Τι μου άφησε η Κύπρος;

Απολογισμός λοιπόν:
Την πρώτη ημέρα η βαρεμάρα ήταν μεγάλη. Αναπτύσσαμε θεωρίες θεωριών και δεν λέγαμε και τίποτε σημαντικό. Ε διαφωνήσαμε όπως πάντα σε ορισμένα θέματα αλλά αυτά συμβαίνουν στις συναντήσεις! Η δεύτερη μέρα είχε ενδιαφέρον. Επιτέλους μιλήσαμε και λίγο πρακτικά. Τους εξήγησα τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω, αποφάνθηκαν ότι μπορώ να κάνω περισσότερα απ’ όσα ήλπιζαν ότι γίνονται, τους εξήγησα ότι για να τα κάνω όμως χρειάζομαι χρήματα γιατί δεν γίνονται νοερά, ή στον αέρα, αλλά μέσα σε συγκεκριμένες συσκευές, όπως πολύ καλά υποθέτετε η απάντηση ήταν «μουγκαμάρα» και φυσικά είμαι σίγουρος ότι υποσχέθηκα πολύ λιγότερα απ’ όσα μπορώ να κάνω και πολύ περισσότερα απ’ όσα θα μου επιτρέψουν να κάνω! Η τρίτη μέρα ήταν αποκαλυπτική! Άρχισαν οι ίντριγκες, οι δολοπλοκίες και οι τσακωμοί. Ευτυχώς που εγώ είχα αρχίσει να μην επικοινωνώ και τόσο με το περιβάλλον!
Την πρώτη μέρα λοιπόν τελειώσαμε στις 6:30 περίπου. Μέχρι να χαλαρώσουμε λίγο πήγε 8 και πήγαμε μια βολτίτσαν στην πόλην (Λεμεσός). Νέκραααααα! Λες και δε κυκλοφορούν οι Κύπριοι την νύχτα! Ποια νύχτα; 9 το βράδυ ήταν! Ναι, εντάξει, τα 5 καφέ/εστιατόρια που ήταν ανοιχτά στην περιοχή ήταν γεμάτα αλλά… Υποτίθεται ότι ήταν μια περιοχή σαν την Πλάκα και δεν κυκλοφορούσε κόσμος! Έλεος! Την δεύτερην μέραν τελειώσαμεν στις 4 (ευτυχώς). Οι άλλοι πήγαν για μπάνιο, εγώ είπα να πάω στην πόλη να την δω μέρα και βρω κανά δωράκι. Άλλωστε δεν μπορούσα να γυρίσω με άδεια χέρια, έπρεπε οπωσδήποτε να βρω να σου φέρω κάτι. Εννοείται βέβαια ότι πήρα και 3 μπουκάλια Κομανταρίαν, νά 'χουμε να πίνουμε τα βράδυα με τα δρακουλίνια, αλλά πήρα και εκείνα τα ωραία σπουργιτάκια που πίνουν νερό!
Την τρίτη μέρα ευτυχώς ταξίδευα το απόγευμα και δεν έκατσα και πολύ γιατί δεν ξέρω τι θα γινόταν αν καθόμουν με τα πισωμαχαιρώματα και τις ιστορίες για αγρίους! Εντάξει, είναι φανερό ότι οι άλλοι έψαχναν ένα λόγο για να τσακωθούν με τον δικό μου. Ήταν εντελώς φανερό δηλαδή γιατί… απλά αυτό που έλεγαν ότι τους έκανε δεν υφίσταντο. Άλλους λόγους είχαν, αλλά δεν είναι από αυτούς που αναφέρονται, οπότε ψάχναν την δικαιολογία αλλού! Ε μετά πολύ απλά ότι και να έλεγε που δεν τους άρεσε ή ήταν λάθος, αρπαζόταν άμεσα! Μου είπαν τόσα «θα τον βαρέσω» και «θα τον σκοτώσω» από τους άλλους που είμαι σίγουρος ότι ή από πέσιμο ή από χέσιμο θα πάει. Από γεράματα πάντως δεν έχει πολλές πιθανότητες!

Η Λεμεσός λοιπόν έχει πολλή υγρασία. Υποφέρω από την υγρασία. Ιδρώνω, ο ιδρώτας δεν στεγνώνει με αποτέλεσμα να είμαι μόνιμα μούσκεμα. Έχει και ζέστη, τι να κάνεις, ντύνεσαι, κάνεις μπάνιο στον ιδρώτα σου, γδύνεσαι, σε βαράει το ρεύμα και την αρπάζεις χωρίς να το καταλάβεις καν. Το ξενοδοχείο τώρα είχε αρκετή φασαρία. Τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα που είμαι ψυχανώμαλος στον ύπνο! Οπότε βάλε την υγρασία, βάλε την φασαρία, πρόσθεσε και μερικά ψιλοκρυωματάκια από τα ρεύματα, ήταν φυσιολογικό να εξασθενίσει ο οργανισμός μου και να μην έχει αντοχές. Οπότε… συνέβη το μοιραίο. Από την Τρίτη άρχισα να καταρρέω και αν και περίμενα ότι θα το σώσω… αδύνατο…

Η Κύπρος μου άφησε μια μεγάλη τσαντίλα, μια υπόσχεση που ενώ μπορώ δεν θα πραγματοποιήσω, μερικές κομανταρίες, έναν ξεγυρισμένο πονόλαιμο, ο λαιμός μου είναι τόσο πρησμένος που ώρες-ώρες αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω, και 39 πυρετό! Αυτός είναι απολογισμός! (Πώς λέμε αυτός είναι καφές;)