H Μπάρμπυ, ο Άξιονμαν και το μικρό σπίτι στο λιβάδι

Μια κούκλα. Με τις καμπύλες της, το σώμα μοντέλου, όλα τα καλλυντικά, τα φουστάνια και τα κοσμήματά της, το σπίτι της, η πισίνα της και ο φίλος της! Μια παραμυθένια ζωή. Τα έχουμε όλα! Ζούμε το ροζ παραμύθι μας! Η ζωή φαντάζει γεμάτη αίγλη, στρας, φλας και ρομάντζο.

Μια κούκλα. Ο πολεμιστής του κόσμου. Ο υπεράνθρωπος που θα τα βάλει με όλους, με όλα, γεμάτος επιθετικότητα και έτοιμος να τιμωρήσει τους πάντες και τα πάντα. Πάνοπλος, με τους θώρακές του, αήττητος από κάθε άποψη. Ασχολείται μόνο με το κυνήγι των «κακών». Τίποτε άλλο δεν υπάρχει στο μυαλό του. Μόνο μπαρούτι, βόμβες, πιστόλια και φωτόσπαθα.

Εσείς τι δώρο διαλέξατε για τα πιτσιρίκια τα Χριστούγεννα; Ποιο πρότυπο τους δώσατε; Γιατί όταν τα παιδιά μας μεγαλώνουν με τα πρότυπα αυτά πώς είναι δυνατόν να έχουμε μια υγειή και σωστή κοινωνία στο μέλλον; Βομβαρδιζόμαστε κάθε μέρα από την τηλεόραση για παιδικά παιχνίδια τα οποία έχουν να δώσουν μόνο ένα από τα ανωτέρω πρότυπα. Η βιομηχανία θεάματος και ψυχαγωγίας πλέον κινείται μόνο σε αυτά τα επίπεδα. Γυναίκες μοντέλα που θα ζουν μέσα στην αίγλη και άντρες πολεμιστές που θα σκοτώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Άγραφο χαρτί η παιδική ψυχή καταγράφει τα πρότυπα και μεγαλώνοντας προσπαθεί να τα ακολουθήσει υποσυνείδητα. Χωρίς να το σκέφτεται. Έτσι είναι η ζωή. Από μικρό παιδί έτσι την έμαθε.

Και οι γυναίκες προσπαθούν να πιάσουν «το άπιαστο», οι άντρες μάχονται «το κακό». Και η βιομηχανίες του show business και του πολέμου συνεχίζουν να πλουτίζουν σε βάρος μας και εμείς συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε «Πού πήγαν οι άντρες; Ένας Τζον-Τζον δεν υπάρχει;» και «Ποιόν θα φάμε σήμερα για να πάμε πιο μπροστά;». Και φυσικά συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε τις δύο αυτές βιομηχανίες, μαζικά, παρόλο που ο καθένας μας από μέσα του τις έχει καταραστεί χιλιάδες φορές και αναρωτιέται γιατί είναι έτσι η ζωή και γιατί έχουμε αυτά τα πρότυπα! Πόσες φορές έχω δει και ξαναδεί αυτά τα θέματα να θίγονται στην blogoσφαιρα περιμένοντας εις μάτην μια απάντηση; Μα είναι απλό. Γιατί αυτά δίνουμε στα παιδιά μας από μωρά με τα «ανώδυνα» παιγνίδια που τους αγοράζουμε. Τα παιγνίδια του παιδιού όμως δεν είναι απλή ψυχαγωγία, είναι πρότυπο ζωής. Είναι αυτό που αποτυπώνεται στο βάθος του μικρού μυαλού τους από την αθώα και «αμόλυντη» ηλικία τους. Ηλικία που μολύνουμε καθημερινά με όσα κάνουμε.

Υπάρχουν πολλά δημιουργικά παιγνίδια. Δεν είναι αυτά που διαφημίζονται και χρειάζεται να ψάξουμε αρκετά τα ράφια και τα μαγαζιά για να βρούμε αυτό που θα αναπτύξει την δημιουργικότητα και τις δεξιοτεχνίες του δικού μας παιδιού. Αλλά το παιδί μας χρειάζεται αυτόν τον χρόνο από μέρους μας για να ανατραφεί σωστά και όχι απλά να μεγαλώσει και να βγει στην κοινωνία διαιωνίζοντας τις αναπάντητες απορίες μας και τα αγωνιώδη «Γιατί;» μας.

Αν δίνουμε δώρα και όχι πρότυπα σίγουρα δεν θα σταματήσουν ποτέ οι πόλεμοι και τα ψυχολογικά αδιέξοδα.

Εσείς τί πρότυπο διαλέξατε για τα πιτσιρίκια τα Χριστούγεννα;