Πού θα μας βρει η νύχτα άραγες;

Πού θα μας βρει η νύχτα λέγω… γιατί δεν ξέρω αν θα μας βρει Ελλάδα η Κύπρο πια!
Μα ναι, φυσικά, τι νομίζατε; Ότι όλα θα είναι κανονισμένα σωστά; Αφού αυτή την φορά φάνηκε και πάλι αυτό το «τελευταίας στιγμής» που έχω ξαναπεί και παλιότερα!

Φεύγοντας λοιπόν από το γραφείο, χτες το απόγευμα, πήγα και εγώ στην γραμματέα μας να παραλάβω το εισιτήριο! Ποιο εισιτήριο; Μα φυσικά το αεροπορικό μου εισιτήριο για αύριο στις 10; (προσέξατε; Είμαστε στο αύριο στις 15!!!)
- Αααα καλά.. ε δεν υπάρχει εισιτήριο!
- Γιατί;;;;;
- Γιατί είστε σε λίστα αναμονής για τις 15 και αν δεν, τότε για τις 19:00!!!
Να μην συνεχίσω το υπόλοιπο του διαλόγου γιατί μπορεί να μας διαβάζουν και ανήλικα… Φυσικό ήταν άλλωστε αφού αποφάσισε να αναλάβει μόνος του τα διαδικαστικά και να τα αφήσει για τελευταία στιγμή γιατί δεν είναι σίγουρος

Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνετε, το 15:00 έχει επίσης περάσει ανεπίστρεπτη! Αλλά υποτίθεται ότι πετάμε 19:00 και έπρεπε να συναντηθούμε στο γραφείο στις 14:00!!!
Αλλά φυσικά είμαι μόνος στο γραφείο έτσι; Δεν έχει έρθει! Εγώ τώρα γιατί είμαι εδώ και δεν είμαι αλλού δεν ξέρω.

Ευτυχώς που τα υπόλοιπα με αποζημιώνουν και μου κρατάνε τα νεύρα σε πολύ χαμηλά επίπεδα! Εγώ την βλέπω την δουλειά, στο τέλος δεν θα φύγω σήμερα.
Τζίμπρον ή Ελλάδαν θα μας βρει η νύχτα; Ομολογουμένως, προτιμώ Ελλάδα. Για τον απλούστατο λόγο ότι θέλω (όπως αντίστοιχα θες κι εσύ) να σε συνοδεύσω το βράδυ στο δείπνο του Η. Τώρα θα μου πεις ότι οι υποχρεώσεις είναι υποχρεώσεις και έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα προτιμούσα κάτι άλλο έναντι των υποχρεώσεών μου! Ναι, φυσικά και στο επόμενο θα είμαι εκεί.
Πάντως το πιο σπαστικό είναι ότι απλά τελικά δεν ξέρω ακόμα και τώρα αν όντως θα είμαι εδώ το βράδυ ή εκεί! Δεν έχει όμως σημασία, νοερά ξέρεις που θα είμαι.

Για την πιθανότητα λοιπόν να βρίσκομαι Τζίμπρον (ναι καλέ, πιθανότητα είναι, όλα πιθανότητες είναι τελικά, θα ρίξω ένα εκατόπλευρο και θα μάθω!!!), ας γελάσουμε τζιμπριακάν:

Πάει ένας Κύπριος στα everest.
- Θέλω ένα σάντουιτς
- Τι να βάλω μέσα;
- Τυρίν, ντομάταν, πιπεριάν...
- Ρε φίλε, σε παρακαλώ, μπορείς να μη βάζεις «ν» στο τέλος των λέξεων;
- Οκ!
- Συνέχισε λοιπόν, τί άλλο να βάλω στο σάντουιτς;
- Ζαμπό, μπέικο..

Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που είμαι μόνιμα «χαρούμενος»… άμα επιτρέψω στα νεύρα μου να βγουν στην επιφάνεια… ποιος με είδε και δεν με φοβήθηκε!