει αρκετά και το καλοκαίρι είναι προ των πυλών. Επιτάσσει ανοιχτά παράθυρα και ελαφρότερα ρούχα. Επιτάσσει και ανθισμένα φυντάνια· όλη η φύση ανθίζει και ευωδιάζει. Πρωτίστως οι φυντανίτσες· ερωτικά καλέσματα; Είναι και οι φοιτητικές εκλογές βέβαια που ώθησαν σε «αυξημένη ανθοφορία». Ξέρουν άλλωστε οι φοιτητικές νεολαίες πως αν αναμίξουν τα καλέσματα θα έχουν μεγαλύτερη επιτυχία! Ελεύθερη βούληση και επιλογή σου λένε μετά· το μεν πνεύμα πρόθυμο, η σαρξ αδύνατη! Το οπτικό αποτέλεσμα πάντως ευχάριστο, αν και υπερβολικό ορισμένες φορές, όπως ακριβώς και η φύση, ευχάριστη οπτικά, αλλά υπερβολική ορισμένες φορές στις μυρωδιές της! Οι αλλεργίες πάντως περιορίζονται στην ανθοφορία της φύσης, εξ ου και ο δρόμος για το κυλικείο είναι λίγο μακρύτερος σήμερα· αιτιοκρατικά!

Είναι και η χαλαρότητα που απέμεινε από τις προηγούμενες ημέρες βέβαια που εντείνει την καλοκαιρινή, χαλαρή διάθεση. Τέσσερεις μέρες στο Ιόνιο, η βάφτιση στην παγουρόπολη επέβαλλε το ταξίδι, χωρίς αυτή μάλλον δεν θα είχε γίνει. Αλλά ο καφές απέναντι από το νησάκι και οι βουτιές στο κρυονέρι έφεραν σίγουρα το καλοκαίρι πιο κοντά.

Στην τσιμεντούπολη βέβαια τα γεγονότα δυσάρεστα και τραγικά. Η αλυσίδα των αθώων θυμάτων της απώλειας της κοινωνικής συνοχής ολοένα και αυξάνει. Πάει χρόνος από τα πρώτα· αναμενόμενα εκείνα, αναμενόμενα και αυτά, πιθανότατα, δυστυχώς, θα έρθουν και άλλα. Ο χορός της εξουσίας βέβαια απαιτεί καρατομήσεις και σε ανώτερα κλιμάκια. Τέλος εποχής για την κεφαλή των δουνουτίων. Just politics.

Όλα αυτά όμως μοιάζουν λίγο μακρινά αυτή τη στιγμή. Η θερινή ραστώνη αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της. Λίγο και η απογοήτευση γιατί η φύση τελικά όντως εκδικείται τον άνθρωπο στην προσπάθεια επιβολής του σε αυτή. Και τελικά κερδίζει. Και αυξάνει καθημερινά τις δυσκολίες του ανθρώπου. Όχι ότι φταίει κανένας άλλος πέραν του ίδιου του ανθρώπου και των επιλογών του. Κι εδώ, οι προσωπικές επιλογές τελικά δεν έχουν σημασία, μιας και οι επιλογές του συνόλου επιβάλλουν στο άτομο προβλήματα. Και τελικά, το μόνο που καταστρέφεται είναι ο ίδιος ο άνθρωπος…

Εν αναμονή της παύσης εργασιών…

Γιατί δεν πήρες τ’ όπλο σου;

Το σωτήριο έτος χίλια εννιακόσια εβδομήντα δύο, ο Θανάσης, ένας μεροκαματιάρης, παίρνει ένα δάνειο για να χτίσει το σπίτι, προίκα της αδερφής του. Έχει στην πλάτη άλλο ένα δάνειο για το φορτηγό του. Το φορτηγό με το οποίο βγάζει το ψωμί του. Χτίζει το σπίτι και αγωνίζεται να ξεχρεώσει και τα δύο δάνεια. Εις μάτειν φυσικά. Έχει ήδη καθυστερήσει τρεις δόσεις και ο κολλητός του φίλος λέει στο παραπαίδι του: «Είδες ο κυρ’ Απόστολος; Το σκέφτηκε καλά, γιατί του το έδωσε το δεύτερο δάνειο νομίζεις; Τώρα θα του πάρει και το σπίτι, και το φορτηγό!»

Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, η ταινία αποδεικνύεται απόλυτα προφητική. Απερίσκεπτα χρεωμένη δάνεια, το ένα μετά το άλλο, η Ελλάδα συνεχίζει να επιμένει στο δανεισμό ως μοναδική «λύση», μοναδική οδό ανάπτυξης και διαβίωσης. Το σκέφτηκαν καλά και οι δανειστές, και αφού πρώτα φτάσαμε στο επίπεδο να είναι δύσκολη η αποπληρωμή, ήρθαν, το σωτήριο έτος δύο χιλιάδες δέκα, τη «χρονιά του σοσιαλισμού» όπως ίσως θα ονομαζόταν στο κινεζικό ημερολόγιο, και έφεραν μετά βαΐων και κλάδων το μνημόνιο. Το α’, το β’, το γ’, το ένα μετά το άλλο. Μέχρι που κάποια στιγμή θα πουν στην Ελλάδα, όπως ο κυρ’ Απόστολος είπε στο Θανάση: «Το βλέπεις αυτό το χαρτί; Το φορτηγό είναι δικό μου μέχρι να αποπληρώσεις. Φέρε τα φράγκα και τότε το παίρνεις».

Κανένας Έλληνας όμως δεν έδωσε βάση στον «δικό του άνθρωπο», κανένας. Και η χώρα συνεχίζει να προσπαθεί να «ορθοποδήσει», ακολουθώντας μνημόνια που δήθεν σκοπό έχουν την βελτίωση του κράτους, μοναδικός τους όμως στόχος είναι η ταχύτατη καθιέρωση ενός οικονομικοκοινωνικού μοντέλου το οποίο ολοφάνερα έχει αποτύχει ακόμα και σε χώρες «υποδείγματα». Το σύνολο των χωρών του δυτικού κόσμου άλλωστε καρκινοβατεί, παρότι οι πιο «ανεπτυγμένες» έχουν υιοθετήσει εδώ και καιρό το μοντέλο αυτό. Παρόλ’ αυτά, η παρωπιδική προσκόλληση σε αυτό δεν αφήνει κανένα περιθώριο. Όλοι θα το υιοθετήσουμε, να πάει το καράβι αύτανδρο κάτω· του κόσμου τούτου, όχι μόνο της Ελλάδας. Στο αναμεταξύ, όπως ο Απόστολος καθόταν σε σπιταρόνα και έπαιζε όλη μέρα χαρτιά στο καφενείο, έτσι και σήμερα οι χρηματιστές, οι επονομαζόμενοι και αγορές, παίρνουν τα παχυλά «μπόνους» τζογάροντας ολημερίς κι ολονυκτίς, απολαμβάνοντας τον κόπο κάποιου Θανάση, αλλά παράγοντας μηδέν.

Βλέπεις, αυτό είναι το μειονέκτημα των διαχειριστών. Διαχειρίζονται την παρούσα κατάσταση, δεν παίρνουν πολιτικές αποφάσεις· κι ας τις χαρακτηρίζουν έτσι, διαχειριστικές είναι, όχι πολιτικές.

Κι έτσι λοιπόν, ενώ το μνημόνιο θα βελτίωνε την Ελλάδα στην πράξη ασχολείται μόνο με τα λογιστικά και την νομοθεσία της αγοράς. Τέλος Απρίλη η Αννούλα υπέγραψε το χαρτί που θα έπρεπε να βρίσκεται στο φυντανοτροφείο πριν την αρχή του ακαδημαϊκού έτους. Επτά μήνες καθυστέρηση. Πάλι καλά, αν είχε καθυστερήσει άλλους δύο θα την πρόφταινε η λήξη! Το πρόβλημα δεν είναι λογιστικό· ούτε το πρόβλημα του Θανάση ήταν λογιστικό. Διοικητικά είναι και τα δύο. Κι όταν η διοίκηση, αντί να δουλέψει και να παράγει έργο, ασχολείται με τις φιέστες και την επικοινωνιακή διαχείριση, η κατάσχεση είναι σίγουρη.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον παραγωγικό τομέα. Βλέπεις, αντί να χρησιμοποιηθούν οι κερδοφόρες επιχειρήσεις, πωλούνται. Αντί να εξυγιανθούν οι μη-κερδοφόρες για να χρησιμοποιηθούν κι αυτές, «κανονίζονται όπως όπως» στα λογιστικά τους για να πωληθούν. Αντί να εξυπηρετηθεί άμεσα η κοινωνία, εξυπηρετείται η αγορά, με την ελπίδα να εξυπηρετηθεί η κοινωνία. Μύθος· αυτορυθμιστικός μύθος. Αν θες παραγωγικές δουλειές δημιούργησέ τες και υπεράσπισέ τες. Αν η αγορά θέλει, ας συμμετάσχει και αυτή στο παιγνίδι, κανένας δεν την έδιωξε· αν θέλει όμως να επιβάλλει και τους κανόνες, το κουβαδάκι της και σ’ άλλη παραλία. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι, δεν είναι αυτή η μοναδική οδός. Αυτά όμως σε έναν κόσμο πολιτικών, όχι απλών διαχειριστών, μάνατζερς της κακιάς ώρας που έμαθαν επίκτητους νόμους να τους εφαρμόζουν σαν κληροδοτήματα της φύσης.

Το έργο βέβαια αφήνει και αιχμές για την ικανότητα των γυναικών να χαράσσουν πορεία· ε εμείς ακόμα περιμένουμε με την Αννούλα να δούμε φως στο τούνελ της παιδείας. Σε πεδίο βολής θα καταλήξουμε πάλι…

Αποδυτήρια

Ορισμένοι άνθρωποι την έχουν την ανοησία στο αίμα τους. Εντάξει, κι εσύ έχεις λουστεί στ’ αποδυτήρια, μερικές φορές ο χρόνος δεν φτάνει να κάνεις δύο φορές μπάνιο την ημέρα, ή είναι κουραστικό να λουστείς δύο φορές μέσα σε τρεις ώρες. Αλλά να, ξεκίνησε το λούσιμο πριν καν μπεις, συνέχισε όσο εσύ λουζόσουν, και τελείωσε αφού είχες ήδη σκουπιστεί και ντυθεί. Και όλη αυτή την ώρα το νερό να «τρέχει με ταχύτητα».

«Μετοχές στην ΟΥΛΕΝ», η πρώτη σκέψη. Έτσι δε λέγατε κάποτε; Και «μετοχές στη ΔΕΗ» επίσης. Χαρακτηρισμός για όσους άφηναν αλόγιστα τα φώτα αναμμένα, ή το νερό να τρέχει «στο βρόντο». Έτσι και σήμερα ανασύρθηκαν οι θύμησες αυτές από παλιά. Ξεχασμένες συνήθειες. Άλλαξε ο κόσμος. Η σπατάλη έγινε καθεστώς και η σύνεση ονομάστηκε τσιγκουνιά. Άλλωστε σήμερα το πρότυπο είναι καταναλωτικό, «είσαι ότι καταναλώνεις». Οπότε πώς να διδάξεις το μέτρο; Αφού όσο περισσότερο απομακρύνεσαι από αυτό, τόσο περισσότερο σε «θαυμάζουν».

Αυτός όμως είναι μεγαλύτερός σου. Αυτό είναι το παράλογο. Ξεκίνησε τη ζωή του σε έναν κόσμο που όχι μόνο κινούνταν με σύνεση, αλλά η οποιαδήποτε σπατάλη κόστιζε ακριβά στο «τέλος του μήνα». Τι ψάχνεις τώρα… βελόνια στ’ άχυρα. Άλλαξε ο κόσμος; Χάλασε ο κόσμος; Ανάλογα με το τί κοιτάς, το πέρυσι είναι είτε καλύτερα, είτε χειρότερα. Για κάποιο λόγο τα καλά του παρελθόντος δεν μπορούν να διατηρηθούν μαζί με τα νέα καλά του παρόντος. Φτιάχνουμε κάτι, χαλάμε κάτι άλλο. «Πρόοδος»…

Μα καλά, αυτός τι το θέλει το ταπέτο; Ουπς! Πετσέτα ήταν! Κι όμως, έτσι ακριβώς είναι τα ταπέτα που χρησιμοποιούνται στους διαδρόμους… Τι σου είναι η μόδα! Τώρα κυκλοφορούν και σε πετσέτες!

Ο καθρέφτης νοτισμένος. Εμ, λογικό είναι, τόση ώρα που λουζόταν ο «συναθλητής», πώς να μη γίνει ο χώρος σάουνα. Πάλι καλά που είναι ανοιχτά τα παράθυρα! Πάλι καλά που δεν γεννήθηκε γυναίκα να πεις γιατί θα είχε στερέψει ο Μόρνος! Και ο Μαραθώνας μαζί! Μη σου πω και η Υλίκη!

Στο ραδιόφωνο, ένεκα της ημέρας, η συζήτηση περί καριέρας και μητρότητας. Είναι εφικτό να συνδυαστούν και τα δύο; Μα συνδυάζονται δύο καριέρες μαζί; Μάλλον αδύνατο είναι. Εδώ ούτε καν καριέρα και πατρότητα δεν συνδυάζονται, κι ας έχει μάθει η ανθρωπότητα να πιστεύει διαφορετικά.

Γιορτάζουν οι μητέρες λοιπόν σήμερα.

Ε, χρόνια τους πολλά!

Καλό κατευόδιο καλέ μου άνθρωπε

Καλό ταξίδι καρπαζοεισπράκτορα που ανάθρεψες μια γενιά με το γέλιο σου. Με βήμα γοργό να πας, όπως έτρεχες συνέχεια, αλλά εκεί πια, κάτσε να ξαποστάσεις.

Γεια χαρά σου κι ώρα σου καλή, δικέ μας άνθρωπε.

Επιστροφή

Κίνηση στη βόρεια πύλη της τσιμεντούπολης υποτονική· δρόμος για το φυντανοτροφείο «χαλλλαρός». Λιγότερη απ’ ότι συνήθως, όσο λιγότερη κίνηση αυτοκινήτων τόσο καλύτερα, αλλά έλα που στο τέλος αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι: «τελικά θα ελαττωθεί ή όχι η κίνηση;»

Διότι ναι μεν στην αρχή των αυξήσεων στα καύσιμα όλοι έλεγαν πως θα ελαττωθεί, πράγμα απόλυτα υγειές, λιγότερα καύσιμα, λιγότερες φθορές, νοοτροπία σεβασμού, κι ας ελαττώνονται έτσι οι δουλειές, για να έχουν όλοι δουλειά πρέπει να τη μοιράζονται άλλωστε, όχι να την αυξάνουν και να τη συσσωρεύουν. Αλλά πού; Νοοτροπία σεβασμού στο παρόν; Ούτε περιβάλλον, ούτε ανθρώπους! Παραμύθια να λέμε τώρα; Έτσι λοιπόν, μετά τις πρώτες μέρες του έτους άρχισε να αυξάνεται πάλι σταδιακά η κίνηση…

Ε σήμερα που ήταν μειωμένη, τα πράγματα ήταν καλύτερα, απ’ όλες τις απόψεις, αρκεί να μείνει έτσι… Όνειρα θερινής νυκτός;

Η άλλη πλευρά του ατλαντικού παραληρεί σήμερα. Αλαλάζει για μία δολοφονία. Ενός δολοφόνου υποτίθεται, αλλά κανένα δικαστήριο δεν στηθικέ για να κρίνει τα αδιάψευστα στοιχεία και να καταδικάσει σε θάνατο. Παγερή «αντίδραση» στην είδηση, και της δολοφονίας, και του αλαλαγμού, όπως και η άλλη, τότε, αυτή των δίδυμων πύργων. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος είναι άλλωστε. «Αποδόθηκε δικαιοσύνη» δήλωσε ο πρώην πλανητάρχης, που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα για να την αποδώσει. Ποιο το κόστος άραγε της δικαιοσύνης αυτής; Ούτε ο ιστορικός του μέλλοντος ίσως δεν θα μπορεί να το αποδώσει. Γύρω γύρω γυρνά το νόμισμα…

Και οι συζητήσεις συνεχίζουν για τα οικονομικά και τις επιχειρήσεις. Για τον άνθρωπο τίποτε. Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος πάλι; Επικεντρώθηκε όλη η ανθρωπότητα στις επιχειρήσεις και ξέχασε τον άνθρωπο. Τον συνθλίβει, εκούσια ή ακούσια άραγε;

Διάλειμμα και καφές. Ξέχασες όμως τη ζαχαρίτσα και στο γραφείο, αν και πάντα κυκλοφορούσαν μια-δυο ζαχαρίτσες, σήμερα δεν υπάρχει τίποτε. Το κυλικείο μακριά, που χρόνος; Τα επόμενα φυντάνια είναι ήδη στην πόρτα. Κι έτσι ο καφές πικρός, σιγά μην δεν τον πιείς, το πολύ πολύ να σου προκαλέσει έναν μικρό στομαχόπονο, αλλά η νύστα το προστάζει. Άλλωστε, τόσες μέρες συνήθισες να ξυπνάς λίγο αργότερα και σήμερα, ειδικά μετά τη χτεσινή, γεμάτη μέρα, η κούραση κυριεύει, δεν έφτασαν οι επτά ώρες ύπνου, που δεν ήταν κι επτά δηλαδή…

Καλό μήνα!