Συνεχίζουμε...

Μια βδομάδα που πέρασε γρήγορα. Όχι πως οι άλλες περνούν αργά, αλλά όταν έχεις ορισμένα ορόσημα αισθάνεσαι πως η προηγούμενη Πέμπτη ήταν χτες. Εκεί είναι και που συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα περνά πραγματικά ο χρόνος.
Ένα βαρύ, στενάχωρο φορτίο, μια συμπόνια στο γείτονα που μοιράστηκε την ίδια τύχη (χτυπάτε ξύλο μην τριτώσει το κακό ντεεε), στο ενδιάμεσο μια εκδρομή για να ηρεμήσουν λίγο τα πνεύματα και να φύγουν οι μαύρες σκέψεις, σκέψεις που είναι αδύνατον να αποφύγεις. Τελείωσε ο κύκλος των παππούδων και άνοιξε δυστυχώς ο κύκλος των «μεγάλων». Η ζωή μπαίνει σε νέους κύκλους που δεν μπορούσες καν να τους διανοηθείς, δεν θες να διανοηθείς.

Ένας ωραίος καφές στην Αράχοβα, ένα χαλαρωτικό περπάτημα στα μονοπάτια του Λούσιου. Παρέα με αγαπημένους και φίλους. Έτσι για να γευτούμε λίγο την ομορφιά των εορτών. Ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω πως ακόμα και αυτές οι οικογενειακές ή φιλικές στιγμές λαμπερής και όμορφης θαλπωρής, αλώθηκαν και έγιναν και αυτές ένα κυνήγι δώρων και εντυπωσιασμού. Για 21η φορά ακούσαμε πως κάποιος πριν 22 χρόνια έδωσε κάπου την καρδιά του και την πάτησε και αναρωτηθήκαμε γιατί αυτό το τραγούδι συνάδει στο εορταστικό νόημα των ημερών. Οι παιδικές φωνούλες με τα τρίγωνα είναι πολύ πιο ευχάριστες πιστεύω…
Ένας κοκκινοντυμένος κοιλαράς 144άρων ετών, πετυχημένος και ευχάριστος για τα παιδιά, αρεστός και σε 'μένα μιας και έχει την οικεία μορφή του παππού, δεν μπορώ να πω (βγάλτον τότε παππου-claus, όχι άγιο...), καταστρέφει το νόημα και την ομορφιά ενός από τους σημαντικότερους ιεράρχες. Δηλαδή αν ήταν ο ίδιος ακριβώς τύπος, αλλά φορούσε άσπρα ρούχα και δεν ήταν κοιλαράς θα υπήρχε πρόβλημα; Αν αντί να συμβολίζει την ανύπαρκτη αφθονία συμβόλιζε αυτό που πραγματικά ήταν, την βοήθεια και την ευχαρίστηση - όχι την υποχρέωση - του δώρου δεν θα ήταν καλύτερα; Υποσυνείδητα νοήματα που «δύσκολα» τα βλέπεις και που βλάπτουν αφάνταστα…
Όχι δεν είμαι γκρινιάρης μέρες που ‘ναι (έτοιμη είσαι να το πεις…), αντιθέτως προσπαθώ, με τον τρόπο που νιώθω, να συμμετάσχω στο κλίμα, όσο μπορώ, όσο μου δίνουν την ευκαιρία. Αλλά στενοχωριέμαι αφάνταστα ώρες-ώρες με το κατρακύλισμα που βλέπω γύρω μου, κατρακύλισμα που εξυπηρετεί μόνο τον Σκρούτζ, και βλάπτει τους υπόλοιπους…

Το πιο ευχάριστο πράγμα που μου συνέβη πάντως ήταν μια φράση που άκουσα στο τελευταίο μάθημα που παρέδωσα. «Ααα… γι’ αυτό φωνάζατε τόσο καιρό για τις πραξούλες… :)» είπε ο ‘βαριέμαι που ζω’. Από εδώ και πέρα το παιγνίδι είναι δικό σου παλικάρι μου. Η δική μου αποστολή τελείωσε. Άρχισες να ψυλλιάζεσαι, αυτός είναι ο στόχος. Και αυτό είναι το πιο ευχάριστο μήνυμα για το τέλος του 2006. Όποια και αν είναι η συνέχεια…

[Πόσο κακός θα γίνω αν ζητήσω από τους

Κορεάτες εξτρά πειράματα, μέρες που είναι;]

Ανακαλύψαμε…

…που επενδύει η KVούλα τα χρήματα που κερδίζει από το εμπόριο των menhir…

Θα μας λείψεις. Αντίο…

Το πρωί είχα διάθεση να μεταφέρω μερικές χριστουγεννιάτικες σκέψεις. Όχι τίποτ’ άλλο αλλά να ησυχάσει και η KVούλα που νομίζει πως δεν έχω ρεύμα. Στην συνέχεια σκεφτόμουν πως φέτος μέχρι στιγμής δεν ακούστηκε καμιά καταστροφή όπως πέρσι. Ήρεμα θα βγει ο χρόνος… και ας συνειδητοποιώ κάθε μέρα απ’ όσα γίνονται γύρω μου ότι βαδίζουμε ταχύτατα προς τον μεσαίωνα των εκσυγχρονιστών…

Ο μεγάλος κρουπιέρης όμως είχε άλλη διάθεση. Ναι ο χρόνος ίσως βγει ήρεμα, αλλά βγαίνει με μια μεγάλη στενοχώρια. Από τις μεγαλύτερες ίσως που έχω νιώσει. Κάποτε άλλωστε όλοι λυγίζουν, έτσι δεν λένε; Το αναπόφευκτο όμως είναι αναπόφευκτο, και ότι και αν γίνει, όταν θέλει να έρθει σήμερα δεν σε ρωτά αν θες λίγη παράταση, αν κάποιοι νομίζουν ότι είναι ακόμα νωρίς.

Θα μας λείψεις. Αντίο…

Νο1 στις 12 :@

Παράξενο, λείπει η λάμψη των αριθμών. Μα φυσικά, αφού δεν έχουμε ρεύμα! Έτσι ξεκίνησε η μέρα, πουρνό πουρνό κατά τις 9 :p
Και μέχρι τις 12 συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό! Οπότε δεν είχε blogging. Το τραγικά βέβαια είναι ότι δε είχε καφέ! Και μέχρι τις 12 δεν είχαμε καταφέρει να πάρουμε την δόση μας (η λύση ανάγκης που ακούει στο όνομα «φραπές» δεν είναι αποδεκτή τέτοιες ημερομηνίες). Με το που ήρθε όμως το ρεύμα το πρώτο πράγμα που μπήκε στην πρίζα ήταν το μάτι του ελληνικού ;)

Πως περνάς όμως την ώρα σου; Για την ακρίβεια πως περνάς 3 (όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων) ώρες χωρίς να σπάσουν τα νεύρα σου περιμένοντας το ρεύμα; Και χωρίς να έχεις πιεί καφέ (αυτό είναι τελικά το πραγματικό δράμα, όχι η έλλειψη ρεύματος); Κάτι τέτοιες ώρες συνειδητοποιείς πόσο εξαρτημένος μπορεί να γίνεις ορισμένες φορές.

Να ανάψω TV να δω κάτι την ώρα που θα πίνω καφέ;
Σύνελθε, αν μπορούσες να ανάψεις TV θα μπορούσες να φτιάξεις και καφέ. Αλλά καφέ δεν έχεις.
Χμπφφφφ…
Να διαβάσω κανά blog με τον καφέ;
Είπαμε, δεν έχεις καφέ…
.........
Και πάει λέγοντας…
Φυσικά, μιας και δηλώνω ούτως ή άλλως άτομο πλήρως ανεξάρτητο από τα πάντα, χμμ… εκτός ίσως από τον καφέ, (και το sex, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας) δεν κάθισα να το ψάξω πολύ. Μέσα σε 3 λεπτά στρώθηκα και άρχισα να διαβάζω το paperάκι των κορεατών που μου έστειλαν για κρίση! Όχι θα κάτσω να σκάσω. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι εξεπλάγην. Οι κορεάτες ξέρουν καλύτερα αγγλικά από τους κινέζους! Για την ακρίβεια τους κινέζους τους καταλαβαίνει μόνο αν ξέρεις τι θέλουν να πουν, τους κορεάτες πάλι μπορείς να καταλάβεις και χωρίς να ξέρεις ή να μυρίσεις τα νύχια σου! Άρα μπορώ να πάω να κάνω και μπάνιο εν ολίγοις γιατί συνήθως όταν διαβάζω paper κινέζων δεν κάνω μπάνιο για να μυρίζουν τα νύχια μου :ppp
Ε στο ενδιάμεσο έριξα και ένα κουρεματάκι και πέρασε το 3ωρο μεστά και εποικοδομητικά!
Άλλη έκπληξη των ημερών είναι η συνειδητοποίηση πως άνθρωποι που δεν γνωρίζω συμφωνούν με τα γραφόμενα αυτού του blog, τα αντιγράφουν και τα χρησιμοποιούν! Αν και θεωρητικά θα έπρεπε να έχω συνηθίσει την ιδέα από τις αναφορές στις επιστημονικές μου δημοσιεύσεις, αυτό τελικά είναι κάτι που το αισθάνεσαι πιο συγκινητικό. Βλέπεις εδώ κατατίθενται προσωπικά βιώματα και σκέψεις, όχι επιστήμη μα κομμάτια του εαυτού μου, ιδέες με τις οποίες παλεύω ψάχνοντας να βρω την δικαιότερη. Τελικά όντως μπορείς όταν θες να βάζεις ένα λιθαράκι. Και αυτό σημαίνει πολλά.

Καφές νούμερο ένα λοιπόν και έχουμε δρόμο μπροστά μας. Ώρα να συνεχίσω τα των Κορεατών αφού κάνω βέβαια πρώτα μια γρήγορη περιήγηση στον κόσμο σας :)

49,2 kbps

Η τεχνική υπηρεσία ακόμα να φέρει δίκτυο στην νέα αίθουσα. Ένα από τα μεγάλα έργα θα είναι κι αυτό. Επίσης ακόμα να ανάψουν τα καλοριφέρ στην νέα πτέρυγα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Άλλωστε το δίκτυο μας ενδιαφέρει, όχι τα καλοριφέρ. Με το καλοριφέρ δεν μπορείς να κάνεις blogging, το δοκίμασα, δεν έχει ούτε έξοδο για monitor ούτε είσοδο για mouse :)
Τουλάχιστον μας έφεραν τηλέφωνο! Οπότε μπορούμε κι εμείς και τηλεφωνούμε στον provider και συνδεόμαστε αντί να συνδεθούμε απευθείας! Κάτι είναι και αυτό! Βέβαια το να ξαναπέφτεις στα 49,2kbps (παρούσα ταχύτητα) μετά την ADSL του σπιτιού είναι ένα σοκ, δεν λέω. Τουλάχιστον και κάνουμε blogging, και βλέπουμε την θάλασσα από τα παράθυρα της νέας αίθουσας! Το μόνο κακό στην υπόθεση είναι πως με την θέα που έχουμε δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει μάθημα με το που θα πιάσει η άνοιξη. Λουλουδάκια και πεταλούδες θα ονειρευόμαστε αγναντεύοντας!
Για την ώρα πάντως είμαστε συγκεντρωμένοι (όσο γίνεται) και προσπαθούμε να υποδείξουμε στους φοιτητές μας ότι οι υπολογιστές είναι σωστοί μόνο όταν συμφωνούν μαζί μας. Αν δεν συμφωνούν, τότε κάπου κάναμε λάθος στο πρόγραμμα που τους δώσαμε! Εν ώρα μαθήματος λοιπόν και το αποτέλεσμα ήταν παράλογο. Μα γιατί βγαίνει έτσι άραγε; Για να το λέει ο υπολογιστής έτσι είναι όμως! Αδύνατον. Αφού ξεκινήσατε εδώ, θα καταλήξετε εδώ. Μα άλλα λέει το κομπιούτερ! Παραξενεύτηκαν όταν έπιασα τυχαία μια πράξη και δαπάνησα 2 λεπτά για να την κάνω στο χέρι. Μα αφού την έκανε ο υπολογιστής! Ε και; Ο υπολογιστής έδωσε άλλο αποτέλεσμα, ο υπολογιστής λοιπόν έχει λάθος. Αδύνατον! Και όμως...
Μετά από ένα γρήγορο πέρασμα του αλγόριθμου το λάθος ήταν φανερό. Μεγάλο το πρόβλημα όταν εμπιστεύεσαι την τεχνολογία και δεν ξέρεις να δώσεις λύσεις μόνο με το μυαλό σου. Αλλά δυστυχώς κανείς δεν το διδάσκει πια αυτό…

Εν αναμονή λοιπόν της αποφάσεως της γενικής συνελεύσεως. Αύριο πιθανότατα θα έχουμε κατάληψη. Σήμερα όμως έχουμε πονοκέφαλο... (κανονικό KVούλα, όχι τον δικό σου)

Με αφορμή 700 ευρώ

Αν ένας οδηγός ταξί «πειράξει» το ταξίμετρό του και κλέψει κάποια ευρώπουλα από τον πελάτη θα πληρώσει πρόστιμο χίλια ευρά. Αν ο ίδιος οδηγός ταξί παραβιάσει έναν κόκκινο σηματοδότη και γίνει εν δυνάμει φονιάς θα πληρώσει επτακόσια ευρά. Το γεγονός αυτό από μόνο του φανερώνει πως στον καιρό μας το οικονομικό έγκλημα θεωρείται ανώτερο του δυνητικού φόνου. Η αξία της ανθρώπινης ζωής αποτιμάται λιγότερο από την αξία μερικών ευρώ.

Μα το ίδιο ακριβώς δεν συμβαίνει και με την νοοτροπία των προστίμων του κοκ; Η πολιτεία δεν ενδιαφέρθηκε να μας μάθει να σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή. Μας μαθαίνει όμως να σεβόμαστε το χρήμα αυτό καθεαυτό περισσότερο από την ανθρώπινη ζωή. Και μετά θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένοι. Με το χρηματιστήριο αξιών μας να δείχνει ανώτερη τιμή στην μετοχή του χρήματος από την μετοχή του ανθρώπου.

Το πρόβλημα δεν είναι το ύψος των προστίμων. Το πρόβλημα είναι τα πρόστιμα αυτά καθεαυτά. Το πρόβλημα είναι και το ότι συζητιούνται τα πρόστιμα από πλευράς ύψους που σημαίνει ότι ήδη υπάρχει η προδιάθεση παραβίασης και απλά αναρωτιόμαστε πόσο να την αποτιμήσουμε. Το πρόβλημα είναι η κουλτούρα που δείχνει και εμφυσεί η πολιτεία στους πολίτες της υποδεικνύοντας τους τον σεβασμό προς το χρήμα και όχι προς την ασφάλεια και την ζωή.

Ο άνθρωπος που μπήκε σε ένα μπαρ και πυροβόλησε προσπαθώντας να αφαιρέσει μια ζωή τιμωρείται με στέρηση. Ο άνθρωπος που περνά ένα κόκκινο (6 φορές την ημέρα είναι λίγες για τον συστηματικό παραβάτη) και έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες από τον τρελό που κρατά εξάσφαιρο και δεν ξέρει σημάδι, τιμωρείται με επτακόσια ευρώ και αφήνεται ελεύθερος να συνεχίσει το έργο του!

Ο πατέρας του οποίου ο γιός κυκλοφορεί με αμάξι, αν κάνει παραβάσεις, πρώτα τον νουθετεί, μετά του φωνάζει και τελικά του αφαιρεί το αμάξι. Ποτέ δεν του αφαιρεί το χαρτζιλίκι αλλά τον αφήνει να κυκλοφορεί ελεύθερο και ας σπάσει το κεφάλι του. Αλλά ξέχασα. Η κοινωνία μας δεν είναι μια μεγάλη οικογένεια, αλλά απλά το μέσο για να πλουτίζουν όσοι δίνουν μεγαλύτερη αξία στο χρήμα απ’ ότι στην ανθρώπινη ζωή. Είναι ένα απρόσωπο μπουρδέλο, που μας αρέσει να είναι απρόσωπο για να γλυτώνουμε τις τύψεις για την εκμετάλλευση και τον ανθρώπινο πόνο που προκαλούμε καθημερινά. Όσοι δηλαδή έχουν ακόμα την ανθρωπιά να αισθάνονται τύψεις.

Το πρόβλημα δεν είναι το ύψος του πρόστιμου. Το πρόβλημα είναι η μέθοδος του πρόστιμου αυτή καθεαυτή και η καπιταλιστική νοοτροπία της υπεροχής του χρήματος έναντι της ανθρώπινης ζωής που «διδάσκεται» στους πολίτες σε καθημερινή βάση. Όσα πρόστιμα και αν πληρώσεις, σε όποια τιμή και αν τα πληρώσεις, καλός οδηγός δεν θα γίνεις. Μόνο η αυτογνωσία και η παιδεία μπορούν να σε κάνουν καλό οδηγό. Και ο κακός οδηγός θα προκαλεί ατυχήματα ότι ύψος και αν έχουν τα πρόστιμα, ακόμα και αν γίνουν ακριβότερα από αυτά των «οικονομικών εγκλημάτων».

«Ασφαλιστικοί» προβληματισμοί

Το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που θα δημιουργήσει η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης το σκεφτήκαμε ποτέ ή μόνο η οικονομία πάλι μας ενδιαφέρει;

Το γεγονός ότι θα επιβαρυνθεί η ήδη βεβαρυμένη αγορά εργασίας των νέων και θα αυξηθεί η ανεργία τους;

Το γεγονός ότι η νεανική ανεργία δυναμιτίζει το θεσμό της οικογένειας και τον μεταθέτει σε μεγαλύτερες ηλικίες, τις οποίες δεν αποδέχεται η ίδια η φύση, μας πέρασε από το μυαλό;

Δεν φτάνει η έκπτωση που έχουν επιφέρει η χαλάρωση και η συνεχής γονική απουσία;

Ως πότε θα υποσκάπτουμε την δυνατότητα των νέων να φτιάξουν την ζωή τους μόνοι τους; Ως πότε θα τους επιβάλλουμε το δεκανίκι στο ξεκίνημα της ζωής τους;

Πάλι μόνο για την οικονομία θα μιλήσουμε και θα ξεχάσουμε τις ανθρώπινες ιδιότητες και την ανθρώπινη φύση;

Το «μέλλον της κοινωνίας» είναι οι νέοι, αλλά αυτούς φροντίζουμε να πλήττουμε πάντα περισσότερο;

Τι σημασία έχει η οικονομία όταν η κοινωνία πάψει να είναι ανθρώπινη και ο άνθρωπος πάψει να είναι Άνθρωπος;

Ως πότε θα βελτιστοποιούμε ως προς την οικονομία, όταν το ζητούμενο είναι η βελτιστοποίηση ως προς την ανθρώπινη ζωή της οποίας η οικονομία είναι απλή παράμετρος;

Ως πότε θα βλέπουμε κοντόφθαλμα, κρύβοντας υποκριτικά τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούμε προς χάριν της «οικονομικής βελτίωσης» κάτω από το χαλάκι;

Μήπως κάποτε να βελτιστοποιούσαμε την κοινωνία αντί να μεγιστοποιούμε τα κέρδη;

Η οικονομική βελτιστοποίηση της υγείας

Η μέρα ξεκίνησε νωρίς. Τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα δηλαδή ξύπνημα 8:30 το πρωί της Κυριακής είναι χαράματα. Το ταξίδι βέβαια ξεκίνησε αρκετά αργότερα, αλλά τα χιλιόμετρα έφυγαν γρήγορα και πριν το μεσημέρι βρισκόμασταν στο νοσοκομείο. Ένα ταξίδι γιατί πολλές φορές δεν ξέρεις αν θα έχεις την ευκαιρία να ξαναδείς έναν άνθρωπο ζωντανό. Γιατί πολλές φορές η χαρά και η αναθάρρηση που δείχνει ένας άνθρωπος βλέποντας τους αγαπημένους του γύρω του μπορεί να διορθώσει πολλά. Από εκεί και πέρα όμως ξεκίνησαν τα νεύρα. Νεύρα για το κατάντημα ορισμένων πραγμάτων.
Η κούραση και η ταλαιπωρία στο πρόσωπό του έκδηλη. Ο άνθρωπος αυτός, δυνατός όσο κανένας απ’ όσους έχω γνωρίσει, άνθρωπος που έστυβε την πέτρα, απλά ταλαιπωρούνταν. Ταλαιπωρούνταν γιατί σήμερα δεν προβλέπουμε τα πάντα, ξεχνάμε παράγοντες, δίνουμε λιγότερη σημασία εκεί που πρέπει και… θεωρούμε αντιοικονομικά ορισμένα πράγματα. Αν μιλήσεις με γιατρό της 10ετίας του 70 θα σου πει την τραγική αλήθεια: «Τότε πριν βγάλουμε συμπέρασμα κάναμε φύλλο και φτερό τον άρρωστο, δεν μας διέφευγε τίποτε, σήμερα προσπαθούμε να κάνουμε διάγνωση με όσο το δυνατόν λιγότερα στοιχεία, βλέπεις οι εξετάσεις κοστίζουν». Κοστίζουν; Τι πάει να πει αυτό; Ποιος τολμά να έχει το θράσος να υποστηρίξει ότι υπάρχει οτιδήποτε ανώτερο από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τον ανθρώπινο πόνο και την ανθρώπινη υγεία; Ποιος είναι θρασύς αρκετά ώστε να πει ότι υπάρχει οτιδήποτε ανώτερο από τον άνθρωπο; Όλα τα άλλα γίνονται, δημιουργούνται, αντικαθίστανται, ο άνθρωπος ποτέ.
Γεγονός είναι ότι αν κάποιος έλεγε ότι θέλει χρήματα για κάποιες εξετάσεις δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, μέχρι και τον Γιακούμπ θα μπορούσαμε να πληρώσουμε. Όμως κανείς δεν το είπε. Απλά και μόνο γιατί η νοοτροπία πλέον που επικρατεί στην χαλεπή κοινωνία που μας έπεβαλαν είναι η «οικονομική βελτιστοποίηση». Έτσι μιας και μπορούσε κάποιος να βγάλει λογικά συμπεράσματα χωρίς εξετάσεις, επαφιόταν σε αυτά. Και οι εκτιμήσεις τους, γιατί οι γιατροί δυστυχώς πάντα μόνο εκτιμήσεις μπορούν να κάνουν, δεν μπορούν ποτέ να είναι σίγουροι και δεν φταίνε ποτέ για την εκτίμησή τους, φταίνε μόνο όταν πιστεύουν πως δεν χρειάζεται να τα μελετήσουν όλα, όταν δηλαδή σταματούν να είναι επιστήμονες και γίνονται επαγγελματίες, αυτό τους έδειχναν. Και μόνο όταν μετά από 4 μήνες έφτασε ο κόμπος στο χτένι παραδέχθηκαν όλοι πως απλά είπαν να μην κάνουμε επιπλέον εξετάσεις. Βλέπεις θα κόστιζαν και είπαν να «βελτιστοποιήσουν» οικονομικά την υγεία του ανθρώπου αυτού (άντε μου στο διάλο με την οικονομική βελτιστοποίηση, ευγενικά-ευγενικά). Αλλά σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι στο αν ήθελα και είχα την δυνατότητα να πληρώσω το Γιακούμπ, που πάλι δεν έχει νόημα αφού η νοοτροπία της κοινωνίας μας μας έχει φέρει σε τέλμα και κανείς δεν μου το πρότεινε καν, το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν θρασύτατοι που πιστεύουν ότι δεν θα έπρεπε όλοι οι άνθρωποι, εντελώς ισότιμα, να τυγχάνουν της πλήρους προσοχής και παροχής ιατρικής περίθαλψης, χωρίς χρηματικές απαιτήσεις (δηλαδή αν δεν έχει δεν είναι άνθρωπος ε, δεν αξίζει την προσοχή που αξίζεις εσύ που έχεις ε; ρε άντε μου στο διαλο, δις...). Η υγεία κύριοι που ορκιστήκατε στον Ιπποκράτη δεν ξέρει από οικονομία. Μη τσιμπάτε όταν σας τριβελίζουν το μυαλό περί «οικονομικών βελτιστοποιήσεων». Η οικονομία έρχεται πάντα μετά από την υγεία. Αυτό βάλτε το καλά στο μυαλό σας και εσείς, και όσοι στενόμυαλοι θεωρητικοί νομίζουν ότι η οικονομία είναι πανάκεια και προσπαθούν να «βελτιστοποιήσουν την κοινωνία», ένα πολύπαραγοντικό σύστημα, μελετώντας μόνο μια μεταβλητή του, αλλά και οι ψευτοπολιτικοί που κυβερνούν την υφήλιο. Η πράξη είναι πολυπαραγοντική και όσο και αν αυτό σας χαλάει την σούπα, πρέπει να το αποδεχθείτε και να δουλέψετε με αυτό και όχι όπως θέλετε εσείς και οι θεωρίες σας. Υγεία, παιδεία και ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν είναι είδη προς εμπόρευση.
Τα καντήλια θα ήταν πολύ περισσότερα, όσα δηλαδή κατέβασα το μεσημέρι, προς όσους παρωπιδικούς ουρακοτάγκους βλέπουν μόνο χρήμα και οικονομία μπροστά τους, για την κατάντια στην οποία έχουν ρίξει την κοινωνία μας, αλλά η αλήθεια είναι ότι τώρα είμαι αρκετά πιο ήρεμος (ναι, αυτό είναι το ήρεμο, το μεσημέρι άνετα σκότωνα με γυμνά χέρια όποιον μου μιλούσε για οικονομία). Όμως μετά, μιας και ήμουν στην περιοχή, πέρασα να δω και το βαφτιστήρι μου. Η αλήθεια είναι ότι το πλατύ του χαμόγελο, η ζεστή αγκαλιά του και ο τρόπος που κρεμάστηκε επάνω μου και δεν έλεγε να ξεκολλήσει μου έφτιαξαν αρκετά την διάθεση. Βλέπεις δεν υπάρχει τίποτε ανώτερο από τη ζεστή αγκαλιά ενός παιδιού και το ζεστό χεράκι που σε κρατάει σφιχτά για να μην του φύγεις αλλά και γιατί ξέρει ότι το αγαπάς και το προσέχεις. Όχι ότι δεν μου έβγαλε και την πίστη το σκασμένο, αλλά χαλάλι του :)
Αρκετά πιο ήρεμος, ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής. Άλλα 220 χιλιόμετρα και βρίσκομαι πάλι σπίτι, μόνος, νευριασμένος για την κατάντια της κοινωνίας μας και τους στενόμυαλους που την δημιουργούν, αλλά και ευχαριστημένος που είδα και παππού και εγγονό. Όπως και αν τους είδα. Γιατί οι άνθρωποι παραμένουν πάνω απ’ όλα, όσοι στενόμυαλοι και αν υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο.

Η οικονομία μπορεί να είναι κινητήριος τροχός της αμάξης,
παραμένει όμως τροχός, δεν είναι η ίδια η άμαξα.