Αναμνήσεις…

Πήγα κι εγώ σαν καλός νονός να αγοράσω δώρο για το βαφτιστήρι μου. Μπαίνω λοιπόν στο βιβλιοπωλείο/παιγνιδάδικο και ζητάω να δω παιγνίδια! «Στο υπόγειο κύριε», μου κάνει η ταμίας. Η ιδιοκτήτρια φυσικά του καταστήματος με ακολουθεί να με εξυπηρετήσει. «Αγοράκι;», «Ναι». «Πόσο χρονών;», «6». «Θέλετε κάτι σε άκτιονμαν, αυτοκινητάκια ή κάτι τέτοιο;», «ΟΧΙ» απαντάω ελαφρώς σοκαρισμένος, όχι δεν μου έκανε τίποτε η καημένη η κυρία, άλλωστε αυτά έχουν πέραση, αυτά πρότεινε, εμένα με ξένισε λίγο η πρότασή της. Οπότε συνεχίζω χαμογελώντας «Είμαι υπέρ του δημιουργικού παιγνιδιού». «Μα τότε περάστε στην μέσα αίθουσα!», μου απαντάει!

Εκεί λοιπόν υπήρχαν τα παιγνιδάκια της Fisher-price αλλά και όλα τα επιτραπέζια, από Μονόπωλη (αν αναρωτιέστε, εκ του μονοπωλίου) μέχρι και Trivial. Η Μονόπωλη είναι λέει από παιδάκια 2 ετών (ξεφύγαμε λέω…). Συνεχίζω την αναζήτησή μου αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε ιδιαίτερα κάτι.... «Σε παιγνίδι - ‘κατασκευή’ υπάρχει κάτι;» Βεβαίως μου απαντάει χαμογελαστή η ιδιοκτήτρια (μπορώ να πω ότι φαινόταν ευχαριστημένη που έψαχνα...) περάστε στον δίπλα πάγκο.

Εκεί όντως είχε γύρω στα 10 κουτιά με «συναρμολογούμενα» παιγνιδάκια (όχι συναρμολογούμενα μοντέλα, με κόλλα κτλ., αλλά παιγνίδια). Κρίμα σκέφτηκα, ένα ολόκληρο δωμάτιο και μόνο 10 κουτιά με «τεχνικά» παιγνίδια. Βρίσκω λοιπόν αυτό που πιστεύω ότι θα είναι καλύτερο και το παίρνω. Δυστυχώς δεν ήταν αυτό που ήθελα βέβαια αλλά αυτό που ήθελα ήταν για παιδάκια 8+… Μωρ’ να το πάρω μήπως για μένα; Τέλος πάντων. Θα του το πάρω του χρόνου προφανώς. Ελπίζω να το βρω.

«Το κάνουμε δωράκι;» ρωτάει η ιδιοκτήτρια. «Φυσικά.» της απαντάω. Και πάει σιγά-σιγά μόνη της να μου το τυλίξει. «Να ρωτήσω;» λέω διστακτικά, «Τα παλιά lego που κυκλοφορούσαν, δεν κυκλοφορούν πια;». Με κοιτάει με έκπληξη και μου απαντάει: «Όχι αγόρι μου, δυστυχώς τα παιδιά σήμερα έχουν κολλήσει στην τηλεόραση και τα καλά παιγνίδια έχουν εκλείψει γιατί δεν τα ζητάνε πια…». Το παράπονο στην φωνή της καθώς και η δική μου έκπληξη και νοσταλγία παραλίγο να με κάνουν να δακρύσω εκείνη την ώρα.

Τα lego ήταν τα αγαπημένα μου παιγνίδια. Έχω 2 κούτες γεμάτες τουβλάκια, καθώς και σχέδια, για να δημιουργήσεις ολόκληρες πόλεις, πυροσβεστικές, αστυνομίες, αεροδρόμια, διαστημοδρόμια... Θυμάμαι κάποτε, όταν ήμουν μικρός, είχε έρθει ένας ξάδερφός μου σπίτι και στήσαμε όντως ολόκληρη πόλη πάνω στην τραπεζαρία. Μεγάλος τσακωμός θυμάμαι μετά από καμιά 20αριά μέρες που η μάνα μου ήθελε να χρησιμοποιήσει την τραπεζαρία… Της είπα να πάει να πάρει καινούργια και να την αφήσει αυτή γιατί είχα στήσει την πόλη μου και έπαιζα… (Πώς είναι το Sim city ένα πράμα;;; Ε αυτό ακριβώς έπαιζα τότε αλλά σε live εκτέλεση και όχι σε υπολογιστή…!!!). Ναι-ναι… τσακωθήκαμε αλλά μετά η μάνα μου δωροδόκησε τον ξάδερφό μου να με πάει βόλτα στο πάρκο μέχρι… να χαλάσει την πόλη μου . (ΟΥΑ). Εγώ πάλι βέβαια, μετά την βόλτα το είχα ξεχάσει το συμβάν και ύστερα από μια-δυο μέρες θυμήθηκα ότι τα lego μου δεν ήταν μέσα στην κούτα όταν είχα φύγει για το πάρκο αλλά στημένη πόλη που έπρεπε να ξαναστήσω και να’σου νέος τσακωμός γιατί ήθελα πάλι το τραπέζι… (εκείνη την εποχή ο ξάδερφός μου δεν ήταν πολύ δημοφιλής σπίτι μου….)

Συγκινήθηκα τώρα… Έ ρε τι έφτιαχνα κάποτες…
Ευτυχώς έψαξα και βρήκα ότι η εταιρία ΔΕΝ έχει κλείσει!

Τα lego ζουν!!!

Γιέεεεεεεεε
(αυτό ναι, ονομάζεται παλιμπαιδισμός Μαρίνα μου…)