Σκεψούλες

Τα τελευταία δύο χρόνια (ίσως και παλιότερα, δεν θυμάμαι) υπάρχει μια «παράδοση» ο χρόνος να φεύγει με ένα τραγικό γεγονός. Πέρσι λοιπόν το 2004 έκανε μια «θεαματική» έξοδο καταστρέφοντας ένα από τα πιο δημοφιλή εξωτικά θέρετρα. Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί, μέχρι και οι πλάκες της γης μετατοπίστηκαν, ακόμα δεν είμαστε σίγουροι αν μετατοπίστηκε σημαντικά και ο άξονάς της. Φέτος η «θεαματική έξοδος» μέχρι στιγμής τουλάχιστον περιορίστηκε σε τοπικό επίπεδο. Δύο αστυνομικοί νεκροί, ένας οπλισμένος «εν ψυχρώ» δολοφόνος ελεύθερος, μερικά χωριά θα ζήσουν μέσα στον φόβο τις πρώτες ώρες του 2006. Σίγουρα το κόστος μικρότερο από το περσινό, αλλά όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές το κόστος είναι ούτως ή άλλως ανυπολόγιστο οπότε…
Παλιότερα πάλι είχαμε το Μπαλί…
Και πάει λέγοντας…

Είναι παράξενο πώς οι συγκυρίες (;;;) διαλέγουν την έξοδο του χρόνου για να προσφέρουν τραγικά γεγονότα στους ανθρώπους. Και φυσικά όλοι μας λέμε κρίμα αλλά αφού είναι μακριά από μας… Λογικό. Λυπόμαστε, αλλά κατά βάθος ανακουφιζόμαστε που είναι μακριά μας και τα περνάμε «ξώφαλτσα». Καλά κάνουμε, δεν τίθεται ζήτημα. Σε τελευταία ανάλυση η ζωή είναι ένας αγώνας για επιβίωση. Αν χάσουμε το κουράγιο μας, αν απογοητευτούμε, δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Θα μαραζώσουμε μέσα στον φόβο μας και θα χάσουμε την διάθεση της ανάπτυξης και της δημιουργίας.

Σε αντίθεση όμως ορισμένες φορές, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο την εικόνα του «δάσους» νομίζουμε τα δικά μας προβλήματα τεράστια. Αν κοιτάξουμε γύρω μας και αντιληφθούμε την πραγματικότητα θα δούμε ότι αφού έχουμε αυτή τη στιγμή την ικανότητα να διαβάζουμε αυτό το κείμενο, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι μπροστά στους οποίους είμαστε «μεγιστάνες» κι «απροβλημάτιστοι»! Πάλι όμως ακραίο. Τελικά ίσως η λύση είναι κάπου στην μέση. Όμως ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει να την δούμε…

Στον μικρόκοσμό μου λοιπόν, το 2005, αν και ήταν ίσως από τις πιο παράξενες χρονιές, και όχι και ιδιαίτερα εποικοδομητική, ίσως ήταν η πιο «τυχερή». Η χρονιά που μου πρόσφερε ότι καλύτερο μου συνέβη. Εσένα αλεπουδίτσα. Με ελαφρό σκεπτικισμό λοιπόν για τους ανωτέρω προβληματισμούς, στον μικρόκοσμό μου θεωρώ ότι το 2005 ήταν η καλύτερη χρονιά της μέχρι τώρα ζωής μου. Πώς θα είναι το 2006 δεν γνωρίζω. Το ξεκινάω όμως γεμάτος ευχές και ελπίδα για ‘μένα, για ‘σένα για όλους και για όλα. Για τον μικρόκοσμό μου δεν υπάρχει περιθώριο για πιο χαρούμενα γεγονότα. Τουλάχιστον το 2006. Τα υπόλοιπα είναι στα χέρια σου και όχι στον χρόνο πλέον.

Υγεία, ευτυχία και αγάπη για όλο τον κόσμο!

Καλή χρονιά!

O σκύλος που μιλάει!

Περπατάει ένας τύπος στο δρόμο και έξω από ένα σπίτι βλέπει μια ταμπέλα που λέει:

«Πωλείται σκύλος που ξέρει να μιλάει»

Από περιέργεια μπαίνει στην αυλή, χτυπάει στην πόρτα και ζητάει πληροφορίες.
Ο ιδιοκτήτης του λέει ότι είναι πίσω απ' το σπίτι ο σκύλος και αν θέλει να πάει να τον δεi. Πάει πίσω ο τύπος και βλέπει έναν μαύρο κοπρίτη να κάθεται σε μια γωνιά αραχτός.
Δεν του γέμιζε το μάτι, αλλά τον πλησιάζει με δυσπιστία και, τι να κάνει, του λέει:

«Εσύ είσαι ο σκύλος που ξέρει να μιλάει;»
Ο σκύλος τον ξαφνιάζει απαντώντας του:

«Ναι, εγώ είμαι.»

Ο τύπος σαστίζει και του λέει:
«Καλά, πώς γίνεται αυτό, πες μου λίγα πράγματα για σένα.»
Κι ο σκύλος αρχίζει:
«Κοίτα, από μικρός που γεννήθηκα είχα αυτό το χάρισμα. Οι πρώτοι μου ιδιοκτήτες, έκαναν το μεγάλο σφάλμα να το διαδώσουν και αμέσως με μαζέψανε για πειράματα. Πριν περάσει λίγος καιρός, με απήγαγε η κεντρική υπηρεσία πληροφοριών και με έβαλε να δουλεύω σαν κατάσκοπος. Όπως καταλαβαίνεις, κανείς δεν υποπτεύεται ότι ένας σκύλος μπορεί να κρυφακούει, και με στείλανε σε κάποιες αποστολές στη Μέση Ανατολή με αποτέλεσμα η ανατροπή ενός απολυταρχικού καθεστώτος να οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά σε δικές μου ενέργειες. Μετά από ένα διάστημα άρχισε να με κουράζει αυτή η ιστορία, και κυρίως τα συχνά ταξίδια στο εξωτερικό, και διαπραγματεύτηκα μια συμφωνία με την υπηρεσία. Από τότε καθόμουν στα αεροδρόμια και παρακολουθούσα συνομιλίες και ανταλλαγές λαθρεμπόρων. Οι συλλήψεις που ακολούθησαν συζητήθηκαν σε όλες τις εφημερίδες. Ε, να μην χασομεράω, από τότε παντρεύτηκα δυο φορές, έκαναένα κάρο σκυλάκια, και τώρα είμαι πλέον στην σύνταξη και κάθομαι εδώ με το καινούργιο αφεντικό αραχτός.
Αυτά πάνω κάτω ...»
Ο τύπος έχει κουφαθεί τελείως. Πάει στο αφεντικό και του λέει:
«Πόσο τον δίνεις;»
Αυτός απαντάει «20 Ευρώ».
Ο τύπος κουφαίνεται:
«Μα καλά, γιατί τόσο λίγο; Ο σκύλος σου είναι απίθανος!»
Και το αφεντικό του απαντάει:
«Ρε μην ψαρώνεις, παλιοψεύτης είναι, δεν έκανε τίποτα από αυτά που σου είπε!»

Χριστούγεννα!

Κάλαντα, παιδικές φωνές, γλυκά και χαρούμενα χαμόγελα. Αυτά ήταν τα Χριστούγεννα! Θυμάμαι ακόμα όταν ήμουν παιδί που είχα ξυπνήσει πρωί πρωί να πάω να «τα πω». Και μετά, πήγα και ξόδεψα όλα τα χρήματα που είχα μαζέψει για να αγοράσω ένα δώρο για τους γονείς μου. Δυο κρυστάλλινους κύκνους να κοιτούν ο ένας τον άλλο. Είναι άλλωστε τα πρώτα κάλαντα που θυμάμαι!
Σήμερα τα Χριστούγεννα είναι πολύ διαφορετικά. Βλέπω και νοιώθω γύρω μου τους περισσότερους ανθρώπους να «νοιώθουν» διαφορετικά. Τα παιδάκια λένε τα κάλαντα για να αγοράσουν υπολογιστή ή αυτοκίνητο. Οι μεγάλοι δεν θέλουν να ανοίξουν τις πόρτες τους. Τόση αποξένωση, τόση αδιαφορία για επικοινωνία. Τόση αδιαφορία για την ίδια την κοινωνία μας, τα ίδια τα παιδιά μας.
Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης και θαλπωρής. Όλοι μας θέλουμε να τα μοιραζόμαστε με τα πρόσωπα που αγαπάμε. Φώτα, στολίδια, γέλια και χαρές. Υπάρχουν όμως άνθρωποι μόνοι. Άνθρωποι που ανεξαρτήτως του περίγυρού τους είναι μόνοι στην ψυχή. Κάποτε ήμασταν όλοι «μια οικογένεια». Τώρα πια λείπει η ευφορία από τις καρδιές μας. Πώς κατάφεραν και μας αποξένωσαν έτσι;

Σήμερα «οι ουρανοί αγάλονται και χαίρει η φύσης όλη»
Είμαστε κομμάτι της φύσης. Ας χαρούμε κι εμείς μαζί της.
Σήμερα ανοίγουν οι ουρανοί για να έρθει ο νεογέννητος Χριστούλης στην γη.
Ας ευχηθούμε να σταματήσει η αποξένωση και η μοναξιά και να ξαναγεμίσουν οι καρδιές μας αγάπη και οι ψυχές μας ευφορία.
Ας ευχηθούμε όλοι μαζί μπας και πιάσει για μια φορά.

Σήμερα θα κάνω Χριστούγεννα μαζί σου. Όχι όπως θα ήθελα αλλά τουλάχιστον μαζί σου και με μια καρδιά γεμάτη δύναμη και ζωντάνια από εσένα. Για εμένα θα ευχηθώ απλά: του χρόνου σπίτι μας γλυκιά μου αλεπουδίτσα!

Υγεία, ευτυχία, και χρόνια πολλά και καλά, με αυτούς που αγαπάμε!

Των Μάγων τα προβλήματα...

Μαθήματα γεωγραφίας!

Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι Aμερικάνοι ξέρουν ακόμα λιγότερη γεωγραφία...

Δεν μπορώ να κρατηθώ, θα ρωτήσω!

Αφού την έβδομη μέρα ακόμα και ο Θεός «ξεκουράστηκε» και την αφιέρωσε για να θαυμάσει τα έργα του, ο Χριστόδουλος γιατί δεν έλαβε θέση στο θέμα της εργασίας την Κυριακή;

Τί «έθνος» είμαστε;

Χτες το πρωί βρισκόμουν στον σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μοναστηράκι. Συγκεκριμένα, περίμενα δίπλα στην εκκλησίτσα με το καμπαναριό της.

Και να ‘σου τύπος in και cool με το κινητό να μιλάει (στην γκόμενα; στον φίλο; δεν ξέρω) και να λέει:

«Ναι ρε μαλάκα, στο Μοναστηράκι είμαι σου λέω, στο μιναρέ δίπλα!»

Βέρος Έλληνας ο τύπος έτσι; 18 με 22 σε ηλικία υποθέτω…

Ποιος φταίει τώρα;

Οι δάσκαλοι που δεν του μάθανε την διαφορά καμπαναριού-μιναρέ;
Οι γονείς του που προφανώς δεν ασχολήθηκαν ποτέ μαζί του;
Το σύστημα και η πολιτεία που δεν έβαλε μια ταμπελίτσα από κάτω να λέει: «Καμπαναριό»;

Δεν ξέρω αν εκείνη την στιγμή ένοιωσα ντροπή, θυμό ή απογοήτευση.
Δεν ξέρω τι ήθελα περισσότερο, να τον δείρω ή να βάλω τα κλάματα για το κατάντημά μας;

Δεν ξέρω αν είμαστε «έθνος ανάδελφον» αλλά βαδίζουμε με σίγουρα βήματα στο να γίνουμε «έθνος ανύπαρκτον»...

Υπόγειος κόσμος – Η πόλη μέσα στην θάλασσα

Κάθομαι και κοιτάω αποχαυνωμένος. Μπροστά μου ένα τούνελ σκοτεινό και μυστήριο. Προσπαθώ να διακρίνω ένα φως, μια άκρη, μια εσοχή, ένα αντικείμενο, έστω μια πέτρα. Το σκοτάδι όμως είναι «κατράμι». Τίποτε δεν φαίνεται μπροστά. Γύρω πάλι ένας θολός κύκλος από το φως του δαυλού που τρεμοπαίζει. Στα πέντε βήματα διακρίνονται αυτά που είδα και αυτά που θα δω. Πιο πίσω πάλι σκοτάδι. Το ίδιο πηχτό σαν αυτό που βρίσκεται μπροστά. Βέβαια ξέρω τι υπάρχει αλλά και πάλι η αίσθηση είναι ίδια με την αίσθηση του άγνωστου που απλώνεται σε όλο το τούνελ. Κάπου κάπου ακούω το κελάρυσμα μιας πηγής, το γέλιο ενός από τους κατοίκους του υπόγειου κόσμου, το σύρσιμο των βημάτων και τις ανάσες τους καθώς με παρακολουθούν. Ξέρω ότι με βλέπουν, ξέρω ότι ξέρουν τα πάντα, εγώ όμως δεν τους ξέρω. Κινούνται γύρω μου σαν αρπακτικά που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να επιτεθούν στην λεία τους ή ως «φίλοι» που θέλουν να δώσουν ένα χέρι βοηθείας αν σκοντάψω;
Ό,τι και να είναι παραμένουν αφανείς. Και ο δρόμος συνεχίζει μπροστά και η «πόλη μέσα στην θάλασσα» που βρίσκεται μπροστά είναι ακόμα μακριά. Πολλές φορές ακούγοντας το κελάρυσμα πιστεύω ότι φτάνω. Πάλι όμως ο ήχος απομακρύνεται και χάνεται, δείγμα ότι ή ο δρόμος δεν πάει εκεί, ή το νερό ακούγεται από άλλο μονοπάτι που δεν μπόρεσα να δω μέσα στο σκοτάδι. Άλλες φορές πάλι μέσα στα συρσίματα αναγνωρίζω την Σελόμπ, καραδοκεί να σβήσει η φωτιά για να επιτεθεί στην εύκολη λεία της. Τα trolls και τα orcs θα είναι χορτασμένα. Λίγες οι ανέλπιδες προσπάθειές τους να τραφούν από τις σάρκες μου μέχρι τώρα. Το σπαθί μου στάθηκε πιστός σύντροφος. Μπροστά βέβαια υπάρχουν και τα ko toa. Δεν είναι κάτι το απλό. Θα πρέπει να σκεφτώ πώς θα τα προσπεράσω. Δεν νομίζω ότι μπορώ να τα ξεπεράσω μόνος. Σίγουρα αδύνατο να νικήσω σε έναν μοναχικό αγώνα μαζί τους.
Όμως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο το μαύρο σκοτάδι που απλώνεται γύρω μου. Το σκοτάδι που καταβροχθίζει κάθε ήχο, κάθε υποψία προορισμού. Αυτό το σκοτάδι, μόνος σύντροφος από την αρχή μέχρι το τέλος. Το σκοτάδι που απειλεί να καταβροχθίσει και εμένα τον ίδιο αν σβήσει η φλόγα του δαυλού…

Και μετά;

(Darthiir young)

Δεν πας μέχρι την γωνία;

Κυκλοφορεί «Ο οδηγός του αναρχικού» στα πανεπιστήμια.
Μα είναι φυσικό. Επειδή οι καθηγητές έχουν ιδέες όμορες με τους αναρχικούς, διδάσκουν στα παιδιά τέτοια πράγματα, όπως το πώς να κατασκευάζουν βόμβες και άλλα…

Καρατζαφέρης

Δεν πας μέχρι την γωνία να δεις αν έρχομαι ρε κρετίνε; Που ξύπνησε ο κάθε τυχάρπαστος ένα πρωί και νομίζει ότι μπορεί να εκφέρει γνώμη και άποψη επί παντώς επιστητού, και να δυναμιτίζει θεσμούς αιώνων; Χωρίς να λογαριάζουμε το γεγονός ότι θίγει ανθρώπους και υπολήψεις. Τι λε ρε θείο; Έχει άλλο έξυπνο η μαμά σου; Να μου το τυλίξει στην λαδόκολλα παρακαλώ…

Κατά τα άλλα από εδώ και πέρα φροντίστε να προσέχετε τι λέτε στα τηλέφωνα. Ψηφίστηκε ο νόμος για την καταγραφή των τηλεπικοινωνιών από την ευρωπαϊκή ένωση! Από σήμερα λοιπόν με ταχυδρομικό περιστέρι, άντε οι πιο εξελιγμένοι με την κουκουβάγια του Χάρρυ Πότερ….

Ένας αλλά λέων…

… κι όλοι εσείς τυριά!

Πότε θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν σχεδιάζεις το πείραμα και μετά παίρνεις αποτελέσματα, αλλά σχεδιάζεις το πείραμα ανάλογα με τα αποτελέσματα που θες να πάρεις;

Φιλοσοφική κουβέντα. Ακαδημαϊκού επιπέδου…

Βέβαια βέβαια…

Καλά τους έκαναν!

Εμάς δηλαδή γιατί δυναμιτίζουν καθημερινά τις τσέπες μας; Τους βάλανε και αυτών ένα δυναμίτη μια φορά και κάτι τρέχει στα γύφτικα… Το έκαναν και θέμα κατάλαβες; Ρε ούστ από ‘δω, κάθε μέρα να σας βάζανε μπας και στρώνατε χαρακτήρα καμιά φορά
Πραγματικά δηλαδή γελάω ώρες-ώρες με την «σοβαρότητα» που έχουν ορισμένοι όταν βγαίνουν στο γυαλί και συζητάνε για μισθούς και συντάξεις. Είναι απορίας άξιο πώς δεν τους πιάνουν τα γέλια κάθε φορά που μιλάνε για τα μυθικά ποσά των 500 έως και 1500 ευρώ! Με τις Τούρκικες λίρες πρέπει να τους πάρουμε μου φαίνεται.

Κατά τα άλλα μια χαρά μας κόβω. Έκρηξη στο Λονδίνο, έκρηξη στην Μαγούλα, έκρηξη στο Σύνταγμα τι έχει σειρά τώρα; Ξεκίνησαν φαίνεται από νωρίς τα πυροτεχνήματα για το νέο έτος. Κάνουν πρόβα για την βραδιά της πρωτοχρονιάς που η Μπακογιάννη θα ανάψει χιλιάδες βεγγαλικά πάλι. Ρε δεν δίνεις τα φράγκα για κανά σχολείο λέω ΄γω, να μην τρομάξουν και τα σκυλιά της γειτονιάς που θέλουμε μισή ώρα μετά να τα ηρεμήσουμε;;; Βέβαια υποσχέθηκε να ρίξει μυριάδες αν είναι να πάρει κανά υπουργείο από τον Κωστάκη αλλά δεν το κόβω να της το ανακοινώνει πρό της πρωτοχρονιάς οπότε και θα κάνει την γιορτή πριβέ με μερικές χιλιάδες σαμπάνιες αντί για βεγγαλικά…

Και μετά θα έχουμε λέει την Αγγελοπούλου για δήμαρχο. Σε κάποια φάση είχα ακούσει και την άποψη να της δώσουμε το υπουργείο οικονομίας… ευτυχώς που δεν το έχουμε δώσει ακόμα γιατί η Αγγελοπούλου έχει και ένα παρελθόν να βάζει φωτιές με βεγγαλικά… άμα της βάλουν και δυναμίτη…

Τεσπα.. μετά το πρωινό κους-κους και το κουβάρι που ξετυλίξαμε με την βοήθεια του Αυτιά (αυτός κάθε φορά ξετυλίγει κουβάρι… πρέπει να έχουν πολλές κουβαρίστρες εκεί στον Άλφα) πήραμε το αμάξι μας να πάμε στο γραφείο.

Από τις μέρες όμως που λες «γιατί σηκώθηκα;» ένα πράμα...!

Στροφή νούμερο ένα. Έχεις στόπ. Κοιτάς αριστερά να δεις αν έρχεται κανένας να στρίψεις δεξιά. Κανένας. Ξεκινάς λοιπόν σαν καλός και νομοταγείς πολίτης, σίγουρος ότι δεν θα κάνεις ατύχημα να στρίψεις. Αν δε! Εκεί που στρίβεις και φυσικά έχεις το νου σου αριστερά για τυχόν μηχανάκια που έρχονται συνήθως βολίδα και δεν ξέρεις από πού σου ήρθαν (άλλο κακό αυτό) γυρνάς το κεφάλι δεξιά και βλέπεις στην μέση του δρόμου ατάραχη μαμά με καροτσάκι. Με τηλεμεταφορά σίγουρα βρέθηκε εκεί. Δεν εξηγείται αλλιώς! Είμαι σίγουρος ότι δεν βρισκόταν στην περιοχή. Εντάξει, συνηθίζω να παραχωρώ προτεραιότητα στους πεζούς, αλλά βρε παιδιά (μαμάδες κυρίως με καροτσάκι), στις στροφές το αμάξι δεν έχει πλήρη ορατότητα, προσέχτε και εσείς λιγάκι γιατί πρέπει η ψυχή μας να πηγαίνει στην Κούλουρη;

Διακλάδωση νούμερο δύο. Έχεις προτεραιότητα και παρόλ’ αυτά κόβεις. Βέβαια το κόβεις είναι σχετικό γιατί έχεις και κατηφόρα. Και σου έρχεται τσακιδών ο τύπος ο πολλά βαρύς με το κινητό στο αυτί να κοιτάει προς την άλλη κατεύθυνση (ενώ είσαι σε μονόδρομο) και να σταματάει στην μέση του δρόμου, μετά το κορνάρισμά σου, και ενώ εσύ τα έχεις δει όλα, έχεις κάνει ένα κανονικό Υ με το αμάξι για να τον αποφύγεις και μόνο και μόνο επειδή ήσουν καλός στο φλιπεράκι κατάφερες να αποφύγεις τα παρκαρισμένα στις γωνίες των στενών αυτοκίνητα! Είδα τον Χριστό «Σειρήνα στο Αιγαίο» ένα πράμα... Γιατί ρε φίλε δεν είσαι συγκεντρωμένος όταν οδηγείς; Τι σου φταίει ο κόσμος που θα πάρεις μαζί σου σαν τον Χάρο; Εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να θες να αυτοκτονήσεις, οι άλλοι όμως τι σου φταίνε; Τόσοι τοίχοι υπάρχουν, δεν πας να στουκάρεις σε κάποιον από αυτούς μπας και γλυτώσουμε και από εσένα (ούτως ή άλλως μια μέρα φονιάς θα γίνεις έτσι που οδηγείς) αλλά και από το πρόβλημα παρκαρίσματος που δημιουργεί το αμάξι σου;

Ευτυχώς έφτασα σώος στο γραφείο, αλλά KV μου καταλαβαίνεις τώρα γιατί ΔΕΝ παίρνω ποτέ καφέ μαζί μου στο αμάξι. Δεν θα τον έπινα, θα λουζόμουν!

Το κερασάκι στην τούρτα;
Το πρωινό e-mail του δικού μου (με ημερομηνία 1/1/2002 βέβαια): Έλεγξε το κείμενο (60σλδ.). Την Δευτέρα πρέπει να το στείλουμε.
Μα είναι Δευτέρα!!!!
Ξέρετε ποια είναι η απάντηση έτσι;
«Το έλεγξα. Στείλτο!» (την έχω στείλει ήδη :p)

Ούφ.. πολύ δουλέψαμε για σήμερα…
Εξήντα σελίδες κείμενο διόρθωσα. Λέω να πάω για καφέ…

Καλημέρα!

Και προσοχή στα 2ευρα!!!

Την προσοχή σας!

Κυκλοφορεί η νέα τούρκικη λίρα (Yeni Turk Lirasi) της οποίας η αξία είναι 0,4 euro. Προσέξτε την ομοιότητα με το ευρωπαϊκό νόμισμα των 2 euro!


Προφανώς είναι πολύ εύκολο να εξαπατηθούν οι καταναλωτές στα επιστρεφόμενα ρέστα ή από τα μηχανήματα αυτόματης διανομής. Στο εξής ας είμαστε πολύ προσεκτικοί με τα νομίσματα των 2 euro και τα ρέστα που λαμβάνουμε...

Όσο για τους λόγους της τραγικής ομοιότητας των νομισμάτων...

Επιλογές....

Για να δω ειλικρινείς απαντήσεις... με το χέρι στην καρδιά....
(μην κολλήσετε στο φύλο τώρα... απλά δεν έχω δει πουθενά αρσενικές να βάλω το αντίστοιχο...)

Παράδειγμα:

Και αυτή είναι η αισιόδοξη άποψη......

Καλή τύχη

Κάθε πρωί σηκωνόσουν με δύναμη. Άδραχνες την μέρα. Περισσότερο από τον καθένα μας. Δημιουργούσες, έφτιαχνες. Γλυκομίλητος, χιουμορίστας, καυστικός. Πάντα θα φρόντιζες να μην στενοχωρήσεις κανέναν.

Ανέστησες δύο παιδιά και πάλεψες με κάθε τρόπο να φέρεις το πρώτο πίσω από τον κατήφορο. Δεν έφταιξες, αλλά συνετέλεσες χωρίς να το θες σε αυτόν. Και πάλι όμως, ακόμα και στο πιο δύσκολα δεν το έβαλες κάτω. Και κέρδισες τον γιό σου πίσω. Του έδωσες για δεύτερη φορά ζωή.

Φρόντιζες πάντα να μου κάνεις κάθε χατίρι. Λίγο η αγάπη, λίγο η υποχρέωση που αισθανόσουν. Καμιά υποχρέωση. Όσο αγαπούσες σε αγαπούσαν και τον αγαπούσαν. Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να σε αφήσουμε μόνο στον αγώνα σου.

Σήμερα ξεκινάς έναν άλλο αγώνα. Δεν το ήξερες, δεν το είχες καταλάβει, το έμαθες κατά τύχη ότι ο καρκίνος σου τρώει τα σωθικά. Ευτυχώς είναι νωρίς, αν και ήδη αρκετά αργά. Καλό δρόμο. Καλό αγώνα. Η οικογένειά σου σε χρειάζεται, το βαφτιστήρι μου σε χρειάζεται.

Ελπίζω το βράδυ να μάθω θετικά νέα. Αν και θα είναι πολύ νωρίς, το ξέρω.

Αν αγωνιστείς όμως με το πείσμα που έδειξες στην ζωή σου τίποτε δεν μπορεί να σε νικήσει. Ούτως ή άλλως είσαι ήδη νικητής.

Γιατί, ψέματα είναι;

Είναι ένα κουνελάκι που χαίρεται τη ζωή του, έχει ßγει έξω να ξεκουραστεί και όπως δεν πρόσεξε, πλησιάζει µια αλεπού και του ορµάει.

- Χα χα χα! Θα γίνεις ωραίο γεύµα!
- Δεν γίνεται να µε φας! Όχι τώρα! Πρέπει να περιµένεις µερικές µέρες τουλάχιστον!
- Καλά, είσαι σοßαρός; Τώρα θα σε φάω!
- Μα σε λίγες µέρες τελειώνω τη διατριßή µου µε τίτλο "Η Υπεροχή των Κουνελιών σε σχέση µε τις Αλεπούδες και τους Λύκους"
- Α, δεν πας καλά, όλοι ξέρουν ότι τα κουνέλια δεν έχουν καµία τύχη απέναντι στις αλεπούδες!
- Ε, αν δεν πιστεύεις, έλα στη φωλιά µου να τη διαßάσεις και να πειστείς. Αν δεν πειστείς, να µε φας. Πείθεται η αλεπού, πάει στη φωλιά του κουνελιού..... και δεν ξαναßγαίνει ποτέ....

Επαναλαµßάνεται το ίδιο σκηνικό, µόνο που ο κυνηγός αυτή τη φορά είναι ένας λύκος που καταφέρνει και στριµώχνει εύκολα το κουνέλι σε µια γωνιά (Οξιάς και Πλατάνου γωνία, στο Άνω Δάσος (όχι Χαϊδαρίου))

- Μµµµ, τι ζουµερό µεσηµεριανό είσαι εσύ!
- Κάτσε, περίµενε, δεν µπορείς να µε φας! Περίµενε µερικές µέρες!
- Ίσως δεν πρέπει να σε φάω, φαίνεσαι πειραγµένος στο κεφάλι! Με δουλεύεις;
- Όχι, σε µερικές µέρες τελειώνω τη διατριßή µου "Η Υπεροχή των Κουνελιών σε σχέση µε τις Αλεπούδες και τους Λύκους" και είναι κρίµα!
- Μα καλά, υπάρχουν εκτός από τρελές αγελάδες και τρελά κουνέλια; Ετοιµάσου, σου 'ρχοµαι!
- Περίµενε! Περίµενε! Αν δε µε πιστεύεις, έλα στη φωλιά µου να τη διαßάσεις και να πειστείς. Αν δεν πειστείς, να µε φας.

Όπως και οι πιο µικροί µας φίλοι έχουν καταλάßει τι θα γίνει παρακάτω, πάνε στη φωλιά του κουνελιού µπαίνουν µέσα και πάει ο λύκος, δεν ξαναßγήκε ποτέ....

Σε κάποια άλλη χαζοχαρούµενη στιγµή του κουνελιού, περνάει µια φίλη του κουνέλα.

- Τι νέα; Φαίνεσαι χαρούµενος!
- Καλά µωρέ, τέλειωσα τη διατριßή µου και ξελασκάρισα λίγο. Ήταν πολύ επιτυχηµένη!
- Μπράßο! Τι θέµα είχε;
- «Η Υπεροχή των Κουνελιών σε σχέση µε τις Αλεπούδες και τους Λύκους»!
- Εεεχµµµ.... είσαι σίγουρος; Δεν µου ακούγεται πολύ σωστό αυτό!
- Ναι σου λέω! Αν θες έλα να τη διαßάσεις!

Πηγαίνουν στη φωλιά του κουνελιού, κατεßαίνουν, ήταν λίγο ακατάστατα ßέßαια, αλλά ήταν µια γεµάτη εßδοµάδα µε την παρουσίαση κι όλα αυτά, οπότε κατά σειρά εµφανίσεως ßλέπει η κουνέλα ένα κρεßάτι άνω-κάτω, έναν υπολογιστή ταλαιπωρηµένο, χαρτιά παντού, ένα σωρό από κόκκαλα αλεπούς, ένα σωρό από κόκκαλα λύκου και ένα θεόρατο χορτασµένο λιοντάρι!

Ηθικόν Δίδαγµα της ιστορίας:

1. Ο τίτλος του Διδακτορικού σου δεν έχει σηµασία.
2. Το αντικείµενο του Διδακτορικού σου δεν έχει σηµασία.
3. Η έρευνα στο Διδακτορικό σου δεν έχει σηµασία.
4. Αυτό που έχει σηµασία είναι ο Επιßλέπων Καθηγητής.....

Αργοπορημένη παράδοση

Είναι ένας πελαργός και κουβαλάει ένα γέροντα 80 χρονών.
Κάποια στιγμή γυρνάει ο γέροντας και λέει στον πελαργό:
"Έλα μαλάκα, παραδέξου ότι χαθήκαμε!"

Τα μεγαλύτερα μυαλά της ανθρωπότητας!

Καλό μήνα :p

Πρώτη Δεκέμβρη, η πρώτη του «τελευταίου»! Άντε θα φύγει και το 2005 και θα μπούμε αισίως στο 2006. Και όπως προέβλεψα (και πολύ σωστά όλοι προέβλεψαν, αφού στο θέμα τουλάχιστον έχουμε γίνει πια όλοι οι Έλληνες πυθίες, και μάλιστα χωρίς «ήξεις αφήξεις») τα πάντα συνεχίζουν να ακριβαίνουν…
Ο προϋπολογισμός; Σφιχτός. Τα εργασιακά; Ε πώς τα υποσχέθηκαν; Ε ναι.. ακριβώς το αντίθετο ένα πράμα… και αν πάρεις σύνταξη γράψε μου!!!

Α ναι, η τωρινή δικαιολογία, μιας και πάλιωσε η δικαιολογία της «προηγούμενης κυβέρνησης», είναι ότι θα σφιχτούμε για να τα δώσουμε τον άλλο χρόνο! Ποιος σας πιστεύει ρε καραγκιόζηδες; Τον άλλο χρόνο ούτως ή άλλως θα τα δίνατε γιατί είναι ο προεκλογικός! Τον άλλο χρόνο, ως δια μαγείας θα μονιμοποιηθούν και ορισμένοι συμβασιούχοι για να τραφούν οι ελπίδες των υπόλοιπων και να ξαναπέσουν στην λούμπα και να ξαναψηφίσουν με την ελπίδα ότι ίσως είναι οι επόμενοι και μάλιστα άμεσα. Ά ρε κοροΐδα που είμαστε όλοι μας. Αφού το τραβάει που το τραβάει ο οργανισμός μας, γιατί δεν το παραδεχόμαστε, να τους γλυτώσουμε και από τα ψέματα, και να σταματήσουμε κι εμείς να φωνάζουμε ότι δεν γίνεται τίποτε; Γιατί οποτεδήποτε (ανεξαρτήτως κόμματος) δεν στείλαμε άμεσα σπίτι του οποιονδήποτε μας είπε ψέματα; Αφού αποδείχθηκε ότι το μόνο που κάνουν είναι να μας τρέφουν ελπίδες! Δεν με ενδιαφέρουν οι δικαιολογίες σου ρε φίλε. Είπες ότι θα το κάνεις, να το κάνεις. Αν δεν ήξερες ότι μπορείς να το κάνεις, να μην το έλεγες. Λες και θα πιστέψουμε ποτέ ότι δεν ήξερες από πρίν...

Τέλος πάντων ξεφύγαμε… και τα ανωτέρω είναι εντελώς «ακαδημαϊκές ερωτήσεις», απλά τα πήρα ένα πράμα…

Άντε να ανεβαίνουμε, αφού ούτως ή άλλως πάντα έτσι ζούσαμε, και να ξεκινήσουμε να στολίζουμε για να υποδεχτούμε το νέο έτος με ελπίδα και πίστη για το καλύτερο. Γιατί όπως είπε και ο Κοέλο, όταν θέλεις κάτι και το επιδιώκεις με όλες σου τις δυνάμεις (αφού προφανώς πιστεύεις σε αυτό, γιατί μόνο τότε μπορείς να το επιδιώκεις) το σύμπαν (ουχί οι πολιτικοί) συνωμοτεί υπέρ σου.

Εγώ πάντως περιμένω να δω τον ΝΚ σήμερα, να τσακωθώ ολίγων τι μαζί του. Ε τί, χωρίς τσακωμό; Δεν γίνεται! Μόνο έτσι μπαίνει καλά ο δικός μας μήνας. Έχω να τον δω πάνω από βδομάδα και ξεχεστήκαμε κανονικότατα. Αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ! Όταν μου είπε ότι ξενύχτησε τέσσερις ώρες (ναι το ποσοτικοποίησε) να γράψει ένα κείμενο και μου φώναζε να κάνω το ίδιο για να το διορθώσω, άνοιξα το κείμενο και το είδα! Και είδα ότι ήταν…. copy/paste από 2 άλλα κείμενα! Αλλά ακριβώς μιλάμε! Δηλαδή οι 16 σελίδες ήταν ακριβώς ίδιες με αλλαγή μιας λέξης (υλικά) σε μια άλλη (μεμβράνες).

Δηλαδή: Cooopy… pasteeeee… Replace: Υλικά to μεμβράνες… 10 δεύτερα ένα πράμα και το έχουμε το κείμενο….

Ε δεν άντεξα.. εκεί του έστειλα ένα mail λέγοντας: Dear NK, you did a hell of a job staying up all night just to copy and paste a document I gave you two months ago!

Ε όχι.. με έπνιξε το δίκιο μου δηλαδή! Από τότε τον έχω γράψει κανονικά αλλά λέω ν’ αρχίσω να ψάχνω κανά άλλο έργο γιατί εδώ…. δεν ξέρω αν θα αυτοκτονήσω ή θα πάω στην φυλακή… μέση λύση δεν υπάρχει…

Άντε καλό μας μήνα αλεπουδίτσα μου…