Χριστός Ανέστη

...λένε, αλλά η ανάσταση για κάποιο λόγο δεν έρχεται. Ίσως υπάρχει μια κατάρα που λέει πως αυτό που θες περισσότερο στην ζωή σου δεν το αποκτάς ποτέ. Οι απόψεις βέβαια διίστανται γιατί άλλοι λένε πως όταν θες κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Αυτή τη συνομωσία πάντως εγώ δεν την έχω βιώσει κάπου, γιατί παρόλα όσα απ’ αυτά που επεδίωξα κι αν το σύμπαν έφερε στα πόδια μου, για κάποιο λόγο αυτό που θέλω περισσότερο φαίνεται απλά να είναι ουτοπία για μένα. Κι ας είναι κάτι απλό και συνηθισμένο, αν και δεν ξέρω αν υφίσταται όπως το θέλω. Λέγεται ότι υπάρχει.
Και το να επιδιώκεις κάτι που είναι θέμα των δυνάμεών σου είναι πολύ εύκολο. Είτε το φτάνεις εύκολα, είτε αγωνίζεσαι παραπάνω, πάντως «το σύμπαν» εύκολα το ρίχνει στα πόδια σου. Πολύ εύκολα, ό,τι και αν είναι αυτό. Όταν όμως δεν είναι εξ ολοκλήρου θέμα δικό σου τότε δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Δίνεις όλο σου το είναι, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται και το φινίρισμα «του σύμπαντος». Κάποια στιγμή κουράζεσαι. Και η κούραση μεταφέρεται στο σύνολο της ζωής σου, γίνεται ένα με την ψυχολογία σου.
Μπορείς να τα βάλεις με θεούς και δαίμονες, αλλά δεν μπορείς να τα βάλεις με έναν απλό άνθρωπο. Και καταλήγεις να μην έχεις κέφι να τα βάλεις με κανέναν, προς τέρψη δαιμόνων και θεών.
Κοιτάς την καύτρα του πολλοστού τσιγάρου που αδηφάγα καίει τον καπνό προσπαθώντας να φτάσει στο στόμα σου, σχεδόν το ελπίζεις, και αισθάνεσαι την κάψα του αίματος στις φλέβες σου, λες και προσπαθεί να βρει διέξοδο από το κορμί σου. Αισθάνεσαι φυλακή του ίδιου σου του είναι. Αν ήσουν ένας άλλος εσύ; Θα ερχόταν τότε ανάσταση ή θα ήταν άλλο αυτό το τόσο απλό και τετριμμένο που ποθείς πάνω απ’ όλα αλλά δεν βρίσκεις πουθενά;
Η ιστορία είναι μια απλή καμπύλη γραμμή που αέναα δημιουργείται να διατρέχει το επίπεδο των πιθανοτήτων. Κάθε απόφαση, κάθε πράξη αλλάζει λίγο την κλίση της και έτσι όσα ήταν μπροστά της πριν, τώρα τα προσπερνάς από το πλάι χωρίς να τα αγγίζεις. Αν τότε είχες κάνει μια πράξη που έκανες τώρα, πως θα ήταν αλήθεια τα πράγματα; Ίσως καλύτερα γιατί θα έλειπε ο περιορισμός χρόνου που τρώει το νου. Ποτέ δε θα μάθεις όμως, ίσως δε θα ήσουν ο ίδιος άλλωστε. Τότε αποφάσισες να μείνεις άπρακτος «ασυναίσθητα» εντελώς, γιατί δε στο επέτρεπε η συνείδησή σου, τώρα δεν υπήρχε λόγος. Αν είχες πιάσει το νόημα νωρίτερα όμως; Πάλι δεν ξέρεις. Εκ του αποτελέσματος όμως μετανιώνεις για δυο τρεις επιλογές. Ειδικά όταν ξεπέρασες το «δις εξαμαρτείν» και το έκανες τρις και τετράκις. Οικτίρεις τον εαυτό σου για το τρις που δέσμευσε τελικά την συνείδησή σου.
Και η «υπέρτατη επιδίωξη» παραμένει στη σκέψη με μια σκιώδη μόνο πιθανότητα πραγματοποίησης, όσο απλή κι αν είναι, λες και το σύμπαν αδιαφορεί να ασχοληθεί με σένα και να δώσει αυτό το λεπτό φινίρισμα που χρειάζεται για την υλοποίησή της – ίσως γιατί νευρίασες πολλούς δαίμονες; Και το μόνο που κατακλύζει το είναι, είναι μια κούραση τεράστια και επίπονη. Σχεδόν ιδιοποιείσαι την συμπαντική αδιαφορία.

Χριστός Ανέστη…
με μια ελπίδα…

Θύμηση

Τέτοιες μέρες θυμάμαι το θείο Θόδωρο. Έναν άνθρωπο που με υποστήριξε πολύ στις επιλογές μου, ανεξαρτήτως του αν συμφωνούσε ή όχι η ομήγυρης, και που πάντα σκιζόταν να με ευχαριστεί. Και ειδικά το Πάσχα που έφτιαχνε μια πολύ μεγάλη σούβλα κοκορέτσι μόνο και μόνο γιατί ήξερε πόσο μου άρεσε και ότι θα φάω σίγουρα «τη μισή». Η αλήθεια είναι πως φέτος ξεκίνησα να τον θυμάμαι πρόωρα, μιας και πολλές συζητήσεις μου τον έφεραν στο νου εδώ και δύο εβδομάδες. Αυτόν, το ότι έφυγε, την συγκίνηση και το πόσο μου άλλαξε ίσως τη διάθεση και τις επιδιώξεις η όλη ιστορία. Πράγματα που τα σκέφτεσαι, αλλά χρειάζεσαι ένα ταρακούνημα για να τα συνειδητοποιήσεις. Συνειδητότητα... η βασικότερη ίσως Ανθρώπινη μοναδικότητα... ειδοποιός διαφορά...

Τελικά αναχώρησα και πάλι για τη νυφούλα. Δύο μέρες έστω μακριά από το τσιμέντο, χαλαρωτικά μεν, παρότι σίγουρα δεν το ήθελα όμως. Αλλά εκτίμησα ότι θα ήταν καλύτερα. «Ιπποτικά» όπως είπε και ο εξάδερφος. Η παραλία υπέροχη και η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη, αν και συννεφιασμένη. Ίσως η πρώτη φορά που τη θυμάμαι τόσο καθαρή. Η βόλτα δίπλα στο κύμα και η ομορφιά του τοπίου οδηγούν τη σκέψη αλλού. Προτιμάς να μπορείς να τα μοιραστείς, είναι ούτως ή άλλως πολύ... δεν ξέρω ποια λέξη μπορεί να τα περιγράψει καλύτερα, αδυνατώ να τη βρω. Απλά το αποτέλεσμα είναι μια «ευχάριστη θλίψη», ή μια... «θλιμμένη ευχαρίστηση». Δύσκολο να περιγράψεις.

Η ανάσταση των νεκρών έγινε και η μέρα προχωρά προς την ανάσταση Κυρίου. Η φύση αναγεννιέται και το μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι κι εγώ, εμείς, θα αναγεννηθούμε και θα ομορφύνουμε την ζωή μας. Υγεία και ευτυχία.



Καλή Ανάσταση!

Aνήσυχη ηρεμία

Η μαυρίλα των τελευταίων ημερών έφυγε… η λασπίλα μάλλον θα ήταν πιο δόκιμος όρος…
Καλοκαίριασε σχεδόν, αν και προμηνύονται καταιγίδες και χιόνια. Εντελώς αλλόκοτη εναλλαγή. Η «ανήσυχη ηρεμία» έχει επιστρέψει, μαζί με την αδιόρατη υποψία ότι δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να «προκάμουμε»… Όχι, δεν είναι θέμα καταληκτικών, είναι θέμα πρωτοκόλλων.
Αλήθεια, γιατί όλοι οι τεχνικοί που εμπιστευόμαστε είναι μαζεμένοι στο Πέραμα; Διαδρομή που είχα χρόνια να ακολουθήσω – μεγάλη. Τότε την έκανα γύρω στις 6 το πρωί, σήμερα γύρω στις 10:30. Ο δρόμος είχε άλλη κίνηση. Όχι αναγκαστικά περισσότερη, μάλλον λιγότερη, αλλά πιο «άναρχη» από τότε.
Επιστροφή στο γραφείο σε 40 λεπτά! Ευτυχώς που οι δρόμοι έχουν αδειάσει, μεγάλο μέρος έχει ήδη ξεκινήσει τις εκδρομές. Η έξοδος απ’ ότι έμαθα ήταν πολύ δύσκολη. Επικίνδυνη μάλλον απ’ ότι ανέφερε «έγκυρος ανταποκριτής». Ύστερα από τρείς ώρες είναι ακόμα στα μισά του δρόμου. Όχι ότι στο γραφείο υπήρχε πολύς κόσμος. Εκεί που συνήθως δεν βρίσκεις παρκάρισμα, υπήρχαν μόνο 3 αυτοκίνητα.
Και λόγω των ημερών θα τα βάλουμε και με το καρτέλ του κρέατος… όπως τα βάλλαμε με αυτό του γάλακτος, όπως με τόσα άλλα… Ότι θυμόμαστε χαιρόμαστε κάθε φορά αλλά μόνο για όσο να αποκτήσουμε δημοσιότητα…
Καφέ εντελώς η κουκούλα του αυτοκινήτου πάντως σήμερα. Ελπίζω να μην πληρώνουμε δασμούς εισαγωγής άμμου από τη Σαχάρα γιατί πρέπει να προμηθευτήκαμε τόνους φέτος. Μήπως να λάβουμε υπόψη και την «απόθεση άμμου Σαχάρας» στο φαινόμενο της ερημοποίησης; Χιούμορ, κακό αν σκεφτείς την έκταση που ήδη έχει πάρει .
Εντελώς αλλόκοτες οι ακρότητες του καιρού. Συνεχίζω να αναλογίζομαι. Όχι ότι ο μεσογειακός ανοιξιάτικος καιρός δεν έχει ακρότητες. Αλλά η απόσταση ανάμεσα στα ακρότατα είναι ένα θέμα… αφύσικο εντελώς. Σχεδόν σαν η φύση να αποφάσισε να ανατρέψει την «συνέχεια» που ακολουθούσε τόσες χιλιετίες. Και άντε να ερμηνεύσεις με μη-συνεχείς συναρτήσεις… Αυτό θα είναι η απόλυτη εκδίκηση.
Εντελώς αλλόκοτο και το φετινό Πάσχα. Δεν προβλέπω να φεύγω από την τσιμεντούπολη, όσο και αν προτιμώ την ύπαιθρο από το τσιμέντο. Γιατί δεν φεύγω; Γιατί να φύγω; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κανένα πλάνο. Πρώτη φορά; Όχι, αν και συνήθως έχω πάντα μια γενική κατεύθυνση. Κάπου θα βρω πάντως να ξεκλέψω λίγο αρνί και λίγο κοκορέτσι. Υποθέτω θα έχουν μείνει και άλλοι εντός των τειχών.

Η λογική έχει αυτοκτονήσει στις μέρες μας

Ποιά λογική θα μου πεις…
Λογική;
Σκέψη;
Μμμμ

Είναι ώρες που αρχίζεις πραγματικά να βαριέσαι…
Ή νευριάζεις αφάνταστα, τόσο αφάνταστα που αρχίζεις να βαριέσαι…

Τί βαριέσαι;
Την Αριστοτέλεια σφαιρικότητα που επίσης αυτοκτόνησε;
Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας δεν υπάρχει πια και μάλλον δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξει...

Ένα νέο ινστιτούτο στα σκαριά, δύο νέα έργα προς αποπεράτωση, πλάνο για τέσσερεις εργασίες και άλλες πέντε προτάσεις. Μάλλον ούτε εδώ υπάρχει λογική (μα καμία). Ίσως μόνο το ότι οι κάδοι κομποστοποίησης είναι μια λογική λύση. Αρκεί τα έργα να αποπερατωθούν με επιτυχία…

Ατρείδες

Εκεί μπροστά στον τάφο λοιπόν τ’ Ατρείδη την είχαμε τη συζήτηση. Τι κατάλαβε η Κλυταιμνήστρα που το έφαγε το παιδί; Και γιο φονιά έκανε αλλά και ξεκληρίστηκε όλη η οικογένεια στο τέλος. Και όλα αυτά για μια θυσία που ποτέ δεν έγινε…
Κακή «υστεροφημία»…
Εκεί και η Ναταλίτσα, παρότι ασθενική και με μέλλον που μόλις μετρούσε μερικούς μήνες, έτρεχε και κινηματογραφούσε γιατί την άγγιξε η ιστορία και ο τρόπος των χειλιών που την αφηγούταν. Σαν τρελή έτρεξε να προβάλει το βίντεο μόλις γύρισε, δώρο στο δώρο της τρυφερότητας που της δόθηκε. Όταν βλέπεις την κακή αρρώστια δεν μπορείς να κάνεις περισσότερα. Αλλά και αυτά είναι ότι καλύτερο. Και το βίντεο ήταν η ανταμοιβή.

Το Ανάπλι μαγευτικό όπως πάντα, εκεί στον φάρο ν’ ανασάνεις το θαλασσινό αγέρι, γύρω-γύρω όλη την Ακροναυπλία. Η ζέστη επέβαλε στάση δίπλα στα κύματα, μήπως και δροσιστούμε λίγο με την αλμύρα της θάλασσας. Απογευματινός καφές πρώτο τραπέζι με θέα το Μπούρτζι. Αρμένικος. Η συζήτηση τράβηξε μετά την δύση, παρότι η οικογένεια των Ατρειδών είχε μείνει πίσω από καιρό…

Ίσως να είναι και καλύτερα έτσι...

Πανδαισία χρωμάτων

Αποπνικτικά πνιγηρή υγρασία. Από τις ημέρες που απλά κουνιέσαι και ιδρώνεις. Εντάξει, συμμετέχει ίσως και η ανήσυχη ηρεμία που σε διακατέχει. Απουσία από πολλές παλιές συνήθειες. Συνολική ανάπλαση; Οι εκδορές πάντως ανήλθαν σε διπλάσιο κόστος από το αναμενόμενο. Ε αφού φτάσαμε ως εκεί ας ξεκαινουργιώσουμε και το σπασμένο κάλυμμα, βγάλε και εκείνη την γραμμή από το πλάι, βάλε και καινούργιο ραδιοσιντί μιας και κάηκε η πρόσοψη του παλιού. Διόρθωσε μωρέ κι εκείνη την λαμαρίνα που έχει ζουλιχτεί από την καρέκλα… Δεν θες άλλο να αισθάνεσαι παραιτημένος βλέπεις…
Γυάλισε εξωτερικά, βγήκαν και τα χώματα από το εσωτερικό… Πανδαισία χρωμάτων αντί μουντάδας. Καμιά φορά και το δάκρυ μπορεί να είναι πολύ λαμπερό - διαμαντένιο! Παράξενος ο χείμαρρος αυτός. Εντελώς καινούργιος, διαφορετικά καινούργιος. Πραγματικά αναρωτιέσαι που εκβάλλει και αν θα φτάσεις στα ήρεμα νερά ή θα σε τσακίσει πριν προκάμεις...
Βλέπεις υπάρχουν πολλά που πρέπει να φροντίσεις ακόμα...

Διορθώθηκαν οι παλιές ατέλειες και οι εκδορές. Ούριος ο άνεμος, έτοιμοι τώρα για τον αυριανό προορισμό...

Ζουμί κοκόρου

Βροχή «κοκορόζουμο» χτες. Ορατότητα περιορισμένη, δρόμοι επικίνδυνοι. Το ατυχές γεγονός όμως εν στάσει. «Εκδορές»… Έληξε γρήγορα, άφησε μια πίκρα, αλλά δεν του επέτρεψες να επέμβει και να καταστρέψει την ηρεμία και τη διάθεση – καμία όρεξη για νεύρα. Κουβέντες, πολλές. Ατελείωτη νύχτα μέσα στην βροχή και η επιστροφή με ρούχα σχεδόν βρεγμένα – εντελώς υγρά σίγουρα – και την υποψία πως πίσω από τα μαύρα σύννεφα ο ουρανός έχει αρχίσει να φωτίζει. Και όμως το πρωί ήρθε πολύ νωρίς και αέρας έδιωξε τα σύννεφα. Ο ήλιος έλαμψε και η βόλτα στην κορυφή του βουνού φάνταζε επιβεβλημένη. Ειδικά όταν αισθάνεσαι πως οι τέσσερεις τοίχοι σε πνίγουν. Προτιμάς τον αέρα που ώρες-ώρες λυσσομανάει και τον ήλιο που καίει κάθε που πέφτει επάνω σου, καθώς παίζει κρυφτούλι μεσ’ τα σύννεφα. Κούκου…-Τα, κούκου…-Τα.
Προτιμάς την βόλτα που σε ανεβάζει στην «πίσω πλευρά». Μπορεί εδώ η θέα να μην είναι τόσο ωραία για την όραση, αλλά αποδεικνύεται πολύ πιο ενδιαφέρουσα για το νου. Εκεί μπροστά ένα σχολείο, κάπου πέρα δεξιά.... Στέκεσαι, αναπολείς, ονειροπολείς. Το χέρι απλώνει προς την τσέπη και ψαχουλεύει μηχανικά. Η φωνή δεν αργεί να συμπληρώσει το «σκηνικό».
Ο αέρας κάνει την πόλη να φαίνεται πολύ «καθαρή». Ώρες-ώρες αισθάνεσαι πως δεν είναι οι τοίχοι που σε περιορίζουν αλλά το ίδιο το κορμί σου. Τουλάχιστον η βόλτα αναζωογονεί, σε ηρεμεί, ανασαίνεις πιο ελεύθερα. Τα πουλιά κελαηδούν γύρω και η μελωδία τους μεταφέρεται μακριά, γίνεται αντιληπτή στην άλλη άκρη, να εκεί πέρα στο βάθος, τόσο μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά. Η επιστροφή σε έναν χώρο πολύ άδειο για να σε χωρέσει.

Now now…

Δεν είναι καθόοοοολου ωραίο να βάζουμε τους φίλους μας στον τοίχο και να τους δουλεύουμε ψιλό γαζί για δυο ολόκληρες ώρες…
Όοοοοχι ότι εγώ δεν πέθανα στα γέλια αλλά μια ψυχή το έπαθε το πολιτισμικό σοκ…

Μουντός ουρανός – κακός συντονισμός – και «στο βάθος» μια στοίβα εργασίες περιμένουν εναγωνίως να διορθωθούν (μήηηπως θα έπρεπε να ελαττώσω τις απαιτήσεις από τους πελάτες μου;). Και είναι μόνο οι μισές…

Είπαμε...

....αλλά μην το παρακάνουμε κι όλας….
Νταξ;;;;

Ξύπνημα

Ξύπνημα από λήθαργο; Ίσως ναι, ίσως κοιμόσουν αρκετό καιρό έχοντας παρατήσει στόχους και όνειρα, μέσα σε μια ανούσια και χωρίς νόημα αναμονή εκπλήρωσης. Η αναμονή άλλωστε δεν έχει νόημα. Η επιδίωξη σε κρατάει ζωντανό. Και όταν, εντελώς εσφαλμένα, πέφτεις στα γρανάζια της αναμονής, καταλήγεις να χάνεις τον ίδιο τον στόχο, μαραζώνεις, υπολειτουργείς, δεν αναπτύσσεσαι, δεν προχωράς. Τελικά η αναμονή μόνο τροχοπέδη μπορεί να φέρει.
Ξύπνησες από έναν εφιάλτη: εκεί που όριζες την ζωή, την άφησες να φύγει από τα χέρια σου και απλά την παρακολουθούσες, έρμαιο του ανέμου, να στροβιλίζεται σε αέναους στροβίλους αδιεξόδων, γυρνώντας κάθε τρεις και λίγο εκεί που ξεκίνησε, ελπίζοντας ίσως να απλώσεις το χέρι και να την αδράξεις ξανά, να την οδηγήσεις μακριά από τον κυκεώνα των ατέρμονων κύκλων. Και όμως την άφηνες να περιφέρεται μάταια, στροβιλιζόμενη γύρω από φρούδες ελπίδες. Ξύπνησες λουσμένος στον ιδρώτα και αισθάνθηκες πως έχεις χάσει την διεκδικητικότητά, την διάθεση για επιδίωξη, την «σιγουριά του νικητή». Ιδιότητες που σε συντρόφευαν σε καθημερινή βάση…
Ισορροπία, έννοια εξαφανισμένη από καιρό, από την ημέρα ίσως που έκλεισε η πόρτα με τις απαρχαιωμένες γυάλινες φιάλες που όμως τόσο καλά σε υπηρέτησαν. Πάνε τρία χρόνια. Και οι επόμενες «επενδύσεις» μάλλον έγιναν άστοχα, οδηγώντας στο λάθος της ατέρμονης αναμονής σε όλα τα επίπεδα. Και ενώ κάποιες διέκοψες απότομα, άλλες τις κράτησες εντελώς άστοχα. Και η αναμονή αποκοιμίζει, ποιος να σε ταρακουνήσει αν κανείς ικανός δεν βρίσκεται κοντά;
Ξύπνησες με μια εντελώς διαβολεμένη διάθεση να κάνεις κάτι για να ξαναφέρεις τα πράγματα εκεί που τα θέλεις και να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο. Μάταια βέβαια, ο χαμένος χρόνος δεν κερδίζεται και οι καμήλες θα πρέπει να τρέξουν με ξέφρενους ρυθμούς για να καλύψουν την απόσταση που έχασαν λικνιζόμενες νωθρά στην κυματιστή έρημο. Δύσκολο είν’ η αλήθεια, οι ευκαιρίες λιγοστές. Ακολουθείς το ρεύμα ή βάζεις πλώρη προς τα εκεί που θες αγωνιζόμενος ακόμα και κόντρα σε αυτό;
Ξέρεις τι θέλεις αλλά βλέπεις ένα ρεύμα, θετικό και ελπιδοφόρο μεν, να σε παρασύρει μακριά από όσα θέλεις εσύ να είναι η ζωή σου. Η ουσία όμως είναι ότι ξύπνησες και ξέρεις ότι είσαι αγωνιστής, πάντα ήσουν και μάλιστα πεισματάρης, «μέχρι να σπάσεις το κεφάλι σου στον τοίχο», ή νίκη, ή τίποτε… Ίσως τώρα καταλαβαίνεις τι εννοούσαν τα λόγια που ειπώθηκαν πριν από 16 χρόνια, όταν απέδειξες ότι ακόμα και το αδύνατο μπορεί να επιτευχθεί αρκεί να το παλέψεις, η νίκη μπορεί πολύ εύκολα να φωλιάζει εκεί που οι άλλοι βλέπουν βέβαιη ήττα. Άλλωστε… και την αναμονή μέχρι εκεί δεν την τράβηξες; Μέχρι τέλους, μέχρι που έσπασες το κεφάλι σου.
Ολική διαγραφή της αναμονής. Η συνειδητότητα των γενομένων θα παραμένει πάντα υφασμένη επάνω σου – μην την ξεχάσεις, αλλά έχεις την επιλογή της πλήρους απόρριψης. Πάντα έχεις επιλογές – αντί να βλέπεις εμπόδια, να ψάχνεις τρόπους να τα ξεπεράσεις. Όχι να τα αποφεύγεις αλλάζοντας κατεύθυνση, αυτό που θες είναι από πίσω τους, όχι στο πλάι.
Φυσάει ένας περίεργος αέρας τον τελευταίο καιρό. Έχεις την διάθεση να κάνεις κάτι και αρκετή νευρικότητα γιατί απλά αναγκάζεσαι να περιμένεις πάλι, έστω και για λίγο. Δεν έχεις σκοπό να περιμένεις πολύ, τώρα πιέζεις και επιδιώκεις, προσπαθείς να ξαναπάρεις το παιγνίδι στα χέρια σου, θέλει κόπο και σίγουρα θέλει και λίγη τύχη… Αλλά τύχη έχουν μόνο όσοι την επιδιώκουν – τα αγαθά, κόποις κτώνται.
Θυμήσου πόσες φορές κέρδισες σε πείσμα όλων όσων θεωρούσαν βέβαιη την ήττα.
Θυμήσου πόσες δάφνες μάζεψες από ανθρώπους που δεν πίστευαν στα μάτια τους.

Θυμήσου πώς...
Δειλά βήματα; Άστα αυτά. Είναι ώρα να ξεκινήσεις με σιγουριά. Είναι ώρα να ξαναβρείς τον δρόμο που θα σε φέρει σε τρίστρατα και μεγάλα μονοπάτια.

{Για όσους γεννούν ελπίδα και σε όσους σε κρατούν ζωντανό}

Όχι δεν θα δουλέψετε σε υπολογιστή...

Μια φράση που λογικά δεν θα λεγόταν ποτέ σε ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Και γιατί; Γιατί απλά δεν ξέρετε να στήσετε στο χαρτί αυτά που χρειάζονται να τροφοδοτήσετε τον υπολογιστή για να σας κάνει τους υπολογισμούς.
Παράπονο προσοχής δεν έχω, η προσοχή και η όρεξη κυμαίνονται σε ικανοποιητικά επίπεδα από ένα καλό ποσοστό (είναι και κάποιοι που κοιτούν παπαρουνίσες...). Αλλά το να διορθώνεις πρόσημα και να εξηγείς πως κάνουμε αντικατάσταση και ομαδοποίηση κοινών όρων ξεφεύγει μάλλον από τη διδακτέα ύλη.
Και καταλήγοντας να τα παίρνεις «από το χεράκι» και να κάνεις αναλυτικά τις πραξούλες στον πίνακα (δέκα μείων πέντε ίσον πέντε, έξι δια δύο συν οκτώ, είκοσι φορές το δέκα πέντε, έντεκα κι επτά δεκαοκτώ…) αρχίζεις να αισθάνεσαι μαθητούδι του γυμνασίου που εξετάζεται στον πίνακα στην παραγοντοποίηση, την ομαδοποίηση και όλα τα συναφή (ομώνυμα κλάσματα εντελώς άουτ οφ κουέσιον…). Γλυκές αναμνήσεις...
Δεν λέω, ακολούθησαν κατά πόδας τις πραξούλες, αλλά αυτό δεν με αποτρέπει από το να αναρωτιέμαι: επτά χρόνια από το γυμνάσιο (2ρα) μέχρι σήμερα, τί ακριβώς έκαναν; Γιατί προφανώς θα πρέπει να έχουν γίνει ξεφτέρια σε κάτι… το τάβλι ίσως;
Και αφού δείξεις πως θα στήσουν αυτό που πρέπει να στήσουν αναρωτιέσαι πότε θα βρεις χρόνο να εξηγήσεις και πως θα σκεφτούν για να βρουν τι είναι αυτό που πρέπει να στήσουν, για να το στήσουν, γιατί τώρα ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν πως το στήνουν, δύσκολο το να καταλάβουν ταυτόχρονα και το γιατί, εντελώς άχρηστοι οι υπολογιστές γύρω μας…

{Όχι, δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο… :(}